Land van taco's, tango's en tanks
 |
| De LHC-deeltjesversneller in Genève, Zwitserland |
PUEBLO POÑO – De politie in het Managuayaanse Pueblo Poño zegt dinsdagnacht het ontbrekende Higgs-deeltje gevonden te hebben.
Of het gaat om hetzelfde deeltje dat door natuurkundigen wordt beschouwd als de ontbrekende schakel in de deeltjesfysica, is echter onwaarschijnlijk: in een korte verklaring verwees de commissaris van politie naar Benjamin Higgs, een vermeende Britse spion die in 1964 nabij Pueblo Poño door agenten aan flarden werd geschoten. Alle delen van zijn lichaam zijn achteraf teruggevonden, behalve zijn linkerduim – tot nu. ‘Eindelijk hebben we hem helemaal, die klootzak,’ gnuifde de commissaris.
De internationale pers, inderhaast toegesneld, reageerde teleurgesteld op de verklaring. Fysici van de LHC-deeltjesversneller in Genève kondigden gisteren nog aan goede hoop te hebben dat het Higgs-deeltje spoedig zou worden gevonden. Verslaggevers van de wetenschappelijke tijdschriften Nature en The Lancet beklaagden zich bovendien over de stugge houding van de Managuayaanse autoriteiten. ‘Op de vraag “Gaat het om een van de bouwstenen van het leven?” werd nogal geïrriteerd gereageerd,’ aldus een van hen. ‘Om maar te zwijgen van “Heeft uw deeltje een massa die ligt rond de 125 giga-elektronvolt?”‘
De vraag ‘Zullen we rum gaan drinken?’ kon echter op meer enthousiasme rekenen: in Pueblo Poño werd door politie én journaille tot in de kleine uurtjes gefeest.
In de maandelijkse Vakantieboekprijsvraag behandelen we deze augustus een klassiek voorwerp: de Piedra del Sol. Velen van u zullen deze cirkelvormige steen kennen als de kalender van de Azteken, maar Managuayaanse historici weten wel beter: die vuile Azteken hebben hun kalender natuurlijk gejat van de Manca’s uit Managuay, 4000 km verderop, om er mooie sier mee te maken.
Hoe dan ook: wij hebben een aantal moderniteiten in de Piedra del Sol aangebracht. Hoeveel telt u er? Wie de meeste elementen ziet die niet passen bij de wereld van vóór het jaar 1500, maakt kans op een gratis exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek! Volgend jaar dan, hè. Stuur uw lijst met verschillen naar info@managuay.info en win!
Fotobewerking Federico Miel
 |
| Geen-Nazi-Dag, een van de belangrijkste feestdagen van Managuay |
In samenwerking met de Managuayaanse ministeries van Toerisme en Propaganda presenteert MBC met trots:
Met daarin elke dag een of andere komische bijdrage, maar vooral: twaalf bloedserieuze wetenswaardigheden over uw favoriete Zuid-Amerikaanse bananendictatuur. Zoals Geen-Nazi-Dag (20 mei, foto), de vermoedelijke verjaardag van generaal Jamón (misschien 6 januari) en de sterfdag van de geniale Managuayaanse dichter Jesús Tánqui-Tánqui (26 september).
De Scheurkalender 2011 is samengesteld door Sanne Bloem en Jeroen Winkelman en is voor slechts € 15 te verkrijgen via deze website. Of stuur gewoon een mailtje aan Sanne Bloem zelf.
 |
| Julian Assange |
MATAQUINTOS – Managuay is, in tegenstelling tot Ecuador, niet van plan Wikileaks-voorman Julian Assange asiel te verlenen. Dat maakte de regering van het Zuid-Amerikaanse land donderdagavond bekend.
Generaal Popo de Mierda, de minister van Binnenlandse Zaken, arriveerde twee uur later dan gepland in een bomvolle perszaal. Hij nam plaats achter het spreekgestoelte en zei: ‘Managuay verleent Julian Assange geen asiel. Althans, voor nu.’ Daarna verliet hij het pand en reed weg in een dienstauto met zwaailicht en sirene.
Vervolgens werden broodjes gordeldier en lamasmoothies geserveerd.
Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.
Festival: Misterioso
Beoordeling: *****
Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’
Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.
Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.
Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.
Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.
Chau,
Joris Mikkelsen
Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.
Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)
Foto Ronaldo Santana
 |
| De Fuego Infierno Volcánico |
Dit een oude paprika? Laat ons niet lachen. Op de foto staat de Fuego Infierno Volcánico, een chilipeper zo heet dat hem vastpakken alleen je met derdegraads brandwonden op de intensive care doet belanden. Managuayaanse ziekenhuizen brengen met deze rakker buitenlandse patiënten in coma voor een operatie door ze eraan te laten ruiken. Voor gewone Managuayanen is de Fuego een hartige snack.
De Fuego Infierno Volcánico is met een score van 7.200.000 Scoville-punten de heetste chilipeper ter wereld. Ter vergelijking: het langdurig uitlikken van een opengesneden Madame Jeanette van de Albert Heijn haalt 1200 punten en het blootsvoets over hete kolen lopen, waarna u met een aansteker de vellen van uw zolen brandt en dan met uw voetrestanten in het kruit van een exploderende mortierbom gaat staan, komt niet uit boven een schamele 5600.
In Managuay hebben ze daar lak aan: tandenknarsende peuters krijgen ’s nachts voor straf een Fuego Infierno Volcánico in het mondje gestopt. De volgende ochtend zijn ze gewend.
Wat? Bekijken
Waar? San Luís
Prijs? $ (gratis)
Wie naar San Luís komt, komt te paard. Dat kun je zien bij de kruising van Calle Chinchilla en Calle Chihuahua. Dit is de plek waar iedereen zijn rijdier stalt als hij naar de bar gaat, en daarom tref je hier vrijwel dagelijks één grote paardenzee aan. Toegegeven, er zitten ook ezels bij, en pony’s. En lama’s. Zelfs groot uitgevallen windhonden met een zadel. Nu we erover nadenken: de kans dat je een echt goed paard tegenkomt, is groter bij slagerij Piñeiro op de Calle Caña.
$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop
Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.
Met rasse schreden naderen we de ontknoping van het drama rond de verdwijning van onze trouwe lezer, de heer Thom Pak Phnau, en de vraag: wat staat er in godsnaam op bovenstaande foto?
Een laatste inzending, afkomstig van de heer Jorg Adder, zou wel eens de waarheid kunnen bevatten. Adder schrijft: ‘Beste Jens, de buurjongen van de neef van mijn oudoom begon op Boliviahaatdag altijd mooie verhalen te vertellen [over] hoe zij de Boliviaanse panfluitisten probeerden te verjagen. Daarbij had hij het eens over [het] bij elkaar drijven in tunnels en over Indiana Jones-achtige vallen [zie onderstaande illustratie]. Ik denk dat [het voorwerp op de foto] een testbal is.’
En daar zou Jorg Adder wel eens gelijk in kunnen hebben! Met het verschil dat het om een testbal gaat in een val die door de maoïstische rebellen wordt gebruikt. Immers: er is nieuws over het lot de heer Thom Pak Phnau. De redactie van Managuay.info heeft eerder deze week een fotorolletjeshouder ontvangen met een duim erin. Het zou gaan om de duim van de heer Pak Phnau. Op een begeleidend briefje staat: ‘Wil je meer zien, dan moet je betalen. De maoïstische rebellen.’
Een schande, waaraan wij nooit zullen toegeven. Dat zou de heer Thom Pak Phnau als geen ander begrijpen. Sterkte, Thom Pak Phnau!
Hoogachtend,
Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Managuay.info
 |
| In Italië is de Managuayaanse stijl, zij het in gekuiste vorm, nog steeds dominant |
HILVERSUM – In een boek over 60 jaar televisievormgeving in Nederland wordt ook de Managuayaanse stijl van tv-design genoemd: veel naakt.
Roy van Vilsteren schrijft in zijn boek Vorm van vermaak, dat vandaag verschijnt, hoe in de jaren 80 de ‘Managuayaanse stijl’ school maakte in Europa. Van Vilsteren: ‘Die stijl was nogal minimalistisch: een showtrap met op elke trede twee halfnaakte meisjes, meer hield het niet in.’ Italië ging overstag, maar in Nederland bleef het beperkt tot één experiment.
‘De NOS vond het wel interessant,’ vertelt Van Vilsteren. ‘Er is toen een ontwerper uit Managuay ingevlogen voor een proefuitzending van het Journaal. Die is bizar om te zien. Joop van Zijl leest in een Hawaïshirt voor over woningnood, terwijl achter hem Noraly Beijer, Henny Stoel en een piepjonge Pia Dijkstra wat door het decor kronkelen in strakke witte maillots en hoog opgesneden badpakjes.’
Na een evaluatie besloot de NOS om alles toch maar bij het oude te laten.