Recensie: Benny Suarez, panfluit performance art

Benny Suarez


Wie:
Benny Suarez
Wat: Panfluit performance art
Waar: Partycentrum Os Hukske, Boxmeer

En wat vonden we ervan: Even dachten we dat Benny Suarez, een al jaren terecht in de marge van het schnabbelcircuit verblijvende, Managuayaanse illegaal, een nieuwe weg was ingeslagen en zijn ware roeping had gevonden in de kunst. Maar nee, meneer verstopt weer blaasinstrumenten in lichaamsholtes en dat het liefst voor een zo groot mogelijk publiek. Omhoog die btw.

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Sint-Cerberus

Kindertekening van Sint-Cerberus

Avond. De kachel zoemt, buiten bromt een lama. De zeven kinderen van Paco en Panchita slaken een gaap – en op dat moment knalt de deur open. ‘Vrolijk Sint-Cerberus!’ Een prikkende nevel vult de ruimte. Drie zwartgeverfde mannen stormen naar binnen en bekogelen met ontelbare harde brokken de kleintjes, die huilend en gillend het erf op stuiven. Dan sjokt een man met een rode mijter, rode poncho en een stok de kamer binnen. Oom Diego – want die is het – ploft neer in een fauteuil. ‘Zo. Nu eerst een tequila.’

De Managuayaanse Sinterklaas heet Sint-Cerberus en is een kindervriend op wie niet alle kleintjes zich verheugen. Met San Cerbero verkleden vaders en ooms zich als een christelijke heilige – of als diens hulpje Pedro el Negro – om hun kroost te verrassen. Aangezien het feest echter wordt gezien als een excuus om het collectief op een zuipen te zetten en de verrassing bestaat uit een wolk pepperspray en een spervuur van keiharde snoepjes (de cagarrutas), houdt menige Managuayaanse kleuter er een trauma aan over.

Vorig jaar werd in Mataquintos zelfs een opvanghuis geopend voor slachtoffertjes van de goedheiligman. De opening werd ontsierd door een menigte aangeschoten Sint-Cerberussen voor de ingang, die tientallen in brand gestoken kinderknuffels naar binnen probeerden te gooien en de Managuayaanse versie brulden van ‘Ach vaderlief, toe drink niet meer’.

Als alle kinderen weer rustig in bed liggen, schenken Paco en Panchita een borrel in. Ze bedanken oom Diego. Wat is eigenlijk de lol van het feest? Paco: ‘Degene die Sint-Cerberus speelt, heeft een goede tijd.’ Panchita lacht: ‘Maar die is dan ook dronken.’ Dus iedereen is opgelucht als Sint-Cerberus eind december weer vertrekt? ‘Jazeker,’ roept oom Diego vanuit zijn fauteuil. ‘Dan kunnen we die mormels tenminste weer zónder poespas de stuipen op het lijf jagen!’
Noud Nijssen

Foto Persbureau Managuay

Deze culturele reportage was eerder in afwijkende vorm te lezen in de Volkskrant.

Nederlandse guerillastrijdster niet naar vredesbesprekingen Colombia en FARC

De jungle in Managuay, waar de rebellen
van Lobke Velstra zich schuilhouden

LA LIBERTINA – De Nederlandse guerillastrijdster Lobke Velstra zal definitief niet deelnemen aan de vredesbesprekingen tussen de Colombiaanse regering en rebellengroep FARC. De belangrijkste reden is dat ze er niets mee te maken heeft.

Velstra zegt vanochtend over de telefoon dat ze gevleid is door alle media-aandacht, maar ze voelt zich niet geroepen. ‘Ik zit niet bij de FARC,’ stelt de guerillera, ‘maar bij rebellengroep De Oplichtende Pad, in Managuay. Dat is een heel ander land.’ Ook heeft Velstra geen uitnodiging ontvangen van de twee Colombiaanse partijen, noch van de Noren. Afreizen naar Oslo of Cuba, waar de onderhandelingen plaatsvinden, zou daarom ‘nonsens’ zijn, zegt ze geërgerd. 

Velstra overweegt evenmin om dan in ieder geval een belletje te plegen met de onderhandelaars, onder wie Tanja Nijmeijer, de Nederlandse die lid is van de FARC. ‘Ik ken haar niet eens,’ zegt Velstra, die in één adem door dit interview ‘behoorlijk irritant’ noemt.

Ze zegt graag de media te woord te willen staan over een bepaalde kwestie, maar alleen als ze erbij betrokken is of er iets van afweet. Velstra: ‘Of ik moet op zijn minst met een van de echte betrokkenen in de hoi-fase zitten. Ja, noem me dogmatisch, maar ik zit dan ook al tien jaar in een buitenlandse jungle voor de maoïstische zaak te vechten.’

Kalasjnikovs voor Van Rompuy


MATAQUINTOS * Het generaalsbewind van de ‘militair-democratische republiek’ Managuay heeft de nieuwe president van de EU, Herman Van Rompuy, drie pallets kalasjnikovs cadeau gedaan.
Dat zei een woordvoerder vrijdagochtend. Het vrachtschip Rommel II vertrok donderdagnacht met het wapentuig richting Antwerpen. ‘Generaal Jamón heeft hoge verwachtingen van de nieuwe Europese Unie,’ aldus de woordvoerder. ‘Een politieke benoeming als deze is een eerste, hoopvolle stap richting een militaire dictatuur.’
Het Zuid-Amerikaanse Managuay heeft op verschillende vlakken grote onenigheid met de EU, onder meer op het gebied van mensenrechten en de uitlevering van oorlogsmidadigers. Als handreiking heeft het generaalsbewind de Rommel II (voorheen Alpenwiese) van Zwitserland gekaapt, een land dat geen lid is van de Europese Unie.

Lunchpartner Strauss-Kahn: ‘Ik verdien beter’

Journaliste Tristane Banon dient een aanklacht in tegen Dominique Strauss-Kahn

NEW YORK – De man met wie Dominique Strauss-Kahn zou lunchen op de dag dat hij seks had met een kamermeisje, voelt zich tekort gedaan nu de voormalige IMF-chef een nieuwe aanklacht aan zijn broek heeft.

Dionisio ‘El Toro’ Farfán, een in New York woonachtige Managuayaan die met Strauss-Kahn versiertrucs uitwisselde, beziet met gemengde gevoelens de aanklacht van de Franse schrijfster en journaliste Tristane Banon wegens een vermeende aanranding in 2002. ‘Aan de ene kant: goed dat ze hem aanpakt. Aan de andere kant: waarom mij niet?’

Volgens Farfán was hij Banon al een half uur aan het aanranden toen Strauss-Kahn verscheen. ‘Dominique botste per ongeluk tegen haar op, en wie gaat nu met de eer strijken?’ Het is, zegt Farfán, een terugkerend patroon. ‘Al die gebakjes die ik onheus heb bejegend, en erger – waar zijn ze nu? Vrouwen zijn alleen maar uit op mannen met macht.’

Farfán overweegt voorgoed terug te keren naar Managuay – maar niet van harte. ‘Daar kun je tenminste elke vrouw van boven de twaalf vrijuit betasten. Maar ja, wat is de lol? Dat vinden ze alleen maar lekker.’

Lab TV: boeiend avondje buizen in Managuay

MATAQUINTOS – Net als in Nederland bood de Managuayaanse televisie gisteren een keur aan nieuwe tv-ideeën. Een avondje zappen met de stamgasten van café El Taco Loco.

Door Jens Mikkelsen

De waard van El Taco Loco begon de avond met de realityserie ‘El grupo de abogados’ (‘De advocatengroep’). Daarin werd een stel advocaten die strijden voor de rechten van kansloze medemensen ontmaskerd als homoseksuele, door Westerse overheden gefinancierde duivelaanbidders. Al snel begonnen de stamgasten te boeren stichting het tv-toestel, als teken van afkeuring.

Vervolgens, in ‘Si, yo quiero… Tonto!’ (‘Ja, ik wil… Tonto!’), dongen vier vrouwen en een labrador naar de gunsten van de regeringsgezinde politicus Marco Tonto, die nog vrijgezel is. Tonto wilde niet meewerken aan het programma, hoewel hij had verklaard onder de indruk te zijn van de intellectuele capaciteiten van een van de deelnemers, ‘al komt het vaker voor dat een hond verstandiger dingen zegt dan een groep wijven.’

Het meest viel nog te verwachten van het nieuws- en entertainmentprogramma ‘El LunMarMiercoJueVierSabaDomingo Show’ van tv-grootheid Paolo León, die voorheen een show presenteerde waarin hij wensen van kijkers vervulde. Maar León viel tegen: toen de zoveelste politicus moest zwemmen in een bad vol tequila met chocoladesmaak, liet de caféclientèle collectief de broek zakken. Daarop zapte de waard van El Taco Loco naar de populairste zender van Managuay: infotainmentkanaal La Lama Erótica.

Onder de noemer Lab TV, of Laboratorio Televisión, test staatszender Managuay Uno zijn nieuwste tv-formats. De beste worden in productie genomen. De makers van de minst populaire formats worden gemarteld.

‘Géén nazi’s in Managuay’


MATAQUINTOS – Managuay heeft na de Tweede Wereldoorlog géén 20.000 nazi’s opgenomen. Dat riep het hoofd van de Nationale Geschiedkundige Dienst, de heer Schmückmeister, tijdens een presentatie vandaag.

Het is onduidelijk waarom Schmückmeister begon te roepen. De nazi-immigratie uit de jaren 40 en 50 (foto), een publiek geheim, was geen onderwerp van gesprek tijdens de presentatie. Ook werd het aantal van 20.000 niet genoemd (schattingen liggen doorgaans rond de 130.000). De vraag die een journalist voorafgaand aan de verklaring van Schmückmeister stelde, was: ‘Hoe spel ik uw naam ook weer?’

1861: Eppo Martinus Llull

Naar de Managuayaanse ondernemer Eppo Martinus Llull (1830–1899) – van Nederlandse afkomst, vandaar zijn naam – zijn meer straten genoemd dan deze, in de Catalaanse wijk van Mataquintos. Llull was de man die Managuay bijna eigenhandig industrialiseerde met zijn palm-, ethanol- en gordeldierverwerkende fabrieken op de zuidelijke pampa’s. Hij was ook de eerste Managuayaan met een heldere visie op arbeidsrechten: die vond hij bespottelijk. Van de 300.000 man die hij in 1861 in dienst had, op het hoogtepunt van zijn macht, was twee jaar later 60% overleden. Zijn commentaar: ‘Al werken hier vijf miljoen man, er is maar één Llull. En dat ben ik.’
Door zijn forse postuur werd Llull ook wel ‘De Dikke’ genoemd.

Jens Mikkelsen vanuit Managuay: Gezondheidszorg

Correspondent Jens Mikkelsen maakte al reportages voor video, en nu is radio aan de beurt: een verslag vanuit het Buena Esperanza-ziekenhuis in Mataquintos, Managuay. Met de VVD-commotie over de inkomensafhankelijke zorgpremie in het achterhoofd loopt Jens mee met dokter Nelson Maldonado en praat met hem over het Managuayaanse zorgstelsel. Dat blijkt niet inkomens-, maar statusafhankelijk te zijn.
Kom er maar in, Jens!

Zie ook:
Jens Mikkelsen vanuit Managuay: Lentekriebels (video)
Jens Mikkelsen vanuit Managuay: Recycling (video)

Ook voor Managuay geen finale Songfestival

De Managuayaanse inzending repeteert in de straten van Medellín, afgelopen week

MEDELLÍN – En weer is Managuay niet doorgedrongen tot de finale van Latinovisión, het Songfestival van de Spaanstalige wereld.

In de Colombiaanse stad Medellín verzamelde zich donderdag een keur van Latijns-Amerikaanse landen voor de voorronde van het jaarlijkse liedjesspektakel. Waar de meeste inzendingen varianten brachten op Shakira en Ricky Martin, viel bananendictatuur Managuay uit de toon door een 72-koppige, militaire fanfare met marsmuziek het podium op te sturen. Het land eindigde onderaan.

‘We hebben onze reet uit ons lijf gemarcheerd,’ zei een teleurgestelde kolonel Marco Márquez, de fanfareleider, na afloop. ‘De nummers in de finale zouden niet de nummers moeten zijn die artistiek door zouden moeten gaan. Vroeger, toen elk land in Zuid-Amerika nog gewoon een dictatuur was, speelde iedereen op dit festival marsmuziek.’

De regering-Jamón overweegt een oorlog tegen alle veertien deelnemende landen.