Berichten

Geplaatst op

10 adviezen aan Desi Bouterse

Desi Bouterse krijgt onder meer advies van Johan Cruijff


Heeft hij net zijn eigen amnestiewet door het parlement geloodst, gaat het proces rond de Decembermoorden straks tóch door. Wat had de Surinaamse president Desi Bouterse beter kunnen doen? Tien adviezen van mensen die het kunnen weten.

  • Generaal Jamón (Managuay): ‘Hij had broers of neven tot rechter moeten benoemen. Dat doe ik hier ook altijd. Onafhankelijke rechtspraak, dat is echt superonhandig.’
  • Johan Cruijff: ‘Bouterse heeft toch alleen zijn politieke vrienden wat laten zeggen over dat proces? Je moet er zélf heen, en dan ruzie maken. Werkt altijd.’
  • Wouter Bos: ‘Niets. Het enige wat je kunt doen, is vragen aan je adviseurs: zit alles erin? Daarna hoef je niet alles nog een beetje gaan zitten narekenen.’
  • President Bashar al-Assad (Syrië): ‘Hij kan via de Verenigde Naties een staakt-het-vuren met die militair aanklager regelen. Niet erg hoor Dees, daarna kun je gewoon blijven schieten. ‘
  • President Ahmadinejad (Iran): ‘Hij had de Decembermoorden in een ondergrondse installatie moeten uitvoeren, dan was niemand erachter gekomen.’
  • Geert Wilders: ‘Hij had ze kapot moeten twitteren.’
  • Gert: ‘Eerst presenteer je een stom programma met een pratende hond. Daarna ga je, op grote schaal en met beleid, kinderen uitmelken.’
  • Samson: ‘Wraf!’
  • Kim Jong-un (Noord-Korea, om 07:30 uur vanmorgen): ‘Hij had een langeafstandsraket moeten lanceren die alle oppositie de mond snoert. Maar ze gaan beginnen, ik moet echt weg nu.’
  • Maaike (14): ‘Bouterse had die vijftien tegenstanders nooit moeten doodschieten. Of ben ik nu te naïef?’
Geplaatst op

‘Snelweg Bolivia kan door Managuay’

Een deel van de M1, de snelweg van Chuco naar Mataquintos

MATAQUINTOS – Nu Bolivia de aanleg van een snelweg door een natuurreservaat heeft afgeblazen vanwege hevige protesten, biedt Managuay zich aan als alternatief.

Daarmee aast het land op een lucratief contract met de Braziliaanse overheid, die via zijn buren toegang zoekt tot de havens aan de Stille Oceaan. ‘Wij stellen ons land open voor onze vrienden uit Brazilië,’ verklaarde Eduardo Dinero, de Managuayaanse minister van Economie, vanochtend. ‘Als ze hun snelwegen aansluiten op ons hoogwaardige wegennet, zijn ze zó aan de andere kant van het continent.’ Het totale aantal geasfalteerde snelwegkilometers in Managuay bedraagt momenteel drie.

Van protesterende Indianen zal men in de bananendictatuur geen last hebben: demonstranten worden er doorgaans overreden door een tank.

Geplaatst op

In memoriam: de ‘Vaclav Havel van Managuay’

De Tsjechische Vaclav Havel, niet de verwarren met de Managuayaanse Vaclav Havel.

MATAQUINTOS – Met het overlijden van Víctor Sattori, ‘de Vaclav Havel van Managuay’, verliest Zuid-Amerika een groot politicus uit de 20ste eeuw en tevens een briljant schrijver.

Dissident Sattori, die zondag op 75-jarige leeftijd overleed in zijn slaap, richtte eind jaren 80 mensenrechtenorganisatie Cartita ’87 op, gericht tegen de toenmalige maoïstische dictatuur in Managuay. Ook na de militaire putsch van 1992 bleef hij zich inzetten voor liberale vrijheden, ondanks vele arrestaties en martelingen door het Managuayaanse leger. Het leverde hem internationale verering op en tientallen onderscheidingen, waaronder de Erasmusprijs, de Olof Palme-prijs en de Karel de Grote-prijs.

Sattori werd zondagochtend in zijn bed in Mataquintos gevonden onder een T-100-tank. De regering-Jamón ontkent iedere betrokkenheid.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Jungletocht

Opeens houdt junglegids Ramón zijn adem in. Langzaam brengt hij een vinger voor zijn lippen. ‘We zijn niet ver van de moerassen van Canádos,’ fluistert Ramón. ‘Een uniek ecosysteem: 3000 plantensoorten, 250 vogelsoorten, 350 vissoorten, 100 soorten zoogdieren, 60 soorten reptielen.’ Hij kijkt ons aan. ‘Kortom, een levensgrote delicatessenzaak.’ Met normale stem, wijzend op de ketel met de groene staarten over de rand: ‘Iemand nog leguanensoep?’

Een jungletrek in Managuay is een spannende aangelegenheid, maar vooral voor de dieren die zich langs de route ophouden. Elke gids is een slager. Letterlijk: de Managuayaanse Bond van Slagerbedrijven verplicht al zijn leden om twee weken per jaar door te brengen in het regenwoud van Noord-Managuay, ook wel ‘de Groene Keuken’ genoemd. Het is niet de enige beroepsgroep met een ontspannen houding ten opzichte van de jungle.

Neem de politiek: de moerassen van Canádos vormen niet alleen een uniek ecosysteem, maar ook een massagraf met de afgezonken lichamen van 300.000 politieke dissidenten. Of evenementenorganisaties: muziekfestival Misterioso vindt elk jaar plaats op de plek waar de oprichter, houthakker Carlos Llanos, voor het laatst aan het rooien is geweest. Ook leven in het oerwoud duizenden maoïstische rebellen, wier visie op het milieu nog het best blijkt uit een uitgelekt memo uit 2006, waarin ze de Drieklovendam in bevriende natie China omschreven als ‘de doodsteek voor de natuur, maar wel heel gaaf.’

Ramón weet hoe westerlingen hierover denken. ‘Jullie in Europa hebben makkelijk praten, maar ik hou van onze bedreigde diersoorten. Daarom eet ik ze zo graag op. ’ Hij haalt een apenkop uit zijn rugzak en begint te kauwen. Dan beginnen zijn ogen te twinkelen: hij heeft een goede grap bedacht. ‘Als je dieren zo belangrijk vindt, waarom richt je er dan geen politieke partij voor op?’ De hele groep barst in lachen uit.
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto José el Rey

Geplaatst op

Toerisme: Uitgaan voor vrouwen

Een feest van de Katholieke Universiteit van La Libertina, afgelopen zaterdagavond

Volgens sommigen is het voor vrouwelijke toeristen in Managuay mogelijk om uit te gaan zonder beroofd, betast, of stiekem op oneerbare wijze gefotografeerd te worden. De twee blonde meisjes rechts op deze foto kunnen u vertellen: dat is echter niet het geval.

Zie voor meer informatie www.southamericanupskirts.com

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Paus

De kerk in Mataquintos waar kardinaal Caramel de zondagsmis leidt

Rondom de tafel werpen twintig paar ogen een gespannen blik op kardinaal Angelino Armando Caramel. Deze tuurt, zweet, geeft een tikje tegen zijn baret, en draait dan met een machtige zwaai zijn rechterarm. Gelach, applaus. ‘Sí!’ Caramel balt zijn vuist van plezier: wéér gooit het hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay elf bij de eerste worp, waarmee hij zijn inzet verdubbelt. Een medewerker van het illegale casino fluistert: ‘Craps is zijn favoriete dobbelspel. Hij komt hier direct na de zondagsmis.’

Voor het eerst heeft de wereld een paus uit Zuid-Amerika, maar het is de Argentijn Bergoglio geworden, oftewel Franciscus I. Wie zei dat kardinaal Caramel hoge ogen gooide, had het eerder over zijn gokverslaving: de Managuayaan was nooit een kanshebber en mocht zelfs niet naar het conclaaf komen. Voor Rome is Managuay een schandvlek die, zelfs na eeuwenlang boenen, maar niet van de toga gepoetst raakt. Het beleid: zo chic mogelijk negeren.

Maar dat is lastig. Van oudsher rijgt de Managuayaanse geestelijkheid de schandalen aaneen. Caramels voorganger, kardinaal Esposo, kreeg constant het verwijt dat hij zou baden in buitensporige weelde. Dat maakte hem zo woedend, dat hij geregeld zijn midweek shoppen in Madrid afzegde om het tegen te spreken. Beschuldigingen van seksueel misbruik pareerde Esposo evenmin handig. Lang bleef hij ontkennen dat zijn ondergeschikten homoseksuele affaires hadden met jonge jongens, want ‘onze priesters zijn échte mannen.’ Geen wonder dat de vorige paus hem ontsloeg. Diens keuze voor Caramel bleek echter ook geen gelukkige. Zijn bijnaam: ‘de hete tabberd’.

Kardinaal Caramel is klaar met spelen. Uitpuffend neemt hij plaats aan de bar en bestelt een verfrissing. ‘Whisky doble, on the rocks.’ Hij buigt zijn hoofd voor het gebed, alle omstanders bidden mee. Als we weer opkijken, kijken we in het grijnzende gezicht van Caramel. Hij heeft zijn borrel al op.

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Geplaatst op

‘Geheime dienst maakt van sporters spionnen’

Vechthaan Juanito (r) aan de winnende hand, augustus 2011

MATAQUINTOS – De geheime dienst van Managuay wil topsporters inzetten als spionnen tijdens de grote evenementen van deze zomer, zoals het EK Voetbal.

Door Jens Mikkelsen

Dat zeggen welingelichte bronnen uit de Zuid-Amerikaanse dictatuur. Het plan, dat Misión Deportivo (Missie Sport) zou heten, behelst het omscholen van Managuayaanse topsporters tot spionnen à la James Bond. Critici wijzen op één crux in het verhaal: Managuay kent geen topsporters.

Wel beschikt het land over bekende atleten die elementaire spionnenfuncties op zich zouden kunnen nemen, zoals vreemde talen spreken (oud-voetballer Pedro Lázaro, was korte tijd trainer in Tsjetsjenië), kogels ontwijken (salsadanser Manuel Redondo) en bijten (vechthaan Juanito).

Wat de doelen zijn van Misión Deportivo is nog onduidelijk. Waarschijnlijk wil de militaire junta nucleaire geheimen ontfutselen aan kernwapenlanden als de VS en Groot-Brittannië, bijvoorbeeld tijdens de Olympische Spelen. Het is echter ook mogelijk dat Managuay op zoek is naar andere vaardigheden waarover het land graag zou beschikken, zoals een recept voor guacamole met koriander die niet naar zeep smaakt, of hoe je een sportmassage geeft zonder happy ending.

Geplaatst op

Carnaval: niet zo erg als vorig jaar


ROIPOIPÚ – Volgens de korpschef van Roipoipú is het carnaval dit jaar rustig verlopen. ‘Er zijn geen 37 mensen gedood,’ aldus de agent.

Hoeveel mensen er dan wel gedood zijn, wilde de man niet zeggen. Het nieuwe communicatiebeleid van de Managuayaanse politie schrijft voor dat moet worden benadrukt welke negatieve gebeurtenissen zijn uitgebleven. Dit komt in de praktijk neer op het ontkennen van de ware cijfers van vorig jaar, die dus in feite nu pas bekend worden.
Ook hebben er in 2010 geen 7 explosies in huizen plaatsgevonden, zijn niet 3 bankfilialen beroofd, niet 31 maagden geofferd, niet 77 auto’s en 1 wagen van de gemeentelijke reinigingsdienst gestolen, geen 4 in tequila gedrenkte poppen van papier-maché door de ruit van een horecagelegenheid geworpen en is niet 822 maal gewildpoept, waarvan 13 maal door dezelfde persoon.
Het tijdstip van de politieverklaring is overigens curieus, want het carnaval van Roipoipú loopt officieel nog door tot aanstaande zondag, wanneer een natte raaf levend wordt verbrand. Officieus eindigen de laatste festiviteiten doorgaans half april.

Geplaatst op

Cruijff moet voorbeeld nemen aan Zuid-Amerikaanse tegenhanger

Johan Cruijff

MATAQUINTOS – Het is tijd voor Johan Cruijff om de waarheid te spreken in de Ajax-soap. Zijn Managuayaanse tegenhanger Julio Moreno, clubicoon van het hoofdstedelijke FC Puta Madre, doet dat beter.

Door Jens Mikkelsen

Meneer Moreno, de raad van commissarissen van FC Puta Madre heeft zonder u in te lichten Ludovico Nariz Achatada als algemeen directeur aangesteld. Stapt u nu op?
Zeker weten. Maar misschien ook niet. Kijk, in ieder geval is dit ver beneden peil. Ik heb vorige week woensdag nog de voorzitter van de raad van commissarissen twee uur lang geïntimideerd, en daarbij is de naam van Nariz Achatada niet één keer gevallen. Dat is natuurlijk volledig onbeschoft.

U heeft hem geïntimideerd?
Dat zijn jouw woorden. Ik heb gewoon gezegd: miljarden mensen kennen mij, de voorzitter van de Zuid-Amerikaanse bond CONMEBOL kent mij, ik bel zo een hoge pief bij de junta op om te vragen of hij met een tank vier keer over je heen rijdt. Dat zijn feiten. Luister, die vier commissarissen zijn hier drie maanden geleden binnen komen rollen en willen de hele boel gaan uitmaken.

En dat kan niet.
Dat kan ík wel, maar zij niet.

Hoe kan het toch dat overal waar u opduikt, volwassen mannen beginnen te huilen?
Kijk, dat is logisch. Dat gebeurt als je innovatief bezig bent. Dan stuit je op weerstand. Ik ben ooit aangezocht om de hele technische toestand bij de FC op één lijn te krijgen. Als je dan ziet wat er nu gebeurt, vraag je jezelf af waar ze in godsnaam mee bezig zijn. O wacht, dat is dubbelop, want god, dat ben ikzelf natuurlijk.

Waarom maakt u altijd ruzie?
Ik maak geen ruzie. Ik eis alleen het recht op om overal in mijn eentje over te beslissen. Het zijn anderen die daar vervolgens ruzie over maken.

Critici zeggen: als u het zo goed weet, waarom wordt ú dan geen algemeen directeur?
Ha ha, dat ga ik niet doen. Stel je voor, dan moet ik straks nog verantwoordelijkheid dragen! Nee, laat mij maar lekker langs de zijlijn roepen, dan sterf ik straks als een eeuwige belofte.

Geplaatst op

Nazomer in Managuay: Barbecue

Varken aan het spit: de Managuayaanse culinaire traditie staat dicht bij de natuur, en bij een voedselvergiftiging.

Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: barbecuen bij de familie Rosas.

De verhalen over de barbecuecultuur in het dorpje San Adolfo Tedesco zijn talrijk. Ze blijken allemaal waar. Ook de gruwelijke.

Door Jens Mikkelsen

Toen Jacques Huisman, een vaste lezer van dit weblog, eind juli mailde dat hij op zijn vakantie in Managuay zomaar voor een buurtbarbecue werd uitgenodigd, noteerde ik het dorpje in kwestie meteen in mijn agenda. Nu kon ik er eindelijk heen: San Adolfo Tedesco. Het paradijs voor barbecuërs, gelegen op de zuidelijke pampa’s en gezegend met een ongelooflijke hoeveelheid bijnamen, waarvan ‘De Nationale Grill’ de gezelligste is en ‘De Gloeiende Hel Voor Alles Op Vier Poten, Behalve Vrouwen’ de angstaanjagendste.

De reis vanuit de hoofdstad Mataquintos duurt maar liefst vijftien uur: per trein, per minibus en – als laatste, maar comfortabelste etappe – per moeder, gewikkeld in zo’n veelkleurig, op haar rug hangend doek, waarin ze in deze contreien ook wel eens kleine kinderen vervoeren. Een slopende trip, maar je ziet weer eens iets anders van het land en bovendien hebben mijn doekgenoten Werner (2), Diego (3) en Yacinta (4) een hoeveelheid lolly’s en zakken chips mee die het reizen er bijzonder aangenaam op maakt.

Aangekomen in San Adolfo Tedesco stelt mijn reismoeder zich eindelijk voor. Ze heet Danita Rosas (17) en woont met haar moeder Melva en haar zeven kinderen in een huisje. Onmiddellijk verdwijnt ze naar binnen, waarop Melva me een tequila aanbiedt en dan over het gazon begint te lopen, terwijl ze ‘Adolfo! Adolfo!’ roept. Of haar man ook thuis is, vraag ik? Ze gromt: ‘Was mijn man maar zo knap als Adolfo.’ Twee tellen later komt een bruin-roze beest het gazon op rennen: Adolfo blijkt een fors zwijn te zijn.

Ik realiseer me: amper aangekomen in San Adolfo Tedesco is de barbecue al begonnen! Terwijl Melva Adolfo lief toespreekt, wurgt en vilt, stapt Danita de tuin in met een enorme houten spies en begint een vuur aan te leggen. Met de fles tequila die mij in de handen wordt gedrukt, moet ik proosten: op de Managuayaanse barbecue! Danita, Melva en Marcelo (8, de oudste), proosten mee, tussen de bedrijven door.

Tevreden plof ik neer op een stoel, bestel een lamamelk met rum – Gino (7) blijkt een formidabele cocktailmixer te zijn – en knip deze foto. Dan denk ik bij mezelf: …nou ja, ik weet niet meer zo goed wat ik dacht, maar verdorie, wat heb ik genoten.