Berichten

Geplaatst op

Afrika wacht beschavende missie door ‘bloedzuiver’ volk

Een staatkundige kaart van Afrika. De Managuayaanse bezittingen bevinden zich ergens linksboven.

MATAQUINTOS – De militaire junta van Managuay maakt zich op voor een ‘beschavende missie’ in haar nieuw verworven gebieden in Afrika. ‘We gaan ze onze cultuur bijbrengen: panfluit, poncho en preventief fouilleren.’

Dat heeft de Managuayaanse minister van Buitenlandse Zaken, generaal Arnoldo Pelotón, zondag bekend gemaakt. ‘Het is onze beurt. Europa heeft in het verleden haar sporen in Afrika achtergelaten: uitbuiting, willekeurig getrokken landsgrenzen, apartheid. Wij zullen dus met iets nóg beters moeten komen, en dat gaan we doen ook.’ Afgelopen november veroverde een Nederlandse rallyrijder, inderhaast tot honorair consul van Managuay gebombardeerd, onder meer een putdeksel en een muur op verschillende locaties in West-Afrika.

Pelotón sprak van een ‘white man’s burden’, die alleen uitgevoerd kan worden ‘door hen die zuiver zijn van bloed.’ Volgens zijn vorig jaar verschenen biografie is de generaal zelf half Hongaars, half Spaans, half Portugees, half Albanees, half Belgisch, half Italiaans, half Manca, half Inca en een kwart Azteek. De biograaf geeft overigens ruiterlijk toe ‘geen rekenwonder’ te zijn.

Pelotón maakte ook bekend dat de Afrikaanse bezittingen als ‘Oost-Managuay’ deel zullen uitmaken van het moederland. Dat beide gebiedsdelen door de Atlantische Oceaan van elkaar worden gescheiden, noemde hij ‘een ondergeschikte logistieke kwestie.’

Zie ook:
Managuay claimt land in Afrika
Rallynieuws: Foto consul roept vragen op
Rally van start, honorair consul legt uit
Nederlandse coureur gaat land veroveren voor Managuay

Geplaatst op

Toch Elfstedenrace, ondanks weersverwachting

Het parcours bij Alcazar: ‘nog iets te nat, maar bijna droog’

LA LIBERTINA – Tegen alle verwachtingen in gaat begin volgende week in Noord-Managuay de Elfstedenrace van start. De weersomstandigheden zijn er niet naar, ‘maar er is niets wat een smak geld niet kan regelen.’

Dat zei voorzitter Wílmer Wáffler van de vereniging De Noordelijke Elf Steden dinsdagavond tijdens een persconferentie. Mogelijk aast hij op subsidie om zwakke plekken op het parcours te repareren, maar waarschijnlijk wilde hij laten weten dat de organisatie open staat voor steekpenningen om de zeldzame autorally door de jungle toch te organiseren.

Sinds het invallen van de droogte in Noord-Managuay vorige week heerst in het land een ware Elfstedenkoorts. Praatprogramma’s op tv gaan alleen nog maar over de modder: zal die hard genoeg zijn om alle auto’s te dragen? Voormalige coureurs halen herinneringen op en maken zich zorgen over de drinkcapaciteiten van de jonge generatie, die tenslotte in elke stad op de route een voorgeschreven hoeveelheid gefermenteerde lamamelk moet drinken met een alcoholpercentage van tenminste 40%, het zogenoemde ‘pimpelen’.

Na het weekeinde zal blijken hoe diep de Managuayanen bereid zijn in de buidel te tasten voor een traditie die lijkt op sport, maar draait om motoren en drank. Heel diep, zo is de verwachting.

Geplaatst op

Toerisme: De Duitse wijk in San Luís

Immigranten hebben Managuay gemaakt tot wat het nu is: een corrupte, achtergebleven dictatuur waarvan niemand weet waar het precies ligt. Toch hebben sommige groepen nieuwkomers voor toeristische trekpleisters gezorgd – zoals de Duitse wijk in San Luís (foto). Nog in de tweede helft van de vorige eeuw vond een grote immigratiegolf plaats uit de Duitstalige landen. Die liet zijn sporen na in het straatbeeld, maar ook op economisch vlak: geen administratiekantoor, apotheek of modeltreinwinkel in Managuay of er is wel een Bormann, Hess of Von Ribbentrop bij betrokken.

Foto: Maria Luísa Corazón del Ángel

Geplaatst op

Boer zoekt vrouw aangeklaagd door afgewezen boer

Boer Adalberto Silencioso jr., kauwend op een homp cocabladeren

CARRUQUICHANGO – Hij had er zo graag bijgezeten, bij Boer zoekt vrouw internationaal. Maar cocaboer Adalberto Silencioso jr. uit Managuay viel op het laatste moment af. Nu eist hij compensatie, én fotomateriaal van Yvon Jaspers.

Door Jens Mikkelsen

‘Drie keer zijn ze hier geweest,’ zegt boer Adalberto, wandelend over zijn plantage. Hij trekt een bos cocabladeren van een struik en stopt ze in zijn mond. Kauwend: ‘De vierde keer zou Yvon komen, met haar concha.’ Hij maakt knijpbewegingen met zijn rechterhand. ‘Ik heb haar nooit gezien.’ Adalberto schiet een groene fluim naar een boomstam, vijf meter verderop. Raak.

Boer zoekt vrouw ging zondagavond van start met een internationale versie, waarin Nederlandse landbouwers uit Tanzania, Denemarken, Canada, Frankrijk en Bonaire een partner zoeken. Zoals verwacht was de uitzending een succes: maar liefst 3,1 miljoen mensen keken. Geen van hen weet echter van de buitenlandse boer die pas op het laatste moment te horen kreeg dat hij toch niet mee mocht doen: Adalberto Silencioso jr., cocaboer in Managuay.

‘Dat ze liever Nederlandse boeren hebben, snap ik,’ tiert boer Adalberto. ‘Maar hun overige argumenten! Mijn blaadjes zouden dubieus zijn, omdat er cocaïne van gemaakt wordt. Weet je wat voor een gorigheid ze brouwen uit het product van een koeienboer? Karnemelk!’

Ook de arbeidsomstandigheden op de plantage van boer Adalberto vond de redactie van het KRO-programma ‘lastig uit te leggen.’ Adalberto, geïrriteerd: ‘Ik zou mijn personeel grof behandelen. Omdat ik ze pas een burrito geef ná hun elfurige werkdag. Ja natuurlijk! Anders beginnen ze direct na het ontbijt al te klagen over de stokslagen waarmee ik ze ’s ochtends uit hun hok jaag!’

Nu spant boer Adalberto een proces aan tegen de KRO, vanwege het ‘geschonden vertrouwen’ en de gemaakte kosten. Het gaat hem niet om het geld, bezweert hij, maar om eerherstel. ‘En om foto’s van Yvon. Ik zag haar ergens in hotpants in een weiland staan. Waarom kwam ze dat godverdomme hier niet doen?’

Alle ophef heeft boer Adalberto alvast een onverwachte troostprijs opgeleverd. De grootste tv-zender van Managuay, La Llama Erótica, heeft hem uitgenodigd deel te nemen aan de Managuayaanse versie van Boer zoekt vrouw. Waarschijnlijk voelt hij zich in Agricultor busca mujer – waarvoor de KRO overigens zegt geen licentie te hebben afgegeven – meer thuis: onder de kandidaten zitten een kalasjnikovboer, een verbouwer van suikerriet voor de rumindustrie en een handelaar in vrouwen.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindejaar

Vreugdevuur in San Cristóbal, 31 december 2012

Ramira (17) rookt doodgemoedereerd een shaggie op het plein van San Cristóbal, een stadje in de Managuayaanse Andes. Vriendin María (18) veegt met anderen de restanten van het nieuwjaarsvuur bijeen. Elke keer als deze haar een nagloeiende stoelpoot of speelgoedbazooka toeslingert, duikt Ramira opzij. ‘Gevaarlijk? Welnee,’ lacht ze. ‘Iedereen heeft hier derdegraads brandwonden in januari.’

Jaarwisselingen in Managuay zijn berucht. Het patroon is dit: met Oud en Nieuw vallen honderden doden en gewonden, de politie blijft op haar post en in de ochtend verklaart de Staatsgezondheidsdienst dat alles rustig is verlopen. Zo ook dit jaar. De werkelijkheid is echter anders: metropool Mataquintos snoof tot het ochtendgloren, in het jungleachtige noorden slingerde men naakt aan lianen en op de pampa’s van het zuiden vonden weer de met drank overgoten lamarodeo’s plaats. En in de Andes, in het westen, streefde elk plaatsje naar het hoogste vreugdevuur. 

Dit jaar streek San Cristóbal met de eer: de vlammen reikten wel 21 meter hoog. Het resultaat van gemeenschapszin, stelt Geraldo Puños (59), een van de vegers op het plein. ‘Aan de brandstapel draagt iedereen zijn steentje bij,’ zegt hij. ‘Een oud kastje, een stoel.’ Zelfs de overheid deed mee: de Immigratiedienst doneerde zevenhonderd in beslag genomen panfluiten van illegale Bolivianen, en één beenprothese.

Het vreugdevuur is simpelweg een traditie in San Cristóbal. Na middernacht vormen de mannen uit het stadje een kring en dansen er zo dicht mogelijk tegenaan. Wie als eerste zijn snor schroeit, krijgt – behalve rode blaren in zijn gezicht – de unieke kans om de nacht door te brengen met een scholiere naar keuze.

Ramira lacht: afgelopen maandag was zij zo’n scholiere. ‘Ik wist van toeten noch blazen, ik vond er niks aan. Toen hij zijn vriendengroep ging halen, ben ik hem snel gepeerd!’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Muziek in een bananenrepubliek (4)

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.

Festival: Misterioso
Beoordeling: *****

Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’

Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.

Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.

Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.

Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.

Chau,

Joris Mikkelsen

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)

Foto Ronaldo Santana

Geplaatst op

Muziek in een bananenrepubliek (3)

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Motores Negros.

Festival: Motores Negros
Beoordeling: *****

Leger
‘Ik had thuis een lama gekleid, van modder,’ zegt Hernán. Verslagen ligt de dikke tiener op het grasveld. Alleen het korte eind touw in zijn hand herinnert nog aan Pepito, het vriendje op wielen waarmee hij over het festivalterrein zwierf. ‘We hadden superveel aanspraak. Soms kreeg hij rum aan de bar, die mocht ik dan opdrinken.’ Totdat Pepito per ongeluk tegen een officier aanreed. Hernán: ‘Zonder iets te zeggen haalde hij een Romeinse kaars uit zijn binnenzak en schoof ‘m zó in Pepito’s onderkantje. Ik heb geen scherf meer teruggezien.’

Het nationale leger van Managuay: ook op het tweede festival dat ik hier bezoek, blijkt het een bron van ellende. Motores Negros draait om het idee dat iedere idioot met een gemotoriseerd voertuig volslagen ongeorganiseerd mag racen over een braakliggend stuk land. Een perfect concept dus voor de militaire elite. Die komt elk jaar niet alleen pesterig inrijden op de vele tentjes op het terrein, maar vooral deelnemen aan de parade op de slotdag – vandaag – om met de eerste prijs naar huis te gaan.

Die slotparade is een feest voor de trotse bezitters van zelfgeknutselde snelheidsmonsters, onder wie Waldo en Alberto. We ontmoeten de twee twintigers voor een taco- en tequilatentje, waar ze een grote zeepkist hebben geparkeerd. ‘Onze scooter,’ lacht Alberto, een jongen met lange zwarte krullen. ‘Er zit de motor van een Vespa SS 90 in.’ Waldo laat zien hoe hij in de zeepkist twee zitjes met leren bekleding heeft aangebracht én een minikoelkastje met alle benodigdheden voor mojito’s. ‘Mojito’s en Motores Negros,’ grijnst hij, ‘dat is het leven.’

Hij heeft het amper gezegd of het wordt stil om ons heen. Alle hoofden draaien naar de verste hoek van het veld, waar een vaandel met de Managuayaanse vlag boven de menigte uit priemt. De tank die erachteraan komt rollen, vertelt ons: de parade is begonnen en het leger doet de aftrap. Schel tettert het volkslied uit de trompetten van de militaire fanfare: ‘La Himna del Gran Indicador El General Jamón y Su País Managuay, y También de Todo El Resto del América del Sur Que le Apartiene, Pero Provisalmente sólo Managuay’(‘De hymne van de Grote Wegwijzer generaal Jamón en zijn land, en ook van de rest van Zuid-Amerika, dat hem toebehoort, maar vooralsnog alleen Managuay’).

Ruim een half uur lang trekt de stoet aan ons voorbij. Camouflagejeeps, langeafstandsraketten, de lamacavalerie. Net als de andere toeschouwers veinzen Waldo en Alberto respect en kijken toe met strakke blik. Ze worden er niet voor beloond: de zeepkist, die zich kennelijk net iets te ver op het pad bevindt, wordt eerst door twee majoors aan de kant geduwd en even later door een amfibievoertuig verpletterd. Als de houtsplinters zich in mijn wenkbrauw boren, moet ik denken aan Pepito.

Motores Negros is een onvergetelijke ervaring. Vijf sterren.

Hasta la vista,

Joris Mikkelsen

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)

Foto Ronaldo Santana

Geplaatst op

Nederlandse ondernemers steunen Oranje in WK-finale!


Niet héél Managuay steunde gisteren het Zuid-Amerikaanse broederland: een kleine kolonie Nederlandse ondernemers keek gezamenlijk naar Uruguay–Nederland. Gastheer was Folkert Menning van Menning Oil, een groot producent van ruwe olie en besmeurde vogels.

Hoe verliep het tv-avondje, meneer Menning?
Het was een fantastische meeting. We zaten met zo’n 50 ondernemers bij elkaar. Dus eerst even small talken: omkooptarieven doorgeven, slaven bespreken, dat soort dingen. Chit chat.

En wij hoorden dat u oranje bitterballen heeft weten te vinden?
Ha ha, dat dacht ik wel, toen de loopjongen ermee aan kwam zetten! Maar het bleken geknede papaja’s te zijn. Dat joch heb ik meteen zijn boeien weer omgedaan natuurlijk. Toen begon de wedstrijd. Machtig.

Groot gejuich bij het openen van de score?
Dat geweldige doelpunt van Van Bronckhorst! Nou, toen kwamen de Blackberry’s wel tevoorschijn hoor. Ideaal moment om orders te plaatsen in Nederland, want daar was iedereen zo in de war, dat ze direct akkoord gingen met je eerste bod. Magnifiek.

Uw Managuayaanse werknemers steunden waarschijnlijk Uruguay. Mochten ze desondanks met u meekijken?
Ja natuurlijk! We hadden afgesproken dat elke keer als ze onze schoenen moesten poetsen of bij iemand op schoot zaten, ze ook een blik op het grote scherm mochten werpen. People managing.

En na de wedstrijd de stad in?
Na de wedstrijd hebben we voodoopoppetjes gemaakt van Femke Halsema, Job Cohen en Alexander Pechtold. Maar toen bleken de breinaalden op. Krankzinnige avond.

Geplaatst op

Militair escorte uit vliegtuig gezet

Een medewerker van TAM laadt de Managuayaanse vracht uit

PRAIA – Een officieel escorte van de Managuayaanse overheid is zondag uit een Braziliaans vliegtuig verwijderd. Tijdens een overstap op de Kaapverdische Eilanden bleken de militairen zich als verstekelingen in het laadruim te hebben verschanst.

Het zeskoppige gezelschap is met de nationale vlag van Managuay onderweg naar Utrecht, waar aanstaande vrijdag de presentatie van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek zal plaatsvinden. De leider van het escorte, Pablo Allende, spreekt van ‘een slag in het gezicht’. De Managuayaanse minister van Propaganda, Rufus Vendetta Malpenso, noemt de verwijdering ‘het bewijs van arrogantie van een zogenaamde grootmacht in opkomst.’ Een woordvoerder van de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM zei gisteren: ‘Zes overheidsbeambten verstoppen zich achter een pallet diepvrieskippen. En dat noemt zich een land?’

Het is nog onduidelijk hoe het Managuayaanse escorte vanuit Praia, de hoofdstad van de Kaapverdische Eilanden, de reis naar Utrecht gaat hervatten. ‘De Managuayaanse cultuur is warm en open,’ aldus Allende. ‘Ook hier zullen wij vrienden maken.’ Het is een publiek geheim dat Adalberto Silencioso, ‘De Pablo Escobar van Managuay’, regelmatig cocaïnevluchten uitvoert via Praia richting het Europese vasteland.

Geplaatst op

Floriade gesloten, Managuay bouwt paviljoen toch

Een impressie van het Managuayaanse Floriade-paviljoen

VENLO – Managuay start vandaag, na vier maanden vertraging, eindelijk de bouw van zijn Floriade-paviljoen in Venlo. De wereldtuinbouwtentoonstelling werd zondag officieel gesloten.

De Managuayanen rekenen er echter op dat de organisatie voor hen een uitzondering maakt. Delegatieleider Vidal Gutiérrez, tevens kapitein van het vrachtschip met benodigdheden voor het paviljoen: ‘We hebben een prachtig concept, waar mensen maandenlang op hebben gewacht. Ook hebben we twee lama’s met obstipatie aan boord en die moeten nu echt los.’ Een van de onderdelen van het paviljoen bestaat uit traditionele hutten van opgesteven lamafecaliën.

De Managuayaanse deelname aan de Floriade is geplaagd door tegenslagen. Begin juni moest het vrachtschip van Gutiérrez aanmeren in de haven van Rotterdam, waar de douane beslag legde op een grote hoeveelheid cocaplanten en vuurwapens. Gutiérrez blijft echter optimistisch. ‘Oké, dus de duurzame cocaplantage van anderhalve hectare en de schietbaan worden lastig te realiseren. Maar we hebben genoeg hoe… Managuayaanse vrouwen bij ons voor een welkomstfeest voor iedereen.’

Gutiérrez verwacht aan het begin van de middag bij het Floriade-terrein te arriveren. ‘Het liefst rijden we via de hoofdingang naar binnen, maar anders vinden we aan de achterkant nog wel een gaatje.’