Berichten

Geplaatst op

Nu ook paardenvlees gevonden in lama’s

Paarden in de Managuayaanse Andes

CHUCO – Het paardenvleesschandaal heeft zich uitgebreid naar Zuid-Amerika. Op een boerderij in Managuay zijn sporen van paardenvlees ontdekt in levende lama’s.

‘Het vlees komt uit het Westen,’ stelt boer Miguel. Met ‘het Westen’ bedoelt hij niet West-Europa of de Verenigde Staten, maar de boerderij van boer Pablo, die op een steenworp afstand ligt. ‘Die coño laat zijn paarden over mijn erf lopen. Zo komen ze in de buik van de lama’s terecht.’ Vallen Miguels lama’s de paarden dan aan? ‘Dat niet. Maar als ik zo’n paard tegenkom, schiet ik hem dood, en meng ik hem door het eten van mijn beesten. Schande.’

De Managuayaanse Voedsel- en Warenautoriteit (MVWA) heeft bevolen dat alle zeven lama’s van boer Miguel moeten worden vernietigd, alsmede alle hoefdieren binnen een straal van 100 km. Het gaat om circa 27.000 beesten, die voor aanstaande maandag present moeten staan bij het slachthuis van worstfabriek Baumgärtner y Hijos in de regiohoofdstad Chuco. ‘Het gaat om de volksgezondheid,’ aldus de MVWA.
De Managuayaanse volksgezondheid, om precies te zijn: Baumgärtner y Hijos exporteert 95% van zijn vlees naar West-Europa.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindexamens

Vroegtijdige schoolverlaters in Managuay

‘School?’ Vasco (16) uit La Libertina kijkt niet-begrijpend. Zijn geld verdient hij in de wapenhandel, niet met krijtborden. En voor zijn rijbewijs heeft hij geen lessen gevolgd – dat kocht zijn vader voor hem. Dan begint het te dagen. ‘Ja,’ grijnst hij. ‘Dat je achterin de klas bezig bent, terwijl iemand met een bril je huiswerk maakt.’

School en seks: voor Managuayanen zijn beide onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoewel middelbare scholieren vandaag horen of ze – net als in Nederland – hun eindexamen hebben gehaald, zijn velen al lang vertrokken naar een baantje in de prostitutie, de vrouwenhandel of een semi-legale onderneming als die van Vasco’s beschermheer. De ambitieuze scholieren die overblijven, worden ‘Vargas Llosa’s’ genoemd, naar de Peruaanse Nobelprijswinnaar voor de Literatuur. En dat is geen compliment.

Schoolpersoneel worstelt dezer dagen dan ook niet met eindexamens, maar met tienerzwangerschappen. ‘Het is de tijd van het eindejaarskamp,’ legt directeur Ferdi Mando Kotulek van de Desi Bouterse-school in Mataquintos uit. ‘Dat vraagt om veel geregel. Immers, wat als al die zwangere meisjes onderweg bevallen?’ Er gaat dan ook standaard een verloskundige mee in de bus. ‘Ook wij vonden dat ooit overdreven,’ zegt Kotulek. ‘Maar de schoonmaakkosten werden gewoon te hoog.’

Kotulek is een schooldirecteur die, als het moet, een helpende hand uitsteekt. ‘In Plopsaland San Luís heb ik vorig jaar december nog een leerlinge helpen bevallen,’ vertelt hij trots. ‘En in Tikibad Mataquintos deed ik ooit eens een keizersnee. Mijn zakmes was hartstikke roestig na afloop, maar de moeder kon tenminste haar zwemdiploma afmaken.’

In het lamaburgerrestaurant reageert een groepje scholieren lacherig op de vraag of ze hun eindexamen hebben gehaald. ‘Natuurlijk,’ zegt een van hen. Hoe? ‘Mijn moeder is met de conciërge naar bed geweest.’ Dan, serieuzer: ‘En mijn moeder is echt heel lekker.’
Roger Abrahams

Foto Persbureau Managuay

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

‘Managuay schreeuwt elke dag om cultuur’

Utrechters schreeuwen om cultuur, afgelopen zaterdag

MATAQUINTOS – De ‘schreeuw om cultuur’ die afgelopen zaterdag in Nederland te horen was, klinkt in Managuay elke dag. Het gaat dan vooral om kunstenaars die door de militaire dictatuur worden gemarteld.

Dat zegt Frederik de Zeeuw, de Nederlandse consul in de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur. De Zeeuw zegt tientallen artiesten te kennen die in strafkampen vastzitten. ‘Vreselijk,’ aldus de consul. ‘Vooral als je bedenkt dat ze dat hadden kunnen vermijden door vooraf gewoon even goedkeuring te vragen voor hun schilderwerkje of gedicht.’

De Zeeuw, die naast een van de grootste stedelijke strafkampen van Managuay woont, hoort elke nacht de wanhoopskreten van kunstenaars in de martelcellen. ‘Afschuwelijk,’ bekent hij. ‘Vooral als je de volgende dag weer vroeg op moet. Ik doe verdomme geen oog meer dicht.’

Geplaatst op

Hogere zorgpremie: het kan ook anders

Ziekenhuismedewerkers vieren het in leven blijven
van een patiënt na de operatie

Terwijl de achterban van de VVD protesteert tegen de hogere zorgpremie, kijken experts naar Managuay. Dat straatarme land in Zuid-Amerika lijkt een derde weg gevonden te hebben in de gezondheidszorg: zorgpremies afhankelijk van status, plus meer efficiëntie. Een interview vanuit ziekenhuis Buena Esperanza in Mataquintos.

Door Jens Mikkelsen

Dokter Nelson Maldonado, u bent hersenchirurg en u gaat straks een patiënt opereren. Hoeveel moet die persoon daarvoor betalen?
Niets.

Maar de gezondheidszorg in Managuay is toch niet gratis?
Nee, maar het is een kolonel. Als ik die laat betalen, komt hij volgende maand terug met een paar collega’s om mijn arm te amputeren. En da’s wel gratis.

Hoe zit het met gewone Managuayanen?
Die moeten vooraf betalen natuurlijk. Dat klinkt harder dan het is: we proberen in het ziekenhuis zo goedkoop mogelijk te werken. ‘Managuayaanse efficiëntie’ noemen we dat.

Wat is dat dan, Managuayaanse efficiëntie?
Gewoon, zuinig zijn. Gebruikte naalden even schoonpoetsen met een doekje, luiers uitspoelen onder de kraan. En deze week bijvoorbeeld is de babyafdeling onderbezet, én moeten we van de overheid tijdelijk radioactief afval opslaan. Nou, dan schuif je de wiegjes aan de kant en zet je een paar vaten uranium neer.

Maar dat is toch niet gezond?
Nee, maar wel handig. ’s Avonds gaan hier de lampen uit, maar als je een van die baby’s op je schouder zet, heb je geen zaklamp meer nodig.

Bent u eigenlijk wel geschikt voor dit beroep?
Sorry, ik moet nu naar de operatiekamer.

Veel succes.
Ach, ik geef toe: ik ben geen foutloze hersenchirurg. Maar mijn aderlatingen zijn fenomenaal.

Geplaatst op

Toerisme: De begraafplaats van Chuco

Volgens sommigen is de begraafplaats van Chuco – met zijn grafzerken van opgesteven lamakak en zijn ronddolende weduwnaars met wapperende vesten, een geopende fles tequila in de hand en een wolfsblik in de ogen – een culturele parel van jewelste en een terechte bestemming voor een oneindige rij toeristenbussen uit binnen- en buitenland.
Dat is echter niet het geval.

Geplaatst op

Zwarte Piet: Schietschijf voor kinderen

Sinterklaas heet in Managuay Sint-Cerberus en zijn helper is Pedro el Negro. Het zijn kindervrienden in de zin dat ze snoep uitdelen, maar sadistische pestkoppen in de zin dat ze het met een gemiddelde snelheid van 90 km/u richting de schedeltjes mikken. En dan hebben we het over cagarrutas, zuurtjes zo hard als grind.

Wilt u ook een stukje Managuay in uw Sinterklaasfeest? Pak dan die zak met pepernoten, concentreer u op bovenstaande schietschijf en denk dat de roos het hoofd van uw vervelendste neefje is!

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Mijnbouw

Mijnbouw in Managuay

Manuel Peminto de Flor werpt een rotje de mijnschacht in. ‘Laat je zien!’ Na een knal verschijnt een bestoft koppetje in de lichtbundel van zijn zaklamp. ‘Octavo!’ roept de mijnbouwdirecteur lachend. ‘Dit is mijn zoon, een van de beste gruisrapers van de schacht. Zeven jaar oud, maar een zoon van zijn vader!’

Terwijl Nederlandse topmannen worstelen met het combineren van werk en privé, komt de oplossing uit Latijns-Amerika. ManaMinas, het staatsmijnbedrijf van Managuay, wil ver gaan om haar medewerkers tegemoet te komen. Toen Peminto de Flor klaagde dat hij zijn kinderen te weinig zag, werd hij ontboden op het ministerie van Economie en Mosterdgas. Aanvankelijk voor gedwongen elektroshocktherapie, maar al snel volgde een aanbod: of hij zijn gezin niet – kosteloos – mee wilde nemen op de werkvloer? Nu werken zonen Octavo (7), Juan Rafael (6), Silvio (5) en José (3) in de mijn. Echtgenote Mercedes (42) en dochter Daniela (8) doen de toiletten. Peminto de Flor: ‘Zelf zit ik natuurlijk gewoon op kantoor, maar toch: het idee dat ze vlakbij zijn, stelt me ontzettend gerust.’

Een nadeel is er ook: mijnbouw in Zuid-Amerika kan levensgevaarlijk zijn. Iedereen herinnert zich de oefening in Minas de Chuco in 2010, die aan de buitenwereld moest tonen dat Managuay grote mijnongelukken kan voorkomen. Een ereloge vol militaire kopstukken moest toekijken hoe 237 reddingswerkers in een mijnschacht afdaalden, waarna de liftkabel brak en de schacht het onder luid geraas begaf. Met de militairen gaat het inmiddels weer goed.

‘Onze mijn is een veilige mijn,’ bezweert Peminto de Flor. Op dat moment stort met een hevig gekraak het bovenste deel van de mijnschacht in. De directeur trekt bleek weg. ‘Is Silvio nog beneden?’ vraagt hij. ‘Ja,’ antwoordt Octavo. Peminto de Flor zucht diep. Hij snikt. ‘Zo’n goedkope kracht krijgen we niet snel meer terug.’

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto Lota del Horno

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Cabaretfestival

Het Teatro Colón in San Luís

‘Kennen jullie dat?’ De cabaretier kijkt het publiek in. ‘Zat ik laatst op een tank, komt er een officier op me af. Zegt ie: “Het is groen, je mag er niet op zitten en het is géén tank.” Ik zeg: “Weet ik niet.” Hij pakt zijn Korobov TKB-022 volautomatisch, slaat me tegen de grond en brult: “Tóch een tank!”’

Rumoer. De man naast me slingert zijn glas caipirinha naar het podium. Laarzen, een stoel en zelfs een hagelschot ijsklontjes gaan door de lucht. Glunderend ontwijkt de cabaretier de projectielen: zijn grap valt duidelijk in de smaak.

Het Festival Cabaret de las Pampas is hét humorevenement van Managuay. Eens per jaar stroomt het Teatro Colón in San Luís vol voor zestig grappenmakers die strijden om de eer. Hun grootste hindernis is ongevraagde publieksparticipatie – hier in het cowboyachtige zuiden geeft men nu eenmaal graag zijn mening.

Vorig jaar maakte een nerveuze beginneling de zaal, bestaande uit Hubba Bubba smakkende gaucho’s, uit voor ‘kauwboys’. Hij bezweek aan interne bloedingen. Een The Matrix-parodiant had geluk en kwam er met slechts een geperforeerd oor vanaf. Inmiddels zeggen oud-winnaars als Sara Krosas (kapotte knieschijf), Juan Japo de los Walos (doorzeefde linkerschouder) en Frederico Jóven (betweterigheid van de volhardende soort): wie San Luís in één stuk verlaat, heeft er niet echt gestaan.

Tijd voor de laatste act. Het is het trio Raúl, Ramón y Ramona, dat vorig jaar nog wegens ‘subtiliteit’ werd afgewezen. Daar hebben ze van geleerd: Raúl draagt een gillende lesbienne op zijn schouder, Ramón een manke condor en Ramona draagt, getuige haar deinende borsten, helemaal niets. Onder luid gejoel schroeft ze de dop van een fles olijfolie en knipoogt naar de juryvoorzitter. Die steekt zijn duim omhoog. Eén finaleplek staat al vast.

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Enrique Embargo ‘nationale mental coach’


LA LIBERTINA – Enrique Embargo treedt vandaag aan als Managuays nationale mental coach. Als ‘Avisor Nacional’ zal Embargo, een autodealer uit La Libertina, zonder officiële tegenprestatie levensvragen beantwoorden op het gebied van geluk (hoe zorg ik dat mijn vrouw mijn vreemdgaan niet ontdekt?), werk (hoe vermijd ik het?) en occasions (hoe draai ik een kilometerteller terug?).

De installatie van Embargo is een ludieke promotieactie van de stichting Afbreken, Dan Opbouwen, die de belangen behartigt van geestelijk begeleiders en ondervragingsexperts van de geheime dienst. De keuze voor Embargo, die als autohandelaar een zelfs voor Managuyaanse begrippen dubieuze reputatie heeft opgebouwd, is opmerkelijk: hij leeft in onmin met zijn derde vrouw en heeft circa 300 uur gevangenisstraf achter de rug voor onder meer openbare geweldpleging en alcoholmisbruik. De beweegredenen van Embargo zelf zijn helderder: via Twitter en YouTube roept hij burgers op om hem hun kwesties voor te leggen, alsmede tips omtrent verlaten auto’s langs de kant van de weg.

Geplaatst op

Leeftijdsgrens alcohol blijft op 6 jaar


MATAQUINTOS – De minimumleeftijd om alcohol te kopen blijft op 6 jaar. Dat heeft de minister van Volksgezondheid en Kernafval, generaal Traiano Bendigas, vanochtend verklaard.

Caféhouders hadden aangedrongen op een verhoging van de minimumleeftijd naar 12 jaar, omdat zij teveel inkomsten zouden mislopen doordat kinderen na schooltijd hun bar bezetten en er alleen maar goedkope snorretjes en sneeuwwitjes zouden bestellen. Maar Bendigas, die zei goede herinneringen te bewaren aan zijn schooltijd, achtte dat een inbreuk op ‘het recht tot ontspanning’ van de scholieren. ‘Waar zou ik zijn geweest zonder basisschool Sint-Lucas?’ vroeg hij. ‘Escuela San Lucas’ is een van de populairste tequilamerken van Managuay.
Om caféhouders en tequilastokers tegemoet te komen, heeft de minister wel de minimumleeftijd verhoogd waarop alcohol mag worden geproduceerd. Die ligt voortaan op 8 jaar. De tequila’s ‘Groep 4’ en ‘Staren naar de meester’ zullen daarom waarschijnlijk verdwijnen.