Deze jongemannen uit Rio Blanco zijn elke ochtend weer blij als de schoolbus hen ophaalt. Onder leiding van hun leraar (derde van links, blauwe tas, mattenklopper) hopen zij dit jaar niet alleen de lokale variant van de CITO-toets, maar ook eindelijk de basisschool af te ronden.
De Managuayaanse volkskeuken
Oscar Colin Firth toch niet gestolen
 |
| Colin Firth bij de uitreiking van de Oscars, zondagavond in Los Angeles |
LOS ANGELES – De Oscar die de Britse acteur Colin Firth zondag won voor zijn rol in de film The King’s Speech is toch niet ontvreemd.
Eerder vanochtend ging het verhaal dat een straatbende uit Los Angeles, in opdracht van de overheid van Managuay, Firth zou hebben overvallen met als doel de Oscar te laten omsmelten voor de Managuayaanse wapenindustrie. Dit blijkt echter een fabeltje. Firth is niet overvallen door een straatbende, maar door diplomaten uit Managuay. Toen zij echter ontdekten dat de Oscar niet van aluminium was gemaakt, zoals veruit de meeste wapens in hun land, lieten zij de acteur liggen.
De militaire leider van Managuay, generaal Jamón, heeft zich eerder laatdunkend uitgelaten over The King’s Speech omdat die de monarchie zou verheerlijken – volgens Jamón ‘een corrupte staatsvorm’. Opmerkelijke woorden uit de mond van een man die al jaren met ijzeren vuist regeert en twee weken terug nog een opstand neersloeg door een combinatie van bruut geweld en een verruiming van het landelijke happy hour.
ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: De Manca’s
 |
| Manca-ruïne in de Andes |
Vanaf het rotsplateau wijst Tica in de verte. ‘Yanan Manca!’ Op onze wandelschoenen snellen we naar haar toe. Zien we dan eindelijk de legendarische hoofdstad van het Manca-volk? ‘Daar,’ zegt Tica. We knijpen met onze ogen. ‘De Grote Tempel. Achter de IKEA.’ Warempel: achter de in aanbouw zijnde vestiging van de Zweedse meubelgigant priemt een torentje uit. Een bouwvakker heeft Tica in de gaten gekregen. Hij grijpt in zijn kruis. ‘Hola guapa!’
De Manca’s zijn voor Managuay wat de Inca’s voor Peru zijn en de Azteken voor Mexico: een glorieus verleden. Op het toppunt van hun macht heersten zij over een groot deel van Zuid-Amerika. Toch zijn er ook verschillen. De Manca’s vonden bijvoorbeeld wél het alfabet uit, maar schoven het weer opzij omdat schrijven ‘voor homo’s’ zou zijn.
Liever besteedden ze hun tijd aan het hoogtepunt van hun beschaving: gruwelijk, maar hoogst origineel wapentuig. Neem de cuenca: een bom van palmbladeren, vol gloeiend hete bananenpap, die uiteenspatte bij een voltreffer. El cóndor loco was een dronken gevoerde gier die achter vijandelijke linies werd losgelaten en daar dood en verderf zaaide met golven van braaksel en gal. Denk ook aan de binnenzakchihuahua, een uitgehongerd hondje dat tijdens vredesonderhandelingen opeens richting de nek van de vijand werd gegooid.
Al deze inventiviteit voorkwam overigens niet dat de drie miljoen trotse Manca’s, kort na de komst van de Spanjaarden in 1504, bijna waren uitgeroeid door Europese ziektes als oorpijn, loopneus en jeuk.
‘Aan de kant, gringo!’ brult iemand vanuit zijn shovel, die zeshonderd jaar oude Manca-sculpturen op een hoop veegt. Yanan Manca wordt toegankelijk gemaakt voor toeristen, en daar horen behalve ruïnes ook een meubelboulevard, een goederenspoorlijn en een Manca-themapark bij. De wereldberoemde Grote Tempel blijft echter bereikbaar – links achter de hoofdpoort van Mancaland, naast de herentoiletten.
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Conrado Blanco
Muziek in een bananenrepubliek (4)
Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.
Festival: Misterioso
Beoordeling: *****
Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’
Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.
Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.
Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.
Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.
Chau,
Joris Mikkelsen
Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.
Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)
Foto Ronaldo Santana
BOEKRECENSIE: De Schrik der Vagijnen *
 |
| Teatro Colón, Buenos Aires |
Vorig jaar onthulde Alejandro Castiglione dat hij werkte aan een ‘erotische tenorenroman’ die hij grappend ‘Liefde in tijden van opera’ noemde. Het resultaat doet echter meer denken aan ‘Honderd jaar sneuheid’.
Door Ben de Faats
Uiteindelijk is de titel van Castigliones boek De Schrik der Vagijnen geworden (El Terror de las Vulvas), waarmee de Managuayaanse bestsellerauteur zich definitief schaart in het rijtje pompeuze pseudoromanciers – iets wat we na het in de Griekse Oudheid gesitueerde pornowerkje O, die Poes! en de vunzige avonturenroman-pastiche De Man met de Rode Pimpernel in zijn Pofbroek al vermoedden.
De Schrik der Vagijnen is het verhaal van de Italiaanse tenor Manzetti die op zijn sterfbed ligt, precies honderd jaar oud. Hij blikt terug op zijn leven, maar dan vooral op de vele avontuurtjes die hij beleefde in de coulissen van de grote theaters van het Zuid-Amerika van rond 1900. Teatro Colón in Buenos Aires, Teatro Municipal in Lima – Manzetti laat zo’n angstwekkend aantal vrouwen een hoge C produceren dat hij bekend komt te staan als, inderdaad, De Schrik der Vagijnen. Kortom: een verhaal zo dom en zo overduidelijk een excuus om smerigheden te etaleren, dat u zich moet schamen als u deze alinea tot hier heeft uitgelezen zonder uw hoofd minstens één keer tegen de dichtstbijzijnde muur te slaan.
Maar natuurlijk heeft u dat wel gedaan. En u bent de enige niet: uitgevers in onder meer Mexico, Argentinië en Peru hebben al beloofd dat ze Castigliones roman zeker niet in eigen land op de markt gaan brengen. De enige plek waar goedkope kopieën van dit broddelwerk ongetwijfeld van hand tot hand zullen gaan, is het geboorteland van de schrijver: Managuay.
Één ster voor De Schrik der Vagijnen. Ik vond er geen kut aan.
De 3 irreëelste eisen uit de geschiedenis (van Managuay)
 |
| De Jemenitische president Ali Abdullah Saleh |
SANAA – President Ali Abdullah Saleh van Jemen heeft vandaag een opmerkelijke, nieuwe voorwaarde gesteld voor zijn aftreden: voormalige bondgenoten die naar de oppositie zijn overgelopen, mogen straks niet meedoen aan de verkiezingen, vindt Saleh.
Ook de geschiedenis van Managuay is rijk aan verzwakte leiders die, tegen beter weten in, toch hun stempel op de gang van zaken wilden drukken:
1963: ‘Ik wil bij nader inzien toch geen Turks marmer in mijn mausoleum, maar Italiaans.’ Alleenheerser generaal Fabio Flabendas tegen zijn getrouwen, vanaf zijn sterfbed. Flabendas’ lichaam werd direct na zijn overlijden gedumpt in een massagraf.
1528: ‘Akkoord, ik geef jullie inspraak! Maar niet die meute achter jullie, want die ken ik niet zo goed.’ Gouverneur Matías Fernández de Velasco tegen de voorste twee van een horde zwaarbewapende edelen die hem op het dak van het 46 meter hoge gouvernementele paleis van Mataquintos in een hoek hadden gedreven.
1876: ‘Ik eis een voorsprong van vijf seconden!’ Tiran generaal Bernardo Benzeen tegen zijn politieke rivaal, generaal Marco Schwartz, bij aanvang van een hardloopwedstrijd die bedoeld was om de machtsconflicten tussen de twee voor eens en altijd bij te leggen. Benzeens beide benen waren zojuist, bij het verlaten van de kleedkamer, afgehakt door handlangers van Schwartz.
Tent Lowlands bezwijkt onder hitte
 |
| De Titty Twister op Lowlands, waarachter de Gaucho-tent zich bevond |
BIDDINGHUIZEN – Op Lowlands is zondag een festivaltent bezweken onder de hoge temperaturen. Het betreft een cultureel podium waar prostitutie werd bedreven.
Volgens een woordvoerder van Lowlands kon de tent het gewicht van de condens niet aan. ‘Met deze hitte kleeft overal wel een laag nattigheid aan het plafond. Maar door de verschillende typen vocht in de Gaucho-tent was die laag daar dikker en zwaarder.’ Tegen het einde van de middag maakten de naar beneden druppende liters vloeistof de grond om de tentpalen zo zacht, dat het hele bouwwerk het begaf.
‘Er is niemand gewond geraakt, maar wel besmeurd,’ aldus de woordvoerder, die zich haast eraan toe te voegen dat hij de Gaucho slechts eenmaal heeft bezocht, ‘en dat was om puur professionele redenen, behalve misschien vrijdag, maar toen, ach, dat doet er ook eigenlijk niet toe.’
De Gaucho-tent op Lowlands wordt al jaren geëxploiteerd door de Managuayaanse gemeenschap in Nederland. De tent bevindt zich vlak achter de Titty Twister op het terrein in Biddinghuizen. Aangezien de de Managuayaanse gemeenschap in Nederland voor de ene helft uit prostituees (‘chansonnières’) bestaat en voor de andere uit hun pooiers (‘programmeurs’), ligt de aard van de activiteiten in de tent voor de hand. Officieel staat de Gaucho te boek als een centrum voor culturele uitwisseling. Dat is in Managuay een andere term voor geslachtsverkeer.
Toerisme: De begraafplaats van Chuco
Volgens sommigen is de begraafplaats van Chuco – met zijn grafzerken van opgesteven lamakak en zijn ronddolende weduwnaars met wapperende vesten, een geopende fles tequila in de hand en een wolfsblik in de ogen – een culturele parel van jewelste en een terechte bestemming voor een oneindige rij toeristenbussen uit binnen- en buitenland.
Dat is echter niet het geval.
Akkoord is rond, extra bierkraan lijkt probleem
 |
| De biertap van Hedwiges Poldóro |
MATAQUINTOS – De Liberalen en Socialisten in het parlement van Managuay lijken het eens te zijn over een akkoord rond het te organiseren toeptoernooi. Een kwestie uit de parlementaire bar kan echter nog roet in het eten gooien.
Beide partijen zijn van plan om de langslepende kwestie rond Hedwiges Póldoro op te lossen, zeggen ingewijden. Poldóro is een ober uit buurland Brazilië die in 2005 een bierkraan heeft gepacht in de parlementaire bar Mañana Mañana. Die mag hij van volksvertegenwoordigers uit wijn producerende regio’s echter niet in werking stellen, of – in horeca-jargon – ‘onder water zetten’. De Liberale leider Marco Ruteño zou echter gezegd hebben: ‘Je moet elkaar wat gunnen. In dit geval: bier.’
De kwestie-Hedwiges Póldoro is niet het enige heikele punt uit het toepakkoord. Zowel de Liberalen als de Socialisten zijn vastbesloten te gaan bezuinigen, maar of hun voorstel het gaat halen om voortaan met drie kaarten te toepen in plaats van vier, is zeer de vraag.
Het parlementaire toeptoernooi is de belangrijkste bezigheid van volksvertegenwoordigers, die onder de dictatuur van generaal Jamón immers weinig in de melk te brokkelen hebben.