ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Alfonso Mango

Alfonso Mango tijdens een klus in Rio, 1984

Het jaarlijkse politiebal. Op het podium maant de korpschef van Mataquintos zijn collega’s tot kalmte. ‘Ik weet voor wie jullie zijn gekomen,’ roept hij. ‘Hij is de beste geheim agent aller tijden, en hij is weer bezig met een weergaloze undercoveractie: Alfonso Mango!’ Gebrul, pistoolschoten. Een agente komt aangetrippeld met een dienblad, waarop een baksteen ligt. ‘Helaas kan ik niet lang blijven,’ klinkt het uit de steen. ‘Ik zit midden in een onderzoek naar de vastgoedbranche.’

Alfonso Mango is een absolute superster in Managuay. De geheim agent, opgeleid door de Israëlische Mossad, staat erom bekend moeiteloos van gedaante te wisselen tussen mens, dier en gesteente. Zijn bijnaam: ‘het camouflagemirakel’. Mango’s werkgever, de gevreesde inlichtingendienst Seguridad, laat hem begaan – zolang hij zijn missies maar volbrengt. En trouwens, ze kunnen hem toch nooit vinden.

Het is zijn vrijgevochten stijl die Mango tot een volksheld maakt. Zijn werkwijze bestaat uit extreem doordachte camouflagetechnieken die hij tot het uiterste doorvoert. Tijdens een klus in Rio de Janeiro in 1984, bijvoorbeeld, presteerde Mango het om zó overtuigend in een hagedis te transformeren, dat hij 72 uur lang niets anders deed dan krekels eten en razendsnel zijn tong in en uit zijn mond te laten schieten. Dit laatste doet hij overigens nog steeds, tot irritatie van de caissières van zijn lokale supermarkt.

Na het optreden wordt Mango omringd door een schare jonge rechercheurs. ‘Goed, nog één verhaal dan,’ roept hij vanuit zijn steen. ‘Maar eerst: bier!’ De knaap die zijn dienblad vasthoudt, gooit hem in een volle pul. Als die weer leeg is, laat Mango een boer en loeit: ‘Sinds ik twintig uur per dag op een steiger lig, kan ik zuipen als een bouwvakker!’ De rechercheurs brullen het uit. De avond is voor Alfonso Mango, en hij is nog lang niet voorbij.
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto María Luísa Corazón del Ángel

‘Egypte gaat de goede kant op’

Doden in de straten van Caïro na de rellen van woensdag

MATAQUINTOS – Het gaat de goede kant op met Egypte. Dat stelt generaal Arnoldo Pelotón, de minister van Buitenlandse Zaken van Managuay. ‘Genoeg gesomberd.’

De minister van de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur reageert daarmee op het bloedige neerslaan van demonstraties door het Egyptische leger van gisteren, die hij ‘onvermijdelijk’ noemt. Immers: demonstranten kunnen een militair behoorlijk zenuwachtig maken. ‘A: ze zijn met heel veel. B: ze hebben een andere mening dan jij,’ analyseert Pelotón. ‘In zo’n geval geeft het ultramoderne, met Amerikaanse dollars gefinancierde wapentuig in je handen je heus geen veilig gevoel.’

Dat de gewelddadigheden inmiddels tot een officieel dodental van 421 hebben geleid, is ‘een typisch gevalletje “waar gehakt wordt, vallen spaanders”,’ stelt Pelotón. Hij roept de wereldgemeenschap op om de hervormingen in Egypte een kans te geven. ‘Genoeg gesomberd nu. Het gaat om een hoger doel. Een militaire dictatuur is niet zomaar gevestigd.’

Weer geen nieuw wapenakkoord Managuay en Paraguay


ASUNCIÓN – Managuay en Paraguay hebben weer geen overeenstemming bereikt over de vermindering van hun arsenaal van strategische wapens. Paraguay beëindigde de zeventiende gespreksronde toen de afgevaardigde uit Managuay klaagde over het geserveerde broodje cavia.

De twee Zuid-Amerikaanse landen praten al decennia over wapenvermindering. Paraguay, in het verleden al diverse malen door Managuay binnengevallen, vreest de Managuayaanse overproductie van mosterdgas, het zogenaamde ‘mosterdgasmeer’. Dit is overigens geen fictief meer, maar een bestaande plas met een inhoud van 12.000 kubieke kilometer, niet ver van de Paraguayaanse hoofdstad Asunción (foto).

Managuay, dat al verschillende keren door Paraguay is gebombardeerd, eist op zijn beurt een inkrimping van de Paraguayaanse jeukpoederindustrie. De ‘jeukpoederberg’ is een stevig aangestampte massa aan de grens met Managuay die bij een bepaalde zonnestand een slagschaduw werpt over Managuays oostelijke provincie. Bij een bepaalde windrichting veroorzaakt hij een roodpaarse uitslag.

Wat is dit? IV, slot

Met rasse schreden naderen we de ontknoping van het drama rond de verdwijning van onze trouwe lezer, de heer Thom Pak Phnau, en de vraag: wat staat er in godsnaam op bovenstaande foto?

Een laatste inzending, afkomstig van de heer Jorg Adder, zou wel eens de waarheid kunnen bevatten. Adder schrijft: ‘Beste Jens, de buurjongen van de neef van mijn oudoom begon op Boliviahaatdag altijd mooie verhalen te vertellen [over] hoe zij de Boliviaanse panfluitisten probeerden te verjagen. Daarbij had hij het eens over [het] bij elkaar drijven in tunnels en over Indiana Jones-achtige vallen [zie onderstaande illustratie]. Ik denk dat [het voorwerp op de foto] een testbal is.’

En daar zou Jorg Adder wel eens gelijk in kunnen hebben! Met het verschil dat het om een testbal gaat in een val die door de maoïstische rebellen wordt gebruikt. Immers: er is nieuws over het lot de heer Thom Pak Phnau. De redactie van Managuay.info heeft eerder deze week een fotorolletjeshouder ontvangen met een duim erin. Het zou gaan om de duim van de heer Pak Phnau. Op een begeleidend briefje staat: ‘Wil je meer zien, dan moet je betalen. De maoïstische rebellen.’

Een schande, waaraan wij nooit zullen toegeven. Dat zou de heer Thom Pak Phnau als geen ander begrijpen. Sterkte, Thom Pak Phnau!

Hoogachtend,

Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Managuay.info

Managuayaans politicus verloot nieuwe borsten

Een van de foto’s die Cuenca gebruikt op zijn campagneposters

FERNANDES – Een Managuayaanse burgemeesterskandidaat verloot borstvergrotende operaties om zijn campagne te kunnen financieren.

Door Jens Mikkelsen

Majoor Gustavo Cuenca, wat een bijzonder plan.
‘Ja hè? Maar het is heel logisch. Elke vrouw wil toch een mooi decolleté?’

Hebben al veel vrouwen zich gemeld?
‘Nu nog geen. Maar wat niet is, kan nog komen.’

Maar de nieuwe burgemeester van Fernandes wordt vrijdag al aangesteld.
‘Ik heb er vertrouwen in. De afgelopen weken heb ik al heel veel mannen, op hun verzoek, fotomateriaal van borsten laten zien, zodat ze de positie van hun vrouwen en dochters beter kunnen inschatten.’

In Managuay dromen veel tienermeisjes van grotere borsten. Mogen zij allemaal meedoen?
‘Natuurlijk niet! Anders krijg je onzedelijke toestanden. Alleen scholieren die gemiddeld lager dan een 7 staan op hun rapport, mogen deelnemen. De studiebollen hebben geen borsten nodig.’

Kom ik op een laatste punt: u doet dit om uw campagne te bekostigen. Maar de enige die beslist wie burgemeester van Fernandes wordt, is generaal Jamón. Voor hem is uw lokkertje toch helemaal niet interessant?

‘… Iedereen die een voller decolleté wil, kan bij mij terecht.’

Dood Nederlandse guerillastrijdster ‘vrijwel zeker’

De groenteburger van McDonald’s

LA LIBERTINA – Lobke Velstra, die als guerrilla met de antikapitalistische rebellen in Managuay strijdt, is mogelijk overleden. Ze zou zijn omgekomen bij een aanslag in McDonald’s.

Dat zegt mensenrechtenorganisatie Eigen Kinderen Eerst in La Libertina. ‘Het is zeer waarschijnlijk dat Lobke onder de slachtoffers zit,’ zegt een woordvoerster van de organisatie. ‘Zij was bijna negen jaar actief bij rebellenbeweging De Oplichtende Pad en permanent bij commandant Eduardo Nuñez Parlando, bijgenaamd ‘Apie’.’

Nuñez Parlando werd vorige week getroffen door een regeringsbombardement op de vestiging van McDonald’s in het kamp van de rebellen. Hoewel De Oplichtende Pad streeft naar een communistisch-maoïstische samenleving, heeft zij McDonald’s toegang verleend tot haar kamp vanwege ‘het latente socialisme’ dat de kleur rood zou uitstralen. Een bijkomende reden zou zijn dat rebellenleider Fernando Sapo een groot fan is van de McDonald’s-groenteburger.

Pesten in Managuay heet plagen

Bewoners verdienen een zakcentje voor directeur Mentchikoff

In Nederland neemt het pesten in verzorgingstehuizen toe. Hoe zit dat in Managuay? Een reportage.

Door Jens Mikkelsen

Hoewel de meeste ouderen in Managuay bij familie vegeteren en niet in een verzorgingstehuis, staat aan de rand van Mataquintos een charmant seniorenverblijf: Casa Rojo de Tarde. We ontmoeten de directeur, kolonel Vladimiro Mentchikoff, in de hal van zijn majestueuze gebouw, staand met enkele bejaarden rond een bewoonster met een witte puntmuts op. ‘Gordeldier! Gordeldier!’ roept de directeur haar toe, maar hij is zo vriendelijk zijn ontspanningsspel te onderbreken om met ons een rondje te lopen.

‘Bij ons wordt niet gepest,’ verklaart Mentchikoff trots, terwijl we langs de eetzaal wandelen. ‘Onze bewoners zijn juist heel hartelijk voor elkaar. Ze helpen bijvoorbeeld degenen die niet zelfstandig kunnen eten.’ Hij wijst op een tweetal senioren, die in een hoek tomaten gooien naar een bejaarde man die op een stoel zit vastgebonden.
‘Of degenen die nog twijfelen over hun seksuele identiteit,’ vult de directeur aan, knikkend naar een passerende bewoonster in pyjama met op de rugzijde geschreven: ‘Ik ben een hermafrodiet.’

Dan wordt uw verslaggever aangeklampt door een verward uitziende bejaarde met een dikke streep tandpasta op zijn lippen. ‘Help me, help me! Het leven is hier ondraaglijk!’ ‘Ach, als het niet Brunoldi is, onze toneelspeler,’ lacht Mentchikoff hartelijk. Hij fluistert ons toe: ‘Die diva komt alleen maar op journalisten af.’ Er verschijnt een groep in zwart leren pyjama’s gestoken senioren, die zich over de verwarde man ontfermen. ‘Weet u,’ vervolgt de directeur op filosofische toon, ‘dat pesten – ik noem het liever plagen.’ Hij wijst naar de elektrische batons waarmee Brunoldi naar de zogenaamde separeersuite wordt begeleid. ‘Een beetje senior moet tegen een stootje kunnen.’

Met gemengde gevoelens, en een klein beetje trek, verlaten we Casa Rojo de Tarde.

De gebroeders Coño en de zwevende fakir

In het voorjaar van 2010 verdwenen de gebroeders Tino en Pino Coño voor vijf maanden naar de straatartiestenvakschool in Chaco. Hun doel was de best voorbereide winkelroof ooit. Het plan: postvatten in een winkelstraat in het centrum van Mataquintos, daar urenlang het winkelend publiek afleiden met een act rond een zwevende fakir, en dan ineens omdraaien en de achter hen liggende elektronicazaak leegroven.

Op de bewuste dag (foto) vergaten de gebroeders Coño echter één ding: de openingstijden.

Toerisme: Het Blauwe Meer

Een vis op de oever van het Blauwe Meer

Het Blauwe Meer ligt midden in het grootste natuurreservaat van Managuay. Volgens de autoriteiten heeft het Managuayaanse centrum van de petrochemische industrie, dat er pal naast ligt, geen enkele negatieve invloed op het ecosysteem en worden alle lozingen – zowel van giftige stoffen als van de urine van de circa 16.000 arbeiders – strikt gereguleerd.

Dat is echter niet het geval.


Foto Conrado Blanco

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: De Varkenssnuitskunks

De Patagonische varkenssnuitskunk

Luid wiekend zweeft de helikopter boven de Araná. De maan glinstert in het wateroppervlak. Vijf tot de tanden toe bewapende mannen springen op de oever – ‘Ándale! Ándale!’ – en jagen door de wirwar van straten en steegjes in de hoofdstad. Bij Enrique’s Enchilada’s houdt de eenheid halt. De voorste man kijkt om, zet dan zijn rechterlaars met kracht tegen de deur. Krak!

Zoals de Verenigde Staten de Navy SEALs hebben, beschikt ook de militaire junta van Managuay over haar eigen elitetroepen. Deze fuerza de operaciones especiales werd in 1962 opgericht door de toenmalige dictator van het land, generaal Fabio Flabendas, en heet Los Zorrinos, oftewel: de Varkenssnuitskunks. De naam werd bedacht door Flabendas’ ondergeschikten. Niet om de vasthoudendheid te eren waarmee dit Amerikaanse roofdiertje naar voedsel wroet, maar vanwege de scherpe geur die zijn anale klieren produceren – Flabendas leed aan ernstige winderigheid.

De opleiding tot Varkenssnuitskunk is keihard: zestig procent van de deelnemende militairen haakt voortijdig af. Degenen die de eindstreep halen, worden gedrild in typisch Managuayaanse vechttechnieken als met-zijn-twaalven-een-passant-beknuppelen, de-vijand-onder-tafel-drinken en met-een-tank-op-een-sloppenwijk-inrijden. In beginsel opereren de Varkenssnuitskunks in kleine, flexibele groepen die snel op een terroristische dreiging kunnen reageren. Vaker echter zijn ze dronken. Hun erelijst is indrukwekkend: de Skunks waren actief in voormalig Joegoslavië, Colombia en de F-side van Feyenoord, en volgens experts is zelfs de onverhoopte democratisering van Zuid-Amerika hun fout geweest. Maar daarover wordt nog gebakkeleid.

Enrique wijkt verschrikt achteruit. ‘Iedereen op de grond! Nu!’ Terwijl de overige vier hem rugdekking geven, snelt de voorste Varkenssnuitskunk naar de toonbank en grist een dampend dienblad weg. Tegen de uitbater: ‘O wee, als deze enchilada’s lauw zijn.’ Dan stormt de troep weer naar buiten. Als ze bijna de hoek om zijn, horen we één van hen zeggen: ‘Ik dacht dat de minister taco’s had besteld?’
Roger Abrahams