Land van taco's, tango's en tanks
Als het regent in Tango Alto, dan regent het ook goed. Het pittoreske plaatsje op de pampa’s van het zuiden kent een regenseizoen dat bijzonder genereus is: elke dag om een uur of een betrekt de hemel, waarna de engelen duizend kranen opendraaien die tot middernacht het volledige koloniale centrum onder water zetten en ontwrichten. En dat gedurende het hele jaar (behalve wanneer de ‘ari’ in de maand zit).
Bovenstaande foto echter is genomen in de ochtend – het water is afkomstig uit de koeltorens van de aanpalende kerncentrale, in de volksmond bekend als El Colador (het vergiet).
 |
| Varken aan het spit: de Managuayaanse culinaire traditie staat dicht bij de natuur, en bij een voedselvergiftiging. |
Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: barbecuen bij de familie Rosas.
De verhalen over de barbecuecultuur in het dorpje San Adolfo Tedesco zijn talrijk. Ze blijken allemaal waar. Ook de gruwelijke.
Door Jens Mikkelsen
Toen Jacques Huisman, een vaste lezer van dit weblog, eind juli mailde dat hij op zijn vakantie in Managuay zomaar voor een buurtbarbecue werd uitgenodigd, noteerde ik het dorpje in kwestie meteen in mijn agenda. Nu kon ik er eindelijk heen: San Adolfo Tedesco. Het paradijs voor barbecuërs, gelegen op de zuidelijke pampa’s en gezegend met een ongelooflijke hoeveelheid bijnamen, waarvan ‘De Nationale Grill’ de gezelligste is en ‘De Gloeiende Hel Voor Alles Op Vier Poten, Behalve Vrouwen’ de angstaanjagendste.
De reis vanuit de hoofdstad Mataquintos duurt maar liefst vijftien uur: per trein, per minibus en – als laatste, maar comfortabelste etappe – per moeder, gewikkeld in zo’n veelkleurig, op haar rug hangend doek, waarin ze in deze contreien ook wel eens kleine kinderen vervoeren. Een slopende trip, maar je ziet weer eens iets anders van het land en bovendien hebben mijn doekgenoten Werner (2), Diego (3) en Yacinta (4) een hoeveelheid lolly’s en zakken chips mee die het reizen er bijzonder aangenaam op maakt.
Aangekomen in San Adolfo Tedesco stelt mijn reismoeder zich eindelijk voor. Ze heet Danita Rosas (17) en woont met haar moeder Melva en haar zeven kinderen in een huisje. Onmiddellijk verdwijnt ze naar binnen, waarop Melva me een tequila aanbiedt en dan over het gazon begint te lopen, terwijl ze ‘Adolfo! Adolfo!’ roept. Of haar man ook thuis is, vraag ik? Ze gromt: ‘Was mijn man maar zo knap als Adolfo.’ Twee tellen later komt een bruin-roze beest het gazon op rennen: Adolfo blijkt een fors zwijn te zijn.
Ik realiseer me: amper aangekomen in San Adolfo Tedesco is de barbecue al begonnen! Terwijl Melva Adolfo lief toespreekt, wurgt en vilt, stapt Danita de tuin in met een enorme houten spies en begint een vuur aan te leggen. Met de fles tequila die mij in de handen wordt gedrukt, moet ik proosten: op de Managuayaanse barbecue! Danita, Melva en Marcelo (8, de oudste), proosten mee, tussen de bedrijven door.
Tevreden plof ik neer op een stoel, bestel een lamamelk met rum – Gino (7) blijkt een formidabele cocktailmixer te zijn – en knip deze foto. Dan denk ik bij mezelf: …nou ja, ik weet niet meer zo goed wat ik dacht, maar verdorie, wat heb ik genoten.
 |
| Het Managuayaanse elftal voor aanvang van Bolivia–Managuay, 1976 |
En dan gebeurt het: Mezza trekt een sprint vanaf de middellijn, neemt de bal aan van Liendo, Lázaro in zijn rug, draait knap weg, haalt de achterlijn, snijdt vervolgens naar binnen en dan, in het strafschopgebied – ai! – hakt Moreno met een kapmes zijn achillespees stuk. Mezza valt bloedend op de grond, Moreno moffelt het wapen weg in zijn broek terwijl hij naar een denkbeeldige vogel tuurt.
Het idee om klassieke voetbalwedstrijden na te spelen is in Managuay een schot in de roos gebleken. Sport is hier – zoals bovenstaande scène aantoont – doorgaans een bloederige aangelegenheid, en daar houden de Managuayanen van. Het stadion van FC Puta Madre zit op deze Día de los Clásicos dan ook stampvol. Hele gezinnen joelen mee met tien nagespeelde wedstrijdhelften. Lees verder “ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Voetbal”
MATAQUINTOS – Een van de onbelangrijkste dagen in de Managuayaanse politiek, die van de parlementsbenoemingen, is vandaag rustig begonnen.
De partijleiders eindigden hun campagne in het ambtspaleis van generaal Jamón, waar deze hen twee uur liet wachten. Generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, maakt vandaag bekend welke parlementsleden hij tot volksvertegenwoordiger benoemt. Althans, als hij daar zin in heeft: vier jaar geleden deelde hij zijn beslissing pas na Kerstmis mede.
De ultrarechtse Paco Tornado van de Partij voor Paco (PPP) hoeft waarschijnlijk niet te vrezen voor zijn functie. Ondanks zijn uitgesproken kritiek op de militaire junta – uniek in Managuay – heeft de regering-Jamón stilletjes aan enkele van zijn standpunten overgenomen. Zo noemt nu ook de minister van Sociale Zaken en Bezuiniging de immigratie van Bolivianen ‘een rattenplaag’, wat ‘niet discriminerend’ zou zijn bedoeld.
 |
| De Managuayaanse economie |
MATAQUINTOS – De voorzitter van de Managuayaanse werkgeversvereniging roept werklozen op om voor niets aan het werk te gaan. Hij noemt het ‘een voor twaalf voor de economie.’
De voorzitter, kolonel b.d. Bernardo Kensington, deed zijn uitspraken zondag op de politieke zender Corrupción 24. ‘De politiek moet bezuinigen, maar niet op de verkeerde manier door bijvoorbeeld bedrijven te belasten,’ stelde hij. Kensington wil dat werklozen gedwongen worden om gratis te werken. ‘Zo krijgen de arbeiders zelfrespect, en wij meer winst. Win-win,’ motiveerde hij zijn voorstel. ‘We moeten allemaal de broekriem aanhalen.’ Als tegenprestatie zal Kensington werkgevers aansporen om nog maar eens per maand te gaan golfen op overheidskosten. ‘En geloof me: dat hakt erin.’
Kensington vreest voor de kredietstatus van de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek als er niet ‘draconisch’ wordt hervormd. ‘We hebben een stabiele dictatuur, maar toch kan er onrust ontstaan op de financiële markten.’ Managuay kreeg in oktober vorig jaar van beoordelaar Moody’s de status ‘zeer meelijwekkend’. Dat was een onverwachte promotie: voorheen moest Managuay het doen met ‘uitermate deplorabel’.
Andere voorstellen van Kensington zijn een bevriezing van de salarissen, versoepeling van het ontslagrecht en meer betrokkenheid van militaire martelexperts bij arbeiders die te laat op het werk verschijnen, of daaraan denken.
Foto Lota del Horno
De nationale vlag van Managuay heet in het kort de bandera.
De lange, officiële omschrijving luidt: La bandera nacional del pueblo managuayo entero, pero especialmente del noble ejército y del comandante en jefe general Jamón, que es el protector personal de la bandera y que a veces se envuelva en ella, desnudo, solo porque puede (‘De nationale vlag van het gehele Managuayaanse volk, maar met name van het edele leger en vooral van opperbevelhebber generaal Jamón, die de persoonlijke beschermer is van de vlag en zich er soms in wikkelt, naakt, gewoon, omdat het kan’).
De vlag bestaat uit vijf horizontale banen, die het volgende symboliseren (tussen haakjes staat de door het militaire regime toegevoegde betekenis vermeld):
In de middelste, hemelsblauwe baan staat in goud een lama afgebeeld, het nationale symbool van Managuay en het nationale dier. De witte cirkel waarin de lama staat afgebeeld, symboliseert een klodder spuug.
SAN LUÍS – Het grootste cabaretfestival van Managuay, het jaarlijkse Festival Cabaret de las Pampas, heeft zijn reputatie als ‘broedplaats van de gevaarlijke grap’ eer aangedaan. Al tijdens de eerste auditie van afgelopen zondag moest een komiek worden afgevoerd: niet zozeer zijn grap was gevaarlijk, maar een gewapende toeschouwer.
Door Jens Mikkelsen
De man, een student uit Mataquintos, refereerde aan zijn publiek – voornamelijk Hubba Bubba smakkende gaucho’s – als ‘kauwboys’. Daarop vuurde een van hen een slecht gericht waarschuwingsschot af. De student is in het ziekenhuis aan zijn verwondingen bezweken.
Het is niet de eerste keer dat het festivalpubliek aan de bel trekt bij een flauwe woordspeling of clichématige seksgrap. Het Festival Cabaret hecht minstens zoveel waarde aan de mening van het publiek als aan die van de jury, en dus wijst elk jaar weer een haag van getrokken pistolen richting het podium. Alleen een melige, maar desalniettemin getalenteerde Matrix-parodiant kwam er vorig jaar met slechts een geperforeerd oor vanaf.
Het Festival Cabaret de las Pampas bracht regionale grootheden voort als Sara Krosas (kapotte knieschijf) en Juan Japo de los Walos (doorzeefde linkerschouder), van wie in Nederland nooit iemand heeft gehoord, tenzij werkzaam bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst of Interpol.
 |
| Feestvierende jongeren in Coño: in de witte bekers shots van een halve liter gefermenteerde lamamelk, die de uitwisselingsstudent rechtsonder op moet drinken. |
COÑO – De hoofdrolspelers van realitysoap ‘Oh oh Coño’ brengen een plaat uit ter ere van de mannenverslindster uit hun midden, Jennifer. De single ‘Sífilis’ verschijnt aanstaande maandag.
De werktitel van de plaat was ‘Dikke aars’, maar dit werd uiteindelijk toch te beledigend gevonden voor Jennifer. Het 18-jarige cultidool – wier bijnaam ‘My little pony’ is omdat zij al sinds haar jeugd wil lijken op de gelijknamige, vrolijke viervoeters – heeft haar achterwerk enkele malen kunstmatig laten vergroten, onder meer door het inspuiten van 75 liter lamavet.
Oh oh Coño, vanavond weer te zien op de zender La Lama Erótica, is de grootste tv-hit van het moment in Managuay. In de serie worden acht achterstandsjongeren uit San Luís gevolgd die drie weken feestvieren in Coño, aan de oevers van Lago de Agua. De populairteit is onder meer te danken aan het scandaleuze gedrag van My little pony (‘Ik heb de mannen hier maar twee dingen te bieden: het tweede is een lege portemonnee’) en de openingszinnen van ‘Atomik’, die opgroeide naast de kerncentrale van Jerónimos (‘Ik heb twee oren. Wil je het derde zien?’).
 |
| De Slotjesberg van 2011 |
Het carnaval van Roipoipú is gisteren begonnen met de traditionele Slotjesdag. Daarmee luiden de vrouwen van het junglestadje carnaval in door het hangslot van hun kuisheidsgordel eraf te laten slopen en op een grote berg te gooien. Het sloopwerk is een typisch klusje voor hun minnaars, maar een toevallige, opgewonden passant is ook goed.
