Berichten

Geplaatst op

REISGIDS 2013 (2): De paardenparkeerplaats

Wat? Bekijken
Waar? San Luís
Prijs? $ (gratis)
Wie naar San Luís komt, komt te paard. Dat kun je zien bij de kruising van Calle Chinchilla en Calle Chihuahua. Dit is de plek waar iedereen zijn rijdier stalt als hij naar de bar gaat, en daarom tref je hier vrijwel dagelijks één grote paardenzee aan. Toegegeven, er zitten ook ezels bij, en pony’s. En lama’s. Zelfs groot uitgevallen windhonden met een zadel. Nu we erover nadenken: de kans dat je een echt goed paard tegenkomt, is groter bij slagerij Piñeiro op de Calle Caña.

$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop

Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.

Geplaatst op

‘Zwemsters verloren goud vanwege vechthaan’

Zwemster Ranomi Kromowidjojo na de 4 x 100 m vrije slag

LONDEN – De zwemsters van de Nederlandse estafetteploeg hebben zaterdagavond hun gouden medaille op de 4 x 100 meter vrije slag niet geprolongeerd vanwege een rondzwervende vechthaan.

Dat zegt een van de zwemsters, die anoniem wil blijven. ‘We stonden zaterdag op het punt om ons appartement te verlaten en naar het Aquatics Centre te gaan, toen Femke een haan ontdekte in de keuken,’ aldus de sportvrouw, die in 1990 in Sauwerd werd geboren uit een Surinaamse vader en een Groningse moeder. ‘Marleen heeft een fobie voor pluimvee, dus die bleef doodsbang staan, maar Inge wilde dat beest meteen het huis uitgooien. Uiteindelijk heb ik hem gepakt, want ik ben nu eenmaal de snelste van ons vieren.’ De zwemster, wier naam rijmt op ‘omowidjojo’, besluit met: ‘Afijn, je begrijpt dat we even later helemaal van ons apropootje in het bad lagen. En toen werd het zilver.’

Internationale veiligheidsexperts wijzen erop dat het in deze kwestie zou kunnen gaan om vechthaan Juanito, topsporter en tijdelijk geheim agent van de Zuid-Amerikaanse dictatuur Managuay. Met het plan Misión Deportivo (‘Missie Sport’) zou de militaire junta van dat land staatsgeheimen willen ontfutselen tijdens de Olympische Spelen in Londen. In het geval van de Nederlandse estafetteploeg zou de Managuayaanse geheime dienst azen op vaardigheden die haar eigen spionnen van pas komen, zoals je adem inhouden onder water en duiken zonder plat op je buik te belanden. Waarom hiertoe een haan is losgelaten in het olympisch dorp, is overigens ook de veiligheidsexperts een raadsel.

Geplaatst op

Natuur: de cactus


Ook in Managuay scheppen huiseigenaren er plezier in om hun woning te verfraaien met bloemen en planten. Zweren wij in Nederland bij de klimop, in Managuay laat menigeen zijn huis overgroeien door de cactusplant, zoals hier deze eengezinswoning.

Geplaatst op

Rel om Managuayaanse inzending Oscars

Manuel Hermoso, hoofdrolspeelster van ‘Santana’

LOS ANGELES – De organisatie van de Oscars in Los Angeles heeft Santana, de Managuayaanse inzending, op voorhand uitgesloten van deelname. De regisseur van Santana voelt zich ‘als porno’ behandeld.


Santana vertelt het verhaal van het gelijknamige, negentienjarige meisje dat onstuimig de liefde bedrijft met een enchiladakoerier, waarna deze haar aanraadt meer van de wereld te zien. Santana vraagt daarop een lift aan een vrachtwagenchauffeur, met wie zij, in diens cabine, wederom onstuimig de liefde bedrijft. Aangekomen in het dichtstbijzijnde stadje, gaat Santana onmiddellijk over tot het onstuimig bedrijven van de liefde met een toevallig passerende handelaar in cactussen, en niet veel later met vier modderworstelende nonnen. Gedurende haar verblijf in het stadje doet Santana niet veel meer dan onstuimig de liefde te bedrijven met onder meer een kostschooljongen, een tuinman, een rumstoker, de vrouw van de rumstoker, de pokervrienden van de rumstoker en hun vrouwen tegelijk, en een lamascheerder. 
De regisseur van Santana, Francisco ‘El Toro’ Estigue, noemt de beslissing van de Amerikaanse Oscarorganisatie om zijn film te weigeren onbegrijpelijk. ‘Het is gewoon een film over de liefde. En het onstuimig bedrijven ervan.’ 
De Academy of Motion Picture Arts and Sciences benadrukt dat niet het concept van onstuimige liefde het probleem is, maar de expliciete manier waarop de scènes zijn gefilmd en het feit dat zij 65 minuten in beslag nemen van de in totaal 71 minuten durende film (inclusief aftiteling).
Geplaatst op

Rayonhoofden slaags, vergadering opgeschort

Een moddermeester test het parcours bij La Libertina. Oordeel: nog te nat

LA LIBERTINA – De rayonhoofden van de vereniging De Noordelijke Elf Steden hebben zondagavond al na tien minuten hun bijeenkomst moeten afbreken als gevolg van een onderlinge knokpartij, waarschijnlijk wegens alcoholmisbruik.

Voorzitter Wílmer Wáffler verwacht echter dat de besprekingen vandaag kunnen worden hervat, nu hij de rayonhoofden op het protocol heeft gewezen. ‘Dronken zijn is geen punt, maar vechten moet echt wachten tot na de vergadering.’
Wáffler roept iedereen op het hoofd koel te houden, maar de aanhoudende droogte in Managuay heeft een ware Elfstedenkoorts losgemaakt. Het is dan ook voor het eerst in vijftien jaar dat er ‘oriënterend overleg’ plaatsvindt over de Elfstedenrace.

De Elfstedenrace (in het Spaans: la Carrera de Once Cuidades) is een 200 kilometer lange autorally over natuurmodder in het jungleachtige noorden van Managuay. Elke zomer weer wordt er nerveus gespeculeerd over de toestand van de modder: die moet hard zijn, maar zacht genoeg om zoveel brandstof te verbruiken dat bij elk van de elf steden op het parcours moet worden bijgetankt – benzine voor de auto, veel alcohol voor de chauffeur.
De tocht werd voor het laatst in 1997 verreden: winnaar werd Evo de Bembas, nu cocaboer in Bolivia.

Geplaatst op

Vakantieboekspel: De tweede winnaar!

Acteur Guillermo Smith

De tweede winnaar van het Vakantieboekspel is… Lambert-Jan Koops! Lambert-Jan, van harte gefeliciteerd. Je krijgt, zodra het uit is – echt waar – een gratis exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek! En als je ons je postadres mailt, sturen we je alvast een aardigheidje toe.

Lambert-Jan Koops wist als enige (!) de persoon op bovenstaande foto te herkennen. Het is natuurlijk Guillermo Smith, de bekende Managuayaanse acteur uit de jaren zestig. We zijn verrast te horen dat Lambert-Jan destijds nog enkele films heeft opgenomen met Smith, die hij overigens zeer vriendschappelijk ‘Will’ noemt. Een daarvan was De vrijheid van de onvrijheid, waarin de zoon van een democratisch gekozen regeringsleider uit Brazilië de grens naar Managuay oversteekt om daar te kunnen genieten van de dictatuur.

‘Ik herinner me vooral de altijd positieve sfeer op de filmsets,’ schrijft Lambert-Jan. ‘Ook omdat we nooit hoefden te betalen voor figuranten of andere spelers, aangezien die ons belangeloos ter beschikking werden gesteld door de overheid. Soms denk ik daar nog wel eens in weemoed aan terug!’

Geplaatst op

Bekende Managuayanen: Pablito Chocolatito

Op deze muurschildering in een buitenwijk van Mataquintos staat een van de geliefdste dissidenten van Managuay afgebeeld: Pablo del Bosque. Pablo werd in 1961 geboren in de hoofdstedelijke ijssalon van zijn ouders, in een lege bak chocoladeroomijs. Dat leverde hem de bijnaam ‘Chocolatito’ op, en een levenslange voorkeur voor die ijssmaak.

Als Pablito Chocolatito begon hij op zijn vijftiende een ijssalon in Mataquintos: Chocolate. Chocolate was vanaf dag één een doorslaand succes. Vanwege de heldere formule – 1000 soorten ijs, maar alleen chocolade – maar ook vanwege Pablito’s ludieke acties voor burgerlijke vrijheden. In 1980 organiseerde hij zijn eerste mars langs het presidentiële paleis, waarbij duizenden mensen, aan een chocolade-ijsje likkend, uitdagend langs de ambtswoning van de toenmalige dictator Sans liepen. Die was razend, maar de grote populariteit van de ijsmakersjongen weerhield hem van represailles. Pablito werd een volksheld en een luis in de pels van alle dictatoriale regimes die elkaar in het Managuay zouden opvolgen.

Zijn vereenzelviging met chocolade-ijs nam echter steeds maniakalere vormen aan. Smeerde hij aanvankelijk slechts af en toe zijn gezicht in met het koude goedje, later werd Pablito regelmatig slapend aangetroffen in een zwembad in zijn kelder, tot de rand gevuld met zelfgemaakt ijs. Het dieptepunt volgde in 2008, toen hij spiernaakt door de straten van Mataquintos rende met in elke hand een hoorn, al roepend: ‘Ik ben van chocola! Ik ben van chocola!’ Hoewel een menigte van honderden fans die middag de politie bij hem wist weg te houden, die haar kans schoon zag om de lastpost eindelijk te arresteren, had Pablito eindelijk het regime de smoes gegeven waar het zo lang op had gewacht.
Een half jaar later werd hij opgegeten door hongerige Managuayaanse commando’s.

Foto Conrado Blanco

Geplaatst op

‘Nederlandse toeristen zijn dieven’


PICO DE LOS ANDES – Een skiverhuurder uit het Andesgebergte klaagt een groep Nederlandse toeristen aan bij het Internationale Hof van Justitie in Den Haag. De Nederlanders zouden zijn sneeuw hebben meegenomen.

Manuel Geloso Fría is furieus. In zijn skiverhuurbedrijf in het bergachtige westen van Managuay is geen klant te vinden. Geen wonder: alle pistes liggen er kaal bij. De reden? Geloso Fría heeft er zo zijn ideeën over. ‘Afgelopen februari kwamen ze, de Nederlanders. Er lag meer sneeuw dan in de afgelopen vijf jaar bij elkaar. Een week nadat ze gingen, was het weg.’ De middenstander weet dat in Nederland nu flinke pakken dons op de straten liggen. ‘En dat vind ik heel toevallig, ja.’ Volgens hem is het ‘een fluitje van een cent’ om sneeuw tien maanden lang te bewaren, ‘bijvoorbeeld in goede koeltassen’.
Het gebrek aan inkomsten heeft Geloso Fría doen besluiten om zich tot het Internationale Hof van Justitie in Den Haag te wenden. Dat het Hof zich alleen inlaat met geschillen tussen onafhankelijke staten onderling, deert hem niet. ‘Gezever. En wat dan nog? Ik ben óók in alle staten.’
Vanwege deze uiterst flauwe woordspeling stoppen wij nu met dit bericht.
Geplaatst op

Strengere eisen Nederlanderschap: Lucía doet aanvraag

AANVRAAG NEDERLANDERSCHAP

Immigratie- en Naturalisatiedienst, locatie Hoofddorp
(formulier 27.1 A/ IND-11 )

Persoonsgegevens
Naam: Lucía Rojas Catacaña
Geboortedatum/ leeftijd: 29 maart 1990/ 21
Nationaliteit: Managuayaans
Adres: Oudezijds Voorburgwal 92, Amsterdam
Burgerlijke staat: Ongehuwd, maar veel samen met gehuwden
Beroep: Prostituée
Foto: Bijgevoegd

Afvinklijst (volgens plan-Donner, 2011)
Salaris minimumloon?
Haha, naturlik niet, veel meer.

Tweejarige beroepsopleiding of twee jaar werkervaring?
werken, veel, maar pas na 18 jaar oud echt waar ik liegt niet.

Vijf jaar lang geïntegreerd in de maatschappij?
ok vergeet vorige vrag. Ja, 5.

Taaltoets gehaald?
Helas jamer ik was ziek toen. Maar in mijn berup voral belangrjik lichamstaal.

(vanaf hier in te vullen door dienstdoende ambtenaar)
Aanvraag honoreren?
Ja.

Veld voor opmerkingen:
Mevrouw Rojas Catacaña stond erop dat ik haar onder vier ogen nog eens uitlegde waarom haar aanvraag in eerste instantie weinig kans maakte. Na een stevig onderhoud raakte ik echter absoluut overtuigd van haar drijfveren. Ze heeft zelfs toegezegd om alle collega’s van de afdeling Naturalisatie die hieraan twijfelen dit toe te lichten. Kortom: mevrouw Rojas Catacanã is zeer gemotiveerd voor het Nederlanderschap!

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Reisgids Chuco

Verkeer in Chuco

De wind suist langs graftombes van opgesteven lamafecaliën. In de verte doolt een weduwnaar: fles tequila, de blik van een wilde coyote. Uw verslaggever kijkt nog eens in zijn reisgids. ‘Volgens sommigen is de begraafplaats van Chuco een culturele parel en een bestemming voor toeristenbussen uit binnen- en buitenland.’ We krabbelen erbij: ‘Dat is echter niet het geval.’

Westerse reisgidsen negeren Managuay en dus ben je als liefhebber aangewezen op lokale lectuur. Zoals op het boekje Chuco, parel van de Andes. Wij probeerden het uit. ‘Chuco is het kloppend hart van de panfluitindustrie,’ lezen we bij aankomst. Juist, en het Panfluitpaleis is een aanrader. Doen: de grootste panfluit ter wereld bekijken. Niet doen: de workshop neus-, oor- en anusfluiten.

Eten doen we bij – ‘drie keer raden wat de specialiteit van het huis is’ – restaurant El Scroto. Het menu bevat inderdaad dierenscrotums en zelfs een mensenscrotum, over de herkomst waarvan de ober overigens niet in details wil treden, behalve dat hij fluistert over een ‘megadeal’ met het ministerie van Foltering. Wij nemen de salade.

Opfrissen. ‘In Hotel Andes slaap je tussen de bergtoppen,’ schrijft onze gids. Dat klopt, maar een dak was ook prettig geweest: ‘hotel’ Andes blijkt een matig onderhouden grasveld waar toeristen hun slaapzak mogen neerleggen.

Daarna: op naar de Burritobar. Wij verwachtten een eet- en drinktent, maar dat pakt anders uit. Bij binnenkomst moeten we onze jas afgeven en op de grond gaan liggen, waarna we strak in een veelkleurige poncho worden gerold (de ‘burrito’) en naast een luidspreker gelegd waaruit te luide panfluitmuziek knalt.

Vijf uur later, buiten, pakken we met tintelende ledematen de reisgids er weer bij. Er staat: ‘Volgens sommigen is het in Chuco net zo goed stappen als in New York of Londen.’
Wij zeggen: dat is echter niet het geval.
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.