Land van taco's, tango's en tanks
De wereldwijd stijgende vraag naar wijn uit zogenoemde ‘nieuwe wijnlanden’ is ook aan Managuay niet voorbij gegaan. Sinds het begin van de 21ste eeuw is in het land een nieuwe wijnboer in opkomst die de oude, traditionele wijnbouwer inmiddels heeft overvleugeld – zowel op het gebied van kwaliteit en innovatie als op dat van concurrentiekracht. Op de foto haalt een nieuwe wijnboer de druivenoogst van zo’n oude wijnboer door de shredder.
Het dorpje Baradoño in Noord-Managuay heeft een bijzondere plek in de Managuayaanse cultuurgeschiedenis. De dorpelingen beheersten een unieke methode om van maïsbladeren textiel te maken. Ook wisten zij de schoonste klanken te ontlokken aan uit palmhout vervaardigde muziekinstrumenten die nergens ter wereld voorkwamen. Van heinde en verre trokken nieuwsgierigen naar Baradoño om die wonderen met eigen ogen te zien – de roem van het dorp leek voor altijd te duren.
Tot 2003, toen waterkrachtcentrale Nacional in gebruik werd genomen en Baradoño werd verzwolgen door een stuwmeer. Op de foto zijn de bovenste verdiepingen te zien van de twee hoogstgelegen huizen van het dorp.
 |
| Een sopropo |
Van wat voor muziek hou jij?’ Of: ‘Evita Perón, vrouw of musicalster?’ Er zijn veel opmerkelijke vragen denkbaar tijdens de liefdesdaad, maar regisseur Andrés Papachango (1949) sprak ze echt uit. Sterker: het enfant terrible van de Managuayaanse cinema liet de camera’s lopen terwijl hij het deed.
Liefde (Amor, 2008) is sinds afgelopen zaterdag te zien in een nevenprogramma van het Managuayaans Film Festival (MFF). Een gewaagde keuze, aangezien de film destijds door de critici werd afgedaan als ‘een goedkope aaneenschakeling van ruim veertig hoerenbezoeken’ en ‘een slap excuus om zoveel mogelijk vrouwelijk naakt te laten zien’.
Het zijn deze nevenprogramma’s die het MFF doorgaans zo geslaagd maken. Zeker nu de uitreiking van de Gouden Lama’s steeds meer een gelegenheid wordt waarin de militaire junta een beslissend woordje meespreekt. Zoals vorig jaar, toen een wanproduct van het Managuayaanse leger de grote winnaar werd: Het bloedbad bij San Fernando, een in real time nagespeelde veldslag van dertien (!) uur. De makers wilden speciale effecten gebruiken, maar het officierskorps stond erop om de complete slachting over te doen.
Nee, dan het ingetogen werk van Papachango. Neem het magistrale Alles over mijn vader (Todo sobre mi padre, 2001), waarin een travestiet, de zoon van twee travestieten, op zoek gaat naar zijn vader, die nooit een echte travestiet blijkt te zijn geweest, maar slechts een travestietachtige manhoer die travestieten als klant heeft.
Of Diepe vouwen (Arrugas profundas, 2010), door Papachango geroemd als ‘het bewijs van cinematografische schoonheid op het snijvlak van erotiek en origami.’ En de broeierige roadmovie Twee sopropo’s en een perzik (Dos sopropos y un melocotón, 2003). Daarin razen twee jongens en hun buurvrouw uit verveling over de pampa’s. De sopropo – een soort komkommer – uit de titel verwijst naar de permanente staat van opwinding van het duo.
Ook bij deze films kreeg Papachango het verwijt van effectbejag. Zijn reactie luidde steevast: ‘Wie de plot niet vat, heeft in elk geval een paar lekkere tieten gezien.’
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
 |
| India |
MATAQUINTOS – De Militair-Democratische republiek Managuay vraagt zich af waarom de VN de zeven miljardste wereldburger verwelkomt in India.
‘Dat had makkelijk hier gekund, maar ja, bij ons leggen ze steeds weer de nadruk op het sterftecijfer,’ zegt generaal Moto y Tomo, de minister van Defensie en Kinderdagverblijven, per telefoon vanaf een openbare executie. ‘Dat is gewoon jammer. O wacht, ik moet hangen, het hoofdje gaat eraf.’
Tien minuten later belt de minister terug met een korte, aanvullende reactie: ‘De vruchtbaarheid van volwassen Managuayanen mag dan gemiddeld zijn,’ stelde hij, ‘maar onze tienerzwangerschappen zijn ongeëvenaard.’
 |
| Waterboardbondscoach Pepín Acosta |
Voordat Mariana antwoord kan geven, kletst Pepín Acosta de washand op haar mond. Het water uit de tuinslang gutst over haar gezicht. Zodra ze begint te proesten, rukt Acosta de natte lap weg en brult: ‘Zeg op slet, waar heb je de poet verstopt?!’ Ze lachen. Mariana (14): ‘Pepín kan zó’n clown zijn.’
Waterboardclub Vikingo is toonaangevend in de wereld. Geen wonder – in Managuay geldt waterboarden, waarbij een liggend persoon water gegoten krijgt over een stuk stof op zijn gezicht, als een traditie. Ruim voor de ondervragingstechniek in een kwaad daglicht kwam te staan onder George W. Bush, leidde Vikingo al de crème de la crème van het mondiale schijnverdrinken op. Wat is het geheim?
‘Plezier,’ stelt Pepín Acosta (36). ‘Wat onze leden bindt is water, een washand en de hang naar spanning.’ Met maar liefst tien wereldtitels geldt de bondscoach en Vikingo-voorzitter als een meesterinterviewer. Voor de club zijn Acosta’s banden met de militaire junta onontbeerlijk: graag stelt het generaalsregime faciliteiten en gedetineerden ter beschikking aan trainende leden. Maar gaat Vikingo niet ten onder aan zijn eigen succes? Regelmatig vertrekken talenten naar het professionele circuit: de overheid. Acosta: ‘Daar zie ik geen kwaad in. Nieuwe aanwas komt wel, want onze training deugt. Een washand van gisteren gebruiken? Niks ervan, je pakt een schone. Lekt je tuinslang? Zorg dat je een bandenplaksetje bij je hebt. Die man op die bank mag dan een staatsgevaarlijke mensenrechtenactivist zijn die de volgende dag toch wordt opgehangen, ik wil wel dat je hem respecteert.’
Mariana veegt haar gezicht droog. Terwijl ze haar broek aantrekt: ‘Mij gaat het gewoon om de gezelligheid. Vanavond eten we met zijn allen. En zondag is het open dag, dan mag iedereen een vriendje of familielid meenemen om op te oefenen.’
Noud Nijssen
Foto Abrán del Tubo
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Zoals elk jaar barst ook in Managuay de discussie los over de plaatselijke ‘Sinterklaas’. Alleen: deze Sint-Cerberus mishandelt kleuters en laat niet eens een cadeautje achter.
We belden met Patrick M’fofo, Zuid-Amerika-specialist van het Meertens Instituut voor Volkenkunde:
Wat zijn de overeenkomsten tussen onze Sinterklaas en Sint-Cerberus?
Ze zijn allebei geïnspireerd op christelijke heiligen, compleet met mijter, mantel en staf. En ze hebben hulpjes: bij ons Zwarte Piet, bij hen Pedro el Negro.
En de verschillen?
Zwarte Piet heeft een roe, Pedro el Negro gebruikt pepperspray.
Pepperspray? En Sint-Cerberus is de goedheiligman die de kindertjes troost?
Troost? Zodra ze verblind zijn, krijgen ze de staf van Sint-Cerberus zelf er nog eens overheen.
Wat is eigenlijk de lol van deze vorm van kindermishandeling in Managuay?
Nou, de oom of neef die Sint-Cerberus speelt, heeft doorgaans een goede tijd. Maar die is dan ook dronken.
Dus iedereen is opgelucht als eind december Sint-Cerberus weer vertrekt?
Jazeker. Dan kunnen oom of neef weer, ongehinderd door die onhandige verkleedspullen, de kleintjes in elkaar rammen.
Bedankt voor dit gesprek.
Mag ik de groeten doen?
Wat? Bekijken
Waar? San Luís
Prijs? $ (gratis)
Wie naar San Luís komt, komt te paard. Dat kun je zien bij de kruising van Calle Chinchilla en Calle Chihuahua. Dit is de plek waar iedereen zijn rijdier stalt als hij naar de bar gaat, en daarom tref je hier vrijwel dagelijks één grote paardenzee aan. Toegegeven, er zitten ook ezels bij, en pony’s. En lama’s. Zelfs groot uitgevallen windhonden met een zadel. Nu we erover nadenken: de kans dat je een echt goed paard tegenkomt, is groter bij slagerij Piñeiro op de Calle Caña.
$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop
Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.
Van de Managuayaanse man wordt wel eens gezegd dat hij een rokkenjagende macho is, een roofdier op zoek naar zijn prooi, een egoïst die alleen maar geïnteresseerd is in zijn eigen gerief. Hij zou geen respect hebben voor vrouwen en alle regels van hoffelijkheid aan zijn laars lappen.
Dat is echter overdreven. Kijk naar deze foto: de jongens op de pier geven de zonnebadende toeristes netjes de traditionele vijf minuten bedenktijd om weg te lopen en duidelijk te maken dat zij geen zin hebben in gedwongen, oncomfortabele seks op een houten ondergrond.
Pas daarna storten zij zich, als heren, op hen.
Foto Martina Casafresno
