Berichten

Geplaatst op

Militaire junta gaat op Twitter

MATAQUINTOS – Het militaire regime van Managuay gaat zijn boodschap verkondigen op Twitter. Eerste tegenslag: de gewenste gebruikersnaam is te lang.

De staf van generaal Jamón had als Twitternaam diens officiële titel uitgekozen, te weten @ElGeneralísimoJamónElGrandeIndicador
ElProtectordelaNaciónHijodeDiosGuardadeTodaslasLlamasElquepuedeleerunlibroenteroporlomenoslaintroducción (‘Generalísimo Jamón, de Grote Wegwijzer, de Beschermheer van de Natie, Zoon van God, Hoeder van alle lama’s, Hij die een heel boek kan uitlezen of op zijn minst de inleiding’). Alleen al deze naam is langer dan 140 tekens, het maximumaantal waaruit een Twitterbericht, inclusief gebruikersnaam, mag bestaan. Nu overweegt men simpelweg ‘@Jamón’.

Het militaire regime wil Twitter gebruiken voor propaganda-doeleinden. Eerste project is de verspreiding van de verzamelde toespraken van generaal Jamón. De eerste reeks, de periode herfst 1966 – winter 1966, zal neerkomen op zo’n 7.321 tweets.

Geplaatst op

Spannende tijden voor handjevol schoolverlaters

Het Colegio de los Dictadores in La Libertina, een gerenommeerde school in Managuay

LA LIBERTINA – Middelbare scholieren in Managuay horen vandaag of de vlag uit kan of niet. Tenminste, als ze eindexamen hebben gedaan.

Door Jens Mikkelsen

Veel zestienjarigen in de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur hebben school namelijk al lang verlaten voor een baantje in de prostitutie, de drugshandel of als dreigbrievenschrijver in dienst van de regering. De overblijvers worden spottend ‘Vargas Llosa’s’ genoemd, naar de Peruaanse Nobelprijswinnaar voor de Literatuur.

Maar of deze eindexamenlichting ook prijzen in de wacht gaat slepen? Een groepje scholieren in een lamaburgerrestaurant in La Libertina reageert lacherig op de vraag of ze denken dat ze het gehaald hebben. ‘Natuurlijk,’ zegt een van hen. Zijn vriend laat veelbetekenend een rolletje bankbiljetten zien. Een derde: ‘Mijn moeder is met de directeur naar bed geweest. En mijn moeder is echt heel lekker.’

Geplaatst op

‘Lianensnijder’ gevaar voor jongeren


PIRAÑAS – In het junglestadje Pirañas in het noorden van Managuay is een zestal jongeren flink ten val gekomen toen zij in de nacht van zaterdag op zondag per liaan op weg waren naar een afterparty. De politie vermoedt dat een ‘lianensnijder’ actief is.

Het is gebruik onder junglebewoners om zich per liaan te verplaatsen, aangezien wegen vaak ontbreken in het regenwoud van Managuay. De ‘lianensnijder’ heeft hiervan misbruik gemaakt door een groot aantal lianen half door te snijden. Dat heeft de jongeren opgebroken. Twee meisjes onder hen verblijven met hoofdletsel in het ziekenhuis.
Van overmatig drankgebruik was geen sprake, aldus de dienstdoende agent, Manuel Veloso. ‘De meesten hadden pas één fles tequila op. Ze wisten wat ze deden.’
Zo te ruiken had agent Veloso overigens meer dan een fles op tijdens dit gesprek, maar dat terzijde.
Geplaatst op

Nazomer in Managuay: Barbecue

Varken aan het spit: de Managuayaanse culinaire traditie staat dicht bij de natuur, en bij een voedselvergiftiging.

Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: barbecuen bij de familie Rosas.

De verhalen over de barbecuecultuur in het dorpje San Adolfo Tedesco zijn talrijk. Ze blijken allemaal waar. Ook de gruwelijke.

Door Jens Mikkelsen

Toen Jacques Huisman, een vaste lezer van dit weblog, eind juli mailde dat hij op zijn vakantie in Managuay zomaar voor een buurtbarbecue werd uitgenodigd, noteerde ik het dorpje in kwestie meteen in mijn agenda. Nu kon ik er eindelijk heen: San Adolfo Tedesco. Het paradijs voor barbecuërs, gelegen op de zuidelijke pampa’s en gezegend met een ongelooflijke hoeveelheid bijnamen, waarvan ‘De Nationale Grill’ de gezelligste is en ‘De Gloeiende Hel Voor Alles Op Vier Poten, Behalve Vrouwen’ de angstaanjagendste.

De reis vanuit de hoofdstad Mataquintos duurt maar liefst vijftien uur: per trein, per minibus en – als laatste, maar comfortabelste etappe – per moeder, gewikkeld in zo’n veelkleurig, op haar rug hangend doek, waarin ze in deze contreien ook wel eens kleine kinderen vervoeren. Een slopende trip, maar je ziet weer eens iets anders van het land en bovendien hebben mijn doekgenoten Werner (2), Diego (3) en Yacinta (4) een hoeveelheid lolly’s en zakken chips mee die het reizen er bijzonder aangenaam op maakt.

Aangekomen in San Adolfo Tedesco stelt mijn reismoeder zich eindelijk voor. Ze heet Danita Rosas (17) en woont met haar moeder Melva en haar zeven kinderen in een huisje. Onmiddellijk verdwijnt ze naar binnen, waarop Melva me een tequila aanbiedt en dan over het gazon begint te lopen, terwijl ze ‘Adolfo! Adolfo!’ roept. Of haar man ook thuis is, vraag ik? Ze gromt: ‘Was mijn man maar zo knap als Adolfo.’ Twee tellen later komt een bruin-roze beest het gazon op rennen: Adolfo blijkt een fors zwijn te zijn.

Ik realiseer me: amper aangekomen in San Adolfo Tedesco is de barbecue al begonnen! Terwijl Melva Adolfo lief toespreekt, wurgt en vilt, stapt Danita de tuin in met een enorme houten spies en begint een vuur aan te leggen. Met de fles tequila die mij in de handen wordt gedrukt, moet ik proosten: op de Managuayaanse barbecue! Danita, Melva en Marcelo (8, de oudste), proosten mee, tussen de bedrijven door.

Tevreden plof ik neer op een stoel, bestel een lamamelk met rum – Gino (7) blijkt een formidabele cocktailmixer te zijn – en knip deze foto. Dan denk ik bij mezelf: …nou ja, ik weet niet meer zo goed wat ik dacht, maar verdorie, wat heb ik genoten.

Geplaatst op

Moederdag = Snorrendag

Een moeder zonder snor is als een krokodil zonder staart,
luidt een oud Managuayaans gezegde

MATAQUINTOS – In Managuay is gisteren met Moederdag een recordaantal plaksnorren verkocht.

Moederdag staat in het Zuid-Amerikaanse land ook wel bekend als Snorrendag. Met Snorrendag krijgen Managuayaanse moeders van hun kinderen een burrito op bed. Vaak zit daar ook een plaksnor bij, maar dat is slechts traditie – de meeste vrouwen zijn al in het bezit van een echte.

Geplaatst op

Lamabezorgservice


Een vaste lezer van dit nieuwsblog, Vicente Tabores uit Buenos Aires, stuurde deze foto op van zijn rondreis door Zuid-Amerika. ‘Ik wist dat ze in Managuay een lamacultus hadden,’ schrijft Vicente, ‘maar een lamabezorgservice slaat alles.’

Gezien de Engelse tekst op de bezorgauto vermoeden wij dat het gaat om een ludieke koeriersdienst voor expatfeestjes in Mantaquintos. Immers: het gedeelte van de Managuayaanse bevolking dat wél kan lezen (20%), komt niet verder dan (moeizaam) Spaans.

Heeft u ook een foto uit Managuay die u met ons wil delen? Mail hem naar info@managuay.info!

Geplaatst op

Latin American Film Festival: 4 redenen waarom de films van Papachango er niet te zien zijn

Het Latin American Film Festival vindt van 18–27 april plaats in Utrech

Terwijl Utrecht zich opmaakt voor het Latin American Film Festival (18–27 april), probeert de Managuayaanse filmbond wanhopig om het oeuvre van regisseur Andrés Papachango in de Domstad op het doek te krijgen. Vier redenen waarom dat nooit zal lukken – in de vorm van Papachango’s oeuvre zelf.

1.
Alles over mijn vader
(Todo sobre mi padre, 2001)
Een travestiet, zoon van twee travestieten, gaat op zoek naar zijn vader, die nooit een echte travestiet blijkt te zijn geweest. Wel is hij een manhoer die travestieten als klant heeft. Goedkope kopie van Pedro Almodóvars Todo sobre mi madre, maar dan met travestie als een slap excuus om zoveel mogelijk vrouwelijk naakt te laten zien.

2.
Diepe vouwen
(Arrugas profundas, 2010)
Volgens Papachango het bewijs van ‘cinematografische schoonheid op het snijvlak van origami en nudisme’, volgens anderen een slap excuus om, zoals we de regisseur gewend zijn, zoveel mogelijk vrouwelijk naakt te laten zien.

3.
Twee sopropo’s en een perzik
(Dos sopropos y un melocotón, 2003)
Roadmovie. Twee jongens en hun buurvrouw razen uit pure verveling over de Managuayaanse pampa’s. Uiteraard worden ze verliefd: de sopropo’s – een soort bittere komkommer – uit de titel verwijst naar de permanente staat van opwinding van de twee vrienden, de perzik laat zich raden. Een slap excuus, kortom, om weer eens zoveel mogelijk vrouwelijk naakt te laten zien.

4.
Seks met zijn zus, deze gast is echt ziek
(Amor, 2008)
Aaneenschakeling van bezoeken van Papachango aan ruim veertig prostituees (onder wie familie), aan wie hij tijdens het bedrijven van de liefde vragen stelt als: ‘Van wat voor muziek hou jij?’ en ‘Evita Perón, vrouw of musicalster?’ Documentair gedachtenexperiment dat hoopvol begint, maar uiteindelijk het zoveelste slappe excuus blijkt om zoveel mogelijk vrouwelijk naakt te laten zien.

Geplaatst op

Video: Architectuur in Managuay

Roger Abrahams, hoofdredacteur van Persbureau Managuay, gaf op 22 juni jl. een korte presentatie tijdens het PechaKucha Café in Hilversum. Thema: architectuur in Managuay. De revue passeerden onder meer Albert Speer, Oscar Niemeyer en het Golden Papaya Hotel in Mataquintos, dat geen 7000 verdiepingen telt. Na afloop was er de gelegenheid om vragen te stellen.

Volgens de wetten van PechaKucha mag een praatje nooit langer duren dan 6 minuut 40. Klik voor meer info hier.

Geplaatst op

Mandela gesignaleerd op trampoline

Nelson Mandela in betere tijden. Is hij weer zo fris als een hoentje?

MATAQUINTOS – Nelson Mandela is dinsdagavond gezien terwijl hij op een trampoline sprong. De voormalige president van Zuid-Afrika, die vandaag zijn 95ste verjaardag viert, kwam ‘best wel hoog’.

Dat zeggen Chuchu en Muchu, twee medicijnmannen uit Managuay die vorige maand vanuit Zuid-Amerika zijn afgereisd om Mandela te genezen. Het bericht komt een dag nadat Mandela’s dochter Zindzi in een televisie-interview meldde dat haar vader, die al weken in een ziekenhuis in Pretoria ligt, inmiddels kan tv-kijken, glimlachen en zijn hand opsteken. ‘Dat laatste klopt,’ bevestigt Chuchu. ‘Toen wij zijn stereoset uit zijn kamer droegen, stak hij ook zijn hand op.’ Muchu: ‘Alsof hij ons iets wilde zeggen.’

Volgens de twee natuurgenezers is Mandela zo snel opgeknapt vanwege hun onorthodoxe aanpak, die zich het best laat beschrijven met de term ‘materiële transfer’. Chuchu en Muchu genezen hun patiënten door hen ’te bevrijden van aardse bezittingen’, wat doorgaans neerkomt op het weghalen van kostbare elektronica. Chuchu: ‘De telefoon waarmee we nu praten, is ook van hem. Echt vet: een Samsung Galaxy S IV.’ Muchu: ‘Wie de politie heeft gebeld, is ons dan ook een raadsel. Maar goed, we moeten hangen.’

Lees ook: Natuurgenezers onderweg naar Mandela

Geplaatst op

Moslim uit Managuay naar Mekka

De bus waarmee Jamal Sánchez naar de grens vertrok.

PERNILOS – De moslim van Managuay, Jamal Sánchez, is gisteren vertrokken op bedevaart naar Mekka in Saoedie-Arabië.

De zogenaamde hadj is weer begonnen en Sánchez, die shoarmataco’s verkoopt in het dorpje Pernilos, wil er dit jaar bij zijn. Vorig jaar deden de wantrouwige Managuayaanse autoriteiten zeventien uur over Sánchez’ paspoortcontrole, waardoor hij de expresboot naar Saoedi-Arabië miste. Bij terugkomst sloegen douanebeambten hem in elkaar ‘in het kader van de strijd tegen het terrorisme’.

Jamal Sánchez heet eigenlijk Jamal Sankhandrishun en komt uit India. Desondanks, en ondanks zijn naamsverandering, noemen zijn dorpsgenoten hem consequent ‘de Turk’.