Berichten

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Waterboardclub

Waterboardbondscoach Pepín Acosta

Voordat Mariana antwoord kan geven, kletst Pepín Acosta de washand op haar mond. Het water uit de tuinslang gutst over haar gezicht. Zodra ze begint te proesten, rukt Acosta de natte lap weg en brult: ‘Zeg op slet, waar heb je de poet verstopt?!’ Ze lachen. Mariana (14): ‘Pepín kan zó’n clown zijn.’

Waterboardclub Vikingo is toonaangevend in de wereld. Geen wonder – in Managuay geldt waterboarden, waarbij een liggend persoon water gegoten krijgt over een stuk stof op zijn gezicht, als een traditie. Ruim voor de ondervragingstechniek in een kwaad daglicht kwam te staan onder George W. Bush, leidde Vikingo al de crème de la crème van het mondiale schijnverdrinken op. Wat is het geheim?

‘Plezier,’ stelt Pepín Acosta (36). ‘Wat onze leden bindt is water, een washand en de hang naar spanning.’ Met maar liefst tien wereldtitels geldt de bondscoach en Vikingo-voorzitter als een meesterinterviewer. Voor de club zijn Acosta’s banden met de militaire junta onontbeerlijk: graag stelt het generaalsregime faciliteiten en gedetineerden ter beschikking aan trainende leden. Maar gaat Vikingo niet ten onder aan zijn eigen succes? Regelmatig vertrekken talenten naar het professionele circuit: de overheid. Acosta: ‘Daar zie ik geen kwaad in. Nieuwe aanwas komt wel, want onze training deugt. Een washand van gisteren gebruiken? Niks ervan, je pakt een schone. Lekt je tuinslang? Zorg dat je een bandenplaksetje bij je hebt. Die man op die bank mag dan een staatsgevaarlijke mensenrechtenactivist zijn die de volgende dag toch wordt opgehangen, ik wil wel dat je hem respecteert.’

Mariana veegt haar gezicht droog. Terwijl ze haar broek aantrekt: ‘Mij gaat het gewoon om de gezelligheid. Vanavond eten we met zijn allen. En zondag is het open dag, dan mag iedereen een vriendje of familielid meenemen om op te oefenen.’
Noud Nijssen

Foto Abrán del Tubo

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Nieuwste vestiging McDonald’s verkoopt ‘McAlvleesklier’

De illegale McDonald’s-vestiging in Papi Chulo

PAPI CHULO – De 33.662de vestiging van McDonald’s verkoopt burgers van alvleesklier met verse sla, smeltkaas, uitjes en augurk op een tweedelig sesambroodje. Het filiaal moet dan ook sluiten.

Concho Grandés, bedrijfsleider van de vestiging in het Managuayaanse stadje Papi Chulo, spreekt van een uit de hand gelopen grap. ‘Ik was op vakantie in Brazilië en daar vond ik deze gevellamp van McDonald’s,’ zegt Grandés. ‘Toen ik ermee thuiskwam, grapten vrienden: nu kan je net zo goed een hamburgerrestaurant beginnen met lokale specialiteiten. Zo gezegd, zo gedaan.’ Het Amerikaaanse hoofdkantoor van McDonald’s verklaart echter geen licentie te hebben verstrekt en eist dat Grandés zo snel mogelijk zijn deuren sluit. De Amerikanen vrezen imagoschade door de burgers van orgaanvlees, Franse frietjes van yuca en McFlurry’s in de smaken ‘zwarte bonen met rijst’ en ‘apenkloten’.

In een officieel schrijven aan het McDonald’s-hoofdkantoor zegt Grandés dat de Amerikanen ‘de klere kunnen krijgen’.

Geplaatst op

Couleur locale: Vijf minuten bedenktijd

Van de Managuayaanse man wordt wel eens gezegd dat hij een rokkenjagende macho is, een roofdier op zoek naar zijn prooi, een egoïst die alleen maar geïnteresseerd is in zijn eigen gerief. Hij zou geen respect hebben voor vrouwen en alle regels van hoffelijkheid aan zijn laars lappen.

Dat is echter overdreven. Kijk naar deze foto: de jongens op de pier geven de zonnebadende toeristes netjes de traditionele vijf minuten bedenktijd om weg te lopen en duidelijk te maken dat zij geen zin hebben in gedwongen, oncomfortabele seks op een houten ondergrond.
Pas daarna storten zij zich, als heren, op hen.

Foto Martina Casafresno

Geplaatst op

Etappe 11: Urinekanon ingezet tegen wielerploeg

Mark Cavendish overkwam woensdag in de Ronde van Frankrijk iets soortgelijks

MATAQUINTOS – Het Managuayaanse leger heeft gisteren tijdens de elfde etappe van de Ronde van Managuay een urinekanon ingezet tegen een van de kansrijkste wielerploegen.

De militairen spraken van een ‘nieuwe verfrissingsmethode, in Europa zeer gangbaar.’ Daarmee verwezen zij naar het incident rond Mark Cavendish, die eerder die dag in de Tour de France met urine werd besproeid. Het leger had zich woensdag met een kanon opgesteld in een haarspeldbocht in de Andes en wachtte totdat de kopmannen van de eigen ploeg, Team Ejército, waren gepasseerd. Daarna vuurde het 27 liter aan menselijke afvalvloeistoffen af op het aanstormende Team GlaxoSmithKline. Er vielen geen doden, maar lokale wasserettes draaiden overuren.

De voorzitter van de Managuayaanse wielerbond, Sancho Merckx Caudillo, deed de aanval af als ‘couleur locale’. ‘Het is de charme van de wielersport dat het publiek zo dichtbij zijn helden kan komen. Dan moet je niet zeuren als je eens iets naar je hoofd krijgt, ook niet als het een beetje vocht is.’ Het gebruikte kanon wordt normaliter ingezet om demonstraties van meer dan 50.000 mensen uiteen te slaan.

Overig nieuws uit La Ronda:
De nieuwelingen van Team Taco, ook wel ‘het obesitasteam’ genoemd, hebben inmiddels een onoverbrugbare achterstand van zeventien uur en dertien minuten opgelopen op de huidige nummer één, luitenant Francisco Dupont van Team Ejército. Zij hebben vrijwel al die uren doorgebracht in vestigingen van El Pollo Loco, hun favoriete kipknotsrestaurant.

RONDkijken
Etappe 12: Quetziquetzicango–Pirañas (97 km)
De etappe van donderdag is één grote afdaling: van de Andes naar de jungle. Wie zich afvraagt wat die leuke prehistorische heuveltjes onderaan de hellingen op zo’n vijf km voor de finish in Parañas zijn, moet zijn historische antenne iets bijstellen: het zijn de restanten van een zestigtal renners uit La Ronda de Managuay van 2011, bijeengeveegd door het bedrijf dat de vangrail had moeten plaatsen.

Geplaatst op

Gestrand: Koen van de Laar, Managuay


Luchthaven ‘Buen viaje’ van Mataquintos
Niet alleen op Schiphol zijn toeristen gestrand, ook talloze Nederlanders in het buitenland wachten op het groene licht voor hun terugreis. Vandaag: Koen van de Laar in Mataquintos, Managuay.


Door Jens Mikkelsen

Koen, wat deed je toen je hoorde dat je vlucht was geannuleerd?
Dat wat ik hier altijd doe als iets opeens niet doorgaat.
Vloeken?
Smeergeld aanbieden. Maar ja, de reden is een IJslandse aswolk, dus dat geld is foetsie, vrees ik.
Heb je onderdak?
Ja, dat gelukkig wel. Ik ben meteen naar de balie van Air Burrito gegaan om te vragen of er nog hotels waren. Maar helaas. Alles bleek volgeboekt, op één kamer na, dus die heb ik maar genomen. Kost wel € 650 per nacht.
In het Hilton van Mataquintos zeker?
Nee, bij de baliemedewerkster thuis, op de kinderslaapkamer.
Wat heb je gedaan in Managuay?
Onderzoek voor de Erasmus Universiteit Rotterdam. Ik heb de winstkansen geanalyseerd voor beleggers in Managuayaanse ondernemingen voor het decennium 2010-2020.
En, wat is je gouden tip?
Investeer in Brazilië.
Je klinkt niet heel positief over Managuay.
Om Theo Maassen te parafraseren: het beste wat er uit Managuay komt, is het vliegtuig naar Nederland.
Maar dat vliegt dus niet.
Nee. O sorry, iemand gooit een poncho over mijn hoofd en probeert me te ontvoeren, ik moet ophangen.
Bedankt voor dit gesprek.
Geplaatst op

WK-kwalificatie: verrassend punt voor Managuay

Stadion De Hel in Mataquintos, waar de kwalificatiewedstrijd plaatsvond

MATAQUINTOS – Managuay droomt weer van deelname aan het WK Voetbal na een verrassend gelijkspel gisteravond tegen Antarctica. Het land heeft nu één punt uit achttien wedstrijden.

Managuay kwam in eigen land tot 1-1 door een bizar incident in allerlaatste, 93ste minuut. Terwijl de Braziliaanse arbiter Dos Santos zijn fluitje naar de mond bracht om de wedstrijd te beëindigen, pakte doelman Cartright van Antarctica de bal klemvast. Dos Santos bleef echter met een gedeelte van zijn bovenlip steken in de blaasspleet van zijn fluit, waarop de Managuayaanse aanvaller Barco zijn kans schoon zag. Barco, die al de hele wedstrijd in het strafschopgebied rondhing om Cartright te sarren, vloog met een agressieve duikvlucht naar voren en stootte met zijn schouderpartij tegen de kin van de doelman. Via het lichaam van Barco rolde het leer de goal in.

Cartright viel onder luid protest en met een bebloede kin op de grond, maar aangezien zowel beide grensrechters als scheidsrechter Dos Santos bezig waren om de lip van deze laatste uit de fluit te trekken, en de Managuyaanse televisieploeg de beelden niet wilde vrijgeven, kon Dos Santos niet anders dan het doelpunt toekennen. Terwijl hij met een gevoelige vleeswond de kleedkamers inrende, floot een ballenjongen de wedstrijd af: 1-1. Aanvaller Barco sprak na afloop van de ‘schouder van God’.

Na het fluitsignaal gingen in heel Managuay duizenden auto’s luid toeterend de straat op. Er vielen 77 doden en 92 gewonden.

Foto Rogelio de la Sierra

Geplaatst op

Fyra brengt Managuayaanse vlag naar Utrecht

Koetsier José van de Fyra pikte onderweg nog een paar lifters op

MATAQUINTOS – De militaire junta van Managuay maakt eindelijk werk van haar aanstaande boekpresentatie in Utrecht. Vanuit hoofdstad Mataquintos vertrok woensdag de Fyra met als lading de nationale vlag.

De Fyra is een internationale paard-en-wagen-lijndienst die Mataquintos verbindt met Santa Cruz in Bolivia. Vanuit daar zal de vlag naar de haven van Rio de Janeiro worden gebracht en koers zetten naar Nederland. Daar, in Utrecht, vindt op vrijdag 17 mei de presentatie plaats van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek, een werk dat Nederlanders ertoe moet aanzetten om vaker af te reizen naar het geïsoleerde land in Zuid-Amerika. Nu doen zij dat vaak niet, omdat zij bang zijn voor malaria, vulkaanuitbarstingen en door de overheid georganiseerde ontvoeringen. ‘Nonsens,’ aldus luitenant Diego Sánchez Ortega, die als censor de vlag uitzwaaide. ‘In Managuay hebben wij malaria goed onder controle.’

Critici vermoeden dat de Fyra niet alleen de vlag vervoert, maar ook een geheime lading. ‘Kijk maar naar de foto,’ aldus een van hen, die anoniem wil blijven (Enrique Carderoso). ‘De vlag lijkt wel een rechthoekige kubus. Maar dat kan niet. Een vlag is meestal plat.’ Wat de vlag verbergt, durft de anonieme tipgever (Carderoso dus) niet te zeggen. ‘Maar het zou wel eens Miss Managuay kunnen zijn. Ja, nu lach je, maar met een beetje pech is het die uit 1991.’

Geplaatst op

Couleur locale: Ruilhandel

Ruilhandel mag bij ons in het Westen een nieuw en hip verschijnsel zijn, in Managuay is het een eeuwenoud concept. Vooral de variant waarbij een aantal mensen ongevraagd het eigendom van een ander accepteren, is er razend populair. Bij de ruilhandel op de foto worden een paar stevige klappen verwisseld voor een nier.

Geplaatst op

Herfst officieel begonnen

Voor Managuayaanse vrouwen is het altijd zomer

MATAQUINTOS – In Managuay is de herfst begonnen: vanochtend om 06.14 uur stond de zon precies boven de evenaar.

De inwoners van Managuay maken zich op voor broeierige dagen van 40 graden Celsius, fiësta’s met door de straten trekkende muzikanten en een piek in het aantal tienerzwangerschappen – kortom, zoals eigenlijk elk jaargetijde in het Zuid-Amerikaanse land.

Overigens is vanochtend alleen de astronomische herfst begonnen. Voor meteorologen ging de herfst al op 1 maart van start. Wat de Managuayaanse vrouwen betreft, is het – afgaande op hun kleding (zie foto) – altijd hoogzomer en voor de duizenden politieke gevangenen in de militaire dictatuur is het het hele jaar winter.

Geplaatst op

Pesten in Managuay heet plagen

Bewoners verdienen een zakcentje voor directeur Mentchikoff

In Nederland neemt het pesten in verzorgingstehuizen toe. Hoe zit dat in Managuay? Een reportage.

Door Jens Mikkelsen

Hoewel de meeste ouderen in Managuay bij familie vegeteren en niet in een verzorgingstehuis, staat aan de rand van Mataquintos een charmant seniorenverblijf: Casa Rojo de Tarde. We ontmoeten de directeur, kolonel Vladimiro Mentchikoff, in de hal van zijn majestueuze gebouw, staand met enkele bejaarden rond een bewoonster met een witte puntmuts op. ‘Gordeldier! Gordeldier!’ roept de directeur haar toe, maar hij is zo vriendelijk zijn ontspanningsspel te onderbreken om met ons een rondje te lopen.

‘Bij ons wordt niet gepest,’ verklaart Mentchikoff trots, terwijl we langs de eetzaal wandelen. ‘Onze bewoners zijn juist heel hartelijk voor elkaar. Ze helpen bijvoorbeeld degenen die niet zelfstandig kunnen eten.’ Hij wijst op een tweetal senioren, die in een hoek tomaten gooien naar een bejaarde man die op een stoel zit vastgebonden.
‘Of degenen die nog twijfelen over hun seksuele identiteit,’ vult de directeur aan, knikkend naar een passerende bewoonster in pyjama met op de rugzijde geschreven: ‘Ik ben een hermafrodiet.’

Dan wordt uw verslaggever aangeklampt door een verward uitziende bejaarde met een dikke streep tandpasta op zijn lippen. ‘Help me, help me! Het leven is hier ondraaglijk!’ ‘Ach, als het niet Brunoldi is, onze toneelspeler,’ lacht Mentchikoff hartelijk. Hij fluistert ons toe: ‘Die diva komt alleen maar op journalisten af.’ Er verschijnt een groep in zwart leren pyjama’s gestoken senioren, die zich over de verwarde man ontfermen. ‘Weet u,’ vervolgt de directeur op filosofische toon, ‘dat pesten – ik noem het liever plagen.’ Hij wijst naar de elektrische batons waarmee Brunoldi naar de zogenaamde separeersuite wordt begeleid. ‘Een beetje senior moet tegen een stootje kunnen.’

Met gemengde gevoelens, en een klein beetje trek, verlaten we Casa Rojo de Tarde.