Berichten

Geplaatst op

Banana Republic Offers Gingrich Citizenship

Newt Gingrich at a campaign rally in Golden, Colorado

MATAQUINTOS – The South American banana republic of Managuay has offered Newt Gingrich citizenship. This morning, a government official called his political ideas ‘very adaptable’.

‘If Super Tuesday turns out to be a disappointment, we are glad to incorporate Mr. Gingrich into our system,’ declared general Eduardo Dinero, Managuay’s Secretary of Commerce and Mustard Gas. Dinero promises Gingrich a glorious future in the country’s political arena. ‘He is quirky, a megalomaniac and insists that everybody acknowledge he’s right. That makes him perfectly fit for public office.’
It has been known for a while that Managuay’s head of state, general Jamón, privately – but tenderly – calls Gingrich ’the grey armadillo’.

Dinero praised Gingrich for the courage of his political ideas, such as providing park police with more ammunition to kill homeless people and paying students to be janitors. Giggling: ‘Even in Managuay, that would suffice to make people take to the streets to protest.’ Suddenly serious: ‘But they would be shot.’

The only thing expected to be frowned upon by the catholic Managuayan people is Gingrich’ personal life. ‘Being with his third wife makes him stand out a bit in the average cantina,’ said Dinero. ‘But as soon as he’s done with his tenth, the rum’s on the house.’

Geplaatst op

Ook Justin Bieber in de fout met liefdadigheid

Justin Bieber

LA LIBERTINA – Na Madonna heeft ook Justin Bieber zich verslikt in een liefdadigheidsproject. Biebers ‘high-tech campus voor alleenstaande tienermoeders’ in Managuay blijkt een doorvoerhaven voor diepvriessnacks van bedreigde diersoorten.

Dierenrechtenorganisatie De Vrije Lama ontdekte afgelopen weekend grote partijen otterballen, luiaardschijven en chinchillaknoedels in het schoolgebouw in La Libertina waar Bieber zijn campus heeft gevestigd. Volgens de conciërge zou het gaan om ‘wat hapjes voor de meisjes’, maar de dierenactivisten schatten het aantal op zeven miljoen, genoeg om de bevolking van een land als Malawi drie maanden te voeden.

Popidool Justin Bieber (17) verklaarde vorig jaar iets te willen doen voor ‘de prachtige vrouwen waarmee ik ben opgegroeid.’ Hij kwam uit bij een internaat voor zwangere tienermeisjes. Daar, in het Zuid-Amerikaanse Managuay, liet hij zich ertoe verleiden miljoenen dollars te investeren in het schoolcomplex. In elk meisje zou een ingenieur of werktuigbouwkundige steken, maar de meesten willen gewoon roken.

Geplaatst op

Een rechts kabinet: Managuay heeft er niets aan

VVD-leider Mark Rutte

Het vaarwel van Joris Voorhoeve aan zijn oude partij, de VVD, heeft in buitenlandse hoofdsteden de wenkbrauwen omhoog doen gaan. Wat kan mij dat schelen, vraagt u? Misschien niets, maar dat het onze toekomstige politiek leiders evenzeer koud laat, is verontrustend. Mark Rutte zoekt zijn aanstaande vrouw niet hangend aan een liaan in de Managuayaanse jungle, maar bij een grootsteeds meisjesdispuut. Maxime Verhagen denkt dat de Wereldomroep iets is voor Nederlanders op een Franse camping en Geert Wilders, ach, Geert Wilders – die wil de ontwikkelingssamenwerking zozeer beperken dat geen dictator in het buitenland nog een fatsoenlijke stalen neus op zijn laarzen kan betalen.

En dat terwijl Nederland zoveel vooruitgang heeft geboekt in Zuid-Amerika, en in Managuay in het bijzonder. Toen ik eerder dit jaar op werkbezoek in Mataquintos was en een gloednieuw strafkamp bezocht, werd ik spontaan getrakteerd op maïsbier toen ik zei dat ik in Utrecht woonde. De kampdirecteur troonde me mee naar de gevangenenverblijven, geleverd door een varkensflatbouwer uit Berkel-Enschot. Ervoor prijkte een rij hippe guillotines van Droog Design. ‘Zonder Holland liepen we hier nog met bijlen rond,’ grapte hij. Nog steeds is de handbijl een onontbeerlijk instrument van de cipiers, maar zijn punt was duidelijk: ook dát is ontwikkelingshulp.

Wie denkt dat Nederland de geldbuidel omkeert zonder ooit iets terug te ontvangen, vergist zich. Talloze autochtone Nederlanders hebben het liefdesvirus opgelopen bij hun Managuayaanse droomvrouw, in de rosse buurt van Amsterdam of Deventer. Dat ze er waarschijnlijk een ander virus gratis bij kregen, is bijzaak. En welke man kan nog ontladen zonder een schone van de Zuid-Managuayaanse pampa’s, die voor weinig geld – we blijven een zuinig volkje – tot veel bereid is? De gevleugelde woorden ‘Ze doet alles’ zullen niet meer zijn wat ze waren als Rutte-1 zijn zin krijgt.

En dan de Wereldomroep. Tot in Chaco, hoog in het Andesgebergte, brengt Hilversum de boodschap van democratie, vrijheid van pers en tolerantie. Het zijn waarden waarom in Managuay doorgaans hard gelachen wordt en wie betrapt wordt op het luisteren naar de Nederlandse Wereldomroep wordt 50 maal geslagen met een levende anaconda – maar we zijn er. Dat is wat telt.

Een kabinet van CDA, VVD en met gedoogsteun van de PVV gooit al die verworvenheden in één klap weg. In de woorden van generaal Jamón, staatshoofd van Managuay: ‘Het is net als met dissidenten: eenmaal weg, komen ze nooit meer terug.’

Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Managuay.blogspot.com

Geplaatst op

Mediamagnaat krijgt warm onthaal in parlement

Rogelio Mormoni

MATAQUINTOS – Als een rockster werd mediamagnaat Rogelio Mormoni (80) gisteren onthaald in het Managuayaaanse parlement. De politici wilden alle afluistertrucs weten van ‘De Man met het Gouden Oor’.

Door Jens Mikkelsen

Mormoni had slechts een half uur – de ministers van Onderwijs en Industrie zouden hem die middag een voetmassage geven – maar dat mocht de pret niet drukken. De parlementariërs vuurden vragen op hem af (‘Heeft u mijn voicemail ook afgeluisterd? Kom ik nu in de krant?’) en schoten foto’s als ware paparazzi. Eén parlementariër had zelfs een schuimtaart voor hem gebakken.

De roem van Mormoni is geëxplodeerd sinds enkele weken geleden aan het licht kwam dat zijn journalisten op grote schaal politici, hoge ambtenaren en gewone Managuayanen hebben afgeluisterd. Afluisteren is niks nieuws in de bananendictatuur en Mormoni’s mediabedrijf onderhoudt bovendien nauwe banden met de militaire junta, maar dat hij de slachtoffers openlijk chanteert – en niet in het geniep – wordt enorm gewaardeerd.

Volgens een recente peiling onder jongeren is afluisterjournalist nu een van de populairste beroepen, naast voetbalmakelaar en luxehoer.

Geplaatst op

Vakantieboekspel: de twaalfde winnaar! (slot)

De Engelstalige filmposter van No habrá más penas ni olvido 

Aan alle mooie dingen komt een eind, en dat geldt ook voor het grote Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek-vakantieboekspel. Na een jaar ouderwetse online gezelligheid kwamen we in editie 12 tot de vraag: wat is de Managuayste film?
Ziehier: de Managuayste-film-top-10!

10. De verzamelde toespraken van Fidel Castro in 74.906 uur (1961, F. Castro)
9. Amores perros (2000, Alejandro González Iñárritu)
8. El laberinto del fauno (2006, Guillermo del Toro)
7. La muerte de un burócrata (1966, Tomás Gutiérrez Alea)
6. Kiss of the Spider Woman (1985, Hector Babenco)
5. Sexo con amor (2003, Boris Quercia)
4. Brazil (1985, Terry Gilliam), ingezonden door Alexander Beffers
3. Holland Doc: Paranoia Paraguay (2009, Rob Muntz), ingezonden door Martino van Amerongen
2. The Emperor’s New Groove (2000, Marc Dindal), ingezonden door Herman Roovers

En de winnaar is…
1. Funny Dirty Little War (1983, Héctor Olivera)!

De gelukkige is Eelco Ligtvoet, vinder van dit werkje, dat ook wel bekend staat onder de titel No habrá más penas ni olvido. Een film, zoals de heer Ligtvoet schrijft, ‘weliswaar uit het land van vijand Argentinië, maar wel een die speelt in de periode dat er veel diplomatiek verkeer moet zijn geweest tussen de twee staten. En de plot moet Managuayanen wel bekend voorkomen.’ Dat denken wij ook.

Eelco Ligtvoet, mail ons uw adres, en wij sturen u een aardigheidje. En na 17 mei een exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek!

N.B. Wij nodigen hierbij alle winnaars van het Vakantieboekspel uit om op de boekpresentatie van 17 mei a.s. hun exemplaar persoonlijk in ontvangst te komen nemen!

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Peper

Een Fuego Infierno Volcánico

‘Gringo, no toca!’ De marktkoopman kijkt me verschrikt aan. Snel trek ik mijn hand terug, die zojuist nog boven een kist vol glanzend rode vruchten hing. ‘Ik moet Spaanse pepers hebben,’ zeg ik, ter verduidelijking. ‘Spaanse pepers!’ roept de man uit. Hikkend van de lach slaat hij een collega op de schouder. Deze, een wat knorriger type, bitst: ‘Dit is geen gewone peper, mamapinga. Dit is de Fuego Infierno Volcánico. Laat hem één nacht op je keel liggen en je wordt wakker zonder strottenhoofd.’

Elk volk krijgt de groenten die het verdient, en op de Pepermarkt kun je zien wat dat voor Managuay betekent. De markt beslaat eenmaal per maand een hoek van de beroemde Mercado Popular in Mataquintos en biedt een kleurrijke verzameling van het pittige broertje van de paprika: rode, oranje, gele, groene, paarse en bruine chilipepers. En de Fuego Infierno Volcánico dus.

Dat blijkt niet zomaar een hapje, zo leert nadere studie. Sterker nog: de Fuego Infierno Volcánico is de heetste chilipeper ter wereld. Op de Scoville-schaal, die de mate van pittigheid aangeeft, haalt hij maar liefst 7.200.000 punten. Ter vergelijking: een straal pepperspray van een Managuayaanse diender in je oog haalt amper 2.000.000, een broodje lamaburger komt op circa 10.000 (al merk je de jalapeño daarin pas op het toilet). Met de Fuego Infierno Volcánico brengen artsen hier buitenlandse patiënten onder narcose door ze eraan te laten ruiken. Hem vastpakken alleen kost je een nacht op de intensive care, plus het aannaaien van de losgetrokken vellen huid (nóóit wapperen).

Voor Managuayanen echter is de ‘Fuego’ een hartige snack. ‘Ik ben gek op pittig eten,’ zegt Jacky (17). Leunend op een kinderwagen laat ze een zakje vullen met de hete pepers. Ik kijk naar haar gewelfde buik. Is dat niet gevaarlijk, voor zwangere vrouwen? Een schaterlach. ‘Het is niet voor mij!’ Ze wijst naar de baby in de kinderwagen, dan tikt ze op haar tanden. ‘De kleine houdt ons wakker, met zijn geknars. Vannacht leg ik voor straf een peper in zijn mondje. Morgen doet hij het niet meer.’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Immigranten verrukt over terugkeerbeleid

Een pastamachine

DEN HAAG – Het beleid om uitgeprocedeerde asielzoekers cadeaus aan te bieden in ruil voor vertrek, leidt tot groot enthousiasme bij immigranten.

Dat blijkt uit navraag onder Managuayaanse illegalen in Nederland. Zij zijn inmiddels koortsachtig bezig om familie, vrienden en vage kennissen naar Nederland te halen, zodat zij kans maken op een cadeau. Aanleiding is het artikel in de Volkskrant van vandaag, waarin wordt verteld over een Nepalees die een pastamachine kreeg om een restaurant te beginnen in zijn land van herkomst.

‘Ik ben al mijn vriendinnen in Managuay aan het bellen,’ zegt Cariña Suerte, die anoniem wil blijven. ‘Die willen ook wel een Italiaans restaurant.’ Prostituee Ana Felina: ‘Wat geweldig dat Nederland dit doet. Mijn klanten zeuren al jaren om een Zweedse zuigmachine.’ Maar of de Managuayanen ook echt zullen terugkeren, met het geschenk eenmaal in de zak? ‘Natuurlijk,’ zegt Manuel Pipadas, een steigerbouwer. ‘Ik ga meteen terug de illegaliteit in. Erewoord.’

Geplaatst op

Immigrante doet aangifte tegen Keith Bakker

AMSTERDAM – Een immigrante uit Managuay heeft aangifte gedaan tegen verslavingsdeskundige Keith Bakker. Zij zou in 2007 door hem zijn misbruikt, al bestaan er twijfels aan haar verklaring.

Mevrouw Bonita Duermes, u bent bereid om met naam en toenaam in de media te verschijnen. Waarom?
Het is verschrikkelijk wat Keith gedaan heeft. En nu eis ik geld, heel veel geld, als schadevergoeding.

Kunt u vertellen wat er destijds heeft plaatsgevonden?
Keith kwam mijn winkel binnen, hier in Amsterdam. Vijf minuten later lag hij bovenop me. Het was vreselijk.

Wat voor winkel heeft u?
Doet dat ertoe?

Ik vraag het omdat u volgens mijn informatie prostituee bent op de Wallen.
Nou en? Keith maakte ruzie, en daarna vergreep hij zich aan me. Gruwelijk.

Waar maakte hij ruzie over?
Over geld. Hij is een bikkelhard mens, moet u weten.

Hij onderhandelde over de prijs?
Noem het zoals u wilt, maar hij haalde bankbiljetten tevoorschijn, alsof hij de baas over me was. En daarna begon hij zijn kleren uit te trekken. Gadverdamme.

Zei u toen dat u geen seks met hem wilde?
Nou, eh, ik heb zijn geld wel aangenomen. Maar hij kan heel intimiderend zijn.

Even voor mijn beeld: u zegt dus dat Keith Bakker in 2007 u in uw peeskamer op de Wallen bezocht, met u een prijs afsprak, betaalde, en vervolgens, zonder protesten van uw kant, seks met u had.
Ja, maar… Die rijke klootzak had veel meer kunnen betalen. Hij kan mij toch ook wat gunnen? Er ligt hartstikke veel sneeuw en ik wil ook Uggs.

Ik weet niet of dit interview geschikt is voor publicatie.
Hoe kan ik u overhalen?

Geplaatst op

Oppositie fel gekant tegen akkoord

Een kakkerlak in het parlementaire restaurant La Cucaracha

MATAQUINTOS – De partijen die niet aan het parlementaire toeptoernooi mogen meedoen, hebben het toepakkoord met de grond gelijk gemaakt. Een greep uit de reacties.

‘Het is goed om te horen dat vroegtijdig uitgeschakelde toepers nog steeds op een glaasje rum kunnen rekenen,’ gromt Benedetto Schweinsteiger van de Socialistische Partij. ‘Maar nu zowel Liberalen, Christelijken als PPP’ers aan hun vingers likken, raak ik die toepkaarten nooit meer aan.’

Volgens Feminina Anselmo van milieuorganisatie De Groene Beweging wordt het ‘onmiskenbaar een toernooi van Paco Tornado. Het gaat vooral om hoe je niet-toepende parlementariërs mag wegslaan, terwijl de kwaliteit van het spel al jaren afglijdt.’

De voorman van de Tequilapartij reageert met: ‘Dit wordt geen toeptoernooi, maar een poeptoernooi,’ en bestelt in de parlementsbar een extra borrel.

‘Ach, politiici – het zijn allemaal kakkerlakken,’ bromt buiten de heer G. Man in de Straat. ‘Wat dat betreft komen die 500 extra insektenverdelgers goed van pas.’

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Lama’s

Een lama

Het Sint-Gribusplein in Mataquintos, zomaar een plein in Latijns-Amerika. Oude mannetjes dammen, dames kopen papaja’s, ergens wordt een bedelaar in elkaar gerost. Eén ding is echter typisch Managuayaans: het prieeltje met het lamabeeld. Student Vicente (22) staat erbij. Waarom? Hij toont ons zijn gouden hanger: een mannenlijf met een lamakop, omringd door zonnestralen. ‘Pacha Mama Lama. Ze beschermt ons.’

Het is moeilijk om het belang van de lama in de Managuayaanse cultuur te overschatten. Volgens de Manca-indianen schiep een lama zelfs de wereld: Pacha Mama Lama was boos op de eeuwige duisternis en schoot, aan het begin der tijden, een fluim weg waaruit de aarde ontstond. Het was zuur en stinkend speeksel, bestaand uit halfverteerd voedsel uit de maag. Volgens andere bronnen was ze dan ook gewoon verkouden. Hoe dan ook, niet voor niets siert een lama de Managuayaanse vlag.

Het beest vervult echter ook een praktische rol. Van de Andes met zijn lastdieren tot aan de schimmige wereld van de lamabordelen en filmproducties als Lama Fellatio II – overal wordt het dier gekoesterd. De elitetroepen van de Managuayaanse cavalerie zitten zelfs op lama’s. De beroemdste van hen schopte het zowaar tot het biljet van 200.000 peso: Lope la Llama bleek tijdens de Oorlog van de Vijf Papaja’s (1850-1852) zoveel slimmer dan de officier op zijn rug, dat hij tot generaal werd benoemd. Sindsdien erft elke lama de rang van zijn berijder, wat de resultaten van het Managuayaanse leger overigens behoorlijk heeft opgekrikt.

Op een hoek van het Sint-Gribusplein speelt een groepje scholieren Lamabord, een variant van Ganzenbord. Het gerol van hun dobbelsteen is bijna niet te horen, maar hun opgewonden kreten des te meer. ‘Nu ik, nu ik! (…) Vakje 54. “Je richt een politieke partij op. Ga naar de gevangenis.” Ah, coño!’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.