Politieberichten: Kerstmis 2011

El Infierno, een buitenhuis net ten zuiden van Chuco

Man urineert tegen lama
CARRUQUICHANGO
– In de nacht van zaterdag op zondag is in Carruquichango een dronken man aangehouden die tegen een lama stond te urineren. Toen twee agenten hem betrapten, riep de man dat ze hem maar een Colombiaanse stropdas moesten geven (een martelmethode van drugsbendes, waarbij iemands tong door een snede in de hals naar buiten wordt getrokken, red.). Omdat de dienders dit een buitenproportionele straf vonden en alleen wilden afschrikken, pasten zij de Colombiaanse stropdas toe op een toevallige passant. De urinerende man bood daarop zijn excuses aan.

Kleine onenigheid op straat
INTROSPECCIÓN
– De politie van Introspección heeft zondagavond op straat moeten ingrijpen bij een ruzie waarbij een 57-jarige man met een boksbeugel stond in te beuken op een 16-jarige scholier die op de grond lag. Toen de dienstdoende agenten de man wilde inrekenen, ontdekten zij dat hij een neef was van de plaatselijke hoofdcommissaris van politie. De man moest tegen het slachtoffer zeggen dat hij het jammer vond dat het zo was gelopen en kwam ervan af met een waarschuwing.

Slingeren op de weg
CHUCO
– Een agent in Chuco heeft maandagmiddag een automobilist aangehouden die slingerde op de M1 tussen Chuco en Mataquintos, hoogstwaarschijnlijk vanwege de fles tequila die hij in zijn rechterhand hield. Toen de agent vroeg of hij ook een slokje mocht, nodigde de automobilist hem uit in te stappen en reden ze naar het buitenhuisje van de man in een dorpje net ten zuiden van Chuco. Het werd nog een heel gezellige avond en de twee houden beslist contact.

‘Niks mis met geweldscultuur VS’

Gebed voor de slachtoffers van het bloedbad in Tucson (VS)

MATAQUINTOS – Het bloedbad in Arizona moet Amerika geen trauma opleveren. Dat zegt generaal Bernardo Moto y Tomo, minister van Defensie en internationaal gezocht wapensmokkelaar.

‘Is er een probleem? Dan los je dat op als een man,’ analyseerde Moto y Tomo de schietpartij. ‘In Duitsland zouden ze zijn gaan praten. Koester dat, Washington.’ Het is een publiek geheim dat de generaal nauwe banden heeft met Chihuahua Cabúm, een criminele organisatie uit Managuay die jaarlijks miljarden peso’s verdient met de smokkel van wapens van en naar de VS.

Moto y Tomo betreurt het bloedbad in Tucson, maar noemt het het onvoorspelbare werk van een eenling. ‘Hier in Managuay hadden wij eens iemand die voor persvrijheid pleitte. Zoiets kun je niet voorzien. Dan is het: gaatje in de papaja, vruchtvlees eruit laten lopen en wegspoelen met een goed glas tequila.’

De wonderen van Baradoño

Het dorpje Baradoño in Noord-Managuay heeft een bijzondere plek in de Managuayaanse cultuurgeschiedenis. De dorpelingen beheersten een unieke methode om van maïsbladeren textiel te maken. Ook wisten zij de schoonste klanken te ontlokken aan uit palmhout vervaardigde muziekinstrumenten die nergens ter wereld voorkwamen. Van heinde en verre trokken nieuwsgierigen naar Baradoño om die wonderen met eigen ogen te zien – de roem van het dorp leek voor altijd te duren.

Tot 2003, toen waterkrachtcentrale Nacional in gebruik werd genomen en Baradoño werd verzwolgen door een stuwmeer. Op de foto zijn de bovenste verdiepingen te zien van de twee hoogstgelegen huizen van het dorp.

Beroemde Managuayanen: Jorge Vacaflor

Jorge Vacaflor (1983) vervulde een jongensdroom: begonnen als verkoper van speelgoedautootjes, maakte hij furore als coureur op het levensgevaarlijke racecircuit van Mataquintos. Al op zeventienjarige leeftijd beleefde én overleefde hij zijn eerste ongeluk, waarbij hij maar liefst 21 keer over de kop vloog in een brandende Ferrari uit 1957. Na het ongeluk kon Jorge niet meer lezen of schrijven, maar aan de andere kant: dat kon hij daarvoor ook al niet.
Op de foto overigens niet Jorge, maar gewoon een uitgebuite jongere die tegen praktisch geen betaling op de markt moet staan.

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Evaluatie Olympische Spelen: acht doden

Dressuur in Londen: het besluit om muilezels te weren, betekende
een grote klap voor de Managuayaanse paardensport.

MATAQUINTOS – In Managuay zijn gisteren acht doden gevallen bij de evaluatie van de Olympische Spelen. Onder de slachtoffers bevinden zich alle leden van het Managuayaans Olympisch Comité (MOC).

De leiding van de Zuid-Amerikaanse dictatuur is buitengewoon ontevreden met het resultaat van de olympische équipe: nul medailles. Dat de équipe zich nooit had gekwalificeerd, was al bekend, maar ‘voor een echte Managuayaan is geen buitenlandse regel heilig,’ zo stelde de militaire junta in een persbericht. De laatste woorden aan de ter dood veroordeelde MOC-leden luidden: ‘Bij gebrek aan een gouden medaille ontvangt u allen de rode plak.’ Een ‘rode plak’ is militair jargon voor een schotwond in de rug.

Een grote teleurstelling voor de junta is Misión Deportivo (‘Missie Sport’). Die speciale operatie van de Managuayaanse veiligheidsdienst moest de sportzomer van 2012 aangrijpen om nucleaire geheimen te ontfutselen aan kernwapenlanden als de VS en Groot-Brittannië. In plaats daarvan kwamen de geheim agenten thuis met de manicuurdoos van voetballer Christiano Ronaldo en een bandenplakset van Marianne Vos.

Kredietwaardigheid Managuay omhoog, naar ‘zeer meelijwekkend’

WASHINGTON – Moody’s heeft zijn oordeel over de kredietwaardigheid van Managuay verhoogd. Die staat voortaan op ‘zeer meelijwekkend’.

De stap, op dinsdagavond door de kredietbeoordelaar bekend gemaakt, is in het Zuid-Amerikaanse land met gejuich ontvangen. Hij geldt als een grote opsteker: decennialang bezat Managuay de kredietstatus ‘uitermate deplorabel’, daarvoor zelfs ‘buitengewoon schabouwelijk.’ Overigens zijn al deze termen speciaal voor Managuay in het leven geroepen.

Moody’s waarschuwt echter dat een investering in Managuay nog steeds is ‘als met blote handen je billen vegen: je wordt er heel verdrietig van.’ De kredietbeoordelaar geeft toe Managuay ‘per abuis’ te zijn vergeten en de kredietstatus van het land sinds 1923 niet meer te hebben aangepast. In dat jaar was de mango er nog een geldig betaalmiddel

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: De rebellen

Maohattan

‘Excellentie, wanneer begint u vredesbesprekingen met de maoïstische rebellen?’ De fotocamera’s flitsen. ‘Niet eerder dan op het juiste moment,’ bast generaal Bernardo Moto y Tomo, de Managuayaanse minister van Defensie en Kinderdagverblijven. ‘En dat is wanneer het hoofd van de laatste rebel op mijn stoep ligt.’

Wat Colombia doet, doet Managuay uitdrukkelijk niet: onderhandelen met terroristen. Zo zelfverzekerd als de FARC op dit moment achter een vergadertafel op Cuba zit, zo wanhopig houdt de maoïstische rebellenbeweging De Oplichtende Pad zich schuil in de jungle. Al decennia dragen in Managuay links en rechts om de zeven jaar de macht aan elkaar over. De Terechte Staatsgreep van generaal Jamón vond plaats in 2006, dus dit jaar dienen de militairen het veld te ruimen. Maar die maken geen haast.

Niet dat het de rebellen slecht gaat. De Managuayaanse communisten interpreteren het Rode Boekje van Mao zoals Bram Moszkowicz de regels van de Nederlandse Orde van Advocaten: losjes. Rebellenleider Fernando Sapo spreekt van ‘een beweging van principes’, maar ondertussen beschikt zijn hoofdkwartier als enige maoïstische bolwerk ter wereld over een Kentucky Fried Chicken en een meubelboulevard.

Tot 2008 was er zelfs sprake van een heuse vastgoedboom: maoïstische projectontwikkelaars verdienden miljarden peso’s met de bouw van luxeappartementen, multiplexcinema’s en een ultramodern bankendistrict genaamd Maohattan. Het einde kwam tegelijk met de economische crisis, maar dat was toeval – de torenflats verrieden simpelweg de ligging van het rebellenkamp en regeringstroepen stormden eropaf. Binnen twee maanden woonden de rebellen weer in uitgegraven gaten in de grond.

Een laatste vraag aan de minister. ‘Volgens de buitenlandse pers wil de junta geen vrede, omdat ze baat heeft bij oorlog. Klopt dat?’ ‘De buitenlandse pers is drek,’ antwoordt Moto y Tomo. Hij staat op. ‘Maar ik moet weg nu, ik heb een diner met Vicente Corriente, de directeur van wapenfabrikant ManaBomba.’
Enrique Furioso

Foto Conrado Blanco
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Nazomer in Managuay: Barbecue

Varken aan het spit: de Managuayaanse culinaire traditie staat dicht bij de natuur, en bij een voedselvergiftiging.

Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: barbecuen bij de familie Rosas.

De verhalen over de barbecuecultuur in het dorpje San Adolfo Tedesco zijn talrijk. Ze blijken allemaal waar. Ook de gruwelijke.

Door Jens Mikkelsen

Toen Jacques Huisman, een vaste lezer van dit weblog, eind juli mailde dat hij op zijn vakantie in Managuay zomaar voor een buurtbarbecue werd uitgenodigd, noteerde ik het dorpje in kwestie meteen in mijn agenda. Nu kon ik er eindelijk heen: San Adolfo Tedesco. Het paradijs voor barbecuërs, gelegen op de zuidelijke pampa’s en gezegend met een ongelooflijke hoeveelheid bijnamen, waarvan ‘De Nationale Grill’ de gezelligste is en ‘De Gloeiende Hel Voor Alles Op Vier Poten, Behalve Vrouwen’ de angstaanjagendste.

De reis vanuit de hoofdstad Mataquintos duurt maar liefst vijftien uur: per trein, per minibus en – als laatste, maar comfortabelste etappe – per moeder, gewikkeld in zo’n veelkleurig, op haar rug hangend doek, waarin ze in deze contreien ook wel eens kleine kinderen vervoeren. Een slopende trip, maar je ziet weer eens iets anders van het land en bovendien hebben mijn doekgenoten Werner (2), Diego (3) en Yacinta (4) een hoeveelheid lolly’s en zakken chips mee die het reizen er bijzonder aangenaam op maakt.

Aangekomen in San Adolfo Tedesco stelt mijn reismoeder zich eindelijk voor. Ze heet Danita Rosas (17) en woont met haar moeder Melva en haar zeven kinderen in een huisje. Onmiddellijk verdwijnt ze naar binnen, waarop Melva me een tequila aanbiedt en dan over het gazon begint te lopen, terwijl ze ‘Adolfo! Adolfo!’ roept. Of haar man ook thuis is, vraag ik? Ze gromt: ‘Was mijn man maar zo knap als Adolfo.’ Twee tellen later komt een bruin-roze beest het gazon op rennen: Adolfo blijkt een fors zwijn te zijn.

Ik realiseer me: amper aangekomen in San Adolfo Tedesco is de barbecue al begonnen! Terwijl Melva Adolfo lief toespreekt, wurgt en vilt, stapt Danita de tuin in met een enorme houten spies en begint een vuur aan te leggen. Met de fles tequila die mij in de handen wordt gedrukt, moet ik proosten: op de Managuayaanse barbecue! Danita, Melva en Marcelo (8, de oudste), proosten mee, tussen de bedrijven door.

Tevreden plof ik neer op een stoel, bestel een lamamelk met rum – Gino (7) blijkt een formidabele cocktailmixer te zijn – en knip deze foto. Dan denk ik bij mezelf: …nou ja, ik weet niet meer zo goed wat ik dacht, maar verdorie, wat heb ik genoten.

Toerisme: Aguas Dulces

Aguas Dulces is dé badplaats van Managuay. De jet set speelt er zijn spel van zien en gezien worden, maar relaxt liggen bakken is ook toegestaan. Let op: gebruik geen zonnebrand vanaf windkracht 2.

Rapport: in Syrië is iets aan de hand

Syrië

MATAQUINTOS – Na vijf maanden onderzoek door een commissie van wijzen weet de Nationale Academie van Wetenschappen van Managuay het zeker: in Syrië ‘is iets aan de hand’.

Een groep van elf wetenschappers presenteerde dinsdag in Mataquintos een lijvig rapport over het land in het Midden-Oosten. In Syrië – waar al sinds maart 2011 een burgeroorlog woedt die inmiddels aan 110.000 personen het leven heeft gekost, twee miljoen Syriërs naar het buitenland heeft doen vluchten en waardoor naar schatting een op de drie inwoners geen huis meer heeft – ‘rommelt het’, zo luidt de conclusie. Het rapport roept de regering van president Bashar al-Assad dan ook op om het Syrische minimumloon te verhogen ‘voordat de vlam echt in de pan slaat.’

Het rapport laat de spagaat zien waarin de Nationale Academie zich bevindt. Aan de ene kant moet het haar broodheer, generaal Jamón, te vriend houden. Jamón, staatshoofd van Managuay en een kegelvriend van Assad, heeft de Syrische president vanaf het begin van de onlusten verdedigd. Aan de andere kant wil de Academie de wereld tonen dat het in staat is om met objectieve analyses en heldere inzichten te komen. De kans op dit laatste lijkt verkeken met dit rapport, dat de Syrische Burgeroorlog niet eens noemt, maar wel rept van ‘de gezonde democratie die Syrië is’ en ‘het gezeik dat dat kan veroorzaken.’

Critici vragen zich af wat deze ontkenning betekent voor de burgeroorlog in Managuay zelf, nu de maoïstische rebellen vanuit het noorden steeds verder oprukken naar de hoofdstad. Critici van deze critici vinden dat maar stom.