Land van taco's, tango's en tanks
 |
In een homofoob land als Managuay kan het begrip ‘homohuwelijk’ verrassende vormen aannemen. Zoals bij bovenstaand bruidspaar: terwijl hij per sms zijn vriend uitnodigt voor een seksdate, bedankt zij met een snoeihete blik haar ceremoniemeester annex gelegenheidslesbiënne voor de sessie ‘helpen met het in de bruidsjurk hijsen’.
MATAQUINTOS – De regering-Jamón overweegt drastisch te snijden in het ambtenarenapparaat, maar dit heeft tot protesten geleid. Bureaucratenvoorman Oswaldo Ben Jor, zelf herstellende van een steekwond: ‘Je kunt niet blijven snijden in de ambtenaren.’
Ben Jor voorspelt ‘bloedarmoede’ in de bureaucratie. ‘Ik heb nog littekens op mijn buik van de vorige afslankoperatie. Straks gaan onze polsen en vingers eraan. Hoe moeten we dan nog stempelen?’
Ben Jor werd een jaar geleden verwond door de toenmalige onderminister van Reorganisatie en Steekwapens, generaal Néstor Méndez. Méndez wilde niet reageren. Hij is aan het bijkomen van een schampschot dat hij opliep toen hij, na opheffing van zijn departement, een hoge functie accepteerde bij de Belastingdienst.
LA ILLUSIÓN – Het Nederlands elftal heeft de finale van het WK voetbal verloren vanwege Power Balance, de balansbandjes die Wesley Sneijder populair maakte. Dat beweert de Managuayaanse producent van de hologrammen in de bandjes.
Door Jens Mikkelsen
‘Power Balance brengt kracht, maar niet heus,’ legt een lachende Carlos ‘Fifi’ Cornetador uit, terwijl hij op zijn bureau spuugt. De fluim, speciaal voor dit artikel geproduceerd, wordt opgevangen in een plastic houder die onmiddellijk door een medewerker naar het laboratorium wordt vervoerd. Daar maken wetenschappers er een hologram van dat geschikt is voor een Power Balance-polsband. Het laboratorium wordt gevoed door het ’tufatelier’: een aanpalende fabriek waar zeshonderd Managuayanen, veelal afkomstig van het platteland, onder zware omstandigheden dagelijks tienduizenden klodders spuug produceren voor het imperium van klodderkoning Cornetador.
‘Power Balance zocht me op,’ vertelt hij, ‘omdat ze een spirituele gadget voor het WK voetbal wilden. En ik heb in het verleden veel gewerkt met onbewijsbare troep als wichelroedes, aardstralen en de toekomst voorspellen aan de hand van iemands urine.’ Hij verbetert zich: ‘Sorry, ik bedoel: met de hand in iemands urine.’
De ontmoeting kwam op het juiste moment: Cornetador zat juist in financiële problemen vanwege de introductie van papieren vuvuzela’s, die met name in het regenachtige Durban een flop bleken. Bovendien had de keizer van de kwijl al langer het idee om van de nationale hobby zijn werk te maken: spugen. Volgens recent onderzoek laat een Managuayaan gemiddeld per jaar 79 liter speeksel achter op de straatstenen.
Het balansbandje bleek een gouden greep. Niet in het minst vanwege het Nederlands elftal. ‘Toen dat mannetje van jullie, die Sneijder, onze bandjes ging promoten, dachten wij: als de Nederlanders in gestold spuug geloven, wordt het niks met dat WK,’ grinnikt de Zulu van de zever. ‘Maar als ze de finale halen, dan is óns kostje gekocht!’
Wat Handige Harry in Bassie en Adriaan was, zijn in Managuay de gebroeders Coño: de domste criminelen die je je maar kunt voorstellen. Zo besloten Tino en Pino Coño in de lente van 1999 een touringcar te stelen. Fout nummer 1: het bleek een touringcar van de politie. Fout nummer 2: het plaatselijke politiekorps zat er nog in. Dat een passerende toerist van de actie op klaarlichte dag bovenstaande (wazige) foto kon maken, wijst op fout nummer 3.
De gebroeders Coño kwamen ervan af met een paar rake klappen. Hun neef is conciërge bij het ministerie van Justitie en Showprocessen – vandaar.
Foto Rogelio de la Sierra
 |
| Een medewerker van TAM laadt de Managuayaanse vracht uit |
PRAIA – Een officieel escorte van de Managuayaanse overheid is zondag uit een Braziliaans vliegtuig verwijderd. Tijdens een overstap op de Kaapverdische Eilanden bleken de militairen zich als verstekelingen in het laadruim te hebben verschanst.
Het zeskoppige gezelschap is met de nationale vlag van Managuay onderweg naar Utrecht, waar aanstaande vrijdag de presentatie van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek zal plaatsvinden. De leider van het escorte, Pablo Allende, spreekt van ‘een slag in het gezicht’. De Managuayaanse minister van Propaganda, Rufus Vendetta Malpenso, noemt de verwijdering ‘het bewijs van arrogantie van een zogenaamde grootmacht in opkomst.’ Een woordvoerder van de Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM zei gisteren: ‘Zes overheidsbeambten verstoppen zich achter een pallet diepvrieskippen. En dat noemt zich een land?’
Het is nog onduidelijk hoe het Managuayaanse escorte vanuit Praia, de hoofdstad van de Kaapverdische Eilanden, de reis naar Utrecht gaat hervatten. ‘De Managuayaanse cultuur is warm en open,’ aldus Allende. ‘Ook hier zullen wij vrienden maken.’ Het is een publiek geheim dat Adalberto Silencioso, ‘De Pablo Escobar van Managuay’, regelmatig cocaïnevluchten uitvoert via Praia richting het Europese vasteland.
 |
| Kapitein Alzafarra, net na het vernemen van de verstikkende maatregel |
‘Pero… ¡¿por qué?!’ Ingehouden adem bij een cruciale scène in de film Océanos ilimitados (Onbegrensde oceanen, 1994). Kapitein Alzafarra, gezaghebber op een cruiseschip, krijgt te horen dat het gekneveld overboord gooien van lastige passagiers voortaan beperkt wordt tot tien personen per keer – de film geldt als een aanklacht tegen de betuttelende bureaucratie. En zo voelt hij ook – tenminste, als je even vergeet dat de acteur die Alzafarra speelt een broodje reuzel eet.
De Nueva Ola – of ‘Nieuwe Golf’ – in de Managuayaanse cinema liet zich kenmerken door een extensief gebruik van amateurs. Begin jaren negentig kregen filmmakers genoeg van de arrogantie die veel acteurs en actrices in die dagen kenmerkte. De druppel vormde een declaratie van diva Jeanette Crespo Mendoza in 1991: 87.000 dollar voor drie dagen in het Bellagio Hotel in Las Vegas, inclusief champagnebaden, casinofiches en een masseur voor haar chihuahua. En dat voor een cameo van dertig seconden met als enige tekst: ‘Deze tortilla’s maken me dorstig.’
Manolo Pipón, de regisseur van Océanos ilimitados, was de eerste om te breken met het acteursgilde: zijn vrienden en bekenden improviseerden vrijuit op een cruiseschip. Niet veel later liet César Núñez zeven achterneven naakt over de pampa’s rennen met als enige regieaanwijzing: ‘hoopvol kijken’. De cast van Piñata 5 (Cesaria van Buren, 1996) doolde maanden door een mangrovebos, op zoek naar eetbaar fruit – het werd een kaskraker. Overigens zetten de cineasten zelfs voor promotie en marketing amateurs in, wat ertoe leidde dat vrijwel geen enkele Nueva Ola-film uiteindelijk de bioscoop haalde.
Op het cruiseschip van Alzafarra stijgt de spanning intussen tot het kookpunt. Sidderend van woede laat de kapitein de scène eindigen met de onvergetelijke woorden: ‘Maar dit schip is mijn leven! Het heet niet voor niets… godver, wat is de naam van dit kloteschip ook weer?’
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Persbureau Managuay
 |
| Een kakkerlak in het parlementaire restaurant La Cucaracha |
MATAQUINTOS – De partijen die niet aan het parlementaire toeptoernooi mogen meedoen, hebben het toepakkoord met de grond gelijk gemaakt. Een greep uit de reacties.
‘Het is goed om te horen dat vroegtijdig uitgeschakelde toepers nog steeds op een glaasje rum kunnen rekenen,’ gromt Benedetto Schweinsteiger van de Socialistische Partij. ‘Maar nu zowel Liberalen, Christelijken als PPP’ers aan hun vingers likken, raak ik die toepkaarten nooit meer aan.’
Volgens Feminina Anselmo van milieuorganisatie De Groene Beweging wordt het ‘onmiskenbaar een toernooi van Paco Tornado. Het gaat vooral om hoe je niet-toepende parlementariërs mag wegslaan, terwijl de kwaliteit van het spel al jaren afglijdt.’
De voorman van de Tequilapartij reageert met: ‘Dit wordt geen toeptoernooi, maar een poeptoernooi,’ en bestelt in de parlementsbar een extra borrel.
‘Ach, politiici – het zijn allemaal kakkerlakken,’ bromt buiten de heer G. Man in de Straat. ‘Wat dat betreft komen die 500 extra insektenverdelgers goed van pas.’
Dat Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek overal komt, bewijst Charles Hoedt: zie zijn mooie prent hierboven uit Sotsji in Rusland, waar begin 2014 de Olympische Winterspelen worden gehouden. Chapeau, Hoedt!
Zie ook Charles’ themasite De ziel van Sochi
 |
| VVD-leider Mark Rutte |
Het vaarwel van Joris Voorhoeve aan zijn oude partij, de VVD, heeft in buitenlandse hoofdsteden de wenkbrauwen omhoog doen gaan. Wat kan mij dat schelen, vraagt u? Misschien niets, maar dat het onze toekomstige politiek leiders evenzeer koud laat, is verontrustend. Mark Rutte zoekt zijn aanstaande vrouw niet hangend aan een liaan in de Managuayaanse jungle, maar bij een grootsteeds meisjesdispuut. Maxime Verhagen denkt dat de Wereldomroep iets is voor Nederlanders op een Franse camping en Geert Wilders, ach, Geert Wilders – die wil de ontwikkelingssamenwerking zozeer beperken dat geen dictator in het buitenland nog een fatsoenlijke stalen neus op zijn laarzen kan betalen.
En dat terwijl Nederland zoveel vooruitgang heeft geboekt in Zuid-Amerika, en in Managuay in het bijzonder. Toen ik eerder dit jaar op werkbezoek in Mataquintos was en een gloednieuw strafkamp bezocht, werd ik spontaan getrakteerd op maïsbier toen ik zei dat ik in Utrecht woonde. De kampdirecteur troonde me mee naar de gevangenenverblijven, geleverd door een varkensflatbouwer uit Berkel-Enschot. Ervoor prijkte een rij hippe guillotines van Droog Design. ‘Zonder Holland liepen we hier nog met bijlen rond,’ grapte hij. Nog steeds is de handbijl een onontbeerlijk instrument van de cipiers, maar zijn punt was duidelijk: ook dát is ontwikkelingshulp.
Wie denkt dat Nederland de geldbuidel omkeert zonder ooit iets terug te ontvangen, vergist zich. Talloze autochtone Nederlanders hebben het liefdesvirus opgelopen bij hun Managuayaanse droomvrouw, in de rosse buurt van Amsterdam of Deventer. Dat ze er waarschijnlijk een ander virus gratis bij kregen, is bijzaak. En welke man kan nog ontladen zonder een schone van de Zuid-Managuayaanse pampa’s, die voor weinig geld – we blijven een zuinig volkje – tot veel bereid is? De gevleugelde woorden ‘Ze doet alles’ zullen niet meer zijn wat ze waren als Rutte-1 zijn zin krijgt.
En dan de Wereldomroep. Tot in Chaco, hoog in het Andesgebergte, brengt Hilversum de boodschap van democratie, vrijheid van pers en tolerantie. Het zijn waarden waarom in Managuay doorgaans hard gelachen wordt en wie betrapt wordt op het luisteren naar de Nederlandse Wereldomroep wordt 50 maal geslagen met een levende anaconda – maar we zijn er. Dat is wat telt.
Een kabinet van CDA, VVD en met gedoogsteun van de PVV gooit al die verworvenheden in één klap weg. In de woorden van generaal Jamón, staatshoofd van Managuay: ‘Het is net als met dissidenten: eenmaal weg, komen ze nooit meer terug.’
Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Managuay.blogspot.com
