Land van taco's, tango's en tanks
De Managuayaanse vereniging voor mecaniciens heeft via Twitter al haar volgers in Libië opgeroepen om gevonden vliegtuigen (foto) te verzamelen en te bewaren. De vereniging zegt de onderdelen te kunnen hergebruiken in tv-toestellen, openbare toiletten en Betamax-videorecorders. D. Ramírez, secretaris van de vereniging, twittert: ‘Gewoon in de tuin leggen, dan komen wij ze wel een keer halen.’
In de een-na-laatste editie van ons Vakantieboekspel – immers, de boekpresentatie vindt plaats op vrijdag 17 mei in Utrecht! – kunt u weer een exemplaar winnen van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Dus let goed op.
Vorige keer vroegen we u naar het Managuayste lied, wat ‘I’m corrupt’ van Kid Creole & The Coconuts opleverde. Deze maand luidt de vraag: wat is het Managuayste boek? Neus eens rond in de bibliotheek. Dit zijn kanshebbers, maar die mag u dus niet meer noemen:
Mail uw suggestie binnen zeven dagen naar info@managuay.info – van de beste inzendingen maken we een top 10 en de nummer 1 wint een gratis boek!
 |
| Ziekenhuismedewerkers vieren het in leven blijven van een patiënt na de operatie |
Terwijl de achterban van de VVD protesteert tegen de hogere zorgpremie, kijken experts naar Managuay. Dat straatarme land in Zuid-Amerika lijkt een derde weg gevonden te hebben in de gezondheidszorg: zorgpremies afhankelijk van status, plus meer efficiëntie. Een interview vanuit ziekenhuis Buena Esperanza in Mataquintos.
Door Jens Mikkelsen
Dokter Nelson Maldonado, u bent hersenchirurg en u gaat straks een patiënt opereren. Hoeveel moet die persoon daarvoor betalen?
Niets.
Maar de gezondheidszorg in Managuay is toch niet gratis?
Nee, maar het is een kolonel. Als ik die laat betalen, komt hij volgende maand terug met een paar collega’s om mijn arm te amputeren. En da’s wel gratis.
Hoe zit het met gewone Managuayanen?
Die moeten vooraf betalen natuurlijk. Dat klinkt harder dan het is: we proberen in het ziekenhuis zo goedkoop mogelijk te werken. ‘Managuayaanse efficiëntie’ noemen we dat.
Wat is dat dan, Managuayaanse efficiëntie?
Gewoon, zuinig zijn. Gebruikte naalden even schoonpoetsen met een doekje, luiers uitspoelen onder de kraan. En deze week bijvoorbeeld is de babyafdeling onderbezet, én moeten we van de overheid tijdelijk radioactief afval opslaan. Nou, dan schuif je de wiegjes aan de kant en zet je een paar vaten uranium neer.
Maar dat is toch niet gezond?
Nee, maar wel handig. ’s Avonds gaan hier de lampen uit, maar als je een van die baby’s op je schouder zet, heb je geen zaklamp meer nodig.
Bent u eigenlijk wel geschikt voor dit beroep?
Sorry, ik moet nu naar de operatiekamer.
Veel succes.
Ach, ik geef toe: ik ben geen foutloze hersenchirurg. Maar mijn aderlatingen zijn fenomenaal.
Het boorplatform Deepwater Horizon kort na de ontploffing op 20 april.
 |
| De republiek Managuay wil dolgraag gastheer zijn van de Dakar Rally |
MATAQUINTOS – Volgens de organisatie van de Dakar Rally trekt de beroemde autorace dit jaar door Argentinië, Chili en Peru. De junta van Managuay noemt dat ‘ook maar een mening’.
In het Zuid-Amerikaanse land is maandag een ware Dakar-koorts uitgebroken na een mededeling van generaal Traiano Bendigas, autosportliefhebber én de minister van Volksgezondheid, Kernafval en Sport. Bendigas kondigde aan dat de Dakar-karavaan op dinsdag 10 januari Managuay zal aandoen, ondanks een officiële weigering van de organisatie. Die liet al in november 2008 weten dat de Dakar Rally ‘ver weg blijft van Managuay – niet vanwege de lachwekkende drie kilometer aan geasfalteerd wegennet waarover uw land beschikt, maar omdat wij uw woestijnen en hooggebergte beoordelen als levensgevaarlijk slecht onderhouden. Zelfs voor Dakar.’
Minister Bendigas repte maandag echter met geen woord over die afwijzing. ‘De Dakar Rally past perfect bij ons land,’ zei hij. ‘Dakar-coureurs zijn tenminste geen mietjes die alleen netjes willen rijden op asfalt, zoals bij de Formule 1.’ De minister verkeert al maanden in een staat van verongelijktheid omdat ook de internationale autosportbond FIA weigert een stap te zetten in Managuay. De FIA wil geen Grand Prix organiseren in Managuay zolang de dictatuur het enige mogelijke circuit van het land gebruikt als detentiecentrum om politieke gevangenen te straffen met gedwongen skelterraces.
 |
| Syrië |
MATAQUINTOS – Na vijf maanden onderzoek door een commissie van wijzen weet de Nationale Academie van Wetenschappen van Managuay het zeker: in Syrië ‘is iets aan de hand’.
Een groep van elf wetenschappers presenteerde dinsdag in Mataquintos een lijvig rapport over het land in het Midden-Oosten. In Syrië – waar al sinds maart 2011 een burgeroorlog woedt die inmiddels aan 110.000 personen het leven heeft gekost, twee miljoen Syriërs naar het buitenland heeft doen vluchten en waardoor naar schatting een op de drie inwoners geen huis meer heeft – ‘rommelt het’, zo luidt de conclusie. Het rapport roept de regering van president Bashar al-Assad dan ook op om het Syrische minimumloon te verhogen ‘voordat de vlam echt in de pan slaat.’
Het rapport laat de spagaat zien waarin de Nationale Academie zich bevindt. Aan de ene kant moet het haar broodheer, generaal Jamón, te vriend houden. Jamón, staatshoofd van Managuay en een kegelvriend van Assad, heeft de Syrische president vanaf het begin van de onlusten verdedigd. Aan de andere kant wil de Academie de wereld tonen dat het in staat is om met objectieve analyses en heldere inzichten te komen. De kans op dit laatste lijkt verkeken met dit rapport, dat de Syrische Burgeroorlog niet eens noemt, maar wel rept van ‘de gezonde democratie die Syrië is’ en ‘het gezeik dat dat kan veroorzaken.’
Critici vragen zich af wat deze ontkenning betekent voor de burgeroorlog in Managuay zelf, nu de maoïstische rebellen vanuit het noorden steeds verder oprukken naar de hoofdstad. Critici van deze critici vinden dat maar stom.
Cristina Truita Merluza (1677-1734) is misschien wel de minst omstreden figuur uit de Managuayaanse geschiedenis. Als dochter van een koopman uit Cádiz maakte zij in 1685 de oversteek naar Zuid-Amerika, waar haar vader een tabaksplantage begon. Cristina trok zich het lot van de arme slaven aan. Ze stichtte in 1700 een hospitaal, bekwaamde zich in wondverzorging, tandheelkunde en verloskunde en werd immens populair onder de inheemse bevolking van de toenmalige Spaanse kolonie. Totdat haar vader uit jaloezie haar schedel brak met een kokosnoot, onder het uitroepen van: ‘En waar ben je nou, met je wondverzorging?’
Wat? Bekijken
Waar? San Luís
Prijs? $ (gratis)
Wie naar San Luís komt, komt te paard. Dat kun je zien bij de kruising van Calle Chinchilla en Calle Chihuahua. Dit is de plek waar iedereen zijn rijdier stalt als hij naar de bar gaat, en daarom tref je hier vrijwel dagelijks één grote paardenzee aan. Toegegeven, er zitten ook ezels bij, en pony’s. En lama’s. Zelfs groot uitgevallen windhonden met een zadel. Nu we erover nadenken: de kans dat je een echt goed paard tegenkomt, is groter bij slagerij Piñeiro op de Calle Caña.
$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop
Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.
 |
| De Nederlands-Managuayaanse volkszanger Cor Favor brengt wéér een plaat uit |
Uit het illegale Managuayaanse muziekblad Oreja: recensies van nieuwe platen!
Las Rosas del Brezal – ¡Qué país! *
Las Rosas del Brezal wordt vaak collaboratie met de militaire junta verweten. En oké, tijdens de launch party in het parlement loofden politici het rebelse gehalte van de punkband, maar zijn de liedjes ook slecht? Antwoord: ja. ‘De Pampabrigade’ (‘Wij eten gras en gordeldier/ was onze generaal maar hier’) is qua melodie nog te hebben, maar ‘Het stinkt hier… naar ambitie’ en de hit ‘De junta is best oké’ zijn ronduit onuitstaanbaar.
Los Managuayos – Flauta de Pan XIX ***
Hoera, de nieuwe Los Managuayos! De panfluitprinsen hebben schijt aan conventies, en daarom klinkt deze editie van Flauta de Pan weer precies zoals de vorige achttien. Never change a winning team, want er zijn maar weinig muzikanten die je zowel in de jungle als in de Andes het gevoel kunnen geven dat je in een lift staat.
Cor Favor – Un aguardiente *
De zanger met de lolligste artiestennaam sinds Tony Tortilla durft het aan om wéér een plaat af te scheiden. U kent het niveau van de Nederlander inmiddels, maar toch willen we even kwijt dat het titelnummer ‘Un aguardiente’ een vertaling is van een Nederlandse hit die ‘Pikketanussie’ heet. Een snelle blik in het woordenboek leert dat pik ‘penis’ betekent en anussie… afijn.
Cuarteto Chico Malsueño – Basilisco loco *****
Je onderscheiden binnen de Zuid-Amerikaanse jazztraditie is niet makkelijk, zeker niet als je optreedt met een groene basilisk aan een koordje. Chico Malsueño lukt het. Zijn opgewekte grooves, de episch opgebouwde postrock-crescendo’s en de onwijs te wauwe lyrics sleuren je mee in een bedwelmende trip waaruit je wakker wordt met slechts één doel: ook zo’n basilisk kopen – en wel nu.
Roger Abrahams
Foto Rogelio de la Sierra/ Guillermo del Barrio
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
GÜMLIGEN – César Jamón, zoon van de militaire leider van Managuay, blijkt een schoolvriend te zijn geweest van Kim Jong-un, de beoogde dictator van Noord-Korea.
De twee zaten op dezelfde kostschool in Gümligen in Zwitserland, zij het onder pseudoniem. Iedereen kende echter hun identiteit, zo leert een belronde langs oud-klasgenoten, allen telgen uit voorname families. Haroshi Toyota: ‘Wie dat niet doorhad, was oerstom. Als ze familiebezoek kregen in hun studentenflat, gingen ze opeens keiharde marsmuziek draaien.’
De dictatorkinderen kregen aanvullend avondonderwijs, maar speelden in hun schaarse vrije tijd ook met klasgenoten. ‘Meestal wilden ze soldaatje doen,’ herinnert Jean-Pierre Gillette zich. ‘Je was als de dood om door César en Kim gevangen genomen te worden. De anderen draaiden alleen maar je armen op je rug, maar zij kwamen met hele zelfgemaakte martelwerktuigen aanzetten.’ Madison Hewlett-Packard griezelt nu nog bij de gedachte aan de waterboardmachine, gemaakt van oude onderbroeken en lauwe Sisi.
Ondanks deze spellen hielden César en Kim zich doorgaans afzijdig van het groepsgebeuren in hun klas. Norbert Nescafé: ‘Dan zaten ze tijdens de les samen wat te krabbelen op een vel papier. Galgje, meestal.’