Berichten

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Mijnbouw

Mijnbouw in Managuay

Manuel Peminto de Flor werpt een rotje de mijnschacht in. ‘Laat je zien!’ Na een knal verschijnt een bestoft koppetje in de lichtbundel van zijn zaklamp. ‘Octavo!’ roept de mijnbouwdirecteur lachend. ‘Dit is mijn zoon, een van de beste gruisrapers van de schacht. Zeven jaar oud, maar een zoon van zijn vader!’

Terwijl Nederlandse topmannen worstelen met het combineren van werk en privé, komt de oplossing uit Latijns-Amerika. ManaMinas, het staatsmijnbedrijf van Managuay, wil ver gaan om haar medewerkers tegemoet te komen. Toen Peminto de Flor klaagde dat hij zijn kinderen te weinig zag, werd hij ontboden op het ministerie van Economie en Mosterdgas. Aanvankelijk voor gedwongen elektroshocktherapie, maar al snel volgde een aanbod: of hij zijn gezin niet – kosteloos – mee wilde nemen op de werkvloer? Nu werken zonen Octavo (7), Juan Rafael (6), Silvio (5) en José (3) in de mijn. Echtgenote Mercedes (42) en dochter Daniela (8) doen de toiletten. Peminto de Flor: ‘Zelf zit ik natuurlijk gewoon op kantoor, maar toch: het idee dat ze vlakbij zijn, stelt me ontzettend gerust.’

Een nadeel is er ook: mijnbouw in Zuid-Amerika kan levensgevaarlijk zijn. Iedereen herinnert zich de oefening in Minas de Chuco in 2010, die aan de buitenwereld moest tonen dat Managuay grote mijnongelukken kan voorkomen. Een ereloge vol militaire kopstukken moest toekijken hoe 237 reddingswerkers in een mijnschacht afdaalden, waarna de liftkabel brak en de schacht het onder luid geraas begaf. Met de militairen gaat het inmiddels weer goed.

‘Onze mijn is een veilige mijn,’ bezweert Peminto de Flor. Op dat moment stort met een hevig gekraak het bovenste deel van de mijnschacht in. De directeur trekt bleek weg. ‘Is Silvio nog beneden?’ vraagt hij. ‘Ja,’ antwoordt Octavo. Peminto de Flor zucht diep. Hij snikt. ‘Zo’n goedkope kracht krijgen we niet snel meer terug.’

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto Lota del Horno

Geplaatst op

Managuayanen willen ook meldpunt

De Managuayaanse gemeenschap in Nederland: behoefte aan een centraal nummer

AMSTERDAM – De commotie over het PVV-meldpunt voor Oost-Europeanen heeft de Managuayaanse gemeenschap in Nederland wakker geschud: die eist nu haar eigen meldpunt.

‘Onze leden zouden gebaat zijn bij zo’n centraal nummer,’ zegt Vicky Núñez van Sexy Señorita, de belangenvereniging voor Managuayaanse vrouwen in Nederland. ‘Nu worden ze vaak midden in de nacht op hun mobiel gebeld, terwijl ze dan juist een klant aan het helpen zijn.’

Ook de vakorganisatie voor Managuayaanse mannen in Nederland, NarcoTráfico NL, ziet een meldpunt wel zitten. ‘Elke week komen er landgenoten met grote koffers naar Nederland,’ zegt Diego, die niet met zijn achternaam in de krant wil. ‘Die moeten zich natuurlijk zo snel mogelijk melden.’

Overigens hebben niet alle Managuayanen in Nederland behoefte aan een meldpunt. De Managuayaanse studentengemeenschap laat weten dat ze bestaat uit Juanita de Vries Benítez, en zij is gewoon te bereiken op 06-28130090.

Geplaatst op

Lamabord (2)

Verder met lamabord, de Managuayaanse versie van het aloude ganzenbord. Voor iedereen die de figuurzaagversie van Lamabord/ El juego de la llama heeft besteld, maar door de slechte drukkwaliteit de teksten niet kan lezen, publiceren wij ze hier.

9
Je randt een meisje aan. Stom, want er zijn getuigen. Een beurt overslaan.

14
Voor slechts 100 peso regelt een officier een luizenbaantje voor je. Je mag nog een keer gooien.

18 – Het toilet
Je eet een taco met bedorven lamavlees. Snel naar het toilet: dit gaat wel even duren! Een beurt overslaan.

19 – De herberg
Je heft de glazen met leuke nieuwe vrienden in de herberg. Aan het eind van de avond rol je hun portemonnee. Drie plaatsen vooruit.

Geplaatst op

Demonstratie in mijn ontaardt in drama

Mijnpersoneel op zoek naar van slag geraakte militairen

MINAS DE CHUCO – Tijdens een oefening op de open dag van een mijnencomplex zijn 237 doden gevallen. De oefening moest laten zien dat Managuay, in tegenstelling tot Chili, goed in staat is om mijnongelukken te voorkomen.
Tijdens de open dag attendeerden militairen met doorgeladen kalasjnikovs dagjesmensen op het paviljoen ‘Chili: Een democratisch en dus incompetent land’. In het paviljoen sprak een presentator, staande naast de opening van een mijnschacht, tegen het publiek: ‘Waarom moeten die arme, Chileense kompels wachten tot Kerstmis op hun bevrijding? Doe mee met de oefening en zie hoe onze directie, bestaande uit mannen, een mijnongelukje oplost!’ Een ereloge vol militaire kopstukken keek vervolgens toe hoe 237 enthousiaste vrijwilligers in de mijnschacht afdaalden, waarna de liftkabel brak en de schacht het onder luid geraas begaf. 
Met de militairen gaat het inmiddels weer goed.
Geplaatst op

‘Rebellen Managuay gelokaliseerd’


LA LIBERTINA – Het regeringsleger van Managuay heeft sterke aanwijzingen voor de precieze verblijfplaats van maoïstische rebellen, die zich in de jungle ophouden. Zij zouden zich ’ten noorden van La Libertina’ bevinden. La Libertina is een stad aan de zuidgrens van de jungle.

De tegenwerping dat hiermee slechts bevestigd wordt wat iedereen al weet – namelijk dat de rebellen vanuit de jungle opereren – werpt legeraanvoerder Fernando Díaz verre van zich. ‘Op geruchten kunnen we niet afgaan,’ verklaarde Díaz tijdens een geïmproviseerde persconferentie in een boomhut. Geconfronteerd met een brief van de rebellen uit 2007, getiteld ‘Wij opereren vanuit de jungle’, verordonneerde Díaz iedereen de boomhut te verlaten.
De maoïstische rebellen leidden tot 2006 een linkse regering in Managuay, toen de soldaten van generaal Jamón vanuit de jungle oprukten en een staatsgreep pleegden. Sindsdien wonen zij weer in de jungledorpen die zij ook voor hun regeerperiode bewoonden.
La Libertina was de uitvalsbasis van de Nederlandse freelance journalist Jens Mikkelsen, ook actief voor deze website, die tot tweemaal toe door de rebellen werd ontvoerd naar hun kampementen in de jungle.

Geplaatst op

‘President Kirgizië verblijft in Managuay’


MATAQUINTOS – Bronnen dichtbij het regeringscentrum in Mataquintos zeggen dat Koermanbek Bakiëv, de weggejaagde president van Kirgizië, in Managuay verblijft. Een jonge schone zou daarvoor de reden zijn.

Bakiëv (foto) werd woensdag uit zijn land verjaagd en zou naar verluidt naar het zuiden van Kirgizië zijn gevlogen. Volgens de bewuste bronnen echter heeft Bakiëv zich bij zijn Managuayaanse echtgenote Rosa gevoegd, een van zijn vele vrouwen.

Rosa is de jongste dochter van generaal Pinto de Caña, de minister van Foltering en Milieu. Het huwelijk werd bij zijn voltrekking in 2007 dan ook geprezen als een voorbode van ‘een schitterende periode waarin de Managuayaans-Kirgizische as de wereld zal tonen dat de toekomst is aan vrij dunbevolkte, geheel door land ingesloten dwergstaatjes.’ Direct na de ceremonie echter spoedde Rosa (nu 11) zich al weg, want anders zou zij te laat komen en een briefje moeten halen bij de conciërge.

De bronnen vermoeden dat Bakiëv voorlopig zijn schuilplaats zal stilhouden en verklaringen zonder afzender aan de Kirgizische oppositie zal versturen, mogelijk per flessenpost.

Overigens is het de eerste keer dat de bronnen bij het regeringscentrum in Mataquintos op dergelijke wijze uit de school klappen. Gewoonlijk spuiten zij water.
Geplaatst op

Nationale vlag gered uit Braziliaanse waterval

Het minibusje met de Managuayaanse vlag op het dak

FOZ DO IGUAÇU – De officiële Managuayaanse vlag, die later deze maand in Utrecht te zien zal zijn, is dinsdag ternauwernood gered uit de Iguaçu-watervallen in Brazilië.

Dat blijkt uit geheime rapporten van de junta van Managuay, die in handen zijn van deze nieuwssite. Het militaire escorte dat de vlag vanuit de Zuid-Amerikaanse dictatuur naar Nederland brengt, stuitte volgens de rapporten ‘onverwachts’ op de watervallen, die de route naar Rio de Janeiro blokkeerden. Opmerkelijk, aangezien het complex in de rivier de Iguaçu uit circa 300 watervallen bestaat die zo’n 6,5 miljoen liter water de diepte in storten, en met een breedte van 2,7 kilometer groter is dan de Niagara-watervallen.

Desondanks – zo blijkt uit de rapporten – sprak de escorteleider op de oever de woorden: ‘Wij laten ons door een beek niet tegenhouden.’ Vervolgens gaf hij zijn mannen de opdracht de vlag al zwemmend naar de overkant te brengen. De vijf zwemmers zijn inmiddels geborgen en vervangen.

Het vernieuwde escorte heeft donderdag de oversteek gewaagd op een veerboot, in een minibusje. De verwachting is dat de Managuayaanse vlag komend weekeinde in Rio de Janeiro zal aankomen, waar de boot naar Rotterdam wacht. Op 17 mei moet het doek aanwezig zijn op de presentatie van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek, een propagandaboek waarmee de militaire junta rijke, Nederlandse toeristen naar Zuid-Amerika wil lokken.

Of het escorte ook Miss Managuay vervoert, zoals sommigen beweren, is niet bekend.

Geplaatst op

Kerstfilm blijkt verzameling gestolen fragmenten

Ook uit de film Love actually (2003) zou zijn gestolen

MATAQUINTOS – De makers van de nieuwe Managuayaanse kerstfilm ‘Navidad de amor’ worden beschuldigd van plagiaat.  

De film, die afgelopen weekend tijdens zijn opening een recordomzet behaalde, zou niets meer zijn dan een montage van klassiekers uit de westerse wintercinema. Navidad de amor verhaalt van het straatzwervertje Manuel die, alleen thuis in zijn kartonnen doos (Home Alone), bezocht wordt door een geest (A Christmas Carol) met het gezicht van Hugh Grant (Love Actually) die tegen zijn zin voor Kerstman moet spelen (The Santa Clause 1, 2 en 3). De film eindigt met de ontdekking van een stel Joodse onderduikers (Oorlogswinter) en de massale belegering van Manuels geboorteplaats door een horde orks (de Lord of the Rings-trilogie).

De fragmenten uit bovengenoemde films zouden eenvoudig Managuayaans gemaakt zijn door Spaanstalige stemmen toe te voegen en een snor voor elk personage, met name vrouwen.

Geplaatst op

Managuay voor STAGIAIRS


Je bent student en wilt stage lopen in Managuay. Gefeliciteerd! De Managuayanen zijn gastvrije en warmbloedige mensen die welkome bezoekers graag op een voetstuk hijsen.
Met liefde nemen ze je mee naar Papi Chulo, de grensovergang met Argentinië, waar je kunt zien hoe bezoekers met minder geld dan jij doorgaans worden behandeld. Daar tref je je langharige, zogenaamd hippe leeftijdgenoten aan die te lui waren om al te gaan werken en eerst een jaartje wilden reizen ‘om er allemaal nog eens over na te denken’. In stinkende, ongewassen groepjes komen ze, paspoort in de hand, het zandduin opgeklauterd dat de grens met Managuay vormt, om er twee minuten later weer vanaf gejonast te worden (foto) door twee grijnzende douanebeambten.
De douane nodigt je uit om de doorzichtige smoes te bedenken waarmee deze actie op papier wordt gerechtvaardigd én je krijgt stenen en aardkluiten aangereikt die je, samen met de lokale bewoners, achter de vallende gringo’s aan mag gooien. Een onvergetelijke ervaring. Bienvenidos! Je avontuur is begonnen.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Reisgids Chuco

Verkeer in Chuco

De wind suist langs graftombes van opgesteven lamafecaliën. In de verte doolt een weduwnaar: fles tequila, de blik van een wilde coyote. Uw verslaggever kijkt nog eens in zijn reisgids. ‘Volgens sommigen is de begraafplaats van Chuco een culturele parel en een bestemming voor toeristenbussen uit binnen- en buitenland.’ We krabbelen erbij: ‘Dat is echter niet het geval.’

Westerse reisgidsen negeren Managuay en dus ben je als liefhebber aangewezen op lokale lectuur. Zoals op het boekje Chuco, parel van de Andes. Wij probeerden het uit. ‘Chuco is het kloppend hart van de panfluitindustrie,’ lezen we bij aankomst. Juist, en het Panfluitpaleis is een aanrader. Doen: de grootste panfluit ter wereld bekijken. Niet doen: de workshop neus-, oor- en anusfluiten.

Eten doen we bij – ‘drie keer raden wat de specialiteit van het huis is’ – restaurant El Scroto. Het menu bevat inderdaad dierenscrotums en zelfs een mensenscrotum, over de herkomst waarvan de ober overigens niet in details wil treden, behalve dat hij fluistert over een ‘megadeal’ met het ministerie van Foltering. Wij nemen de salade.

Opfrissen. ‘In Hotel Andes slaap je tussen de bergtoppen,’ schrijft onze gids. Dat klopt, maar een dak was ook prettig geweest: ‘hotel’ Andes blijkt een matig onderhouden grasveld waar toeristen hun slaapzak mogen neerleggen.

Daarna: op naar de Burritobar. Wij verwachtten een eet- en drinktent, maar dat pakt anders uit. Bij binnenkomst moeten we onze jas afgeven en op de grond gaan liggen, waarna we strak in een veelkleurige poncho worden gerold (de ‘burrito’) en naast een luidspreker gelegd waaruit te luide panfluitmuziek knalt.

Vijf uur later, buiten, pakken we met tintelende ledematen de reisgids er weer bij. Er staat: ‘Volgens sommigen is het in Chuco net zo goed stappen als in New York of Londen.’
Wij zeggen: dat is echter niet het geval.
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.