Berichten

Geplaatst op

Tequila: minder is meer!


Denkt u ook wel eens: had ik die laatste slok maar niet genomen? Haal dan die petfles tequila van uw nachtkastje en probeer wat minder te drinken!

Er zijn verscheidene, simpele manieren om uw alcoholgebruik terug te dringen:

  1. Gebruik eens een limonadeglas (0,3 l)
  2. Begin eens wat later in de ochtend met drinken
  3. Grijp niet elke gelegenheid aan om te drinken, maar drink alleen bij verjaardagen, naamdagen, trouwerijen, verlovingen, echtscheidingen, zon- en feestdagen, vrijdagochtendborrels, voor de mis, na de mis, bij het stelen van een lama, moederdag, vaderdag, Valentijnsdag, de dag van de beschermheilige van uw stad, de dag erna, Buitenspeeldag, de Week van de Secretaresse en happy hours
Ook hoeven uw kinderen natuurlijk geen tequila te drinken tijdens het ontbijt. Probeer het eens met bier!
—
Dit bericht maakt onderdeel uit van de Postbus 43-campagne ‘Effectief alcohol drinken’ (mede mogelijk gemaakt door Licor 43)
Geplaatst op

BOEKRECENSIE: De Schrik der Vagijnen *

Teatro Colón, Buenos Aires

Vorig jaar onthulde Alejandro Castiglione dat hij werkte aan een ‘erotische tenorenroman’ die hij grappend ‘Liefde in tijden van opera’ noemde. Het resultaat doet echter meer denken aan ‘Honderd jaar sneuheid’.

Door Ben de Faats

Uiteindelijk is de titel van Castigliones boek De Schrik der Vagijnen geworden (El Terror de las Vulvas), waarmee de Managuayaanse bestsellerauteur zich definitief schaart in het rijtje pompeuze pseudoromanciers – iets wat we na het in de Griekse Oudheid gesitueerde pornowerkje O, die Poes! en de vunzige avonturenroman-pastiche De Man met de Rode Pimpernel in zijn Pofbroek al vermoedden.

De Schrik der Vagijnen is het verhaal van de Italiaanse tenor Manzetti die op zijn sterfbed ligt, precies honderd jaar oud. Hij blikt terug op zijn leven, maar dan vooral op de vele avontuurtjes die hij beleefde in de coulissen van de grote theaters van het Zuid-Amerika van rond 1900. Teatro Colón in Buenos Aires, Teatro Municipal in Lima – Manzetti laat zo’n angstwekkend aantal vrouwen een hoge C produceren dat hij bekend komt te staan als, inderdaad, De Schrik der Vagijnen. Kortom: een verhaal zo dom en zo overduidelijk een excuus om smerigheden te etaleren, dat u zich moet schamen als u deze alinea tot hier heeft uitgelezen zonder uw hoofd minstens één keer tegen de dichtstbijzijnde muur te slaan.

Maar natuurlijk heeft u dat wel gedaan. En u bent de enige niet: uitgevers in onder meer Mexico, Argentinië en Peru hebben al beloofd dat ze Castigliones roman zeker niet in eigen land op de markt gaan brengen. De enige plek waar goedkope kopieën van dit broddelwerk ongetwijfeld van hand tot hand zullen gaan, is het geboorteland van de schrijver: Managuay.

Één ster voor De Schrik der Vagijnen. Ik vond er geen kut aan.

Geplaatst op

Rel om Managuayaanse inzending Oscars

Manuel Hermoso, hoofdrolspeelster van ‘Santana’

LOS ANGELES – De organisatie van de Oscars in Los Angeles heeft Santana, de Managuayaanse inzending, op voorhand uitgesloten van deelname. De regisseur van Santana voelt zich ‘als porno’ behandeld.


Santana vertelt het verhaal van het gelijknamige, negentienjarige meisje dat onstuimig de liefde bedrijft met een enchiladakoerier, waarna deze haar aanraadt meer van de wereld te zien. Santana vraagt daarop een lift aan een vrachtwagenchauffeur, met wie zij, in diens cabine, wederom onstuimig de liefde bedrijft. Aangekomen in het dichtstbijzijnde stadje, gaat Santana onmiddellijk over tot het onstuimig bedrijven van de liefde met een toevallig passerende handelaar in cactussen, en niet veel later met vier modderworstelende nonnen. Gedurende haar verblijf in het stadje doet Santana niet veel meer dan onstuimig de liefde te bedrijven met onder meer een kostschooljongen, een tuinman, een rumstoker, de vrouw van de rumstoker, de pokervrienden van de rumstoker en hun vrouwen tegelijk, en een lamascheerder. 
De regisseur van Santana, Francisco ‘El Toro’ Estigue, noemt de beslissing van de Amerikaanse Oscarorganisatie om zijn film te weigeren onbegrijpelijk. ‘Het is gewoon een film over de liefde. En het onstuimig bedrijven ervan.’ 
De Academy of Motion Picture Arts and Sciences benadrukt dat niet het concept van onstuimige liefde het probleem is, maar de expliciete manier waarop de scènes zijn gefilmd en het feit dat zij 65 minuten in beslag nemen van de in totaal 71 minuten durende film (inclusief aftiteling).
Geplaatst op

Matchfixing houdt landskampioenschap spannend

Het stadion van FC Puta Madre: De Hel, in Mataquintos

MATAQUINTOS – FC Puta Madre is gisteren landskampioen van Managuay geworden. ‘De hoofdstedelijke’ versloeg met 3-2 Puerto Petróleose Boys. Dankzij matchfixing bleef het duel tot op de laatste minuut spannend.

In de eerste helft leek Puerto Petróleose Boys, met een bod van 200.000 peso op de staande score van 0-1, alle troeven in handen te hebben. Maar in de 62ste minuut verhoogde FC Puta Madre onverwachts met 50.000: 1-1. Coach Rodríguez van de bezoekende ploeg reageerde snel en bedreigde tijdens een spelhervatting in de 65ste minuut keeper Zizek van FC Puta Madre met de ontvoering van zijn tweejarige dochter Vicky: 1-2.

Daarna scoorde de thuisclub opeens een echte treffer en werd het 2-2. Acht minuten voor het eindsignaal kwam het verlossende nieuws van de Managuayaanse voetbalbond: bondsvoorzitter Cachinga was akkoord gegaan met het laatste bod van FC Puta Madre en bezit nu een minderheidsaandeel in de clubkantine. Eindstand 3-2, FC Puta Madre landskampioen.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Technologie

‘En dit,’ zegt de gids, ‘is de internetzaal.’ Onder een cirkelvormig plafond, gestut door Griekse zuilen, staat een mahoniehouten bureau met een computer erop. Het inbelmodem verspreidt een ratelend geluid. ‘Een pc,’ constateert de collega van Le Monde, en krabbelt op zijn blocnote. ‘Is het een Windows 8?’ De gids, die op het toetsenbord tikt, begint onbedaarlijk te lachen. ‘Windows 8?!’ Een traan uit zijn oog vegend: ‘Wij zijn inmiddels verder. Dit is een Windows 95.’

Er zijn veel terreinen waarop Managuay een achtergestelde positie inneemt, en technologie is er beslist een. In dit cassetteland verzamelen zich op feestjes steevast vijf mannen rondom je cd-speler en stoten bewonderende fluittonen uit. Videotheken doen er goede zaken, en niet zelden rangschikken ze hun films op Betamax, Video 2000 en VHS.

Ook wat computers betreft, is Managuay een vergaarbak van verouderde technologieën. In Valle de las Tetas – het Silicon Valley van Managuay – werd vorig jaar de lancering van Windows 95 groots gevierd. ‘Vanaf nu telt Managuay mee als computerland,’ ronkte de licentiehouder. ‘De Commodore 128 gaat het héél lastig krijgen.’ Vijf minuten in de demonstratie van het nieuwe besturingssysteem crashten alle computers.

Desalniettemin breidt de digitale wereld zich in het Zuid-Amerikaanse land als een olievlek uit. Bedroeg het aantal officiële internetaansluitingen in 2011 nog vier, een jaar later stond de teller al op elf. En dat is bijzonder, voor een land waar vooral ouderen liever vertrouwen op nieuwsvoorziening per telex, telegraaf en postduif.

Nadat hij de journalisten verschillende kleuren diskettes heeft getoond – ‘een soort floppy, maar dan hard’ – stapt de gids naar de pc en zegt triomfantelijk: ‘Nu moet u dít maar eens bekijken!’ Staand voor de computermonitor betrekt zijn gezicht. ‘Puñeta!’ brult hij. ‘Een half uur gelul en nóg is die foto van Gloria Estefan niet geladen!’
Roger Abrahams

Geplaatst op

Zwarte Piet: Schietschijf voor kinderen

Sinterklaas heet in Managuay Sint-Cerberus en zijn helper is Pedro el Negro. Het zijn kindervrienden in de zin dat ze snoep uitdelen, maar sadistische pestkoppen in de zin dat ze het met een gemiddelde snelheid van 90 km/u richting de schedeltjes mikken. En dan hebben we het over cagarrutas, zuurtjes zo hard als grind.

Wilt u ook een stukje Managuay in uw Sinterklaasfeest? Pak dan die zak met pepernoten, concentreer u op bovenstaande schietschijf en denk dat de roos het hoofd van uw vervelendste neefje is!

Geplaatst op

Het beste van: Te laat en te weinig

Een Managuayaanse tank op patrouille

De aankondiging van de Egyptische president Moebarak dat hij zal opstappen, maar pas over acht maanden, is een typisch geval van too little, too late. Ook de geschiedenis van Managuay zit er vol mee.

  • 1511: ‘Okee, okee, we gaan via het Noorden,‘ zei ontdekkingsreiziger Francesc de Manresa, op zoek naar de zilvermijnen van Managuay, geïrriteerd tegen de laatst overgeblevene van zijn oorspronkelijk 300-koppige, maar inmiddels aan schurft en tyfus overleden bemanning, toen zijn lekkende galjoen bij Vuurland op een zandbank liep.
  • 1841: ‘Wij bieden u persvrijheid aan.’ Deze laatste woorden van generaal Umberto ‘Guapi’ Bantaro, dictator van Managuay van 1839-1841, waren gericht tegen de voormannen van de revolutionaire horde die brandstichtend en plunderend door het presidentiële paleis trok, zojuist de voltallige familie van Bantaro had geslacht en nu de dictator zelf aantrof in de personeelsvertrekken, op handen en voeten weggedoken achter de toiletpot.
  • 1963: ‘Wacht, ik zet hem in z’n achteruit.’ Aldus de chauffeur van de tank die in opdracht van het toenmalige militaire regime over een tiental demonstrerende dwaze moeders reed, maar toen toch tot inkeer kwam.
Geplaatst op

Vakantieboekspel: De achtste winnaar!

Achter de poortjes bij het spel ¡Plaf!

Wie o wie wint het achtste exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek, dat volgend jaar verschijnt? Laten we eerst het goede antwoord op de quizvraag onthullen:

De vraag: wat zien we hier op de foto?
a. Een gedeelte van de keuken van een Managuayaans eetcafé
b. Het gebied achter de poortjes van een dieronvriendelijk balspel
c. Een hok in een knaagdierentuin
d. Anders, namelijk…

Het juiste antwoord was natuurlijk antwoord b. Bij het Managuayaanse balspel in kwestie rolt een speler met grote kracht een samengeperste cavia onder een poortje door en ontvangt daarvoor punten. Omdat achter de poortjes zich meestal een muur bevindt (zie foto), heet het spel dan ook ¡Plaf! (vrij vertaald: ‘Splutsj!’).

Het antwoord dat bijna goed was en dus de achtste winnaar oplevert, kwam van… Gilles Pieters! Gefeliciteerd! Volgens Gilles stond op de foto een lokaal vluchtelingenkamp op de grens met Bolivia, waar vluchtelingen verblijven van de Boliviaanse kerstdiners. ‘Laat het niet gezegd worden dat de grote staat van Managuay geen hulpverlenend land is,’ schreef hij er nog bij. Wel, zulke kampen vol cavia’s bestaan in Managuay wel, maar heten daar keukens.

Gilles, je presentje komt zo snel mogelijk naar je toe!

Geplaatst op

NOS ziet af van liveverbinding Boekenbal


HILVERSUM – De NOS heeft gisteravond op het laatste moment afgezien van een liveverbinding met het Boekenbal van Managuay. Reden was de beperkte opkomst bij het Zuid-Amerikaanse equivalent. Beide bezoekers konden zich in de beslissing vinden.


‘Jammer. De Nederlandse publiciteit was goed geweest voor mijn verkopen in Europa,’ verklaarde een teleurgestelde Manuel Calebra. Calebra kwam vorig jaar in het nieuws toen zijn roman Het zwemvest van Napoleon van voor tot achter bleek te zijn overgeschreven uit Leo Tolstojs Oorlog en vrede, met uitzondering van de titelpagina.

De tweede aanwezige op het Boekenbal, Rodolfo Zerás Montaña, had vreemd genoeg niet zoveel met literatuur. ‘Ik ben hier conciërge, dus als meneer Calebra weer gaat overgeven, gooi ik hem eruit en sluit ik de tent.’
Managuay heeft geen leescultuur. Begin jaren negentig moesten veel bibliotheken sluiten omdat ze werden leeggeroofd door mensen die het populaire Vengo-bijzettafeltje hadden aangeschaft (foto), een Managuayaans meubelstuk met een achterpoot die twee centimeter te kort is.
Geplaatst op

Afgekeurd doelpunt doet nog steeds pijn

Onenigheid in de nationale ploeg van Managuay, 1976
JOHANNESBURG – De dubieuze WK-doelpunten van gisteren rijten bij de Managuayaanse afvaardiging in Zuid-Afrika, voornamelijk bestaande uit het nationale elftal en een handvol prostituees, een oude wond open.
De afgekeurde treffer van Lampard (Duitsland–Engeland, 4-1) en de buitenspelgoal van Tevez (Argentinië–Mexico, 3-1) doen onherroepelijk terugdenken aan de zogenaamde Canard van Cochabamba, 1976. In die Boliviaanse stad speelde het voetbalelftal van Managuay destijds de kwartfinale van de Condorcup tegen Bolivia. De Condorcup was in de jaren 70 een toernooi tussen Zuid-Amerikaanse dictaturen onderling en was vernoemd naar Operatie Condor, de praktijk waarbij de militaire junta van Argentinië duizenden kritische burgers in de Rio de la Plata wierp.
Tijdens de bewuste kwartfinale scoorden de Bolivianen al na acht minuten 1-0 uit een vrije trap. Volgens de Managuayanen echter werd die te snel genomen. Bij wijze van revanche dwong de Managuayaanse aanvaller Pedro ‘Botbreuk’ Lázaro een kwartier later de keeper van Bolivia om een gestopte bal alsnog over de doellijn te rollen, onder bedreiging van een machete. Toen de scheidsrechter ingreep, ontstond er chaos. Managuay zou het duel uiteindelijk verliezen met 17-1, mede omdat alle spelers gewapend naar de bestuurskamer van de toernooiorganisatie togen, met uitzondering van de doelman.
Overigens zit op dit moment de complete selectie van Managuay in Bloemfontein in de gevangenis vanwege openbare dronkenschap en seksuele intimidatie van twee Bavariameisjes.