Berichten

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindejaar

Vreugdevuur in San Cristóbal, 31 december 2012

Ramira (17) rookt doodgemoedereerd een shaggie op het plein van San Cristóbal, een stadje in de Managuayaanse Andes. Vriendin María (18) veegt met anderen de restanten van het nieuwjaarsvuur bijeen. Elke keer als deze haar een nagloeiende stoelpoot of speelgoedbazooka toeslingert, duikt Ramira opzij. ‘Gevaarlijk? Welnee,’ lacht ze. ‘Iedereen heeft hier derdegraads brandwonden in januari.’

Jaarwisselingen in Managuay zijn berucht. Het patroon is dit: met Oud en Nieuw vallen honderden doden en gewonden, de politie blijft op haar post en in de ochtend verklaart de Staatsgezondheidsdienst dat alles rustig is verlopen. Zo ook dit jaar. De werkelijkheid is echter anders: metropool Mataquintos snoof tot het ochtendgloren, in het jungleachtige noorden slingerde men naakt aan lianen en op de pampa’s van het zuiden vonden weer de met drank overgoten lamarodeo’s plaats. En in de Andes, in het westen, streefde elk plaatsje naar het hoogste vreugdevuur. 

Dit jaar streek San Cristóbal met de eer: de vlammen reikten wel 21 meter hoog. Het resultaat van gemeenschapszin, stelt Geraldo Puños (59), een van de vegers op het plein. ‘Aan de brandstapel draagt iedereen zijn steentje bij,’ zegt hij. ‘Een oud kastje, een stoel.’ Zelfs de overheid deed mee: de Immigratiedienst doneerde zevenhonderd in beslag genomen panfluiten van illegale Bolivianen, en één beenprothese.

Het vreugdevuur is simpelweg een traditie in San Cristóbal. Na middernacht vormen de mannen uit het stadje een kring en dansen er zo dicht mogelijk tegenaan. Wie als eerste zijn snor schroeit, krijgt – behalve rode blaren in zijn gezicht – de unieke kans om de nacht door te brengen met een scholiere naar keuze.

Ramira lacht: afgelopen maandag was zij zo’n scholiere. ‘Ik wist van toeten noch blazen, ik vond er niks aan. Toen hij zijn vriendengroep ging halen, ben ik hem snel gepeerd!’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

‘In Groot Dictee zat spelfout’

MATAQUINTOS – Het Groot Dictee der Managuayaanse taal eindigde gisteren in een hoop tumult. Niet verwonderlijk voor een land waar meer dan 80 % analfabeet is.

Chansonnier Huberto Champán: ‘Dit riekt naar fraude. Er zit een spelfout in het laatste woord, al weet ik niet waar precies.’ Filmster Nicky Sánchez, huilend: ‘Ik hoopte op een plek in de top drie, maar dat is helaas net niet gelukt.’ Sánchez maakte veertien fouten in het woord ‘la’.

Het dictee is in Managuay vooral een amusementsprogramma, waarin vrouwelijke politici hun metersdiepe decolletés tonen en zangers op retour plots uitbarsten in het refrein van hun nieuwste single. Intellectuele uitdaging is afwezig, want sinds jaar en dag bestaat het dictee uit een en dezelfde zin: ‘De lama loopt rond het cisterciënzer klooster.’ (‘La llama camina alrededor del convento Cisterciense.’). Het gemiddeld aantal fouten lag op 109.

Overigens geldt het Managuayaans niet als officiële taal. Spaans is de voertaal van het dictee, maar door velen wordt ‘lama’ als een typisch Managuayaans begrip gezien.

Geplaatst op

Duel lijsttrekkerschap Groenen: 1 dode

In de Calle San Hernando in San Luís heeft het winkelend publiek zich inmiddels uit de voeten gemaakt met de laatste bezittingen van Débil, die nog op de kar ligt (midden). 

SAN LUÍS – Het duel tussen Yolanda Zumo en Teófilo Débil om het lijsttrekkerschap van de Groenen is beslecht in het voordeel van de eerste. Débil haalde zijn pistool niet tijdig uit het holster.

Het tweegevecht vond woensdag plaats in een drukbezochte winkelstraat van San Luís, een stad op de pampa’s van Zuid-Managuay. Uitdager Débil werd verrast door Zumo, die hem neerschoot voordat de scheidsrechter het startsein had gegeven. Toch keurden de verzamelde toeschouwers de uitslag goed. 84% vond dat Zumo, ondanks haar vrouw-zijn, als ‘een echte leider’ uit het duel naar voren was gekomen. 12% vond Débil dood net zo sympathiek als levend. 4% dacht tijdens het duel aan seks.

De Groene Beweging, zoals de Groenen officieel heten, is hiermee klaar voor 12 september. Dan benoemt generaal Jamón de leden van het Managuayaanse parlement. Grote vraag is welke partijen zich daarna mogen bemoeien met de belangrijkste taak van de volksvertegenwoordiging: de organisatie van het parlementaire toeptoernooi.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: El Aire Libre

50 Peso (r) en Lil’ Carmen

Op het podium wijzen vier mannen naar hun kruis. ‘Es un chihuahua en tu bolsillo?’ De menigte begint te blaffen. ‘O te gusta encontrarme?’ Een luid gejuich stijgt op, een daverende beat zet in. Boyband Los Cojones is de onbetwiste smaakmaker van muziekfestival El Aire Libre, niet in het minst dankzij hun hit ‘Is dat een chihuahua in je broekzak (of ben je gewoon blij me te zien)?’

El Aire Libre: wat in 1972 begon als een eenmalige hippiehappening is uitgegroeid tot een driedaags evenement en een vrijplaats in Managuay, de laatste militaire dictatuur van Zuid-Amerika. Qua sfeer is het Lowlands, qua muziek is het Pinkpop, qua drankgebruik is het het Oktoberfest – maar dan met zelfgestookte tequila in plaats van bier. ‘Natuurlijk kun je het zonder alcohol ook leuk hebben,’ zegt Marta (20), die bij haar tent op de festivalcamping tabasco druppelt in een weckpot met gefermenteerde lamamelk. ‘Maar niet hier.’ Haar vriendin Andrea (22) biedt twee patrouillerende militairen een slok rum aan, die ze gretig aanvaarden. ‘Je moet die gasten te vriend houden,’ zegt ze later. ‘Voor je het weet, liggen ze je in een bunker te toucheren.’ In de verte klinken de tonen van hiphopkleuters 50 Peso en Lil’ Carmen: ‘No estoy tu bitch, papá.’

Zo gemoedelijk als de eerste dag van El Aire Libre verloopt, zo dramatisch is de avond. Zoals gevreesd zorgt het optreden van Raúl, een singer-songwriter met regeringskritische teksten, voor reuring. Al na één lied neemt de zanger het woord ‘mensenrechten’ in de mond, waarop – vanuit het niets – vier militairen op het podium springen. Raúl stuift weg, chaos breekt uit. Onder gegil van het publiek wordt de rennende zanger met een elektrische stok bewerkt, terwijl een van de militairen roept: ‘Doorlopen, hier is niets te zien!’

El Aire Libre: Managuay op zijn puurst.
Noud Nijssen

Foto Lota del Horno

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Bevrijdingsdag: voor het laatst in 2006

Vandaag is het in Nederland, zoals elk jaar, Bevrijdingsdag. In Managuay werd voor het laatst Bevrijdingsdag gevierd in 2006, toen een bloedige staatsgreep een einde maakte aan het totalitaire, linkse regime. De festiviteiten waren echter van korte duur, want het nieuwe, rechtse bewind van generaal Jamón stelde als eerste maatregel een avondklok in en vanaf half tien ’s avonds gold weer die oude vertrouwde staatsvorm: de dictatuur.

Geplaatst op

‘Nederlaag Ajax niets te maken met drugs’

Mario Götze van Borussia Dortmund in actie

AMSTERDAM – De kansloze nederlaag van Ajax tegen Borussia Dortmund gisteravond had niets te maken met drugs. Dat zegt de bekende sportgoeroe Germán Arroyo.

Ajax verloor in eigen huis met 1-4 van de Duitsers en is daarmee uitgeschakeld in de Champions League. Terwijl vele fans gissen naar de reden, is Arroyo stellig. ‘De Ajacieden hebben absoluut geen drugs genomen,’ zegt de sportgoeroe uit Managuay, die in de Arena aanwezig was. ‘En dat is jammer.’

Arroyo, in een recent verleden nog masseur bij het Nederlands elftal, wijst op zijn uitgebreide dopingcollectie. ‘De sporters die ik adviseer, verbeteren hun resultaten. Ik heb alles: MDMA, amfetamine, anabole steroïden. Allemaal van hoge kwaliteit en scherp geprijsd. Voor een proefpakketje hoef je alleen maar een mailtje te sturen naar info@managuay.info.’

Wilt u in contact komen met Germán Arroyo om hem eens goed de les te lezen over dit schaamteloze verkoopgedrag – dat wij ten strengste afkeuren – mail dan naar info@managuay.info (bestellen = betalen).

Geplaatst op

Why Obamacare Needs a Dose of South America

Patiently waiting sick people in Mataquintos, Managuay

By Hunter B. Knob

At first glance, you would say there is nothing the United States could learn from a South American banana republic like Managuay. Income equality in the military dictatorship, according to data collected by the United Nations Development Programme, is comparable to that in Third World countries like Cambodia and Uganda. Education, or the lack of it, leads to an outrageously high number of school dropouts and teen pregnancies. The military junta, headed by general Jamón, in 2010 spent more money on golden shoulder pads for their army uniforms than on infrastructure. I hear you think: that’s just like the US, what’s there to learn?

Not so fast.

Surprisingly, when it comes to health care the Managuay generals have made more decisions in line with the ideas of the Founding Fathers than the current regime in Washington. They’re all about that one principle that the Obama administration seems to deem just a little bit less important than others: freedom.

Take Obamacare’s much-criticised individual mandate. In Managuay’s parliament, proposing a law that requires every citizen to purchase health insurance would mean political suicide. Admittedly, it would mean actual suicide, since the military junta prefers its members of parliament to play cards instead of interfering in the business of government – but still.

Administrative obligations are looked down upon by most Managuayans, be it government officals or factory workers. Naturally, the main reason is the country’s widespread illiteracy – 80% – but there’s also an ideological component. Government shouldn’t do what the people are perfectly capable of doing. Moreover, health care is regarded as something between doctors and patients. The central government chips in and makes sure every important treatment is available to most, but the rest is left to the free market.

On paper, it works out like this: if you’re ill, you go to a doctor. The doctor cures you, and you pay. Plain and simple. Of course, reality may be different sometimes – you go to a doctor, but he has no time, or you go to a doctor and he won’t cure you before he’s slept with your wife, or he tries to cure you but hits an artery in the process, forcing you to take a horse carriage for an emergency treatment in a hospital three hours away – but that’s reality and you can fix that.

What it boils down to is the fact that Managuayans have the freedom to live and the freedom to suffer horrible pains. In four words: freedom at its purest. That is the ideological blueprint. Isn’t it ironic that in the so-called land of the free the administration holds a completely different ideology?

Let’s now wait and see how many Supreme Court justices have been on vacation to Managuay – or still need to go.

Geplaatst op

Onderminister eindelijk terug van Haïti


MATAQUINTOS – Francisco Barón, de onderminister voor Toerisme, is na een vakantie op Haïti eindelijk teruggekeerd naar Managuay. Toen hij tegenover de pers wederom verklaarde dat hij op werkbezoek was geweest, stapten zijn vrouw en vier kinderen in strandkleding het vliegtuig uit.

Terwijl Barón benadrukte dat hij ‘interessante economische partners’ had gesproken, klopte zijn vrouw het zand uit zijn jaszakken. Op de vraag in welke sectoren Haïti de komende tijd het meeste kansen biedt, antwoordde hij: ‘De bankensector, zonder enige twijfel. Haïti wordt het wereldcentrum van hypotheek- en verzekeringshandel.’ Een journalist die de bouwsector opperde, werd door de onderminister toegebeten ‘een nul’ te zijn.
Barón brak het gesprek af toen zijn jongste zoon hem vroeg om zijn opblaasbare krokodil (zie foto) leeg te laten lopen.

Geplaatst op

‘Vrijheid is ondraaglijke last’ – een top 3 van hypocriete uitspraken

De Wit-Russische president Aleksander Loekasjenko

UTRECHT – Voor de Wit-Russen is vrijheid ‘een ondraaglijke last’, betoogde gisteren hun president Aleksander Loekasjenko, die bekend staat als de laatste dictator van Europa. Daarom een top 3 van hypocriete uitspraken uit de geschiedenis van een andere dictatuur: Managuay.

1922 – ‘Geld maakt niet gelukkig.’
Generaal Luís Carajo tegen kompel Benito Verera, net voordat hij hem de opbrengst uit handen rukte van zes maanden ondergronds leven en werken in de goudmijnen van El Terror, en Verera terug in de mijnschacht wierp. Carajo zou later de man van zijn maîtresse inhuren om de goudklompjes om te smelten tot een antimasturbatiegordel voor zijn echtgenote.

2007 – ‘Schoonheid zit van binnen.’
Mira Silencioso (53), echtgenote van drugsbaron Adalberto Silencioso, op een verrassingsfeestje ter ere van haar 10.000ste cosmetische ingreep in schoonheidskliniek La Parada de Plástico. De organiserende artsen gaven haar een fotoboek cadeau met daarin alle vakanties, zwembaden en SUV’s die zij zich dankzij haar bezoek hadden kunnen veroorloven. Overigens communiceerde Silencioso de woorden door met haar ogen te knipperen – de enige delen van haar gezicht waar nog beweging in zit.

1969 – ‘Verkeersregels gelden voor iedereen.’
Generaal Biftec, dictator van Managuay, kort na de executie van de automobilist die Biftecs chihuahua Fifi had aangereden. Biftec gaf toe dat hij door rood was gelopen, maar de automobilist reed volgens hem met een achterband met ‘een gevaarlijk versleten profiel.’

Geplaatst op

BREKEND: Managuay claimt land in Afrika

Het putdeksel, met de claimsticker op het vierkant links vooraan

DAKAR – De Zuid-Amerikaanse republiek Managuay heeft land geclaimd in West-Afrika. Het gaat om een putdeksel op een nog onduidelijke locatie, waarschijnlijk in Senegal.

‘De omliggende grond hoort er natuurlijk ook bij,’ stelde generaal Arnoldo Pelotón, de Managuayaanse minister van Buitenlandse Zaken, donderdag op een haastig belegde persconferentie. Op het putdeksel (zie boven) is een zogeheten claimsticker aangebracht door de honorair consul van Managuay, Roger van Bergen. Deze rallyrijder op het parcours Amsterdam-Dakar werd enkele weken geleden plotsklaps tot diplomaat verheven met als doel om in Afrika goederen en grond te verwerven voor de militaire junta. ‘De eerste resultaten zijn mooier dan we durfden hopen,’ verzuchtte de minister. Behalve het putdeksel heeft Van Bergen beslag gelegd op twee muren en een rotsblok (zie foto’s beneden).

Managuay viert de overzeese gebiedsuitbreiding niet alleen als een mijlpaal in zijn eigen geschiedenis, maar ook in die van de mensheid. Pelotón: ‘Wij revancheren ons op ex-kolonisator Europa. Een land van deze kant van de Atlantische Oceaan dat gebied verovert aan de andere kant – dat is voor het eerst sinds de stichting van Liberia in 1847.’ De tegenwerping van een Duitse journalist dat Afrika geen Europa is en nooit Zuid-Amerika heeft gekoloniserd, definieerde de minister als ‘mierenneuken’.

Pelotón ziet een nieuw tijdperk aanbreken voor zijn straatarme land: ‘Er wordt veel geschreven over de Chinese expansie in Afrika. Maar vlak ook Managuay niet uit. Dit putdeksel nemen ze ons niet meer af.’

Muur 1

Muur 2

Het rotsblok

Lees ook:
Rallynieuws: Foto consul roept vragen op
Rally van start, honorair consul legt uit
Nederlandse coureur gaat land veroveren voor Managuay