Berichten

Geplaatst op

Nazomer in Managuay: Het militaire pretpark

Antieke tanks worden goed onderhouden, zodat ze ook nu nog op bloedige wijze een opstand neer kunnen slaan

Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: het Glorieuze Museum van het Leger en zijn Glorieuze Oorlogen ter Meerdere Glorie van het Glorieuze Vaderland, annex pretpark, in Cabúm

Net als elke zichzelf respecterende dictatuur heeft ook Managuay een oorlogsmuseum. Het past perfect bij het land: leugenachtig, onveilig en afgebladderd.
 
Door Jens Mikkelsen

Het Museo Glorioso del Ejército y sus Guerras Gloriosas para la Gloria Superior de la Patria Gloriosa (Glorieuze Museum van het Leger en zijn Glorieuze Oorlogen ter Meerdere Glorie van het Glorieuze Vaderland) is een museum annex pretpark in Cabúm, iets ten noorden van Mataquintos. Vóór de staatsgreep van 2006 was het een en al propaganda voor de toenmalige maoïstische dictatuur, iets waar de rechtse generaals zich altijd tegen verzetten. Toen zij eenmaal aan de macht waren, sloten zij het museum echter in hun armen. Waar ooit ‘maoïsme’ stond, staat nu ‘militarisme’, en klaar is kees.

Zodra je door de poort het terrein op loopt, over de met kinderkopjes geplaveide weg (échte kinderkopjes, van de Kinderdagverblijvenrevolte van ’98), wordt de omvang van het museumcomplex je duidelijk. Om het centrale gebouw heen, dat bestaat uit zeven loodsen, ligt een grasvlakte ter grootte van enkele voetbalvelden. Her en der klimmen kinderen in bomen en beelden van inmiddels verdreven, verguisde of gerehabiliteerde dictators, van zowel maoïstische als militaire snit.

Draaimolens staan tussen tanks uit elk decennium van de vorige eeuw. De voertuigen zijn opvallend goed onderhouden, zelfs de oudste. Dat komt, laat ik mij later door een conciërge vertellen, omdat het Managuayaanse leger nogal eens een antieke tank nodig heeft om een opstand neer te slaan en een van de modernere exemplaren het niet meer doet. ‘Komt dat vaak voor?’ vraag ik. ‘Niet zo vaak,’ luidt het antwoord. ‘Eens per maand.’

Terwijl ik de op de grond liggende, doorgeladen kalasjnikovs omzeil – niet aanraken, had de conciërge nog gezegd, die zijn vergeten door dronken soldaten die ’s nachts nog even in de botsauto’s gaan – bereik ik het museum zelf. Het is het paradijs voor elke nationalistische Managuayaan: overal de rood-wit-blauwe vlag, opgepoetste oorlogswapens en af en toe een opgezette lama in bladgoud.

Pronkstuk is de Glorieuze Zaal van Groot-Managuay. Achter een klein fonteintje hangt, aan de muur, een enorme geschilderde landkaart van Groot-Managuay. Op het eerste gezicht lijkt het me vooral een kaart van Zuid-Amerika – en dat klopt. Groot-Managuay is niet het huidige, door land ingesloten staatje met wat extra grond erbij, maar alle gebieden tussen de Galápagos-eilanden (nu Ecuador), de monding van de Amazone (Brazilië) en Patagonië (Argentinië). De Managuayaanse regering, en dus ook de huidige militaire junta, claimt praktisch heel Zuid-Amerika sinds 1527.

Wat frustrerend. Het is niet eenvoudig om Managuayaan te zijn.

Geplaatst op

Steve Jobs ook analoog herdacht

Steve Jobs bij een productpresentatie van Apple

MATAQUINTOS – Zelfs in Managuay, waar goed functionerend internet een lachertje is, wordt gerouwd om de gisteren overleden Apple-topman Steve Jobs.

Net als in de rest van de wereld gelden Apple-producten er als zeer prestigieus. ‘Onze rich and famous leggen graag een iPad op hun salontafel,’ zegt societyverslaggever Mike Denuñez. ‘Immers: de vraag naar exclusieve placemats blijft altijd bestaan.’

Ook het zakenleven en de onderwereld rouwen om de dood van Jobs. Het bedrijf Chihuahua S.A., de belangrijkste importeur van Apple-producten in Managuay, heeft in een verklaring zijn medeleven uitgesproken. Toch ziet het bedrijf de toekomst zonnig in: ‘Wij verwachten ook van zijn opvolger prachtige hightech-producten te kunnen blijven stelen.’

Geplaatst op

Maohattan: de City in de jungle

Bankencentrum Maohattan, bijna af (2008)

Hoewel zij zich schuilhouden in de jungle, gaat het de maoïstische rebellen van Managuay bepaald niet slecht. Hun flexibele omgang met Lenin en Marx leidde in 2007 en 2008 zelfs tot een heuse vastgoedboom: maoïstische projectontwikkelaars verdienden miljarden peso’s met de bouw van multiplex-cinema’s, Kentucky Fried Chickens en een ultramodern bankendistrict, Maohattan genaamd (foto).

De rebellen vergaten echter één ding: al die torenflats verrieden hun schuilplaats. Het Managuayaanse regeringsleger stormde eropaf en binnen twee maanden woonden de rebellen weer in uitgegraven gaten in de grond.

Foto Conrado Blanco

Geplaatst op

Noche fiesta in bar Sexiboom!





COME TO BAR SEXIBOOM TONITE!

EXPAT SCHAUMPARTY! 


with:


DJ RICARDO
BAND MR. TACO & THE ENCHILADAS
LASOR SHOW
TOPLES DANCE 
WAITRESS IN CAGE
HARD MUSIC
ASIAN GIRL SHOW 
TV WIT ADULT CARTOON
BODY TO BODY MASAJE
AND CULTURE

Happy hour 14:00–23:00 h
Locals Entry $ 56
Foreigners free (if show passport)
Ladies free (if show breast)

SAFETY we have guns lockers! (next to amunition shop)



Geplaatst op

De 3 irreëelste eisen uit de geschiedenis (van Managuay)

De Jemenitische president Ali Abdullah Saleh

SANAA – President Ali Abdullah Saleh van Jemen heeft vandaag een opmerkelijke, nieuwe voorwaarde gesteld voor zijn aftreden: voormalige bondgenoten die naar de oppositie zijn overgelopen, mogen straks niet meedoen aan de verkiezingen, vindt Saleh.

Ook de geschiedenis van Managuay is rijk aan verzwakte leiders die, tegen beter weten in, toch hun stempel op de gang van zaken wilden drukken:

1963: ‘Ik wil bij nader inzien toch geen Turks marmer in mijn mausoleum, maar Italiaans.’ Alleenheerser generaal Fabio Flabendas tegen zijn getrouwen, vanaf zijn sterfbed. Flabendas’ lichaam werd direct na zijn overlijden gedumpt in een massagraf.

1528: ‘Akkoord, ik geef jullie inspraak! Maar niet die meute achter jullie, want die ken ik niet zo goed.’ Gouverneur Matías Fernández de Velasco tegen de voorste twee van een horde zwaarbewapende edelen die hem op het dak van het 46 meter hoge gouvernementele paleis van Mataquintos in een hoek hadden gedreven.

1876: ‘Ik eis een voorsprong van vijf seconden!’ Tiran generaal Bernardo Benzeen tegen zijn politieke rivaal, generaal Marco Schwartz, bij aanvang van een hardloopwedstrijd die bedoeld was om de machtsconflicten tussen de twee voor eens en altijd bij te leggen. Benzeens beide benen waren zojuist, bij het verlaten van de kleedkamer, afgehakt door handlangers van Schwartz.

Geplaatst op

Vakantieboekspel: Win een boek! (4)

In de maandelijkse Vakantieboekprijsvraag behandelen we deze augustus een klassiek voorwerp: de Piedra del Sol. Velen van u zullen deze cirkelvormige steen kennen als de kalender van de Azteken, maar Managuayaanse historici weten wel beter: die vuile Azteken hebben hun kalender natuurlijk gejat van de Manca’s uit Managuay, 4000 km verderop, om er mooie sier mee te maken.

Hoe dan ook: wij hebben een aantal moderniteiten in de Piedra del Sol aangebracht. Hoeveel telt u er? Wie de meeste elementen ziet die niet passen bij de wereld van vóór het jaar 1500, maakt kans op een gratis exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek! Volgend jaar dan, hè. Stuur uw lijst met verschillen naar info@managuay.info en win!

Fotobewerking Federico Miel

Geplaatst op

Cultuur: San Basilio-basiliek


Toen Spaanse kolonisten in 1522 San Luís stichtten, was hun eerste stenen bouwwerk – begrijpelijk – het pand dat moest zorgen voor hun gemoedsrust. Maar na deze hoerenkast eerden zij God en Sint-Basilius met een schitterende, paarse basiliek. De kerk veranderde echter in 1902 in een bouwval door een heftige aardbeving. Tot overmaat van ramp stortte tegelijkertijd de koers van de mango, destijds het wettige betaalmiddel van Managuay, in door overproductie. De inwoners van San Luís maakten echter van de nood een deugd en herbouwden de basiliek met geperste mangoschilfers.

Nog steeds is het gebouw een geliefd trefpunt voor hongerige zwervers, en honden.
Geplaatst op

Lucía de Burgos (84) onschuldig verklaard


SAN LUÍS – Verloskundige Lucía de Burgos is na 48 jaar gevangenschap eindelijk vrij. Volgens Justitie heeft zij in de jaren 60 toch geen baby’s op afstand verwekt om met hun vlees en bloed een enchiladarestaurant te beginnen.

De Burgos trok in 1961 de aandacht toen tijdens een van haar diensten op de afdeling verloskunde van het stadsziekenhuis van San Luís een baby werd geboren. Ze werd onmiddellijk op non-actief gesteld. Een ingeschakelde statisticus concludeerde dat het geboortecijfer tijdens diensten van De Burgos ‘exorbitant hoog’ was. Nu is gebleken dat de expert het geboortecijfer onder meer vergeleek met dat van een metselaar.
Collega’s van De Burgos, die haar wel eens betrapten met een boek, noemden haar ‘raar’ en zeiden dat ze ‘stonk’. Langzaam ontstond het vermoeden dat De Burgos baby’s opwekte bij niet-zwangere vrouwen ten behoeve van de carrière van haar man, een mislukte kok. Een militaire rechtbank bestempelde haar in 1962 tot heks en De Burgos verdween achter de tralies.
De minister van Justitie, generaal Oswaldo Belém, heeft nu verklaard dat het onderzoek ‘waarschijnlijk enkele hiaten bevat.’ Daarna smeekte hij De Burgos om hem niet te bezwangeren.
Overigens herhaalde Belém slechts een officieel vonnis van elf jaar geleden, maar De Burgos kon niet eerder vrijkomen omdat haar dossier zoek was.

Geplaatst op

Rayonhoofden slaags, vergadering opgeschort

Een moddermeester test het parcours bij La Libertina. Oordeel: nog te nat

LA LIBERTINA – De rayonhoofden van de vereniging De Noordelijke Elf Steden hebben zondagavond al na tien minuten hun bijeenkomst moeten afbreken als gevolg van een onderlinge knokpartij, waarschijnlijk wegens alcoholmisbruik.

Voorzitter Wílmer Wáffler verwacht echter dat de besprekingen vandaag kunnen worden hervat, nu hij de rayonhoofden op het protocol heeft gewezen. ‘Dronken zijn is geen punt, maar vechten moet echt wachten tot na de vergadering.’
Wáffler roept iedereen op het hoofd koel te houden, maar de aanhoudende droogte in Managuay heeft een ware Elfstedenkoorts losgemaakt. Het is dan ook voor het eerst in vijftien jaar dat er ‘oriënterend overleg’ plaatsvindt over de Elfstedenrace.

De Elfstedenrace (in het Spaans: la Carrera de Once Cuidades) is een 200 kilometer lange autorally over natuurmodder in het jungleachtige noorden van Managuay. Elke zomer weer wordt er nerveus gespeculeerd over de toestand van de modder: die moet hard zijn, maar zacht genoeg om zoveel brandstof te verbruiken dat bij elk van de elf steden op het parcours moet worden bijgetankt – benzine voor de auto, veel alcohol voor de chauffeur.
De tocht werd voor het laatst in 1997 verreden: winnaar werd Evo de Bembas, nu cocaboer in Bolivia.

Geplaatst op

Zomergasten Managuay zet puist uitknijpen op de kaart



MATAQUINTOS – De Managuayaanse versie van Zomergasten heeft een nationale rel ontketend. Steen des aanstoots: een filmpje van het uitknijpen van een puist.

Het betreft hetzelfde fragment dat ook Annet Malherbe gisteravond liet zien bij de VPRO, waarin een grote cyste wordt ontlast. In Managuay, een land waar rokende kleuters op sigarettenpakjes staan afgebeeld en waar kinderboeken als ‘Nijntje wordt moeder’ in de winkel liggen, geldt het uitknijpen van puisten als laatste taboe.

‘Knettergek, dat filmpje,’ briest Paco Tornado, leider van de extreem-rechtse partij PPP. ‘Dat is geen puisten uitknijpen meer, dat is een fascistische ideologie.’ Kardinaal Esposo, hoofd van de katholieke kerk in Managuay, noemt puisten uitknijpen ‘een vorm van westerse decadentie’ en stelt: ‘Pus is een keuze.’

Ondanks de heftige reacties is het uitknijpen van puisten een niet weg te denken onderdeel van de Managuayaanse cultuur. Het markeert de overgang van jeugd naar volwassenheid als een moeder de eerste puist van haar puberzoon of -dochter leegdrukt (het fiesta explosión). De overheid spoort de bevolking al jaren vergeefs aan om af te zien van het uitknijpen van puisten in het openbaar, of ‘op zijn minst als er toeristen in de buurt zijn.’