Berichten

Geplaatst op

‘Schoenenmerk Sacha schuldig aan plagiaat’

De Aztec-schoen of ‘Ponshoe’, met ponchoprint, van Sacha

AMSTERDAM – Schoenenmerk Sacha maakt zich mogelijk schuldig aan plagiaat. Het gaat om de zogenoemde Aztec-vrijetijdsschoen met een Latijns-Amerikaans motief.

Dat zegt Sancho’s Oncho’s, een Nederlands bedrijf dat poncho’s uit het Zuid-Amerikaanse Managuay vermaakt tot kleding. Bestuursvoorzitter Sancho: ‘Wij werken al maanden aan een sneaker met ponchoprint, de Ponshoe. Dus wij vinden dit wel heel toevallig.’ Sancho’s Oncho’s bracht in 2011 de goed verkopende ‘pantaloncho’ op de markt en brak in de zomer van vorig jaar door met de ‘bikinoncho’.

Het bedrijf weet nog niet hoe het gaat reageren, maar dat juridische stappen zullen worden ondernomen, staat vast. ‘Alleen via de rechter kan Sacha dit goedmaken,’ aldus Sancho. ‘Maar een goed paar cowboylaarzen zou ook leuk zijn.’

Sancho’s Oncho’s adverteert onder meer in Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek.

Geplaatst op

Ook rel in Managuay om ‘Sint’

Zoals elk jaar barst ook in Managuay de discussie los over de plaatselijke ‘Sinterklaas’. Alleen: deze Sint-Cerberus mishandelt kleuters en laat niet eens een cadeautje achter.

We belden met Patrick M’fofo, Zuid-Amerika-specialist van het Meertens Instituut voor Volkenkunde:

Wat zijn de overeenkomsten tussen onze Sinterklaas en Sint-Cerberus?
Ze zijn allebei geïnspireerd op christelijke heiligen, compleet met mijter, mantel en staf. En ze hebben hulpjes: bij ons Zwarte Piet, bij hen Pedro el Negro.

En de verschillen?
Zwarte Piet heeft een roe, Pedro el Negro gebruikt pepperspray.

Pepperspray? En Sint-Cerberus is de goedheiligman die de kindertjes troost?
Troost? Zodra ze verblind zijn, krijgen ze de staf van Sint-Cerberus zelf er nog eens overheen.

Wat is eigenlijk de lol van deze vorm van kindermishandeling in Managuay?
Nou, de oom of neef die Sint-Cerberus speelt, heeft doorgaans een goede tijd. Maar die is dan ook dronken.

Dus iedereen is opgelucht als eind december Sint-Cerberus weer vertrekt?
Jazeker. Dan kunnen oom of neef weer, ongehinderd door die onhandige verkleedspullen, de kleintjes in elkaar rammen.

Bedankt voor dit gesprek.
Mag ik de groeten doen?

Geplaatst op

Klassieker: De boot in de rivier

Deze maand is het 25 jaar geleden dat de kerncentrale van Tsjernobyl explodeerde, maar voor Managuay blijft 1986 het jaar van De boot in de rivier, een pareltje van de Managuayaanse, homo-erotische cinema. De film van Benicio Malandreddu veroorzaakte een enorme opschudding in het katholieke land: Malandreddu werd beschoten, zijn dochtertje werd ontvoerd, auto’s werden in brand gestoken en in de weekeinden werden drankwinkels beroofd (maar dat laatste is normaal).

De reden van alle opwinding was de scène op de foto, waarin bootsman Pepe (foto, links) tijdens een tocht door de jungle een hand op de schouder legt van zijn geliefde Marco, terwijl beiden half ontkleed zijn. Het lijkt een onschuldige daad in een land waar mannen elkaar bij wijze van begroeting bij de testikels grijpen, maar, zoals een woeste criticus destijds schreef: ‘dat is iets héél anders.’

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Geplaatst op

Nazomer in Managuay: Het militaire pretpark

Antieke tanks worden goed onderhouden, zodat ze ook nu nog op bloedige wijze een opstand neer kunnen slaan

Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: het Glorieuze Museum van het Leger en zijn Glorieuze Oorlogen ter Meerdere Glorie van het Glorieuze Vaderland, annex pretpark, in Cabúm

Net als elke zichzelf respecterende dictatuur heeft ook Managuay een oorlogsmuseum. Het past perfect bij het land: leugenachtig, onveilig en afgebladderd.
 
Door Jens Mikkelsen

Het Museo Glorioso del Ejército y sus Guerras Gloriosas para la Gloria Superior de la Patria Gloriosa (Glorieuze Museum van het Leger en zijn Glorieuze Oorlogen ter Meerdere Glorie van het Glorieuze Vaderland) is een museum annex pretpark in Cabúm, iets ten noorden van Mataquintos. Vóór de staatsgreep van 2006 was het een en al propaganda voor de toenmalige maoïstische dictatuur, iets waar de rechtse generaals zich altijd tegen verzetten. Toen zij eenmaal aan de macht waren, sloten zij het museum echter in hun armen. Waar ooit ‘maoïsme’ stond, staat nu ‘militarisme’, en klaar is kees.

Zodra je door de poort het terrein op loopt, over de met kinderkopjes geplaveide weg (échte kinderkopjes, van de Kinderdagverblijvenrevolte van ’98), wordt de omvang van het museumcomplex je duidelijk. Om het centrale gebouw heen, dat bestaat uit zeven loodsen, ligt een grasvlakte ter grootte van enkele voetbalvelden. Her en der klimmen kinderen in bomen en beelden van inmiddels verdreven, verguisde of gerehabiliteerde dictators, van zowel maoïstische als militaire snit.

Draaimolens staan tussen tanks uit elk decennium van de vorige eeuw. De voertuigen zijn opvallend goed onderhouden, zelfs de oudste. Dat komt, laat ik mij later door een conciërge vertellen, omdat het Managuayaanse leger nogal eens een antieke tank nodig heeft om een opstand neer te slaan en een van de modernere exemplaren het niet meer doet. ‘Komt dat vaak voor?’ vraag ik. ‘Niet zo vaak,’ luidt het antwoord. ‘Eens per maand.’

Terwijl ik de op de grond liggende, doorgeladen kalasjnikovs omzeil – niet aanraken, had de conciërge nog gezegd, die zijn vergeten door dronken soldaten die ’s nachts nog even in de botsauto’s gaan – bereik ik het museum zelf. Het is het paradijs voor elke nationalistische Managuayaan: overal de rood-wit-blauwe vlag, opgepoetste oorlogswapens en af en toe een opgezette lama in bladgoud.

Pronkstuk is de Glorieuze Zaal van Groot-Managuay. Achter een klein fonteintje hangt, aan de muur, een enorme geschilderde landkaart van Groot-Managuay. Op het eerste gezicht lijkt het me vooral een kaart van Zuid-Amerika – en dat klopt. Groot-Managuay is niet het huidige, door land ingesloten staatje met wat extra grond erbij, maar alle gebieden tussen de Galápagos-eilanden (nu Ecuador), de monding van de Amazone (Brazilië) en Patagonië (Argentinië). De Managuayaanse regering, en dus ook de huidige militaire junta, claimt praktisch heel Zuid-Amerika sinds 1527.

Wat frustrerend. Het is niet eenvoudig om Managuayaan te zijn.

Geplaatst op

‘Snelweg Bolivia kan door Managuay’

Een deel van de M1, de snelweg van Chuco naar Mataquintos

MATAQUINTOS – Nu Bolivia de aanleg van een snelweg door een natuurreservaat heeft afgeblazen vanwege hevige protesten, biedt Managuay zich aan als alternatief.

Daarmee aast het land op een lucratief contract met de Braziliaanse overheid, die via zijn buren toegang zoekt tot de havens aan de Stille Oceaan. ‘Wij stellen ons land open voor onze vrienden uit Brazilië,’ verklaarde Eduardo Dinero, de Managuayaanse minister van Economie, vanochtend. ‘Als ze hun snelwegen aansluiten op ons hoogwaardige wegennet, zijn ze zó aan de andere kant van het continent.’ Het totale aantal geasfalteerde snelwegkilometers in Managuay bedraagt momenteel drie.

Van protesterende Indianen zal men in de bananendictatuur geen last hebben: demonstranten worden er doorgaans overreden door een tank.

Geplaatst op

Cultuur: San Basilio-basiliek


Toen Spaanse kolonisten in 1522 San Luís stichtten, was hun eerste stenen bouwwerk – begrijpelijk – het pand dat moest zorgen voor hun gemoedsrust. Maar na deze hoerenkast eerden zij God en Sint-Basilius met een schitterende, paarse basiliek. De kerk veranderde echter in 1902 in een bouwval door een heftige aardbeving. Tot overmaat van ramp stortte tegelijkertijd de koers van de mango, destijds het wettige betaalmiddel van Managuay, in door overproductie. De inwoners van San Luís maakten echter van de nood een deugd en herbouwden de basiliek met geperste mangoschilfers.

Nog steeds is het gebouw een geliefd trefpunt voor hongerige zwervers, en honden.
Geplaatst op

Nieuw plan beveiliging Kunsthal Rotterdam

De Kunsthal in Rotterdam, daags na de roof van afgelopen maandag

ROTTERDAM – De Kunsthal in Rotterdam bekijkt een nieuw plan voor de beveiliging van het museum. Het plan is afkomstig van een militair museum in Managuay.

Dit Legermuseum, officieel Museo Glorioso del Ejército y sus Guerras Gloriosas para la Gloria Superior de la Patria Gloriosa (Glorieus Museum van het Leger en zijn Glorieuze Oorlogen ter Meerdere Glorie van het Glorieuze Vaderland) geheten, beschikt over een beveiliging volgens de uienschilmethode. Emily Ansenk, directrice van de Kunsthal: ‘Dat betekent dat er verschillende “schillen” van verdediging zijn, als het ware. En dat er tranen bij komen kijken, maar dat is vanwege de peppersprayinstallatie.’

Het Legermuseum, een paradepaardje van de militaire junta, heeft als eerste verdedigingslinie een gracht met kokende olie. De tweede linie bestaat uit een deurbel. Dan bevindt zich in de aankomsthal een halve cirkel pepperspraykanonnen en de vierde linie is een, bij elk kunstwerk klaarliggende, gietijzeren berenklem die bezoekers die dichter dan een halve meter naderen, een been afzet. Ansenk: ‘En dan schijn je nog een aparte vleugel in het museum te hebben waar de lama’s van de Manguayaanse cavalerie wonen, en daar loopt altijd wel een dronken korporaal rond.’

Ansenk zegt het plan te bestuderen, maar geeft toe dat het voor Nederlandse begrippen ‘nogal assertief’ is. ‘En dat moet je willen.’

Geplaatst op

Organisator Love Parade naar Managuay

Rainer Schaller tijdens de Love Parade van 2008 in Dortmund

MATAQUINTOS – Rainer Schaller, de organisator van de Love Parade waarbij vorige week in Duisburg 21 doden vielen, is vanochtend gearriveerd in bananendictatuur Managuay. Het ministerie van Foltering heeft hem uitgenodigd voor een masterclass.  

De dienstdoende minister, generaal Hérculo Pinto de Caña, kan niet wachten om Schaller te horen spreken. ‘Deze man kan grote mensenmenigten samenbrengen, en vervolgens vernietigen. Dat zijn voor ons belangrijke vaardigheden.’ Pinto de Caña is met name te spreken over het concept van een tunnel die zowel in- als uitgang is. ‘En dan blokkeer je de uitgang, terwijl de toestroom van mensen doorgaat – fenomenaal. Simpele oplossingen zijn vaak de beste.’

Pinto de Caña overweegt om Schaller een baan als evenementencoördinator aan te bieden. ‘Maar ook het organiseren van personeelsfeesten is een mogelijkheid,’ oppert hij, hiermee vooruitlopend op de aanstaande afslankoperatie binnen de Managuayaanse overheid.

Het Managuayaanse ministerie van Propaganda kijkt ondertussen met veel belangstelling naar de burgemeester van Duisburg en de hoofdcommissaris van politie, die met veel succes de verantwoordelijkheid voor het Love Parade-drama weten door te schuiven.  Zij wilden niet reageren.

Geplaatst op

Pesten in Managuay heet plagen

Bewoners verdienen een zakcentje voor directeur Mentchikoff

In Nederland neemt het pesten in verzorgingstehuizen toe. Hoe zit dat in Managuay? Een reportage.

Door Jens Mikkelsen

Hoewel de meeste ouderen in Managuay bij familie vegeteren en niet in een verzorgingstehuis, staat aan de rand van Mataquintos een charmant seniorenverblijf: Casa Rojo de Tarde. We ontmoeten de directeur, kolonel Vladimiro Mentchikoff, in de hal van zijn majestueuze gebouw, staand met enkele bejaarden rond een bewoonster met een witte puntmuts op. ‘Gordeldier! Gordeldier!’ roept de directeur haar toe, maar hij is zo vriendelijk zijn ontspanningsspel te onderbreken om met ons een rondje te lopen.

‘Bij ons wordt niet gepest,’ verklaart Mentchikoff trots, terwijl we langs de eetzaal wandelen. ‘Onze bewoners zijn juist heel hartelijk voor elkaar. Ze helpen bijvoorbeeld degenen die niet zelfstandig kunnen eten.’ Hij wijst op een tweetal senioren, die in een hoek tomaten gooien naar een bejaarde man die op een stoel zit vastgebonden.
‘Of degenen die nog twijfelen over hun seksuele identiteit,’ vult de directeur aan, knikkend naar een passerende bewoonster in pyjama met op de rugzijde geschreven: ‘Ik ben een hermafrodiet.’

Dan wordt uw verslaggever aangeklampt door een verward uitziende bejaarde met een dikke streep tandpasta op zijn lippen. ‘Help me, help me! Het leven is hier ondraaglijk!’ ‘Ach, als het niet Brunoldi is, onze toneelspeler,’ lacht Mentchikoff hartelijk. Hij fluistert ons toe: ‘Die diva komt alleen maar op journalisten af.’ Er verschijnt een groep in zwart leren pyjama’s gestoken senioren, die zich over de verwarde man ontfermen. ‘Weet u,’ vervolgt de directeur op filosofische toon, ‘dat pesten – ik noem het liever plagen.’ Hij wijst naar de elektrische batons waarmee Brunoldi naar de zogenaamde separeersuite wordt begeleid. ‘Een beetje senior moet tegen een stootje kunnen.’

Met gemengde gevoelens, en een klein beetje trek, verlaten we Casa Rojo de Tarde.

Geplaatst op

Politie Managuay vindt Higgs-deeltje

De LHC-deeltjesversneller in Genève, Zwitserland

PUEBLO POÑO – De politie in het Managuayaanse Pueblo Poño zegt dinsdagnacht het ontbrekende Higgs-deeltje gevonden te hebben.

Of het gaat om hetzelfde deeltje dat door natuurkundigen wordt beschouwd als de ontbrekende schakel in de deeltjesfysica, is echter onwaarschijnlijk: in een korte verklaring verwees de commissaris van politie naar Benjamin Higgs, een vermeende Britse spion die in 1964 nabij Pueblo Poño door agenten aan flarden werd geschoten. Alle delen van zijn lichaam zijn achteraf teruggevonden, behalve zijn linkerduim – tot nu. ‘Eindelijk hebben we hem helemaal, die klootzak,’ gnuifde de commissaris.

De internationale pers, inderhaast toegesneld, reageerde teleurgesteld op de verklaring. Fysici van de LHC-deeltjesversneller in Genève kondigden gisteren nog aan goede hoop te hebben dat het Higgs-deeltje spoedig zou worden gevonden. Verslaggevers van de wetenschappelijke tijdschriften Nature en The Lancet beklaagden zich bovendien over de stugge houding van de Managuayaanse autoriteiten. ‘Op de vraag “Gaat het om een van de bouwstenen van het leven?” werd nogal geïrriteerd gereageerd,’ aldus een van hen. ‘Om maar te zwijgen van “Heeft uw deeltje een massa die ligt rond de 125 giga-elektronvolt?”‘

De vraag ‘Zullen we rum gaan drinken?’ kon echter op meer enthousiasme rekenen: in Pueblo Poño werd door politie én journaille tot in de kleine uurtjes gefeest.