Berichten

Geplaatst op

Democratie à la Poetin is ‘verleidelijk’

Vladimir Poetin, premier en aanstaand president van Rusland, brengt zijn stem uit

MANAGUAY – Generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, heeft de democratie in Rusland ‘verleidelijk’ genoemd. Hij is geboeid door ‘de prikkelende combinatie van verkiezingen enerzijds, en minachting van de kiezer anderzijds.’

Dat zei een woordvoerder zondagavond, direct nadat bekend werd dat Vladimir Poetin volgens exit polls al na één stemronde terugkeert naar het ambt van president van Rusland. Managuay stuurt een speciale commissie naar Moskou om de democratie aldaar nader te onderzoeken. ‘Generaal Jamón is erg gecharmeerd van sommige aspecten,’ aldus de woordvoerder, ‘zoals het verschijnsel van de draaideurstemmers.’ Dit zijn pro-Poetin-kiezers die per bus van stembureau naar stembureau zijn gereden om steeds opnieuw hun stem uit te brengen. ‘Al geef ik toe dat dit fenomeen in Managuay op moeilijkheden zou stuiten, gezien de toestand van ons wegennet.’

De Zuid-Amerikaanse bananendictatuur Managuay kent al jaren een eigen model van democratie, ‘de Derde Weg’. Daarbij heeft niet de bevolking, maar generaal Jamón stemrecht. Oppositie is er amper. Iemand als de Russische communist Zioeganov, die als tweede eindigde en de verkiezingen ‘absoluut oneerlijk en waardeloos’ noemde, is in Managuay moeilijk denkbaar. Toch zou Jamón daar niet bang voor zijn. ‘Ach, politieke gevangenen zul je altijd hebben,’ schamperde de woordvoerder. Om zich direct daarna te corrigeren: ‘Pardon, ik bedoel natuurlijk: mensen met een afwijkende mening.’

Geplaatst op

Moet Europa overstappen op de peso?

In Mataquintos worden de speciale prullenbakken voor muntgeld vijfmaal daags aangeharkt door de terreinopzichter.

MATAQUINTOS – Moet Europa overstappen op de Managuayaanse peso? Met die vraag dook ik de straten van Mataquintos in. Het gemiddelde antwoord: nee, natuurlijk niet.

Door Jens Mikkelsen

Nu de wisselkoers van de Managuayaanse peso recordhoogten bereikt – 1 peso is 0,000095 euro waard – kun je je natuurlijk voorstellen dat de valuta een betere belegging is dan de geplaagde euro. ‘Dat kun je,’ zegt Manolo Vondorff in de Folterstraat, ‘maar dan ben je wel een randdebiel.’ De truckchauffeur is onderweg naar de dokter omdat hij door rugklachten arbeidsongeschikt is. Niet vanwege het vele zitten in de cabine, maar omdat bij het ontvangen van zijn laatste loonzakje, à 6 kilo aan kleingeld, twee van zijn wervels het begaven.

Een meisje op het Martelplein giechelt als haar naar de Managuayaanse peso wordt gevraagd. ‘Als ik een nieuw vriendje heb van wie ik geen kind wil, dan vul ik gewoon mijn je-weet-wel met kleingeld,’ zegt Maya. Want het metaal van de peso heeft zaaddodende eigenschappen? ‘Nee, dan kan hij gewoon niet naar binnen.’ Haar vader, die ernaast staat, zou het liefst de euro invoeren. ‘Die peso is zo weinig waard: zelfs de armen vegen er hun reet mee af.’

Letterlijk: wie een minuut lang hamert op het zachte muntje, houdt een grote plaat over met papierachtige kwaliteiten waar een heel gezin een week lang zijn billen mee kan afvegen.

Tot zover een reportage uit de Pressiemiddelenbuurt.

Geplaatst op

Mogelijk kunst gestolen uit museum, of niet

Kunst in een museum

CABÚM – Onbekenden hebben vanochtend mogelijk een kunstroof gepleegd, waarschijnlijk in het legermuseum van Cabúm. Maar misschien ook niet.

‘De dieven sloegen vermoedelijk rond 06:00 uur vanochtend hun slag. Of iets eerder, of later,’ zegt een politierechercheur. Daarbij is waarschijnlijk de voordeur van het museum geforceerd, ‘maar het kan ook de achterdeur zijn, of het raampje bij de coffee corner aan de zijkant.’ Voor de zekerheid zet de politie het terrein rond het museum af. ‘Althans: dat is het plan.’

Wat er precies is gestolen, is nog onduidelijk. Een woordvoerder van het museum kan of wil nog niets zeggen. ‘Misschien hebben ze iets meegenomen, maar we hebben veel lelijks hangen, dus dat is maar de vraag.’ De woordvoerder weet niet waar alle commotie opeens vandaan komt, maar dat er iets aan de hand zou kunnen zijn, sluit hij zeker niet uit. Hij verwacht dat het museum aan het eind van de ochtend met een persconferentie komt. ‘Maar pin me er niet op vast.’

Het is nog onduidelijk hoe lang dit stukje op deze nieuwssite mag blijven staan.

Geplaatst op

Model heeft truc tegen zenuwen: blote borsten

Dolores, donderdag, toen zij bij de generale repetitie had moeten zijn

MATAQUINTOS – Fotomodel Dolores, die vanavond het Gala van de Managuayaanse Film presenteert, bekent op te zijn van de zenuwen. Gelukkig heeft ze er een truc voor: haar borsten laten zien.

‘Ik ben echt bloednerveus,’ vertelt Dolores aan !Tetas!, een van de betere roddelbladen van Managuay. Het blad sprak Dolores donderdag bij de opening van haar lingeriewinkel G-String in de Managuayaanse hoofdstad Mataquintos. ‘Ik wil het zonder autocue doen, echt het publiek in kijken,’ aldus het fotomodel. ‘Maar als ik het niet meer weet, laat ik gewoon mijn tieten zien. Je valt toch terug op datgene waar je goed in bent.’ Dolores werkte in het verleden als danseres in stripteaseclubs en bordelen, waar zij de bijnaam ‘De Afgelikte Enchilada’ verdiende.

Uit het artikel blijkt verder dat Dolores niet van plan is verder te gaan dan blote borsten. ‘Of ik ook mijn colocolo* laat zien? Ha ha, niet voor dat salaris.’
Dan, tegen een winkelmedewerker: ‘Wat is dit ook weer voor ding? O ja, een schaar.’

* Colocolo = een soort buideldier

Geplaatst op

Werk Oscar Niemeyer (1907-2012) ontdekt

Lunchroom Clivia in San Hernando


Oscar Niemeyer (1907-2012), de Braziliaanse architect die gisteren overleed, werd wereldberoemd met zijn modernistische gebouwen. Dat hij ook in buurland Managuay opdrachten heeft aangenomen, is minder bekend. Het bovenstaande werk, lunchroom Clivia in San Hernando, is volgens sommigen ‘briljant in zijn eenvoud en het bewijs van de dynamisch-sensuele potentie van gewapend beton.’ Volgens anderen is het ‘fucking lelijk.’

Geplaatst op

Poederbrief veroorzaakt consternatie in Vendelona


VENDELONA – Een poederbrief heeft gisteren consternatie veroorzaakt op het politiebureau van provinciestad Vendelona. Het probleem werd op typisch Managuayaanse wijze getackeld: met een tank.

Een echtpaar dat de poederbrief had ontvangen, gaf hem verontrust af op het bureau. Aanvankelijk dachten de agenten dat het om verkeerd bezorgde post ging aan cocaïnefirma Coca Loca, maar toen dit na een telefoontje niet het geval bleek en het dus mogelijk ging om het besmettelijke antrax, stuurden de agenten het echtpaar haastig de straat op, waar zij werden gesommeerd de brief omhoog te houden. Na drie minuten arriveerde een tank die de envelop onder vuur nam.
De woning van het echtpaar is voor onbepaalde tijd in beslag genomen door de tweede assistent van de vice-districtschef van een Managuayaanse geheime dienst.

Geplaatst op

Voorbereidingen op verhit Nieuwjaar in de Andes


SAN CRISTÓBAL – Ramira Martí staat doodgemoedereerd een shaggie te roken terwijl ze jerrycans benzine doorgeeft op het centrale plein van San Cristóbal, een stadje in de Andes van Managuay. ‘Geen punt,’ lacht ze, ‘er verbrandt hier elk jaar wel iemand.’


Door Jens Mikkelsen

De jaarwisselingen in het Zuid-Amerikaanse land zijn berucht: illegaal vuurwerk zorgt voor honderden doden en gewonden, de politie blijft op haar post en in de ochtend verklaart de Staatsgezondheidsdienst dat alles rustig is verlopen.

Ramira Martí weet wel beter. Het volksfeest van San Cristóbal bestaat uit het aanleggen van een vuur dat wel vijftien meter hoog kan worden en waar de jonge mannen van het plaatsje zo dicht mogelijk tegenaan moeten dansen. Wie als eerste zijn snor schroeit, ontvangt derdegraads brandwonden in zijn gezicht, maar ook de unieke kans om de nacht door te brengen met een scholiere naar keuze.
Ramira lacht: ook zij was ooit zo’n scholiere. ‘Ik was vijftien, dus wist van toeten noch blazen. Ik vond er niks aan. Dus toen hij zijn vriendengroep erbij haalde, ging ik er snel vandoor!’
Het wordt een enerverend feest, vanavond in San Cristóbal.
Geplaatst op

Lunchpartner Strauss-Kahn: ‘Ik verdien beter’

Journaliste Tristane Banon dient een aanklacht in tegen Dominique Strauss-Kahn

NEW YORK – De man met wie Dominique Strauss-Kahn zou lunchen op de dag dat hij seks had met een kamermeisje, voelt zich tekort gedaan nu de voormalige IMF-chef een nieuwe aanklacht aan zijn broek heeft.

Dionisio ‘El Toro’ Farfán, een in New York woonachtige Managuayaan die met Strauss-Kahn versiertrucs uitwisselde, beziet met gemengde gevoelens de aanklacht van de Franse schrijfster en journaliste Tristane Banon wegens een vermeende aanranding in 2002. ‘Aan de ene kant: goed dat ze hem aanpakt. Aan de andere kant: waarom mij niet?’

Volgens Farfán was hij Banon al een half uur aan het aanranden toen Strauss-Kahn verscheen. ‘Dominique botste per ongeluk tegen haar op, en wie gaat nu met de eer strijken?’ Het is, zegt Farfán, een terugkerend patroon. ‘Al die gebakjes die ik onheus heb bejegend, en erger – waar zijn ze nu? Vrouwen zijn alleen maar uit op mannen met macht.’

Farfán overweegt voorgoed terug te keren naar Managuay – maar niet van harte. ‘Daar kun je tenminste elke vrouw van boven de twaalf vrijuit betasten. Maar ja, wat is de lol? Dat vinden ze alleen maar lekker.’

Geplaatst op

1700: Cristina Truita Merluza


Cristina Truita Merluza (1677-1734) is misschien wel de minst omstreden figuur uit de Managuayaanse geschiedenis. Als dochter van een koopman uit Cádiz maakte zij in 1685 de oversteek naar Zuid-Amerika, waar haar vader een tabaksplantage begon. Cristina trok zich het lot van de arme slaven aan. Ze stichtte in 1700 een hospitaal, bekwaamde zich in wondverzorging, tandheelkunde en verloskunde en werd immens populair onder de inheemse bevolking van de toenmalige Spaanse kolonie. Totdat haar vader uit jaloezie haar schedel brak met een kokosnoot, onder het uitroepen van: ‘En waar ben je nou, met je wondverzorging?’

De Managuayanen hebben Cristina tot op de dag van vandaag in hun hart gedragen en koesterden haar geboortehuis, een eenvoudige plaggenhut die beetje bij beetje is uitgebouwd tot een schitterende villa in barokstijl. In 2003 echter sloopte de stad San Pedro het gebouw om er een modern wooncomplex neer te zetten (foto, complex nog steeds in aanbouw).
Geplaatst op

Dictators ruziën om toevluchtsoord Kadhafi

Kolonel Kadhafi gisteren, in een video waarin hij meldt dat alles onder controle is

MATAQUINTOS – Dictators van over de hele wereld willen de Libische leider Kadhafi, die in eigen land onder druk staat, asiel aanbieden. De militaire junta van Managuay voelt zich alvast gepasseerd.

‘Wij bieden Kadhafi het beste wat we hebben,’ briest de minister van Buitenlandse Zaken en Landbouw, generaal Arnoldo Pelotón. ‘Een villa, gratis papaja’s, kinderarbeid. Maar je zal zien dat straks een populist als Hugo Chávez er met de kluif vandoor gaat.’ Stevige taal: binnen de belangenvereniging van dictators, Krachtige Leiders United, wordt de Venezolaanse president Chávez niet voor vol aangezien omdat hij door een te groot deel van zijn bevolking wordt gesteund.

Pelotón geeft de moed echter niet op. ‘Kadhafi zal zich hier thuisvoelen. Ook onze islamitische gemeenschap heeft dat typisch Managuayaanse joie de vivre in zijn hart gesloten.’ Mogelijk wilde Pelotón daarmee zeggen dat de enige moslim van het land, Jamal Sánchez, in armoede leeft, net als de rest van de bevolking.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Seksuele voorlichting

Brugklassers in Managuay onderweg naar een schoolfeest

Alejandro Recorre (29) haalt zijn dochters op van privéles. ‘Seksuele voorlichting,’ zegt hij besmuikt. ‘Ik wil niet dat iemand ze ziet.’ Terwijl de meiden plaatsnemen op de achterbank, start hij de auto. Hebben ze gevraagd waar de baby’tjes vandaan komen? ‘Nee,’ lacht Luz (9). ‘Wel of het oké is als je vriend je swaffelt in het openbaar.’ Elizabeth (10): ‘En welk cadeautje mag je eisen als hij zijn vrienden meeneemt?’

In Managuay zijn de zeden losser dan bij ons. Tegelijkertijd is Alejandro een vooruitstrevend vader, want in het van katholicisme doordrenkte land is seksuele voorlichting taboe. Dat leidt tot paradoxale situaties: een meisje dat vraagt wat vrijen is, wacht een dodelijke stilte, maar heeft ze op haar zeventiende nog geen kind gebaard, dan geldt ze opeens als een stijve trut.

Ook de liberale Alejandro herkent dit soort tegenstrijdigheden. Zelf zou hij bijvoorbeeld nooit toestaan dat zijn dochters in het ouderlijk huis de liefde bedrijven. ‘Niet dat ik hun seksualiteit negeer,’ legt hij uit vanachter het stuur, ‘maar waarschijnlijk lig ik dan zelf al in bed met iemand. Hun lerares of zo.’

De kinderen moeten er zelf maar achterkomen. En dat gebeurt – al doet menig broodje aap de ronde. Nee, niet elke Managuayaanse brugklasser surft thuis internet af op zoek naar een sexdate. Dat doen ze in de bibliotheek, want hier heeft bijna niemand een computer. En zelfs dan gelden er regels: zo mag het scharreltje absoluut niet jonger zijn dan elf jaar.

Vanaf de achterbank klinkt een kreet. ‘Papa, stop!’ roept Luz. ‘Ik wil tepelklemmen kopen, voor als ik Manuel weer zie.’ Zuchtend brengt Alejandro de auto tot stilstand. Terwijl de meiden naar de sexshop rennen, steekt hij een sigaret op. ‘De jeugd van tegenwoordig,’ zegt hij hoofdschuddend. ‘In mijn tijd deden we het gewoon met een nijptang.’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.