Categorie: cultuur

Geplaatst op

Eerbetoon aan Videla: dissidenten uit vliegtuig

De Río de la Plata, gezien vanuit de lucht

MATAQUINTOS – De militaire junta van Managuay voert extra dodenvluchten uit vanwege het overlijden van Jorge Videla, ex-dictator van Argentinië. De ‘saluutworpen’ zijn bedoeld als eerbetoon.

De Argentijnse dictatuur (1976–1983) staat erom bekend dat ze verschillende malen politieke tegenstanders gedrogeerd uit een vliegtuig in de Río de la Plata heeft geworpen. Buurland Managuay, tegenwoordig de laatste dictatuur van Zuid-Amerika, heeft die traditie overgenomen. Generaal Hérculo Pinto de Caña, minister van Foltering en Milieu: ‘Voordat Videla kwam, gebruikten we in Managuay duikplanken en een zwembad. Nu weten we dat het met vliegtuigen en de Atlantische Oceaan gewoon beter werkt. Een groot staatsman is heengegaan. ‘

Aangezien de Managuayaanse overheid geen toestemming heeft gekregen om door het luchtruim van Argentinië te vliegen, gooit het haar dissidenten in de Zuidelijke Woestijn, pal aan de Argentijnse grens. Het is de bedoeling dat de ‘saluutworpen’ doorgaan tot aan Videla’s begrafenis. Pinto de Caña: ‘Het is nog niet bekend wanneer die zal zijn, maar maakt u zich geen zorgen: wij hebben dissidenten genoeg.’

Videla overleed afgelopen vrijdag, op de dag dat de Managuayaanse junta in Nederland een eigen propagandaboek ten doop hield: Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Pinto de Caña spreekt van ‘een duistere wolk op een feestelijke dag’, maar ziet ook lichtpunten. ‘Als dat aandacht voor het boek genereert, levert het ons weer een paar extra knaken op, ja toch.’

Geplaatst op

Internationale aanbieding voor Anouk dankzij deelname Songfestival

Anouk op het Songfestival, gisteren in Zweden


MATAQUINTOS – Behalve een plek in de finale van het Songfestival heeft Anouk nu ook een ander ticket op zak: namens Managuay mag ze uitkomen voor Latinovisión, het Songfestival van Latijns-Amerika.

De zangeres, die gisteren met het nummer ‘Birds’ ons land voor het eerst in negen jaar naar de finale voerde, is in de smaak gevallen bij het staatshoofd van Managuay, generaal Jamón. ‘Zo’n lekker gebakje mag je toch niet in Nederland laten,’ zou hij volgens een woordvoerder hebben gezegd. ‘Ze heeft Zuid-Amerikaanse kwaliteiten. Vier kinderen, dat duidt op baarkracht.’

Dat de 38-jarige Haagse niet de Managuayaanse nationaliteit heeft, is volgens de woordvoerder geen probleem. ‘Dat klappen van de zweep kennen we.’ Managuay heeft in het verleden vaker internationale beroemdheden postuum tot Managuayaaans staatsburger verklaard, zoals Albert Einstein, Winston Churchill en Moeder Theresa.

Het is nog niet bekend of Anouk ingaat op de aanbieding. Latinovisión, het Songfestival van de Spaanstalige wereld, vindt eind mei plaats in de Venezolaanse stad Merida. Gewoonlijk vaardigt de bananendictatuur Managuay een 72-koppige, militaire fanfare af, maar dit jaar wil het land het over een andere boeg gooien – of toch niet. De woordvoerder: ‘Hoe zingt Anouk de Radetzkymars?’

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Troonwisseling

Jorge Zorreguieta (r) naast juntaleider Jorge Videla

‘Máxima?’ Marco Cortes (28) schudt zijn hoofd. Zijn broer Rico (31): ‘Jawel, dat is die van “buurman, wat doet u nu”!’ We complimenteren Rico met zijn kennis van Nederlandse filmklassiekers uit de jaren tachtig, maar vertellen hem dat de dame in kwestie Tatjana heet, en niet Máxima. Rico kijkt teleurgesteld. ‘Dan geef ik het op.’

De koningin der Nederlanden is vanaf dinsdag een Argentijnse, maar in Managuay kent men haar amper. Argentijnen staan hier bekend als arrogante en verwijfde cappuccinodrinkers, en die kun je beter op afstand houden. De uitzondering: Jorge Zorreguieta, Máxima’s vader. De oud-minister uit de tijd van de Argentijnse dictatuur (1976–1983) geldt in Managuay als een gerespecteerd politicus.

Menig Managuayaan denkt met weemoed terug aan de tijd dat niet alleen zij, maar ook de buurlanden door militaire junta’s werden aangestuurd. Een periode van internationale solidariteit, geïllustreerd door een vrij verkeer van politieke gevangenen: die konden worden gearresteerd in Asunción (Paraguay), gemarteld in Mataquintos (Managuay) en bij Montevideo (Uruguay) in de Atlantische Oceaan geworpen.

Ook Argentinië deed mee, maar of Zorreguieta als minister van Landbouw van de dodenvluchten heeft geweten? Nee, zei generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, onlangs in een interview. Jamón herinnerde zich een brief van zijn oude penvriend: ‘Dan schreef hij geërgerd: “Ik presenteerde een mooi plan voor de export van steaks, maar toen zei de minister van Nationale Defensie: ‘Dat gaat niet, alle vliegtuigen zitten al vol.’ Iedereen begon te lachen. Waar sláát dat toch op?” O o, die Jorge, dacht ik dan.’

We komen aan onder een brug, waar Marco en Rico wonen sinds vorig jaar hun appartementencomplex werd gesloopt voor een nieuw winkelcentrum. ‘Jullie hebben het maar goed,’ lacht Rico, terwijl hij een fles rum tevoorschijn tovert. Marco neemt een slok en wijst om zich heen. Lachend: ‘Geen woning, geen kroning!’
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Managuay live: College Managuayaanse cinema

Komt dat zien! Persbureau Managuay verzorgt een minicollege in Utrecht, in samenwerking met het Latin American Film Festival (LAFF), dat van 7 tot 12 mei in de Domstad plaatsvindt. Hieronder volgen het persbericht en links.

—
PERSBERICHT
In Managuay is film verheven tot kunst – de kunst van het betere jatwerk, welteverstaan. In het Zuid-Amerikaanse land worden kaskrakers uit Hollywood schaamteloos nageaapt, gekopieerd en verknipt. El Shawshank Redemption en Bonnie y Clyde zijn er het slachtoffer van. Geen wonder: de militaire junta staat bijna niets anders toe dan pulp of propaganda. Zoals Het bloedbad bij San Fernando, een in real time nagespeelde veldslag van dertien uur, met gedwongen medewerking van 2300 politieke gevangenen en daklozen. Toch kent de Managuayaanse cinema zijn lichtpuntjes. Regisseurs als Andrés Papachango, Manolo Pipón en Francisco ‘El Toro’ Estigue oogsten internationale verachting. En de ‘Nieuwe Golf’ van de jaren negentig deed, behalve de kwaliteit, ook de kosten dalen.

Welke film ligt er ‘op het snijvlak van erotiek en origami’? En wat is dat met The Silence of the Llamas? Na dit minicollege van drs. Roger Abrahams kunt u beargumenteren dat de Managuayaanse cinema nog niet tot volle wasdom is gekomen – en terecht.

Datum + tijd: zaterdag 11 mei, 15:00
Locatie: Bibliotheek Utrecht
Entree: gratis

—
LINKS
Evenementen tijdens het LAFF
Bibiliotheek Utrecht

Geplaatst op

Componist Generaalslied hangt zich op

Het huis van componist Va-banque


LA LIBERTINA – De componist van het Generaalslied, Juan Va-banque, heeft zich zondagmiddag opgehangen in zijn woning in La Libertina. In zijn afscheidsbrief beschuldigt hij alle mensen die zijn lied hebben neergesabeld.

Door Jens Mikkelsen

Va-banque componeerde met een aantal anderen een muzikaal verjaardagscadeau voor generaal Jamón en overhandigde dat afgelopen vrijdag aan de belangrijkste radiostations. Toen de leider van de militaire junta na twee uur nog steeds niet had gereageerd, barstte een storm van kritiek los. Zo noemde rapper Abi C opeens zijn eerste rapcouplet goed, ‘maar het tweede – de G van guacamole en zo – ging gewoon niet.’

Ook anderen vermoedden dat generaal Jamón woedend was over het lied, en schaarden zich aan de kant van het culturele gelijk. ‘Het gaat mij om een milde steniging, meer niet,’ zei columnist Nicolas Trompeta zaterdag over zijn handtekeningenactie. Die heette Va-banque Moet Helemaal Worden Kapotgemaakt, En Wel Nu.

De weduwe van componist Va-banque wordt inmiddels intensief bezocht door bekende Managuayanen. Zij willen hun eer aan haar man bewijzen, veelal met een cameraploeg. Juan Dalí, zanger van de band 3 Joders, vertelde de weduwe ‘overdonderd’ te zijn en het te betreuren ‘dat er mensen zijn die bedreigingen uiten.’ Hij voegde eraan toe dat kijkers maandagochtend zijn eigen variant op het Generaalslied konden zien op televisie.

Ook de voormalige mental coach van Managuay, Enrique Embargo, bezocht de ontroostbare weduwe. ‘We leven in een open inrichting,’ zei Embargo plechtig. ‘Ter illustratie daarvan geef ik u een cassette met daarop mijn voorstel voor een Generaalslied. Instrumentaal, dus het grote voordeel: iedereen kan een eigen tekst meezingen. Mag ik de groeten doen?’

Het Nationaal Comité Misschien Verjaardag wil het Generaalslied op 30 april aanbieden aan generaal Jamón. Het hoopt dat hij dan ook echt jarig is.

Lees ook:
Generaalslied voor het eerst te horen op de radio

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Sopropo

Sopropo’s

Eten bij de familie Buzarquis. Moeder Emma zet een grote ketel op tafel, waarop vader Pepe en opa overeind komen uit hun stoel. ‘Soproposoep!’ juichen de kleine Juan en María. Pepe neemt kater Hugo op schoot en houdt hem een lepel met het groene goedje onder de neus. Hugo snuffelt, slobbert het naar binnen – en valt prompt op de grond. Morsdood. ‘Nog niet goed,’ bromt Pepe. Scheldend pakt Emma de ketel weer op. ‘Pinche sopa!’

De weerbarstige sopropo is een groente uit de komkommerfamilie. In Suriname wordt hij veel gegeten, maar ook in buurland Managuay is de tropische plant – die er uitziet als een pokdalige courgette – heus volksvoedsel. Sopropo’s zijn goedkoop en groeien overal. Bovendien: de onrijpe vrucht heeft een wrattige schil, het vlees smaakt bitter en het plantensap is bijtend giftig – de sopropo is, kortom, het Managuayaanse volk in zijn vegetale vorm.

Ondanks die volkseigen kwaliteiten hoopte de lokale sopropo-industrie heel even Europa te veroveren. In 2011, tijdens het gedoe met de EHEC-bacterie, durfden veel Duitsers geen komkommers meer te eten en de Managuayaanse Liga van Sopropotelers rook haar kans. ‘Straks zijn we exportproduct nummer één van Managuay,’ sprak Liga-voorzitter Amalfi. ‘Mosterdgas kan naar de tweede plek.’ Maar al snel bleken komkommers EHEC-vrij. En dat een sopropo vóór consumptie een paar uur in zout water moet worden geweekt om zijn dodelijke bestanddeel momordicine kwijt te raken, hielp ook al niet mee in de pr-campagne.

Na twee uur doorkoken staat de soep weer op tafel. ‘Goed spul,’ zegt Pepe smakkend. Maar opeens valt de lepel uit zijn hand. Pepe stormt de achtertuin in. Liggend in het gras geeft hij over. Naschokkend, met een lijkbleek gezicht, veegt hij zijn mond af aan een handvol grassprieten. Dan, met een schaterlach: ‘Man, wat houd ik toch van groente!’
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Generaalslied voor het eerst te horen op de radio

Een radio in Managuay

MATAQUINTOS – Het Generaalslied is vanochtend om half tien (Nederlandse tijd) voor het eerst te horen op de Managuayaanse radio. Een spannend moment voor de makers: als generaal Jamón het nummer afkeurt, komen zij in aanmerking voor executie.

Het Generaalslied is een verjaardagsgeschenk voor generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay. Om er zeker van te zijn dat hij het waardeert, bestaat het schrijversteam uit maar liefst zeventien verschillende muzikanten, elk met hun eigen specialiteit. Volgens hoofdcomponist Juan Va-banque bevat het lied dan ook de muziekstijlen axé, bachata, bambuco, bolero, bossa nova, cumbia, kompa, Latinrock, merengue, tango, nuevo tango, rap, reggaetón, salsa, samba, son en soukous. ‘Een gegarandeerd verwaterd eindproduct,’ aldus Va-banque. ‘En dat kan maar één ding betekenen: dit wordt een kneiter van een hit.’

Overigens weet niemand precies wanneer generaal Jamón jarig is. Het Nationale Comité Misschien Verjaardag heeft enkele maanden geleden het zekere voor het onzekere genomen en Va-banque benaderd. De componist voelt voldoening bij het resultaat, maar inmiddels ook ‘een bepaalde spanning’. Volgens een militair uit de entourage van generaal Jamón, die anoniem wil blijven, heeft dat te maken heeft met ‘een bepaalde guillotine’ die al klaarstaat op het Plein van de Eeuwige Agressie in de hoofdstad Mataquintos.

Geplaatst op

Prostituees doen goede zaken in Rijksmuseum

De opening van het Rijksmuseum in Amsterdam, afgelopen zaterdag

AMSTERDAM – De heropening van het Rijksmuseum heeft afgelopen zaterdag 20.000 bezoekers getrokken. Ongeveer 1000 van hen waren prostituees.

Dat stelt Sexy Señorita, de belangenvereniging voor Managuayaanse vrouwen in Nederland. Volgens woordvoerster Vicky Núñez hebben de vrouwen zich in het museum naar gelang hun specialiteit opgesteld. ‘Meisjes met een nog maagdelijke uitstraling stonden vooral bij de Maria Magdalena van Jan van Scorel, sm-meisjes bij Prometheus door Vulcanus geketend van Dirck van Baburen.’ De belangenvereniging heeft hun op het hart gedrukt om tijdens het werk zo min mogelijk schade toe te brengen aan het museum. ‘Daarom stonden de meesten bij de afwasbare stukken, zoals de toiletspiegel van Joseph-Germain Dutalis.’

Het is bekend dat de Managuayaanse gemeenschap in Nederland, die veelal uit prostituees bestaat en altijd op zoek is naar klandizie, op grote evenementen afkomt. Het is echter voor het eerst dat de vrouwen zich zo gericht aanpassen aan het evenement zelf. Volgens Núñez smaakt de methode naar meer. ‘Veel meiden hebben goed verdiend in het Rijksmuseum, en zullen proberen dit privé-initiatief bij andere gelegenheden te herhalen.’ Núñez noemt de Boekenmarkt van Deventer (‘overal waar ze oude Playboys of TUKs verkopen’) en de Keukenhof in Lisse (‘denk aan mannen die net iets te lang blijven staan bij een bloem met dikke meeldraden of een grote stamper.’

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Alfonso Mango

Alfonso Mango tijdens een klus in Rio, 1984

Het jaarlijkse politiebal. Op het podium maant de korpschef van Mataquintos zijn collega’s tot kalmte. ‘Ik weet voor wie jullie zijn gekomen,’ roept hij. ‘Hij is de beste geheim agent aller tijden, en hij is weer bezig met een weergaloze undercoveractie: Alfonso Mango!’ Gebrul, pistoolschoten. Een agente komt aangetrippeld met een dienblad, waarop een baksteen ligt. ‘Helaas kan ik niet lang blijven,’ klinkt het uit de steen. ‘Ik zit midden in een onderzoek naar de vastgoedbranche.’

Alfonso Mango is een absolute superster in Managuay. De geheim agent, opgeleid door de Israëlische Mossad, staat erom bekend moeiteloos van gedaante te wisselen tussen mens, dier en gesteente. Zijn bijnaam: ‘het camouflagemirakel’. Mango’s werkgever, de gevreesde inlichtingendienst Seguridad, laat hem begaan – zolang hij zijn missies maar volbrengt. En trouwens, ze kunnen hem toch nooit vinden.

Het is zijn vrijgevochten stijl die Mango tot een volksheld maakt. Zijn werkwijze bestaat uit extreem doordachte camouflagetechnieken die hij tot het uiterste doorvoert. Tijdens een klus in Rio de Janeiro in 1984, bijvoorbeeld, presteerde Mango het om zó overtuigend in een hagedis te transformeren, dat hij 72 uur lang niets anders deed dan krekels eten en razendsnel zijn tong in en uit zijn mond te laten schieten. Dit laatste doet hij overigens nog steeds, tot irritatie van de caissières van zijn lokale supermarkt.

Na het optreden wordt Mango omringd door een schare jonge rechercheurs. ‘Goed, nog één verhaal dan,’ roept hij vanuit zijn steen. ‘Maar eerst: bier!’ De knaap die zijn dienblad vasthoudt, gooit hem in een volle pul. Als die weer leeg is, laat Mango een boer en loeit: ‘Sinds ik twintig uur per dag op een steiger lig, kan ik zuipen als een bouwvakker!’ De rechercheurs brullen het uit. De avond is voor Alfonso Mango, en hij is nog lang niet voorbij.
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto María Luísa Corazón del Ángel