Cultuur: Isla Romántica

Als de zomer in de lucht zit, trekken Managuayaanse stelletjes er graag opuit. Bijvoorbeeld naar Isla Romántica, een outdoor-plantencentrum annex erotische ontmoetingsplek. Deze foto is van de sado-masochisten-sectie.

Het is weer papajatijd


Managuaywatchers hadden het al in de gaten: in de vrolijkste bananendictatuur van Zuid-Amerika is het weer papajatijd. Dat heeft niets met het oogsten van fruit te maken – pas op, dat zou werken betekenen – maar alles met de afwezigheid van nieuws. Een soort komkommertijd dus. Waar komt de term ‘papajatijd’ eigenlijk vandaan?

Heinrich Descanso van het Overheidsinstituut voor Militaire en dus ook Volksgeschiedenis: ‘Daar is een leuke anecdote aan verbonden. Helaas zijn sommige onderdelen strikt geheim, maar het is toch de moeite waard. In 1892 stapte een generaal, laten we hem Benedicto noemen, in een bepaalde stad in dit land uit de trein. Hij was op weg naar een groot militair evenement dat buiten ieders weten plaatsvond in die stad. Maar op het moment dat Benedicto op het terrein aankwam, botste hij op een niet nader te noemen persona non grata, van een verboden organisatie die trouwens ook niet bestaat, maar als logo een papaja voert, waardoor een handgemeen ontstond dat uit uitmondde in een geheime revolutionaire beweging die ook een zekere politieke vertakking heeft gekend en sindsdien bewust uit de geschiedenisboekjes wordt gehouden.’

Weten we dat ook weer.

Cultuur: Lezen


Maar weinig literaire werken hebben het in Managuay tot bestseller geschopt. Niet omdat de Managuayanen zo kieskeurig zijn, of arm – ze zijn vooral analfabeet. En dus lezen ze bitter weinig boeken (zeker als er geen plaatjes staan).

Dit neemt niet weg dat Managuay een bloeiende papierindustrie heeft. Het staatspapierbedrijf ManPapel voorziet heel Zuid-Amerika van goedkoop papier. Oorzaak is de makkelijk te winnen grondstof: bamboe van de in beslag genomen panfluiten van straatmuzikanten. Of de huid van de straatmuzikanten zelf.

Het dier op de foto heeft overigens met het bovenstaande niets te maken; dat is gewoon een parmantige lama.

Cultuur: De paardenkoets


Toen in 1832 de paardenkoets werd geïntroduceerd, spraken de Managuayanen er schande van. Hij schokte en schudde! Hij was niet snel genoeg! Het gesnuif en gekwijl was onuitstaanbaar! Nadat de twee verstandelijk gehandicapten echter waren vervangen door een opblaasbare rubberband, verdwenen al deze problemen als sneeuw voor de zon. Tegenwoordig vind je de paardenkoets alleen nog in de provincie. Dit exemplaar in Mataquintos rijdt op echte Dunlops.

Cultuur: het carnaval van Roipoipú


In grote delen van Managuay viert men sinds gisteren carnaval. Het beroemdst is het carnaval van Roipoipú in het noorden. Verslaggever Jens Mikkelsen geeft een impressie.

Ach, Roipoipú. Toen ik voor het eerst in Roipoipú arriveerde, trof ik een op straat hangende massa die zich te buiten ging aan muziek, alcohol en seks. En dat was nog in september.

Door Jens Mikkelsen

Een halfjaar later keerde ik terug voor het carnaval, en het was één groot festijn. Wie nog steeds denkt dat het wereldberoemde feest staat voor excessief drankgebruik, losbandigheid en besnorde mannen met opdringerig gedrag, heeft het mis. Immers, het zijn juist de vrouwen die doorgaans een snor dragen in dit land.
Nee, wie naar Roipoipú gaat, kan genieten van tal van evenementen, zoals een zeven kilometer lange optocht en een sambadanswedstrijd, en op het Plaza Real vindt rond middernacht vaak een vechtpartij plaats (niet georganiseerd).

Cultuur: Klokkenspeltrio Los Robustos


Klokkenspeltrio Los Robustos was in de jaren 70 een begrip in heel Managuay. Was je als jongere op zoek naar een wereld vol avontuur, seks en drugs? Dan moest je bij Led Zeppelin zijn. Brave rijkeluiskinderen echter luisterden naar Los Robustos. In 2004 gaven de drie een reeks reünieconcerten om hun fans te plezieren (en, in het geval van Alfredo Robusto, om zijn alimentatie te kunnen voldoen) en traden in het hele land op, zoals hier in Pincho Puto. De man in het zwart-blauw geblokte overhemd is waarschijnlijk een zakkenroller.

Cultuur: San Basilio-basiliek


Toen Spaanse kolonisten in 1522 San Luís stichtten, was hun eerste stenen bouwwerk – begrijpelijk – het pand dat moest zorgen voor hun gemoedsrust. Maar na deze hoerenkast eerden zij God en Sint-Basilius met een schitterende, paarse basiliek. De kerk veranderde echter in 1902 in een bouwval door een heftige aardbeving. Tot overmaat van ramp stortte tegelijkertijd de koers van de mango, destijds het wettige betaalmiddel van Managuay, in door overproductie. De inwoners van San Luís maakten echter van de nood een deugd en herbouwden de basiliek met geperste mangoschilfers.

Nog steeds is het gebouw een geliefd trefpunt voor hongerige zwervers, en honden.

Cultuur: De dorpsfontein van Pueblo Poño

Zomaar een fontein in het dorpje Pueblo Poño, prachtig versierd met drie iconen van kennis uit de Managuayaanse geschiedenis. Boven de zonnewijzer, symbool van de wetenschap uit de precolumbiaanse tijd. Dan de globe, die staat voor de wetenschap die de Spaanse ontdekkingsreizigers meebrachten. En onder de emmer, handig bij de wetenschap dat een glas van de lokale jenever Benedicción een agressieve chemische reactie oplevert met het maagzuur.

Cultuur: De taal

De officiële taal van Managuay is Spaans. Ook de Manca-indianen uit het binnenland, die een eigen taal kennen, spreken het vrijwel allemaal. Hier volgen een paar zinnen Spaans die van pas komen in alledaagse conversatie:

Ja/ nee. Si/ no.
Hoeveel kost dat? Cuánto cuesta?
Wat zegt u? È?!
Waar is mijn horloge/ koffer/ vrouw gebleven? Dónde está mi reloj/ maleta/ esposa?
Nee, ik ga niet mee met u, meneer. No, no le acompaño, señor.
Hoe laat begint de staatsgreep? A qué hora impieza el golpe de Estado?
Hoe lang blijven die larven onder mijn huid? Cuánto tiempo se quedarán bajo mi piel esas larvas?
Dit is de grootste kakkerlak die ik ooit gezien heb. Nunca ví una cucaracha tan grande.

Cultuur: Mercado Popular

Naar deze overdekte markt gaan de Mataquinteños voor de beroemde panfluiten en veelkleurige doeken. Al bij binnenkomst wordt u aangeklampt door verkopers van veelkleurige doeken en panfluiten, maar loopt u vooral door: op de binnenplaats links vindt u nóg meer panfluiten en veelkleurige doeken (rechts vooral veelkleurige doeken en panfluiten). Onder de arcaden rondom zitten de winkeltjes met de panfluiten en de veelkleurige doeken. Let op: aan de achterkant van het complex bevindt zich de bekende winkel van Ernesto Jalapeños. Hij is een handelaar in veelkleurige doeken. En panfluiten.