Toerisme: Aguas Dulces

Aguas Dulces is dé badplaats van Managuay. De jet set speelt er zijn spel van zien en gezien worden, maar relaxt liggen bakken is ook toegestaan. Let op: gebruik geen zonnebrand vanaf windkracht 2.

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Het adios-moment

Lt. Diego Sánchez Ortega,
censor van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek

‘Nog even over die Volkskrant van u.’ Luitenant Diego Sánchez Ortega aait al pratend een presse-papier in de vorm van een zwangere lama. ‘Wij hadden ons wat meer… Hoe zeg ik het? Ondersteuning voorgesteld.’ Veelbetekenend kijkt hij naar de muur, waar een cover van tijdschrift TIME hangt: ‘General Jamón: Man of the Year 2007.’ Met een knipoog: ‘Trucage natuurlijk. Maar toch.’

Ondersteuning door een krant: voor een dictatoriaal regime is het vanzelfsprekend. Ook de militaire junta van Managuay houdt de geschreven pers stevig aan de leiband. Toen dagblad El Pueblo twee jaar geleden de ontruiming van Occupy Mataquintos kenschetste als ‘best wel hardhandig’, ontving het prompt een publicatieverbod. En dat terwijl bij de genoemde ontruiming een colonne tanks over 33 demonstranten walste.

De officiële staatskrant is El Tiempo, dat grossiert in artikelen rond het staatshoofd, generaal Jamón. Als El Tiempo geen verslag doet, zo weten Managuay-kenners inmiddels, heeft de junta kennelijk een fout begaan. Zoals in december vorig jaar, toen generaal Jamón incognito door Brazilië reisde. Zijn vermomming – als bossanovazanger Antônio Carlos Jobim, die in 1994 overleed – bleek zo slecht, dat hij werd ontmaskerd, en bovendien belandde hij bijna in een vuurgevecht tussen dronken bendeleden in een sloppenwijk in Rio de Janeiro. El Tiempo maakte slechts melding van een ‘welverdiende vakantie met carnavaleske trekken’.

Luitenant Sánchez Ortega praat intussen tegen zijn presse-papier. ‘Wat willen wij bereiken? Werelddominantie. Is dat met de Volkskrant gelukt? Nee. Proberen we het dan met een ander medium? Ja, met Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Hebben we de Volkskrant nog nodig? Nee.’ Hij draait zich naar ons toe. ‘Wij zijn altijd oprecht geïnteresseerd geweest in u en uw cultuur. Dit is echter het adios-moment. Of, zoals ze in uw taal zeggen: Auf Wienerschnitzel.’
Roger Abrahams

Dit is de voorlopig laatste aflevering van Ondertussen in Managuay. Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto Abrán del Tubo, Rogelio de la Sierra

Japanner finisht als eerste, maar militair wint

La Ronda de Managuay: aan het begin van de slotetappe
leek er nog niks aan de hand

MATAQUINTOS – De Japanner Rokuro Den van Team Harakiri ging zondag juichend over de finish in de slotetappe van de Ronde van Managuay. Hij won echter niet.

Stomverbaasd moest Den toezien hoe zijn rivalen van Team Ejército hem voorbijfietsten. Een halve kilometer verder werd majoor Guillermo Rezende de etappezege toegekend. Overigens blijft Den wel de eerste in het algemeen klassement.

Team Ejército, de wielerploeg van het Managuayaanse leger, kan maar moeilijk verkroppen dat het dit jaar in de Ronde van Managuay verplicht een toontje lager moet zingen. Tijdens de editie van vorig jaar, die het leger won, klaagden sommige renners over intimidatie door militairen, zoals het langzaam inhalen met doorgeladen kalasjnikovs op de rug en het opwerpen van wegblokkades op het parcours.

Team Goede Sfeer – de wielerploeg waarvan gezegd wordt dat hij uit de voetballers van Oranje bestaat die door Louis van Gaal op teambuildingsmissie zijn gestuurd – haakte vrijdag al af, wegens ruzie.

Interview: Arbeidsethos in de tinmijn van Mexitexibambo

De tinmijn van Mexitexibambo

MEXITEXIBAMBO – Over de arbeidsomstandigheden in Zuid-Amerikaanse mijnen is genoeg bekend: die zijn slecht. Maar hoe staat het met het arbeidsethos? Een gesprek met Florente F. Farfalle, directeur van een tinmijn bij Mexitexibambo.

Door Jens Mikkelsen

Meneer Farfalle, over het arbeidsethos van de Managuayanen doen allerlei clichés de ronde. Ze zouden lui zijn, niet productief, de siësta duurt van negen tot vijf…
Dat is al lang niet meer zo. Ook Managuay heeft zich aangepast aan de moderne tijd: onze siësta’s duren inmiddels van tien tot vier. En tussen negen en tien pauzeren wij geen moment, kan ik u zeggen.

Wat gebeurt er dan in dat ene uur?
Al het noodzakelijke: iedereen goedemorgen wensen, post beantwoorden, en overleggen in welk restaurant we onze siësta gaan houden.

Ik had het eigenlijk niet over de mensen op dit kantoor. Ik bedoelde de mijnwerkers in de schacht.
O, die! Hahaha. Dat wist ik wel. Nee, daar wordt keihard gewerkt, daar kunt u gerust op zijn.

Wie controleert dat?
Nou, ik niet, in ieder geval. Ziet u mij al in zo’n vieze mijnlift stappen? Ik heb net nieuwe schoenen, moet u zien. Echt kalfsleer, uit Argentinië, je moet ze goed inlopen, zei mijn schoenmaker, en…

Wie controleert de mijnwerkers dan wel?
Daar hebben wij Pablo voor, en Nuño. Twee keer per dag gaan zij de mijn in om de arbeidsproductiviteit op peil te houden.

Hoe doen zij dat?
Op verschillende manieren. Op de eerste plaats maken ze de slaapkoppen wakker, natuurlijk. En ze pakken dobbelstenen en kaarten af van de mannen die aan het spelen zijn. En vrijende paartjes sporen ze op. Dat laatste is nog best gevaarlijk werk, want die verstoppen zich natuurlijk graag in donkere nissen en zo. Nee, onze controleurs zijn dappere mannen, en deze mijn is erg productief, schrijft u dat maar op. Lezen onze investeerders dit?

Straft u in zulke gevallen? Mogen arbeiders die u betrapt op verzuim bijvoorbeeld pas later naar huis?
Naar huis? Bijna niemand gaat naar huis. Onze mijnwerkers slapen met zijn allen in lege lorries, heel gezellig. En efficiënt.

Maar hoe zit het dan met hun gezinsleven?
Ach, westerlingen denken altijd dat arbeiders als slaven worden behandeld hier, maar iedereen mag gewoon trouwen en kinderen krijgen, hoor.

Dus als een van uw mijnwerkers vader wordt, mag hij bij de geboorte aanwezig zijn?
Uiteraard. Wij zijn geen onmensen. De regel is: echtgenotes kunnen baren in de schacht, zolang op het product en de werkmaterialen maar geen bloed achterblijft.

Het klinkt als een hard leven.
Onze werknemers zijn erg tevreden. Ze richten hun bestaan in naar de mijn.

Soms maken ze hele kunstwerken om het ondergronds op te vrolijken, begrijp ik. 
Inderdaad. Pure werkweigering. En ongelooflijk hoeveel tijd en geld het kost om die dingen weer te vernietigen en af te voeren.

Tijd is geld.
Absoluut. Maar als u mij nu excuseert: het is half elf en de afdeling zit al lang aan de burrito’s.

Managuay voor STAGIAIRS


Je bent student en wilt stage lopen in Managuay. Gefeliciteerd! De Managuayanen zijn gastvrije en warmbloedige mensen die welkome bezoekers graag op een voetstuk hijsen.
Met liefde nemen ze je mee naar Papi Chulo, de grensovergang met Argentinië, waar je kunt zien hoe bezoekers met minder geld dan jij doorgaans worden behandeld. Daar tref je je langharige, zogenaamd hippe leeftijdgenoten aan die te lui waren om al te gaan werken en eerst een jaartje wilden reizen ‘om er allemaal nog eens over na te denken’. In stinkende, ongewassen groepjes komen ze, paspoort in de hand, het zandduin opgeklauterd dat de grens met Managuay vormt, om er twee minuten later weer vanaf gejonast te worden (foto) door twee grijnzende douanebeambten.
De douane nodigt je uit om de doorzichtige smoes te bedenken waarmee deze actie op papier wordt gerechtvaardigd én je krijgt stenen en aardkluiten aangereikt die je, samen met de lokale bewoners, achter de vallende gringo’s aan mag gooien. Een onvergetelijke ervaring. Bienvenidos! Je avontuur is begonnen.

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Torta vómito

Een Managuayaanse delicatesse: torta vómito

De keuken glimt. De oven gloeit, ernaast staat een lege taartvorm. Het mangohouten aanrechtblad is bezaaid met aangevreten stukken deeg, paprika, papaja, maïskorrels en wat al niet meer. Chef-kok José Bartoloméu werpt een blik op zijn toeschouwers. Hij neemt een ferme slok olijfolie, direct uit de fles, en slikt. Dan: ‘BWÈÈÈÈH!’ Een straal braaksel vliegt in de taartvorm. Bartoloméu veegt zijn mond af en gebaart naar een van zijn koksmaatjes: ‘Bestrooi met kaas, uurtje in de oven op 220 graden.’

De wijze waarop José Bartoloméu zijn eigen draai geeft aan de traditionele Managuayaanse keuken is uniek. De braakseltaart, of torta vómito – oorspronkelijk voor mannen uit de sloppenwijken de snelste manier om na een dag hard luieren van een kater af te komen en aan een nieuwe fles te beginnen – is een simpel gerecht. ‘Maar dat laagje kaas bovenop, dat maakt het verschil,’ zegt Bartoloméu, als we hem na de demonstratie in zijn bomvolle restaurant even mogen spreken.

De Managuayaanse keuken is twee dingen: eenvoudig en goedkoop. Bartoloméu pakt er een klassiek recept bij om het te bewijzen: enchiladas mataquinteñas. ‘“Men stele een kip. Men dode hem met een steen. Men hakke hem aan gort. Men rolle hem in een tortilla. Eet smakelijk.”’ Bartoloméu: ‘Prima recept, niks meer aan doen. Ik voeg er alleen nog koriander aan toe. Het is een geweldig volksgerecht. Hoe vaak heb ik er niet een dot haar in aangetroffen, of, omdat de werkbank van oom Velasco dienst deed als aanrecht, een oude duimsleutel. Prachtig!’

De maître d’hôtel komt aangelopen. Of Bartoloméu voor de mensen niet een andere klassieker wil opdissen: de Bruine Trui? Met een verontschuldiging zegt de chef-kok me gedag. Hij gaat in een hurkzit. ‘Ja, ik moet ook wel,’ mompelt hij, en loopt richting het toilet. Que aproveche!
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto Persbureau Managuay

Managuayaanse wetenschap wil niet terugblikken

MATAQUINTOS – In Managuay is luchtig gereageerd op het nieuws dat het uitsterven van de dinosauriërs toch niet het werk is van de planetoïde Baptistina.

Tot dusver werd aangenomen dat een inslag van Baptistina 66 miljoen jaar geleden het einde betekende voor vele diersoorten op aarde, maar volgens de NASA is de planetoïde daarvoor te jong. De Nationale Academie van Wetenschappen van Managuay kan het niet schelen. Directeur Amaro von Hoegen: ‘Ze zijn er niet meer, oké? Daar gaat het om. Dat terugblikken de hele tijd – pff.’

Managuay is de vindplaats van fossielen van twee unieke dinosauriërs. De Aranasaurus was een zoetwatervis die leefde van andermans fecaliën. De Eoraptor managuayensis was een parasiet die zich met scherpe klauwen vasthaakte in de huid van grotere soortgenoten en het door hen verzamelde voedsel in zijn eigen buidel stak.

Toeptoernooi in gevaar door Christenen



MATAQUINTOS – Door een interne machtsstrijd binnen de Christelijke Partij hangt het parlementaire toeptoernooi van de Liberalen, Christenen en de rechts-radicale Partij voor Paco (PPP) aan een zijden draad.

De Christelijke voorman Arnoldo Klonk wil niet verder onderhandelen over de te volgen regels. Hij geeft daarmee gehoor aan de groeiende onvrede binnen de Christelijke Partij. Veel van zijn gelooofsgenoten willen de onderhandelingen met de PPP stopzetten, onder meer omdat deze bepleit dat de (zwarte) schoppen- en klaverkaarten niet mogen meedoen met het toernooi. De Christenen vinden de harten- en ruitenkaarten ook mooier, maar zeggen dat liever niet hardop.

Afgelopen donderdag lekten al twee brieven uit van de Christelijke coryfee en oud-toepkoning Roderigo Lubricón, waarin deze zijn positie ten opzichte van de onderhandelingen zo verwoordde: ‘Mijn standpunt heeft zich ontwikkeld van ‘eventueel misschien’ tot ‘mogelijk wellicht’.’

De Christenen houden vandaag crisisberaad, getuige een bestelling van 46 broodjes gordeldier en 5 kratten tequila bij de parlementaire cafetaria.

Etappe 11: Urinekanon ingezet tegen wielerploeg

Mark Cavendish overkwam woensdag in de Ronde van Frankrijk iets soortgelijks

MATAQUINTOS – Het Managuayaanse leger heeft gisteren tijdens de elfde etappe van de Ronde van Managuay een urinekanon ingezet tegen een van de kansrijkste wielerploegen.

De militairen spraken van een ‘nieuwe verfrissingsmethode, in Europa zeer gangbaar.’ Daarmee verwezen zij naar het incident rond Mark Cavendish, die eerder die dag in de Tour de France met urine werd besproeid. Het leger had zich woensdag met een kanon opgesteld in een haarspeldbocht in de Andes en wachtte totdat de kopmannen van de eigen ploeg, Team Ejército, waren gepasseerd. Daarna vuurde het 27 liter aan menselijke afvalvloeistoffen af op het aanstormende Team GlaxoSmithKline. Er vielen geen doden, maar lokale wasserettes draaiden overuren.

De voorzitter van de Managuayaanse wielerbond, Sancho Merckx Caudillo, deed de aanval af als ‘couleur locale’. ‘Het is de charme van de wielersport dat het publiek zo dichtbij zijn helden kan komen. Dan moet je niet zeuren als je eens iets naar je hoofd krijgt, ook niet als het een beetje vocht is.’ Het gebruikte kanon wordt normaliter ingezet om demonstraties van meer dan 50.000 mensen uiteen te slaan.

Overig nieuws uit La Ronda:
De nieuwelingen van Team Taco, ook wel ‘het obesitasteam’ genoemd, hebben inmiddels een onoverbrugbare achterstand van zeventien uur en dertien minuten opgelopen op de huidige nummer één, luitenant Francisco Dupont van Team Ejército. Zij hebben vrijwel al die uren doorgebracht in vestigingen van El Pollo Loco, hun favoriete kipknotsrestaurant.

RONDkijken
Etappe 12: Quetziquetzicango–Pirañas (97 km)

De etappe van donderdag is één grote afdaling: van de Andes naar de jungle. Wie zich afvraagt wat die leuke prehistorische heuveltjes onderaan de hellingen op zo’n vijf km voor de finish in Parañas zijn, moet zijn historische antenne iets bijstellen: het zijn de restanten van een zestigtal renners uit La Ronda de Managuay van 2011, bijeengeveegd door het bedrijf dat de vangrail had moeten plaatsen.

TOERISME: Uitgaan in Mataquintos

Het aquarium van club La Mexicana

Met het weekend op komst rijst de vraag: waar zal ik eens uitgaan? Het antwoord luidt altijd hetzelfde: in de wijk waar je het minst kans loopt te worden doodgeschoten! Al maanden is dat de wijk Norte, met een dodental van 29 per weekend een veilige haven in het woelige Mataquintos. Daarom volgen hier drie uitgaanstips in Norte – fiesta para siempre!

Foxy Bongo
$ – goedkoop
Een van de beste bars in Norte draait constant zwoele en funky latinojazz, waardoor het net lijkt alsof je in een tropisch geurend paradijs bent waar jonge jongens en meiden dansen tot het ochtendgloren. Maar dat is niet zo: Norte is een openluchtbar die grenst aan een vuilstort vol rottend fruit, en de ‘jonge jongens en meiden’ zijn vaak zwerverfamilies die er wonen (tot ze door de koplampen van politieauto’s – inderdaad, het ‘ochtendgloren’ – van hun plek worden gejaagd).

Artis Magistra Vitae$$ – redelijk
Artis Magistra Vitae is een danscafé voor kunstenaars waar regelmatig artistieke optredens plaatsvinden. In het beste geval word je verrast door een mengeling van slapstick en hiphop uit de jaren 80. In het slechtste geval moet je kijken naar een mimeversie van Wachten op Godot, op de tonen van Andrea Bocelli.

La Mexicana
$$$ – duur
In La Mexicana komen de rijken van Managuay zich vermaken. Het gebouw straalt klasse uit door een decor van marmer, leren banken en grote danspodia. De club straalt agressie uit door de aquaria met haaien waar bezoekers in belanden die niet duur genoeg gekleed zijn of die naar de vriendin van een andere bezoeker hebben gekeken.