Berichten

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: De rebellen

Maohattan

‘Excellentie, wanneer begint u vredesbesprekingen met de maoïstische rebellen?’ De fotocamera’s flitsen. ‘Niet eerder dan op het juiste moment,’ bast generaal Bernardo Moto y Tomo, de Managuayaanse minister van Defensie en Kinderdagverblijven. ‘En dat is wanneer het hoofd van de laatste rebel op mijn stoep ligt.’

Wat Colombia doet, doet Managuay uitdrukkelijk niet: onderhandelen met terroristen. Zo zelfverzekerd als de FARC op dit moment achter een vergadertafel op Cuba zit, zo wanhopig houdt de maoïstische rebellenbeweging De Oplichtende Pad zich schuil in de jungle. Al decennia dragen in Managuay links en rechts om de zeven jaar de macht aan elkaar over. De Terechte Staatsgreep van generaal Jamón vond plaats in 2006, dus dit jaar dienen de militairen het veld te ruimen. Maar die maken geen haast.

Niet dat het de rebellen slecht gaat. De Managuayaanse communisten interpreteren het Rode Boekje van Mao zoals Bram Moszkowicz de regels van de Nederlandse Orde van Advocaten: losjes. Rebellenleider Fernando Sapo spreekt van ‘een beweging van principes’, maar ondertussen beschikt zijn hoofdkwartier als enige maoïstische bolwerk ter wereld over een Kentucky Fried Chicken en een meubelboulevard.

Tot 2008 was er zelfs sprake van een heuse vastgoedboom: maoïstische projectontwikkelaars verdienden miljarden peso’s met de bouw van luxeappartementen, multiplexcinema’s en een ultramodern bankendistrict genaamd Maohattan. Het einde kwam tegelijk met de economische crisis, maar dat was toeval – de torenflats verrieden simpelweg de ligging van het rebellenkamp en regeringstroepen stormden eropaf. Binnen twee maanden woonden de rebellen weer in uitgegraven gaten in de grond.

Een laatste vraag aan de minister. ‘Volgens de buitenlandse pers wil de junta geen vrede, omdat ze baat heeft bij oorlog. Klopt dat?’ ‘De buitenlandse pers is drek,’ antwoordt Moto y Tomo. Hij staat op. ‘Maar ik moet weg nu, ik heb een diner met Vicente Corriente, de directeur van wapenfabrikant ManaBomba.’
Enrique Furioso

Foto Conrado Blanco
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

WK-kwalificatie: verrassend punt voor Managuay

Stadion De Hel in Mataquintos, waar de kwalificatiewedstrijd plaatsvond

MATAQUINTOS – Managuay droomt weer van deelname aan het WK Voetbal na een verrassend gelijkspel gisteravond tegen Antarctica. Het land heeft nu één punt uit achttien wedstrijden.

Managuay kwam in eigen land tot 1-1 door een bizar incident in allerlaatste, 93ste minuut. Terwijl de Braziliaanse arbiter Dos Santos zijn fluitje naar de mond bracht om de wedstrijd te beëindigen, pakte doelman Cartright van Antarctica de bal klemvast. Dos Santos bleef echter met een gedeelte van zijn bovenlip steken in de blaasspleet van zijn fluit, waarop de Managuayaanse aanvaller Barco zijn kans schoon zag. Barco, die al de hele wedstrijd in het strafschopgebied rondhing om Cartright te sarren, vloog met een agressieve duikvlucht naar voren en stootte met zijn schouderpartij tegen de kin van de doelman. Via het lichaam van Barco rolde het leer de goal in.

Cartright viel onder luid protest en met een bebloede kin op de grond, maar aangezien zowel beide grensrechters als scheidsrechter Dos Santos bezig waren om de lip van deze laatste uit de fluit te trekken, en de Managuyaanse televisieploeg de beelden niet wilde vrijgeven, kon Dos Santos niet anders dan het doelpunt toekennen. Terwijl hij met een gevoelige vleeswond de kleedkamers inrende, floot een ballenjongen de wedstrijd af: 1-1. Aanvaller Barco sprak na afloop van de ‘schouder van God’.

Na het fluitsignaal gingen in heel Managuay duizenden auto’s luid toeterend de straat op. Er vielen 77 doden en 92 gewonden.

Foto Rogelio de la Sierra

Geplaatst op

Qaddafi’s speech writer hopes ‘to bring peace’

Muammar el-Qaddafi during his second speech

TRIPOLI – He called the Libyan insurgents ‘greasy rats’. He called for a ‘house by house’ hunt. And yet, the speech writer to Muammar el-Qaddafi believes today will see peace.

Alfonso Suarez (33), one of the Libyan dictator’s closest aides, is eager to explain the ideas behind the angry speech that was televized Tuesday night. Only minutes after Qaddafi had ended his ranting monologue in which he had urged his machete-bearing loyalists to take to the streets to fight, Suarez said: ‘It’s all about subtlety.’ As for Qaddafi’s warning he would ‘fight to the last drop of [his] blood’, Suarez said: ‘Exactly. The basic rule about subtlety is: you don’t need it.’

The South American speech writer – raised in Managuay, the continent’s last military dictatorship and one of Libya’s few allies – believes today’s events will mark, as he puts it, a ‘new relaxation’. Suarez: ‘The Colonel said: “I will die a martyr”, and I expect that to be like a wake up call. Insurgents will go, like, hold on, this guy seriously cares about his country and his people.’

Alfonso Suarez ended the conversation saying he likes dogs and he is a real Simpsons fan.

Geplaatst op

10-0 nederlaag leidt tot rellen

Een fan van Los Armadillos bespeelt een wedstrijdtuba in het clubmuseum

SAN LUÍS – Een historische nederlaag van het dweilorkest van San Luís heeft gisteren tot onlusten geleid in de stad.

Los Armadillos (de gordeldieren) uit San Luís verloren met maar liefst 10-0 van Las Chinchillas (de boomkonijnen) uit Cartagena. Dit leidde tot tumult buiten het stadion, waar fans van Los Armadillos met koperen instrumenten begonnen te gooien. Een 29-jarige man overleed door een klap met een contrabastrombone, zeven anderen raakten zwaargewond door onder meer een tuba en enkele kornetten.

Los Armadillos spelen yolki-polki, een typisch Managuayaanse sport waarbij twee dweilorkesten op een speelveld – al musicerende – terrein moeten veroveren. Wie een compleet refrein uitspeelt op de helft van de ander, verdient een punt. Slaan is toegestaan, en veel yolki-polki-orkesten hanteren dan ook instrumenten van zwaar koper.

Het eens zo succesvolle dweilorkest Los Armadillos is al jaren in verval, maar was in de jaren 70 nog de eerste winnaar van het Concurso del Húmpa.

Geplaatst op

Presentatrice Jellinek verlaat tv-programma om relatie

Evita Jellinek aan het werk

MATAQUINTOS – Tv-presentatrice Evita Jellinek ziet zich genoodzaakt haar baan op te geven nu zij een liefdesrelatie heeft aangeknoopt met Adán Minskewicz, een bekende drinker van advocaat.

Volgens Jellinek heeft de hoofdredacteur van haar programma Llámame!, een belspelletje, laten weten dat het ‘onwenselijk’ is dat zij presentatrice blijft. Jellinek, schamper: ‘Bij het spel ‘Raad de foto, win een chorizo’ gebruiken we wel eens een afbeelding van Minskewicz, vandaar. Onder deze omstandigheden kan en wil ik niet werken.’

Minskewicz is het uithangbord van drankenfirma Abogado, die al jaren vergeefs probeert een voet tussen de deur te krijgen in dit land van rum- en tequiladrinkers. De drinkerskwaliteiten van reclamester Minskewicz worden echter zeer gewaardeerd door de Managuayanen.

Boze tongen beweren dat de hoofdredacteur van Llámame! slechts wraak heeft willen nemen voor een blauwtje dat hij bij Jellinek liep. Hij zou tijdens een afspraakje in januari een halve liter advocaat hebben gedronken om indruk op haar te maken, maar moest kort daarna al overgeven op Jellineks beroemde maillot van alpacahaar.

Geplaatst op

Olympische équipe arriveert in Vancouver


VANCOUVER – De Olympische équipe van Managuay is gisteren eindelijk in Vancouver gearriveerd. De atletenbus reed de menigte tegemoet die na de afsluitingsceremonie het BC Place-stadion verliet en maakte meteen rechtsomkeert.

‘Gelukkig zaten we juist op een rotonde, dus dat ging heel makkelijk,’ aldus de buschauffeur. Ook de Managuayaanse atleten aanvaardden vrijwel onaangedaan dat zij de reis van circa 10.000 km en 16 dagen in de omgekeerde richting opnieuw afleggen. Alleen Benedicto de Boer, rodelaar van Nederlandse afkomst, pleitte voor een sanitaire stop ‘om zo tenminste die menigte mijn chorizo te laten zien.’ Maar de hele bus stemde tegen.
Hiermee komt een einde aan het avontuur dat het eerste legale Olympische optreden van Managuay had moeten worden. Het land was eerder wel vertegenwoordigd, maar altijd op dubieuze wijze, zoals door Carmen de Medaille-omsmeltster (Melbourne, 1956) en Manolito de nep-Ard Schenk (Sapporo, 1972).
Het commentaar van de chef de mission, die overigens in Managuay was achtergebleven: ‘Misschien had ik die reisplanning toch even moet opschrijven.’
Geplaatst op

Managuay weigert Hero Brinkman politiek asiel

Hero Brinkman: asiel geweigerd

DEN HAAG – Managuay, de laatste militaire dictatuur van Zuid-Amerika, heeft Hero Brinkman politiek asiel geweigerd. De ex-PVV’er zou ’te democratisch’ zijn.

Dat maakte de Managuayaanse ambassadeur Roberto ‘Rocky’ Núñez vanochtend bekend. Kort nadat Brinkman dinsdag zijn vertrek uit de PVV had aangekondigd, meldde hij zich bij de ambassade – vergeefs. ‘Wij vinden het ook jammer,’ zegt Núñez. ‘Eerst liep de heer Brinkman keurig aan de leiband, en nu noemt hij het opeens “pervers” dat één man de dienst uitmaakt. U kunt zich de teleurstelling in onze dictatuur wel voorstellen.’

Núñez bekent dat hij zijn superieuren menig lovend bericht over de ex-PVV’er heeft toegezonden. ‘Linkse lezingen saboteren, dronken wegscheuren bij een politiecontrole, een barkeeper aftuigen: dat getuigt natuurlijk van stijl. Dat de heer Brinkman moeite heeft met het wegzetten van zijn glas: oké. Maar met het wegzetten van ménsen?’ Núñez citeert een interview van Brinkman in de Volkskrant. ‘Hoe liefdevol hij terugblikte op het in elkaar beuken van krakers: “Er is niets leukers dan dat.” Dan zeg ik, als oud-doodseskaderman: waarom, Hero, waarom?’

Núñez acht het niet waarschijnlijk dat Managuay Brinkman in de nabije toekomst als staatsburger zal opnemen. ‘Er is teveel gebeurd. Huilie-huilie doen met zinnen als ‘Mijn pogingen om te democratiseren zijn gedwarsboomd’… U zult begrijpen dat zoiets bij ons de rillingen over de rug doet lopen. Nee, wat een mooie carrière als meeloper had kunnen zijn, is één keer om zeep geholpen.’

Geplaatst op

Lancering Windows 95 groot succes

Het startscherm van Windows 95

VALLE DE LAS TETAS – De lancering van Windows 95 is donderdagavond in Managuay groots gevierd. Enige smet op de feestvreugde was het crashen van het computernetwerk.

De lancering vond plaats in Valle de las Tetas, het Managuayaanse Silicon Valley. De demonstratie van het nieuwe besturingssysteem was nog maar net begonnen, toen alle computers het begaven. ‘Dit is een uitzondering,’ verklaarde een woordvoerder van Papaya Internacional, het staatsbedrijf dat als enige in Managuay Windows 95 mag verspreiden. ‘Crashen is voor auto’s.’

Na het uit- en weer aanzetten van de computers was het euvel verholpen. De woordvoerder: ‘Vanaf nu telt Managuay mee als computerland. De Commodore 128 gaat het héél lastig krijgen.’

Hoewel Managuay een blinde vlek is op de digitale wereldkaart, heeft het gebruik van computers recent een hoge vlucht genomen. Ook internet is bezig aan een opmars in het Zuid-Amerikaanse land: bedroeg het aantal officiële internetaansluitingen vorig jaar nog vier, tegenwoordig staat de teller op elf. Vooral ouderen vertrouwen liever op de nieuwsvoorziening per telex, telegraaf en postduif.

Geplaatst op

Sócrates dood, Aristóteles krijgt nieuwe lever

Sócrates, een held in Brazilië

LA LIBERTINA – Amper is de Braziliaanse topvoetballer Sócrates overleden of diens broer, Aristóteles, maakt een doorstart via een succesvolle levertransplantatie.

Beide broers leidden voetballevens die parallel liepen aan elkaar, totdat Sócrates gisteren op 57-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een darminfectie. Hun onbezorgde jeugd in het Noord-Braziliaanse Belém, waar ze opgroeiden met hun broers Archimédes, Pythagóras en buitenbeentje Rai, stond in het teken van voetbal. Maar waar Sócrates furore maakte met zijn hakballetje, liet Aristóteles een agressievere speelstijl zien: zijn ‘hakbal’ bestond uit een hoge lob, om vervolgens, terwijl de tegenstander naar de bal tuurde, met een Zwitsers zakmes snel een kootje van diens vinger eraf te kappen.

Het was dan ook snel duidelijk dat Aristóteles in het Braziliaanse voetbal niets te zoeken had, maar des te meer in het voetbal van buurland Managuay. Hij emigreerde, liet zich naturaliseren en werd begin jaren 80 aanvoerder van het Managuayaanse nationale elftal. Zijn eerste maatregel: het bewapenen van defensie, middenveld en aanval met mini-machetes in de kous. Terwijl Sócrates beroemd werd met de Goddelijke Kanaries, groeide Aristóteles uit tot een in Managuay legendarische speler die nog steeds vereenzelvigd wordt met het voetbal van de ‘Bloedrode Selectie’ van 1982, ook wel het gewelddadigste nationale team genoemd dat nooit aan een WK deelnam.

Ook buiten het veld spreidden de broers dezelfde interesses ten toon. Waar Sócrates een gediplomeerd arts was en een democratisch activist, kluste Aristóteles bij door – dronken – aderlatingen uit te voeren op wanhopige sloppenwijkbewoners en vroeg hij zich hardop af wanneer de toenmalige junta’s van Managuay en Brazilië gezamenlijk ‘agressor’ Frans Guyana zouden binnenvallen.

Beiden waren ook fameuze drinkers, die kampten met leverproblemen. Maar waar Sócrates een voorkeursbehandeling weigerde en zo feitelijk zijn eigen gezondheid in gevaar bracht, vroeg Aristóteles gisteren niet of zijn nieuwe lever legaal was verkregen, maar liet hem eenvoudigweg plaatsen. Het heeft hem weer een aantal jaren respijt opgeleverd.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Technologie

‘En dit,’ zegt de gids, ‘is de internetzaal.’ Onder een cirkelvormig plafond, gestut door Griekse zuilen, staat een mahoniehouten bureau met een computer erop. Het inbelmodem verspreidt een ratelend geluid. ‘Een pc,’ constateert de collega van Le Monde, en krabbelt op zijn blocnote. ‘Is het een Windows 8?’ De gids, die op het toetsenbord tikt, begint onbedaarlijk te lachen. ‘Windows 8?!’ Een traan uit zijn oog vegend: ‘Wij zijn inmiddels verder. Dit is een Windows 95.’

Er zijn veel terreinen waarop Managuay een achtergestelde positie inneemt, en technologie is er beslist een. In dit cassetteland verzamelen zich op feestjes steevast vijf mannen rondom je cd-speler en stoten bewonderende fluittonen uit. Videotheken doen er goede zaken, en niet zelden rangschikken ze hun films op Betamax, Video 2000 en VHS.

Ook wat computers betreft, is Managuay een vergaarbak van verouderde technologieën. In Valle de las Tetas – het Silicon Valley van Managuay – werd vorig jaar de lancering van Windows 95 groots gevierd. ‘Vanaf nu telt Managuay mee als computerland,’ ronkte de licentiehouder. ‘De Commodore 128 gaat het héél lastig krijgen.’ Vijf minuten in de demonstratie van het nieuwe besturingssysteem crashten alle computers.

Desalniettemin breidt de digitale wereld zich in het Zuid-Amerikaanse land als een olievlek uit. Bedroeg het aantal officiële internetaansluitingen in 2011 nog vier, een jaar later stond de teller al op elf. En dat is bijzonder, voor een land waar vooral ouderen liever vertrouwen op nieuwsvoorziening per telex, telegraaf en postduif.

Nadat hij de journalisten verschillende kleuren diskettes heeft getoond – ‘een soort floppy, maar dan hard’ – stapt de gids naar de pc en zegt triomfantelijk: ‘Nu moet u dít maar eens bekijken!’ Staand voor de computermonitor betrekt zijn gezicht. ‘Puñeta!’ brult hij. ‘Een half uur gelul en nóg is die foto van Gloria Estefan niet geladen!’
Roger Abrahams