Berichten

Geplaatst op

Uit het ambt gezet, maar nog steeds aan de drank

Strafpleiter Adán Minskewicz is uit het ambt gezet, maar blijft strijden voor wie hij is. Dat betekent: drankorgel, obese veelvraat en mediapersoonlijkheid. Een interview.

Door Jens Mikkelsen

Meneer Minskewicz, dinsdag werd u veroordeeld voor het aannemen van miljoenen peso’s aan contant geld, het niet terugbetalen van voorschotten van cliënten en het bijhouden van een chaotische administratie. Denkt u inmiddels anders over het oordeel van de rechter?
Geenszins. Ik vind het nog steeds onvolledig. (neemt een slok advocaat)

Waarom?
Ik heb om te pesten boven elk dossier gefrituurde kippenvleugeltjes zitten eten, maar over de vetvlekken zegt hij dan weer niets. (neemt kippenvleugeltje uit doos)

U meent te zijn ‘kapotgeschreven’ door de media.
Jazeker, amice. Eerst komen ze een quootje bij je halen, en vervolgens gebruiken ze hun kanaal om hun persoonlijke mening erdoor te drukken. Ik kan niet tegen hypocrisie, dus ik vecht terug.

Wat gaat u doen?
Nóg vaker in roddelrubrieken op tv plaatsnemen en zeggen dat die rechter een ongelooflijke eikel is. (schenkt een glas advocaat in)

Gaat uw ex-vriendin, tv-presentatrice Evita Jellinek, u daarbij helpen?
Spreekt u niet van haar. Ik ben van alle ellende twintig kilo afgevallen. (neemt een slok advocaat)

Het is u niet aan te zien.
(opent tweede doos gefrituurde kippenvleugeltjes) Geloof me, ook voor iemand die normaliter 135 kilo weegt, is dat heel wat.

U gaat in hoger beroep. Zeg eens eerlijk: gelooft u nog in een goede afloop?
Ik moet wel. Aan de andere kant mag ik graag zeggen: dwarsliggers houden de rails recht.

En wat betekent dat?
Dat je met een grote bek altijd in de onderliggende positie belandt en nooit op het juiste spoor zit. (drinkt glas advocaat in één teug leeg)

Geplaatst op

Bevalling twaalfjarige heel normaal in Managuay

Verloskamer op een middelbare school in Mataquintos, Managuay

MATAQUINTOS – De commotie rond het Groningse meisje van 12 dat vorige week tijdens een schooluitje beviel van een baby, zou in Managuay niet plaatsvinden. Daar gaat standaard een verloskundige mee in de bus.

‘Ooit vonden wij dat ook overdreven,’ zegt schooldirecteur Ferdi Mando Kotulek uit Mataquintos. ‘Maar de schoonmaakkosten werden gewoon te hoog.’ Een begrijpelijk besluit in een land waar een meisje dat op haar zeventiende nog geen kind heeft gebaard, geldt als een stijve trut. De losse seksuele moraal in het Zuid-Amerikaanse land leidt ertoe dat zowel basisscholen als middelbare scholen voorzien zijn van kraamkamers, crèches en lactatieruimtes waar de meisjes borstvoeding kunnen geven.

Hetzelfde geldt voor plekken waar veel kinderen en jongeren komen, zoals attractieparken. ‘In Plopsaland San Luís is vorig jaar december nog een leerlinge van een tweeling bevallen,’ vertelt Mando Kotulek trots. ‘En in Tikibad Mataquintos heb ik ooit geholpen met een keizersnee. Mijn zakmes was hartstikke roestig na afloop, maar de moeder kon tenminste haar zwemdiploma afmaken.’

Geplaatst op

Mediamagnaat krijgt warm onthaal in parlement

Rogelio Mormoni

MATAQUINTOS – Als een rockster werd mediamagnaat Rogelio Mormoni (80) gisteren onthaald in het Managuayaaanse parlement. De politici wilden alle afluistertrucs weten van ‘De Man met het Gouden Oor’.

Door Jens Mikkelsen

Mormoni had slechts een half uur – de ministers van Onderwijs en Industrie zouden hem die middag een voetmassage geven – maar dat mocht de pret niet drukken. De parlementariërs vuurden vragen op hem af (‘Heeft u mijn voicemail ook afgeluisterd? Kom ik nu in de krant?’) en schoten foto’s als ware paparazzi. Eén parlementariër had zelfs een schuimtaart voor hem gebakken.

De roem van Mormoni is geëxplodeerd sinds enkele weken geleden aan het licht kwam dat zijn journalisten op grote schaal politici, hoge ambtenaren en gewone Managuayanen hebben afgeluisterd. Afluisteren is niks nieuws in de bananendictatuur en Mormoni’s mediabedrijf onderhoudt bovendien nauwe banden met de militaire junta, maar dat hij de slachtoffers openlijk chanteert – en niet in het geniep – wordt enorm gewaardeerd.

Volgens een recente peiling onder jongeren is afluisterjournalist nu een van de populairste beroepen, naast voetbalmakelaar en luxehoer.

Geplaatst op

Cultuur: de maandag

Een boomkonijn (chinchilla)

De maandag neemt van oudsher een belangrijke plaats in in de Managuayaanse cultuur. Hier enkele voorbeelden.

  • Op maandag 23 januari 1505 liet voor het eerst een Spaanse ontdekkingsreiziger, Don Camilo del Ponte, zijn gezicht zien in een indianennederzetting in het huidige Managuay. Op dinsdag 24 januari 1505 bewerkten de indianen dat gezicht met 57 speren en spietsen Don Camilo’s hoofd op een mintgroene cactus.
  • Jeremy Fuentes, de winnaar van The Voice of Managuay 2010, werd 21 jaar geleden geboren op een maandag. In de 163ste variant op het tv-talentenjachtformat moesten deelnemers het geluid van een inheems dier imiteren, en Jeremy pakte de jury in met een bronstig boomkonijn (‘Wenggg-skriii-OET!’ – foto).
  • Op maandag rusten de Managuayanen uit van het overigens maar mondjesmaat gebrachte kerkbezoek op zondag, en bereiden zij zich voor op de siësta van dinsdag door middel van een ongeveer net zo lange siësta (van circa 9:00 uur tot 17:00 uur).
  • Het woord voor maandag (‘lunes’) wordt door Managuayanen gewoonlijk verkeerd gespeld als ‘lunis’, ‘luns’ of ‘lunez’. Maar meestal schrijven zij het helemaal niet, omdat zij analfabeet zijn.
Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Sopropo

Sopropo’s

Eten bij de familie Buzarquis. Moeder Emma zet een grote ketel op tafel, waarop vader Pepe en opa overeind komen uit hun stoel. ‘Soproposoep!’ juichen de kleine Juan en María. Pepe neemt kater Hugo op schoot en houdt hem een lepel met het groene goedje onder de neus. Hugo snuffelt, slobbert het naar binnen – en valt prompt op de grond. Morsdood. ‘Nog niet goed,’ bromt Pepe. Scheldend pakt Emma de ketel weer op. ‘Pinche sopa!’

De weerbarstige sopropo is een groente uit de komkommerfamilie. In Suriname wordt hij veel gegeten, maar ook in buurland Managuay is de tropische plant – die er uitziet als een pokdalige courgette – heus volksvoedsel. Sopropo’s zijn goedkoop en groeien overal. Bovendien: de onrijpe vrucht heeft een wrattige schil, het vlees smaakt bitter en het plantensap is bijtend giftig – de sopropo is, kortom, het Managuayaanse volk in zijn vegetale vorm.

Ondanks die volkseigen kwaliteiten hoopte de lokale sopropo-industrie heel even Europa te veroveren. In 2011, tijdens het gedoe met de EHEC-bacterie, durfden veel Duitsers geen komkommers meer te eten en de Managuayaanse Liga van Sopropotelers rook haar kans. ‘Straks zijn we exportproduct nummer één van Managuay,’ sprak Liga-voorzitter Amalfi. ‘Mosterdgas kan naar de tweede plek.’ Maar al snel bleken komkommers EHEC-vrij. En dat een sopropo vóór consumptie een paar uur in zout water moet worden geweekt om zijn dodelijke bestanddeel momordicine kwijt te raken, hielp ook al niet mee in de pr-campagne.

Na twee uur doorkoken staat de soep weer op tafel. ‘Goed spul,’ zegt Pepe smakkend. Maar opeens valt de lepel uit zijn hand. Pepe stormt de achtertuin in. Liggend in het gras geeft hij over. Naschokkend, met een lijkbleek gezicht, veegt hij zijn mond af aan een handvol grassprieten. Dan, met een schaterlach: ‘Man, wat houd ik toch van groente!’
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Aan alle bezoekers van bar Sexiboom

Beste bezoekers,

Op de eerste plaats: bedankt dat jullie afgelopen vrijdag in zulke groten getale naar Bar Sexiboom zijn gekomen om met ons een feestje te bouwen. Tot 21:30 uur was het weer een topavond.

Op de tweede plaats – en daarin geven wij de Militaire Politie groot gelijk – had nooit mogen gebeuren wat daarna gebeurde. Wij benadrukken nogmaals dat wij niet weten wie de bewuste schoten gelost heeft. Het was in elk geval niet Vicente, de broer van Manolo, want als iemand nog een doodshoofdaapje zou missen als het voor zijn geweerloop de lambada danste, dan is het Vicente wel.

Ook is ons helaas (nog) onbekend door welke technische oorzaak het licht uitviel. Mogelijk zijn enkelen van jullie, gewond, tegen een lichtschakelaar gevallen. Dat spijt ons zeer. Ook de daaropvolgende commotie betreuren wij enorm. Tegen de onheus betaste dames kunnen wij alleen maar zeggen: onthoud dat het dragen van uitdagende kleding risico’s met meebrengt! Onze huisregels hebben die boodschap altijd uitgedragen, ook al staat het misschien nergens expliciet vermeld.

Op de derde plaats betreuren wij dat bovenstaande situatie heeft geleid tot een extra onderzoek van de Federale Belastingdienst. De resultaten hebben ons geschokt. Het doet pijn om te zien hoevelen van jullie ons personeel onder druk hebben gezet om te voorzien in een vraag naar middelen als ghb, amfetamine en verrijkte mangopulp. Sommige van onze medewerkers hebben zich in de schulden gestoken om reizen naar laboratoria in Brazilië te bezoeken, louter en alleen zodat jullie de spanning op school wat beter aankunnen.

Door deze onverwachte inkomsten is de directie de afgelopen jaren het overzicht op de financiële administratie helemaal kwijtgeraakt. Wij willen de Federale Belastingdienst dan ook bedanken voor het wijzen op de boekhoudkundige fouten die zijn gemaakt. Wij hopen dat het zakelijke overleg in Parijs van de komende drie weken tot een goede verstandhouding zal leiden met de heer Barroso Sánchez, Hoofdinspecteur van de Belastingdienst, en zijn echtgenote.

Rest ons nog te zeggen, dat het met Wilson en Fernando relatief goed gaat. Zij zullen komende donderdag ontslagen worden uit het ziekenhuis, mits de protheses dan inmiddels wél op de juiste plekken zijn aangebracht. Jongens, wij zijn ervan overtuigd dat jullie gaan bewijzen dat voor het shaken van een rum-papaja-cocktail één hand meer dan genoeg is!

Hopelijk zien wij elkaar spoedig terug onder een goed gesternte, én op een andere plek. Want laten we wel wezen: het stonk er toch naar muizenkak.

Ons hart klopt met dat van jullie,

De directie van Bar Sexiboom,

Manolo ‘Kalashnikov’ Pañales
Emilio ‘Muhammed Ali’ Esteban

Geplaatst op

Bloedbad tijdens carnavalsoptocht

Toeschouwers, en bookmakers, verdringen zich om een glimp op te vangen van de schietpartij

ROIPOIPÚ – De grote carnavalsoptocht van Roipoipú is maandagmiddag uitgelopen op een schietpartij met elf doden. De autoriteiten spreken van een bloedbad. ‘Eentje maar, dus dat is winst.’

Het conflict was het gevolg van een vete tussen twee carnavalsbendes. Los Puercos Olorosos (De Stinkende Varkens) stalen enkele weken geleden raaf Pepito, de mascotte van de rivaliserende groep El Cuervo Mojado (De Natte Raaf). De Raven bemachtigden maandag via steekpenningen een plek in de optocht direct achter de sambawagen van de Varkens, waarop de twee wagens begonnen met een aanhoudend versnellen, vertragen en botsen. Na ongeveer een uur haalde de leider van de Raven een uzi tevoorschijn en begon te vuren, waarop alle andere Raven, en de Varkens, hetzelfde deden.

De politie greep snel in. Ze doodde leden van beide bendes, beroofde de overlevenden en bracht hen daarna over naar het politiebureau. De regerend prins Carnaval, kolonel Gustavo II, noemde het voorval ‘slechts een incident’. Wel sprak hij zijn waardering uit voor de manier waarop El Cuervo Mojado het begrip ‘gaten in de optocht’ van een nieuwe dimensie voorzag.

Raaf Pepito is geschrokken, maar maakt het goed.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: El Aire Libre

50 Peso (r) en Lil’ Carmen

Op het podium wijzen vier mannen naar hun kruis. ‘Es un chihuahua en tu bolsillo?’ De menigte begint te blaffen. ‘O te gusta encontrarme?’ Een luid gejuich stijgt op, een daverende beat zet in. Boyband Los Cojones is de onbetwiste smaakmaker van muziekfestival El Aire Libre, niet in het minst dankzij hun hit ‘Is dat een chihuahua in je broekzak (of ben je gewoon blij me te zien)?’

El Aire Libre: wat in 1972 begon als een eenmalige hippiehappening is uitgegroeid tot een driedaags evenement en een vrijplaats in Managuay, de laatste militaire dictatuur van Zuid-Amerika. Qua sfeer is het Lowlands, qua muziek is het Pinkpop, qua drankgebruik is het het Oktoberfest – maar dan met zelfgestookte tequila in plaats van bier. ‘Natuurlijk kun je het zonder alcohol ook leuk hebben,’ zegt Marta (20), die bij haar tent op de festivalcamping tabasco druppelt in een weckpot met gefermenteerde lamamelk. ‘Maar niet hier.’ Haar vriendin Andrea (22) biedt twee patrouillerende militairen een slok rum aan, die ze gretig aanvaarden. ‘Je moet die gasten te vriend houden,’ zegt ze later. ‘Voor je het weet, liggen ze je in een bunker te toucheren.’ In de verte klinken de tonen van hiphopkleuters 50 Peso en Lil’ Carmen: ‘No estoy tu bitch, papá.’

Zo gemoedelijk als de eerste dag van El Aire Libre verloopt, zo dramatisch is de avond. Zoals gevreesd zorgt het optreden van Raúl, een singer-songwriter met regeringskritische teksten, voor reuring. Al na één lied neemt de zanger het woord ‘mensenrechten’ in de mond, waarop – vanuit het niets – vier militairen op het podium springen. Raúl stuift weg, chaos breekt uit. Onder gegil van het publiek wordt de rennende zanger met een elektrische stok bewerkt, terwijl een van de militairen roept: ‘Doorlopen, hier is niets te zien!’

El Aire Libre: Managuay op zijn puurst.
Noud Nijssen

Foto Lota del Horno

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Sovjetbom

De Zuidelijke Woestijn van Managuay

‘Hier stond de tribune, volgens mij.’ Majoor Enrique de los Platos, mijn begeleider, spuugt in het zand. ‘Ik zou het kunnen navragen bij de Topografische Afdeling. Maar ja.’ Met toegeknepen ogen kijk ik naar de zon, die deze zanderige uithoek tot een oven maakt. Nikita Chroesjtsjov had het goed gezien.

De Zuidelijke Woestijn van Managuay was een halve eeuw geleden een brandpunt van de Koude Oorlog. Het maoïstische regime van Sergio ‘De Neushoornleguaan’ Susa had het gebied aangewezen als testlocatie voor een nieuwe, Russische kernkop: de AN602 of ‘Tsar Bomba’. Sovjetleider Chroestsjov gaf vanuit Moskou opdracht aan Managuayaanse ingenieurs om het model in elkaar te schroeven.

Zo kwam het dat op een ochtend in 1961 een Toepolev met de volledige Sovjettop in Mataquintos landde. Susa’s programma – een krampachtig ongedwongen receptie met tequila en gefrituurde chinchillaknoedels – werd door Chroesjtsjov genegeerd: hij wilde direct naar de woestijn. Drie uur later zat hij op een tribune bloednerveus te lonken naar de Tsar Bomba, even verderop in het zand. Een mannenstem begon af te tellen.

‘Diez… Nueve…’ Niemand voorzag wat zou gaan gebeuren. Niemand, behalve iedereen die wel eens een transistorradio made in Managuay had gekocht. ‘…Zero.’ Niets. Toen klonk een luid ‘pffrrrt’, dat een half uur aanhield. Daarna nestelde een koppel alpacalama’s zich in de bom. Chroesjtsjov gooide zwijgend zijn burrito in het zand en verliet de plek des onheils.

‘Is het nog goedgekomen?’ vraag ik aan majoor De los Platos. Deze haalt een mango uit zijn jaszak en neemt een hap. Met volle mond: ‘Als u meer wil weten, kan ik u begeleiden naar het Militaire Archief. Maar ja.’

Op 30 oktober 1961 brachten de Russen op Nova Zembla hun eigen model tot ontploffing. De Tsar Bomba veroorzaakte een explosie van vijftig megaton: de grootste die de mens ooit heeft teweeggebracht.

Foto Persbureau Managuay

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Hordes illegalen naar Schiphol


AMSTERDAM – Een groot aantal Managuayanen uit Nederland, België en Duitsland is op dit moment onderweg naar Schiphol om zich op de daar gestrande passagiers te storten. Het gaat om circa 7000 prostituees, zakkenrollers en panfluitmuzikanten.

Dat hebben internetspecialisten van politiekorps Kennemerland ontdekt. De Managuayaanse gemeenschap in West-Europa, die voornamelijk uit illegalen bestaat, roept via websites op naar de luchthaven te komen omdat daar ‘de klanten als rijpe papaja’s voor het oprapen liggen.’ Schiphol annuleerde gisteren 500 vluchten vanwege de aswolk van de IJslandse vulkaan bij gletsjer Eyjafjallajökull.
De politie brengt eenheden in paraatheid, maar is gerust op de situatie omdat de meeste vliegreizigers inmiddels zijn ondergebracht in hotels. Geconfronteerd met deze informatie meldde een Managuayaanse panfluitmuzikant vanochtend via Twitter: ‘Wij gaan toch, want wij spelen geen gewone panfluitmuziek. Meer een soort mix van folk, dubstep en hardbop.’