Veel Nederlanders denken dat een toilet in Managuay een vieze, onhygiënische bedoening is, maar niets is minder waar. Ziehier een keurige wc van een keurige Managuayaanse familie ergens op het platteland. Het porselein is gepoetst, de spiegels hangen aan de muur en de pater familias heeft zijn beste t-shirt opgehangen waarmee gasten hun besmeurde edele delen kunnen afvegen.
Weekendje Chuco: een panfluit van 300.000 kg
 |
| Hotel Andes in Chuco (rechts van de rivier, naast de telegraafpaal) |
Ga naar Chuco, de parel van de Andes! Na een paar dagen in hoofdstad Mataquintos heeft u het namelijk wel gehad met die drukte, die uitlaatgassen en die constante zakkenrollerij door de verkeerspolitie. Een beknopte reisgids.
BEKIJKEN
Panfluitpaleis
$
Chuco is het kloppend hart van de Managuayaanse panfluitindustrie en een bezoekje aan het Panfluitpaleis is dan ook een absolute aanrader. Er staat de grootste panfluit ter wereld (29 m hoog, 300.000 kg zwaar) en zelfs de wc’s bestaan uit porseleinen panfluitbuizen. Toch zal de doorsnee toerist, zo vermoeden wij, de panfluitsoep en een workshop neus-, oor- en anusfluiten aan zich voorbij laten gaan.
ETEN
El Scroto
$
De naam van dit goedkope restaurantje aan de rand van het centrum betekent ‘het scrotum’: nu weet u meteen wat de specialiteit van het huis is. Op het menu staat lamascrotum, chihuahuascrotum, chinchillascrotum – zelfs mensenscrotum. De uitbater wilde ons niet vertellen waar hij die laatste vandaan haalt, maar verwees wel naar een ‘megadeal’ met het Ministerie van Foltering.
SLAPEN
Hotel Andes
$
Wat maakt een weekendje Chuco completer dan slapen tussen de bergtoppen? Nou, een dak boven je hoofd bijvoorbeeld, of een nachtkastje. Zo’n kaalgevreten grasveld waar toeristen hun slaapzak mogen neerleggen, noemen wij geen hotel. Maar goed, het ontbijt was redelijk.
UITGAAN
Burritobar
$
Veruit de vreemdste bar in Chuco – bezoek hem alleen na tweeën en bij absolute dronkenschap – heet de Burritobar. Niet omdat je er burrito’s kunt eten, maar omdat je bij binnenkomst je jas moet afgeven, op de grond moet plaatsnemen en strak in een veelpleurige poncho wordt gerold. Vervolgens lig je uren naar muziek te luisteren. Panfluitmuziek – dat spreekt.
Bij Air Burrito boek je al een retourvlucht Mataquintos-Chuco voor een bepaalde som geld.
Journalist doodgepest om radiodocumentaire
 |
| Kokosnoten |
MATAQUINTOS – Een Managuayaanse radiojournalist is afgelopen zaterdag doodgepest door een woedende menigte.
Het gaat om Huberto Molinero, een verslaggever van staatsomroep Corrupción 24. Aanleiding was een radiodocumentaire waarin Molinero vraagtekens plaatste bij de zelfmoord van een twintigjarige jongen, eind vorig jaar. Die zou volgens zijn ouders zelfmoord hebben gepleegd omdat hij werd gepest op school. Woedende radioluisteraars gingen de straat op, sleurden Molinero uit zijn huis en bekogelden hem met kokosnoten.
‘Zo’n journalist die zijn gelijk probeert te halen in een familiedrama, dat is toch ziek?’ vertelde een van de luisteraars na afloop. ‘Het gaat ons om respect. Daarom moest hij dood.’ ‘Molinero was een pestkop, en daarom hebben we hem teruggepest,’ zei een ander. ‘We hebben hem zo hard met kokosnoten tegen zijn hoofd gepest, dat hij niks meer zei. Of dat ook pesten is? Jawel, maar hij is begonnen.’
‘De ouders, familie en vrienden hebben al genoeg verdriet,’ verklaarde een derde de lynchpartij. ‘Zij willen rust, geen ander, genuanceerd verhaal. Er wás toch al een verhaal?’ Een vierde: ‘Het gaat hier om de waarheid. Ónze waarheid, niet die van hem. Oké, we hebben Molinero misschien vermoord, maar we zijn dan ook oprecht verontwaardigd.’
Een andere verslaggever van Corrupción 24 is inmiddels bezig met een kritische documentaire over Molinero. De woedende radioluisteraars hebben hem al met de dood bedreigd als hij ‘het tragisch overlijden van een gerespecteerd radiojournalist’ niet met respect behandelt.
Kinderdagverbljif “El Manguista Optimista”!
Heeft u een drukke baan bij uw internacionale onderneming? U wilt toch goed gezinsleven? U moet uw kind(eren) aanmelden bij kinderdagverbljif “El Manguista Optimista”!
Bij “El Manguista Optimista” (“De Optimistische Mango-plukker”), wij streven naar optimale nestwarmte te maken voor uw kind)eren). De verwarming bij ons staat daarom altijd aan. Ook wij willen optimal continuiteit en flexibiliteit. Dus groep leiders soms werken 1 jaar, soms 1 dag, kind(eren) zijn soms 1 week, soms opeens weg. Service.
De dagindeling is voor iedere kinde(eren) individual anders. Soms een kind wil meer rum in de melk, soms minder. Dat is alles mogelijk. Soms kind/n vind niet erg dat luier hele middag vies is, soms kind wel. Bij ons meestal hele middag! Want bij “El Manguista Optimista”, kind(eren) spelen veel buiten!
Natuurlijk heft u meer vragen. Dat is helaas niet mogelijk. Maar als u aangemeld, u kunt altijd meer vragen.
Wij zien u graag, bij “El Manguista Optimista”!
Lieutenant Marta Órfuz Edipus
Directrice
en beledigd vertaler
‘De politiek pakt echt door’
Harold van den Akker van vervoersbedrijf TMI (Transportes Managuayenses Internacionales):
‘Wat mij zo bevalt, is de bereidheid van de politiek om ook echt door te pakken. Toen wij een half jaar geleden in Mataquintos aankwamen om een dochterbedrijf op te zetten, zijn we meteen op het hoogste niveau geholpen. We konden voor 9 miljoen de transportfirma van de zoon van generaal Jamón overnemen, echt een prikkie. Bij de deal bedongen we bovendien 27 trucks, 3 hangars, 39 chauffeurs en 133 dwangarbeiders. Kom daar maar eens om in Nederland.’
Klassieker: El diablo y su vergüenza
Vandaag in de Managuay-klassieker: El diablo y su vergüenza (De duivel en zijn schaamte). In deze film van grootmeester César Núñez draait het om de eenzame vuurtorenwachter Hipopótamo, wiens bestaan wordt opgeschrikt door de komst van een pratende kolibrie, die Hipopótamo vertelt over de zee, de getijden en de vieze schuimlaag die vaak achterblijft op het strand als het net vloed is geweest. Núñez combineert een satire op de Zuid-Amerikaanse realiteit met de positieve boodschap dat het goed is dat het door land ingesloten Managuay geen eigen kuststrook heeft.
SCÈNE
Hipopótamo leest ‘Het eiland Amoras’. Dan komt Agata binnen.
Hipopótamo: (springt op van zijn stoel) Beëlzebub!
Agata: Nee, ik ben het, meester. (zet een bord papajapuree op tafel) Heeft Vladimiro al iets van zich laten horen?
Hipopótamo: Nee. Nee. (gaat bij het raam staan) Vladimiro kan het schompes krijgen.
Agata: Zeg dat niet, Hipopótamo! Op een dag zal hij terugkomen. Ik weet het zeker. (breekt) Zeker!
Hipopótamo: (schamper) In zijn auto zeker.
‘Johan Friso had lawine kunnen ontwijken’
 |
| Een lawine |
MATAQUINTOS – Prins Johan Friso had de lawine die hem vrijdag in Oostenrijk verraste, kunnen ontwijken. Dat stelt lawine-expert José Luís Acosta van de Universiteit van Mataquintos.
Door Jens Mikkelsen
Mijnheer Acosta, om meteen met de deur in huis te vallen: hoe had de prins aan zijn lawine kunnen ontkomen?
Kort gezegd – en dan bouw ik voort op zes maanden lawine-onderzoek in het Andes-gebergte – had hij er met een katachtige beweging overheen kunnen springen en aan de zijkant kunnen gaan staan.
Maar duizenden kilo’s sneeuw hebben zich met een snelheid van minstens honderd kilometer per uur bovenop hem gestort.
Inderdaad, een schoolvoorbeeld van Lawinesituatie 1. Wij onderscheiden in onze benadering van lawines twee situaties.
Wat is situatie 2?
Situatie 2 is ‘geen lawine’.
Oké, laten we uitgaan van situatie 1. Het is in de praktijk toch onmogelijk dat iemand – een skiër, nota bene – met een simpele sprong zo’n lawine ontwijkt?
Hoort u eens, ik heb het zelf ook niet bedacht. Een van onze proefpersonen heeft, vlak voor zijn lawine-experiment, de verwachting uitgesproken dat hij dat kon.
Hoe dacht hij daarover ná zijn lawine-experiment?
Geen idee, we hebben hem nog niet onder de sneeuw vandaan kunnen bevrijden.
Over wat voor soort onderzoek hebben we het eigenlijk?
Gewoon, kwantitatief onderzoek.
En dat houdt in?
(zucht) Dertig lawine-experimenten gedurende zes maanden, waarbij we elke keer vijftig indianen met een vuvuzela de bergen insturen. En dan maar tellen hoeveel er weer levend terugkomen. Het is een door de regering gefinancierd onderzoek, hoor.
U heeft nu de gratis publiciteit die u wilde. Wat volgt?
Mag ik nu óók in het Achtuurjournaal?
Willem-Alexander krijgt oranje naaktslak cadeau
 |
| De oranje naaktslak |
MATAQUINTOS – Willem-Alexander en Máxima krijgen morgen bij hun troonsbestijging een oranje naaktslak cadeau. Het geschenk maakt deel uit van een ‘oranje pretpakket’ van de regering van Managuay.
Dat heeft de Managuayaanse minister van Buitenlandse Zaken, generaal Arnoldo Pelotón, zondag bekend gemaakt. De militaire junta van het Zuid-Amerikaanse land wil ‘op ludieke, Hollandse wijze’ het nieuwe koningskoppel eren met een verzameling oranje gekleurde dieren van eigen bodem. Behalve een naaktslak zit er ook een kraaghagedis, een axolotl en een mandarijnkikker in het pakket. Over die laatste soort, een Chlamydosaurus kingii, permitteerde de minister zich een grapje. ‘De naam mag dan wel lijken op chlamydia, maar het diertje ziet er heel anders uit.’ Serieuzer: ‘Ik kan het weten.’
Er is één dier dat het geschenk niet heeft gehaald: een oranje lama. ‘We hebben er een in die kleur laten overspuiten, maar dat vonden we toch niet zo mooi,’ zei Pelotón. ‘Dus dat idee hebben we afgeschoten. En die lama trouwens ook.’
De vier overgebleven beesten in het ‘pretpakket’ staan overigens allemaal als bedreigde diersoort geclassificeerd. Pelotón verwacht dat omkoping bij de verschillende douanes extra tijd in beslag zal nemen, maar denkt toch dat het geschenk in de loop van deze week bij koning Willem-Alexander arriveert. ‘De schoenendoos is woensdag al op de post gedaan, dus dat moet lukken.’
De dieren in het ‘oranje pretpakket’ uit Managuay:
 |
| De kraaghagedis |
 |
| De axolotl |
 |
| De mandarijnkikker |
 |
| De oranje lama (afgeschoten) |
ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Mijnbouw
 |
| Mijnbouw in Managuay |
Manuel Peminto de Flor werpt een rotje de mijnschacht in. ‘Laat je zien!’ Na een knal verschijnt een bestoft koppetje in de lichtbundel van zijn zaklamp. ‘Octavo!’ roept de mijnbouwdirecteur lachend. ‘Dit is mijn zoon, een van de beste gruisrapers van de schacht. Zeven jaar oud, maar een zoon van zijn vader!’
Terwijl Nederlandse topmannen worstelen met het combineren van werk en privé, komt de oplossing uit Latijns-Amerika. ManaMinas, het staatsmijnbedrijf van Managuay, wil ver gaan om haar medewerkers tegemoet te komen. Toen Peminto de Flor klaagde dat hij zijn kinderen te weinig zag, werd hij ontboden op het ministerie van Economie en Mosterdgas. Aanvankelijk voor gedwongen elektroshocktherapie, maar al snel volgde een aanbod: of hij zijn gezin niet – kosteloos – mee wilde nemen op de werkvloer? Nu werken zonen Octavo (7), Juan Rafael (6), Silvio (5) en José (3) in de mijn. Echtgenote Mercedes (42) en dochter Daniela (8) doen de toiletten. Peminto de Flor: ‘Zelf zit ik natuurlijk gewoon op kantoor, maar toch: het idee dat ze vlakbij zijn, stelt me ontzettend gerust.’
Een nadeel is er ook: mijnbouw in Zuid-Amerika kan levensgevaarlijk zijn. Iedereen herinnert zich de oefening in Minas de Chuco in 2010, die aan de buitenwereld moest tonen dat Managuay grote mijnongelukken kan voorkomen. Een ereloge vol militaire kopstukken moest toekijken hoe 237 reddingswerkers in een mijnschacht afdaalden, waarna de liftkabel brak en de schacht het onder luid geraas begaf. Met de militairen gaat het inmiddels weer goed.
‘Onze mijn is een veilige mijn,’ bezweert Peminto de Flor. Op dat moment stort met een hevig gekraak het bovenste deel van de mijnschacht in. De directeur trekt bleek weg. ‘Is Silvio nog beneden?’ vraagt hij. ‘Ja,’ antwoordt Octavo. Peminto de Flor zucht diep. Hij snikt. ‘Zo’n goedkope kracht krijgen we niet snel meer terug.’
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Lota del Horno
Natuur: De leguanen van Lago Petróleo
Op talloze locaties in Managuay vind je dieren die uniek zijn in de wereld. Of het nu de straatcavia’s zijn van metropool Mataquintos, die hotdogs maken van een achtergelaten sigarettenpeuk tussen twee huidschilfers, of de kolibries in mijnschacht Cecilia, die hun wijfjes lokken met de blinkende gespen van overleden mijnwerkers – allemaal hebben ze een eigen, prachtige manier van leven.
Zo ook de leguanen van Lago Petróleo, het grootste meer van Managuay, gelegen in het enige natuurgebied ter wereld dat zowel zeldzame diersoorten herbergt als een productiecentrum van de petrochemische industrie. De leguaan op de foto is gelukkig: hij wist blijkbaar nog net op tijd te ontkomen aan een barbecue.