Berichten

Geplaatst op

Rayonhoofden slaags, vergadering opgeschort

Een moddermeester test het parcours bij La Libertina. Oordeel: nog te nat

LA LIBERTINA – De rayonhoofden van de vereniging De Noordelijke Elf Steden hebben zondagavond al na tien minuten hun bijeenkomst moeten afbreken als gevolg van een onderlinge knokpartij, waarschijnlijk wegens alcoholmisbruik.

Voorzitter Wílmer Wáffler verwacht echter dat de besprekingen vandaag kunnen worden hervat, nu hij de rayonhoofden op het protocol heeft gewezen. ‘Dronken zijn is geen punt, maar vechten moet echt wachten tot na de vergadering.’
Wáffler roept iedereen op het hoofd koel te houden, maar de aanhoudende droogte in Managuay heeft een ware Elfstedenkoorts losgemaakt. Het is dan ook voor het eerst in vijftien jaar dat er ‘oriënterend overleg’ plaatsvindt over de Elfstedenrace.

De Elfstedenrace (in het Spaans: la Carrera de Once Cuidades) is een 200 kilometer lange autorally over natuurmodder in het jungleachtige noorden van Managuay. Elke zomer weer wordt er nerveus gespeculeerd over de toestand van de modder: die moet hard zijn, maar zacht genoeg om zoveel brandstof te verbruiken dat bij elk van de elf steden op het parcours moet worden bijgetankt – benzine voor de auto, veel alcohol voor de chauffeur.
De tocht werd voor het laatst in 1997 verreden: winnaar werd Evo de Bembas, nu cocaboer in Bolivia.

Geplaatst op

Boliviahaatdag: feest

Vandaag is het Boliviahaatdag, een officiële vrije dag in Managuay. Op Boliviahaatdag geven de Managuayanen publiekelijk uiting aan hun ongenoegen over aartsvijand Bolivia, het buurland dat zo nodig altijd net iets rijker, beschaafder en succesvoller moet zijn. Zo heeft de maker van het bord op de foto, bij wijze van belediging, ‘Bolivia’ verkeerd willen spellen – maar helaas: de onderontwikkeling van het Managuayaanse onderwijssysteem stak een spaak in het wiel.

Geplaatst op

Weg van de euro? Op naar Managuay!


Vindt u, als ondernemer, de Europese hulp aan Griekenland een druppel op een gloeiende plaat? Verwacht u dat na na de ineenstorting van Spanje ook de val van de euro volgt? U bent de enige niet. Maar er is hoop.

Kom naar Managuay! Deze sympathieke Zuid-Amerikaanse bananendictatuur is onlangs uitgeroepen tot Investeringsland van het Jaar. Van het jaar 1921 om precies te zijn, want nergens ter wereld tref je nog zo’n onderontwikkelde economie aan. Kortom: volop kansen voor een ondernemer als u! Neem een kijkje in Mataquintos en laat u bedwelmen door de pracht én geur van deze tropische metropool. Maar laat uw scrupules thuis, want westerse begrippen als ‘rechten’ en ‘menselijke waardigheid’ komen in het Managuayaanse woordenboek niet voor!
‘Hier een kans grijpen is als het ontdekken van een prachtige vrouw. Je ziet haar, neemt haar, en daarna zorg je dat je aan haar kunt verdienen.’
– Eduardo Dinero, minister van Economie en Mosterdgas van Managuay
Geplaatst op

Nationale elftal Managuay toch naar WK

De haven van Buenos Aires

BUENOS AIRES – Het nationale elftal van Managuay gaat toch naar het WK. De ploeg, die zich niet kwalificeerde, hoopt op plotseling uitvallende teams.


‘Een ongeluk zit in een klein hoekje, nietwaar?’ aldus bondscoach Eduardo Vianda Charculo, bijgenaamd ‘De slager van de pampa’s’. Charculo nam het besluit gisteren na lang overleg met zijn neef, die hoofd is van de Militaire Bevoorradingsdienst van Managuay.
Het nationale elftal reisde na het besluit onmiddellijk af naar Buenos Aires in Argentinië, waar het zich voorbereidt op vertrek. ‘We hebben geen tijd te verliezen,’ aldus een daadkrachtige Charculo. ‘Dus we nemen de snelste boot die er is.’ Gehoopt wordt dat het elftal rond de openingsceremonie van aanstaande vrijdag kan arriveren in Kaapstad.
Critici vrezen eenzelfde debacle als dat van de Managuayaanse Olympische ploeg eerder dit jaar. Die deed er drie weken over om in een bus van Zuid-Amerika naar Canada te rijden en arriveerde ten tijde van de afsluitingsceremonie.
Geplaatst op

Extreem-rechtse politicus vrijgesproken

Een Boliviaanse panfluitmuzikant

MATAQUINTOS – De extreem-rechtse politicus Paco Tornado is vanochtend door de rechtbank van Mataquintos vrijgesproken van het aanzetten tot haat jegens Bolivianen.

De rechter noemde een aantal uitlatingen van Tornado weliswaar ‘grof en denigrerend, maar niet opruiend.’ Hij verwees daarbij naar de uitspraken ‘Bolivianen zijn schurftige chihuahua’s’ en ‘Bolivia is geen land, maar een fascistische ideologie’. Critici vermoeden echter vooringenomenheid bij de rechter, mede omdat deze bij het verlaten van de rechtszaal na afloop fluisterde: ‘Dat zal ze leren, die stinkerds.’

Het proces tegen Paco Tornado is in gang gezet door de vereniging De Veelkleurige Poncho, een belangengroep van Bolivianen in Managuay. Dit naar aanleiding van Tornado’s propagandafilm Flauta, waarin democratische teksten uit de Boliviaanse grondwet worden gecombineerd met beelden van een brandende panfluit.

Geplaatst op

Het is weer papajatijd


Managuaywatchers hadden het al in de gaten: in de vrolijkste bananendictatuur van Zuid-Amerika is het weer papajatijd. Dat heeft niets met het oogsten van fruit te maken – pas op, dat zou werken betekenen – maar alles met de afwezigheid van nieuws. Een soort komkommertijd dus. Waar komt de term ‘papajatijd’ eigenlijk vandaan?

Heinrich Descanso van het Overheidsinstituut voor Militaire en dus ook Volksgeschiedenis: ‘Daar is een leuke anecdote aan verbonden. Helaas zijn sommige onderdelen strikt geheim, maar het is toch de moeite waard. In 1892 stapte een generaal, laten we hem Benedicto noemen, in een bepaalde stad in dit land uit de trein. Hij was op weg naar een groot militair evenement dat buiten ieders weten plaatsvond in die stad. Maar op het moment dat Benedicto op het terrein aankwam, botste hij op een niet nader te noemen persona non grata, van een verboden organisatie die trouwens ook niet bestaat, maar als logo een papaja voert, waardoor een handgemeen ontstond dat uit uitmondde in een geheime revolutionaire beweging die ook een zekere politieke vertakking heeft gekend en sindsdien bewust uit de geschiedenisboekjes wordt gehouden.’

Weten we dat ook weer.

Geplaatst op

Vakantieboekspel: De vijfde winnaar!

Persbureau Managuay feliciteert de winnaar van september… Frans Pollux uit Venlo! Frans, gefeliciteerd. Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek komt snel jouw kant op. Om precies te zijn: in het voorjaar van 2013, als het daadwerkelijk verschijnt. Maar eerst ontvang je van ons een aardigheidje.

Frans won met zijn antwoord op de vraag: hoe zou u in het bovenstaande trappenhuis in Managuay afrekenen met uw grootste vijand? Zijn plan: ‘Ik zou alles volzetten met hongerige lama’s en dan mijn vijand verkleden als een zak lama-eten en hem dan tussen de lama’s laten gooien en dan zelf vanaf het loop-bruggetje toekijken.’
Een plan uit het boekje van de Managuayaanse geheime dienst dus. !Bien hecho!

Ook een Vakantieboek winnen? Houd aan het begin van elke maand deze site in de gaten. Tot ziens in oktober!

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Geplaatst op

REISGIDS 2013 (8): Slapen bij de familie Von Weizsäcker

Het huis van de familie Von Weizsäcker, Mataquintos

Wat? Slapen
Waar? Familia Von Weizsäcker, Mataquintos
Prijs? $
Deze familie uit de Duitse wijk van Mataquintos vindt het leuk om toeristen te ontvangen. Als u mazzel hebt, maakt u een bonte avond mee waarop de gezinsleden oude fanfareliederen zingen en de gastvrouw – hilarisch! – urenlange redevoeringen uit haar hoofd opdreunt. Stel geen vragen over het kereltje met de kleine snor dat overal in het huis op foto’s en schilderijen te zien is – het is kennelijk haar overleden echtgenoot, want ze kan daarop nogal geprikkeld reageren.

$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop

Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.

Geplaatst op

Muziek in een bananenrepubliek (2)

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek.

Festival: Festival del Mundo
Beoordeling: *****

Serge
Het gekreun van ‘Je t’aime… moi non plus’ galmt door de tent. Het is plakkerig heet en de slowende stelletjes kruipen nog dichter tegen elkaar. Op het podium, onder het rood-wit-blauw van de Franse vlag, steekt de legendarische Serge Gainsbourg een lange, donkerrode tong in de mond van Jane Birkin. ‘Wat heeft Serge Gainsbourg een grote snor,’ fluister ik tegen Jens. ‘Dat is Serge Gainsbourg niet,’ fluistert hij terug. ‘Dat is Conchita Sánchez, een actrice, en die is juist beroemd om haar snor.’

Welkom in Managuay, een vergeten uithoek van Zuid-Amerika waar niets is wat het lijkt, al was het maar omdat er geen geld is om het te betalen. Ik ben op het Festival del Mundo met mijn neef Jens, die hier als freelance correspondent werkt en die ik mag helpen met festivalverslagen voor VICE. Het Festival del Mundo biedt de Managuayanen een blik op de wereld, zo heet het, en dat is een goede zaak. Van Latijns-Amerikaanse gastvrijheid heb ik bij de ingangscontroles namelijk weinig gemerkt – waarschijnlijk omdat ze door militairen werden uitgevoerd. Het beeld van Jens, in buikligging op een tafel terwijl zo’n soldado hem met een wapenstok examineert, zal ik niet licht vergeten. ‘Een rectale controle is hier niks bijzonders,’ riep Jens nog, de moed erin houdend. ‘Maar rubberen wapenstokken in plaats van houten, dat is echt luxe.’ Hij stak zowaar zijn duim op.

Eenmaal op het terrein is er muziek, er is drank, mensen liggen chillend op de grond – wat dat betreft onderscheidt het Festival del Mundo zich niet van een doodgewone Managuayaanse straat. Maar die landenpaviljoens! Als eerste betreden we dat van Duitsland. Eén gigantisch Oktoberfest. Alleen: circa 1935. Alle mannen zijn blond en geüniformeerd. ‘Jens!’ sis ik aan de tap. ‘Het lijken goddomme wel nazi’s!’ Jens slaat snel een wijsvinger voor zijn mond. ‘Zeg dat woord niet.’ Hij schuift me een stenen kruik met bier toe. ‘Het zijn hun nakomelingen. Na de Tweede Wereldoorlog heeft Managuay tienduizenden foute Duitsers met open armen ontvangen. Dit is hun… cultuur.’ Opeens barsten de drie Oberscharführer naast ons uit in een brullend gelach. Ze slaan hun bierpullen tegen elkaar. ‘Ha-ha-ha-Hitler!’

Nepfransen, nepnazi’s: het mag duidelijk dat het Festival del Mundo meer over Managuay zegt dan over de rest van de wereld. De ‘Franse baguette’ in de snackbar? Een uitgerekte burrito. Engelbert Humperdinck in de Engelse tent? A guy named José met bejaardenschmink. Afijn, alles went. Met vlag en wimpel slaag ik voor mijn inburgeringscursus als we het terrein verlaten. De soldaat die Jens fouilleerde, kijkt ons vragend aan en wijst op zijn wapenstok. ‘No gracias,’ zeg ik, en we lopen door.

Vanwege de Managuayaanse totaalervaring krijgt het Festival del Mundo: vijf sterren.

Adios!

Joris

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)

Foto Ronaldo Santana

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Paus

De kerk in Mataquintos waar kardinaal Caramel de zondagsmis leidt

Rondom de tafel werpen twintig paar ogen een gespannen blik op kardinaal Angelino Armando Caramel. Deze tuurt, zweet, geeft een tikje tegen zijn baret, en draait dan met een machtige zwaai zijn rechterarm. Gelach, applaus. ‘Sí!’ Caramel balt zijn vuist van plezier: wéér gooit het hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay elf bij de eerste worp, waarmee hij zijn inzet verdubbelt. Een medewerker van het illegale casino fluistert: ‘Craps is zijn favoriete dobbelspel. Hij komt hier direct na de zondagsmis.’

Voor het eerst heeft de wereld een paus uit Zuid-Amerika, maar het is de Argentijn Bergoglio geworden, oftewel Franciscus I. Wie zei dat kardinaal Caramel hoge ogen gooide, had het eerder over zijn gokverslaving: de Managuayaan was nooit een kanshebber en mocht zelfs niet naar het conclaaf komen. Voor Rome is Managuay een schandvlek die, zelfs na eeuwenlang boenen, maar niet van de toga gepoetst raakt. Het beleid: zo chic mogelijk negeren.

Maar dat is lastig. Van oudsher rijgt de Managuayaanse geestelijkheid de schandalen aaneen. Caramels voorganger, kardinaal Esposo, kreeg constant het verwijt dat hij zou baden in buitensporige weelde. Dat maakte hem zo woedend, dat hij geregeld zijn midweek shoppen in Madrid afzegde om het tegen te spreken. Beschuldigingen van seksueel misbruik pareerde Esposo evenmin handig. Lang bleef hij ontkennen dat zijn ondergeschikten homoseksuele affaires hadden met jonge jongens, want ‘onze priesters zijn échte mannen.’ Geen wonder dat de vorige paus hem ontsloeg. Diens keuze voor Caramel bleek echter ook geen gelukkige. Zijn bijnaam: ‘de hete tabberd’.

Kardinaal Caramel is klaar met spelen. Uitpuffend neemt hij plaats aan de bar en bestelt een verfrissing. ‘Whisky doble, on the rocks.’ Hij buigt zijn hoofd voor het gebed, alle omstanders bidden mee. Als we weer opkijken, kijken we in het grijnzende gezicht van Caramel. Hij heeft zijn borrel al op.

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto María Luísa Corazón del Ángel