Land van taco's, tango's en tanks
 |
| Dolores, donderdag, toen zij bij de generale repetitie had moeten zijn |
MATAQUINTOS – Fotomodel Dolores, die vanavond het Gala van de Managuayaanse Film presenteert, bekent op te zijn van de zenuwen. Gelukkig heeft ze er een truc voor: haar borsten laten zien.
‘Ik ben echt bloednerveus,’ vertelt Dolores aan !Tetas!, een van de betere roddelbladen van Managuay. Het blad sprak Dolores donderdag bij de opening van haar lingeriewinkel G-String in de Managuayaanse hoofdstad Mataquintos. ‘Ik wil het zonder autocue doen, echt het publiek in kijken,’ aldus het fotomodel. ‘Maar als ik het niet meer weet, laat ik gewoon mijn tieten zien. Je valt toch terug op datgene waar je goed in bent.’ Dolores werkte in het verleden als danseres in stripteaseclubs en bordelen, waar zij de bijnaam ‘De Afgelikte Enchilada’ verdiende.
Uit het artikel blijkt verder dat Dolores niet van plan is verder te gaan dan blote borsten. ‘Of ik ook mijn colocolo* laat zien? Ha ha, niet voor dat salaris.’
Dan, tegen een winkelmedewerker: ‘Wat is dit ook weer voor ding? O ja, een schaar.’
* Colocolo = een soort buideldier
 |
| De beslissende penalty van de Paraguayaan Verón |
MATAQUINTOS – De Managuayaanse voetbalbond komt vandaag met een voorstel om de finale van de Copa América niet door twee, maar door drie landen te laten spelen.
Bondsvoorzitter Armando Lutz Cachinga noemt een finale Uruguay–Paraguay–Managuay ‘een interessant idee, waar [de Zuid-Amerikaanse voetbalbond] Conmebol serieus naar zou moeten kijken.’ Cachinga vreest echter voor ‘starheid’. Hiermee doelt hij vermoedelijk op het feit dat Uruguay en Paraguay zich daadwerkelijk hebben geplaatst voor de finale van de Copa América aanstaande zondag in Buenos Aires, terwijl Managuay wegens geweldsincidenten niet eens mocht deelnemen aan het toernooi.
Cachinga ziet de nadelen van het voorstel – ‘met 33 spelers wordt het natuurlijk wat drukker op het veld’ – maar benadrukt dat de stadions vol zullen stromen. ‘En als de politie van Buenos Aires de Managuayaanse supporters goed fouilleert, hebben ze na afloop genoeg handwapens en bazooka’s om alle sloppenwijken van de stad een jaar lang koest te houden.’
FRANKFURT – Volgens Jean-Claude Trichet, president van de Europese Centrale Bank, dumpt Managuay op grote schaal euro’s van Griekse makelij op de financiële markten.
‘Mocht de Managuayaanse overheid vrezen voor een waardedaling van de Griekse euro, dan is dit nonsens,’ wees Trichet de regering-Jamón de les. ‘Een Griekse euro is net zoveel waard als een Franse of Duitse.’ Generaal Pompo, de Managuayaanse minister van Financiën, ontkent de dumping. ‘Managuay houdt van sterke euro’s, of ze nu zo’n blinde uil achterop hebben staan of niet.’
Wel staan op de Managuayaanse versie van Marktplaats.nl sinds maandag zeventien kubieke meter aan Griekse euro’s te koop. Aanbieder: ene ‘G. Pompo’, woonachtig op het adres van de centrale bank van Managuay, en met de prijsaanduiding ‘n.o.t.k.’ Politiek analisten wijzen erop dat Pompo zich in het verleden meerdere malen denigrerend heeft uitgelaten over moussaka en de sirtaki.
 |
| Kunduz, hoofdstad van de gelijknamige provincie in Afghanistan |
MATAQUINTOS – Nederland zal in Kunduz waarschijnlijk optrekken met de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur Managuay. Een gesprek met kolonel Sofronio Nuñez, woordvoerder van het Managuayaanse ministerie van Binnenlandse Zaken.
De regering-Jamón overweegt een politiemissie te sturen naar Kunduz. Wat is het struikelblok?
Op de eerste plaats willen we natuurlijk keiharde veiligheidsgaranties voor onze troepen. Nee, grapje. We zijn we aan het uitrekenen of we de vlucht wel kunnen betalen. Managuay-Afghanistan, dat kost een hoop kerosine.
In Kunduz wordt nog altijd gestenigd. Wat gaat Managuay bijdragen?
Stenigen is een barbaarse praktijk. Wij zetten in op meer geavanceerde manieren van ordehandhaving.
Zoals?
Taseren. Preventief peppersprayen. En waterboarden. Let wel: daarbij wordt voor elke gevangene een nieuw, fris washandje gebruikt.
Uw land werkte in de jaren 50 nauw samen met Afghanistan.
Dat klopt. De Afghaanse politie is toen ontworpen naar Managuayaans model.
De Afghaanse politie staat bekend als corrupt, incompetent en analfabeet.
Ja, precies.
Heeft uw regering nog andere doelen gesteld in Kunduz?
We gaan er een lamafokkerij opzetten. Ter promotie van onze keuken. Ik heb begrepen dat de Afghanen gek zijn op taai vlees in fantasieloze gerechten, dus dat zou moeten lukken.
 |
| Het Parthenon in Athene, op de berg Akropolis |
ATHENE – Mocht Griekenland door de eurocrisis failliet gaan, dan is er al een koper gevonden. De Zuid-Amerikaanse dictatuur Managuay is bereid het land aan te schaffen voor het symbolische bedrag van één mango.
Door Jens Mikkelsen
Dat maakte generaal Bernardo Moto y Tomo, de minister van Defensie en Kinderdagverblijven, vanochtend bekend. De militaire junta van Managuay vindt het ‘jammer’ dat Griekenland bekend staat als de bakermat van de democratie, maar is desondanks zeer geïnteresseerd vanwege de strategische ligging: niet ver van goedkope nucleaire technologie in oud-sovjetstaten als Oekraïne en dichtbij bevriende leiders als de presidenten Assad van Syrië en Ahmadinejad van Iran.
Een kleine belronde leert dat ook andere sectoren van de Managuayaanse samenleving mogelijkheden zien in een overname van het failliete Griekenland.
Bobo Delvino van aannemersbedrijf Destrucción: ‘Ik zeg: slopen dat Parthenon, en een nieuw kantoorpand neerzetten. Al die gaten, dat kan echt niet meer. Zo zien zelfs de gebouwen in Managuay er niet uit! Tenminste, niet die van na 2005.’
Valerio García, chef-kok: ‘Natuurlijk staat de Griekse keuken bekend om zijn borden vol zwartgeblakerd vlees van dubieuze herkomst. Aan de andere kant: doe er een pannenkoek omheen en je hebt een burrito.’
Rodolfo Velázquez, evenementenorganisator: ‘We zouden die 3000 Griekse eilanden tot onwijze feestoorden kunnen omtoveren. Dat sluit perfect aan bij de Managuayaanse mentaliteit van zuipen als een beest en je ongegeneerd laten gaan, bij voorkeur naakt. Chersonissos? Nee, nooit van gehoord. Hoezo?’
 |
| Het is vrijwel zeker dat Nederland JSF-toestellen gaat aanschaffen |
MATAQUINTOS – Als het kabinet besluit tot aanschaf van de JSF, zou één vliegtuig aan een ontwikkelingsland moeten worden geschonken. Dat zegt de minister van Buitenlandse Zaken van Managuay.
De minister, generaal Arnoldo Pelotón, reageert hiermee op het nieuws van donderdag dat coalitiepartij PvdA zich niet langer verzet tegen de komst van de JSF. Hij heeft ook al een land in gedachten: zijn eigen. ‘Als de laatste echte dictatuur van Zuid-Amerika kent Managuay de meeste situaties waarvoor het toestel geschikt is. Nu slaan we een opstand tegen ons bewind neer met clusterbommen, maar met een JSF zouden we prachtige precisiebombardementen kunnen uitvoeren.’
Pelotón denkt dat zijn voorstel goed zal vallen bij de achterban van de PvdA, die nog steeds veel moeite heeft met de bezuinigingen op ontwikkelingshulp die door het kabinet-Rutte I zijn ingezet. ‘Geld geven heeft geen zin, goederen wel. Dat wil zeggen: sommige goederen,’ specificeert Pelotón. ‘Laat die donaties van graan, medicijnen en anticonceptie maar zitten, en doe ons maar zo’n kist.’
Een woordvoerder van de PvdA wilde niet reageren op het voorstel. ‘Is dit weer zo’n zomerflirt?’
 |
| De tinmijn van Mexitexibambo |
MEXITEXIBAMBO – Over de arbeidsomstandigheden in Zuid-Amerikaanse mijnen is genoeg bekend: die zijn slecht. Maar hoe staat het met het arbeidsethos? Een gesprek met Florente F. Farfalle, directeur van een tinmijn bij Mexitexibambo.
Door Jens Mikkelsen
Meneer Farfalle, over het arbeidsethos van de Managuayanen doen allerlei clichés de ronde. Ze zouden lui zijn, niet productief, de siësta duurt van negen tot vijf…
Dat is al lang niet meer zo. Ook Managuay heeft zich aangepast aan de moderne tijd: onze siësta’s duren inmiddels van tien tot vier. En tussen negen en tien pauzeren wij geen moment, kan ik u zeggen.
Wat gebeurt er dan in dat ene uur?
Al het noodzakelijke: iedereen goedemorgen wensen, post beantwoorden, en overleggen in welk restaurant we onze siësta gaan houden.
Ik had het eigenlijk niet over de mensen op dit kantoor. Ik bedoelde de mijnwerkers in de schacht.
O, die! Hahaha. Dat wist ik wel. Nee, daar wordt keihard gewerkt, daar kunt u gerust op zijn.
Wie controleert dat?
Nou, ik niet, in ieder geval. Ziet u mij al in zo’n vieze mijnlift stappen? Ik heb net nieuwe schoenen, moet u zien. Echt kalfsleer, uit Argentinië, je moet ze goed inlopen, zei mijn schoenmaker, en…
Wie controleert de mijnwerkers dan wel?
Daar hebben wij Pablo voor, en Nuño. Twee keer per dag gaan zij de mijn in om de arbeidsproductiviteit op peil te houden.
Hoe doen zij dat?
Op verschillende manieren. Op de eerste plaats maken ze de slaapkoppen wakker, natuurlijk. En ze pakken dobbelstenen en kaarten af van de mannen die aan het spelen zijn. En vrijende paartjes sporen ze op. Dat laatste is nog best gevaarlijk werk, want die verstoppen zich natuurlijk graag in donkere nissen en zo. Nee, onze controleurs zijn dappere mannen, en deze mijn is erg productief, schrijft u dat maar op. Lezen onze investeerders dit?
Straft u in zulke gevallen? Mogen arbeiders die u betrapt op verzuim bijvoorbeeld pas later naar huis?
Naar huis? Bijna niemand gaat naar huis. Onze mijnwerkers slapen met zijn allen in lege lorries, heel gezellig. En efficiënt.
Maar hoe zit het dan met hun gezinsleven?
Ach, westerlingen denken altijd dat arbeiders als slaven worden behandeld hier, maar iedereen mag gewoon trouwen en kinderen krijgen, hoor.
Dus als een van uw mijnwerkers vader wordt, mag hij bij de geboorte aanwezig zijn?
Uiteraard. Wij zijn geen onmensen. De regel is: echtgenotes kunnen baren in de schacht, zolang op het product en de werkmaterialen maar geen bloed achterblijft.
Het klinkt als een hard leven.
Onze werknemers zijn erg tevreden. Ze richten hun bestaan in naar de mijn.
Soms maken ze hele kunstwerken om het ondergronds op te vrolijken, begrijp ik.
Inderdaad. Pure werkweigering. En ongelooflijk hoeveel tijd en geld het kost om die dingen weer te vernietigen en af te voeren.
Tijd is geld.
Absoluut. Maar als u mij nu excuseert: het is half elf en de afdeling zit al lang aan de burrito’s.
 |
| De rotonde in de wijk Malcupiña, waaronder het massagraf zich bevindt |
MATAQUINTOS – In Managuay is een rel ontstaan omdat het Graf van de Onbekende Soldaat, een nationaal monument in hartje Mataquintos, toch identificeerbare personen blijkt te bevatten.
In het graf, officieel het Massagraf van Zomaar Iemand geheten, liggen tegenstanders van de militaire junta begraven. De junta heeft zich er altijd op voor laten staan dat zij de sporen van gedode homo’s, Bolivianen en andere politieke dissidenten volledig uitwist, maar dat klopt niet, zegt een onderzoekscommissie van mensenrechtenorganisatie Dit Zijn Ze.
Volgens haar bevinden zich in het massagraf in ieder geval Adolfo Moye Rosendy, Alejandro Arambiza, Alfredo Romero Muñoz, Ana María Valverde Jordán, Ana Maria Díaz Guzmán, Anahi Cosky Paca Condori, Andrea Brenda Fuentes Arze, Andrea Mabel Morales Vargas, Anselmo Moye, Boris Ríos Uzeda, Catalina G.Rivadeneira Canedo, Cecilia Angulo Valdivia, Clemencia Melgar Gómez, Daniel Eugenio Ramos Gutiérrez, Daniela Arlette Morales Moreno, Elio Iti, Elizabeth Lourdes Huanca Coila, Enrique Yure Domic Rivadeneira, Enzo Aliaga Rossel, Erika Isadora Alandia Robles, Erika Pamela Rengel Gallardo, Evaristo Tayo Sanchez, Fernando Sarabia Maito, Florencio Mendoza, Francisco Morezapiri, Franklin Samuel Aguanta Alejandro, Gilberto Mauricio, Giovana Vargas Kubber, Guido Ernesto Miranda Chumacero , Guido Marcos Ayala Crespo, Guido Saldaña Covarrubias, Gustavo Adolfo Suárez Landívar, Hediy Luisa Montecinos Aillón, Herminio Ticona Challco, Ines Hinojosa Ossio, Jesús Chávez Barrios, Jesus Martínez Mollinedo, Jesus Nazareno Pinto Ledezma, Joaquin Barrientos, Jorge Luis Rodas, Jorge Segundo, José Ignacio Bustamante Eduardo, José María Chávez Calvimontes, José Miguel Castro Claros, Juan Gabide, Isabel Lara Delgado, Karen Yoana Udaeta Rodríguez, Lazaro Manuel, Lena Carolina Patiño Westermann, Levinde Burton García, Levy Picanerai Etacore, Lilian Elizabeth Painter, Lilian Marlene Apaza Vargas, Liliana Caceres Caceres Sanchez, Lorenzo Braga Jáuregui, Magaly Mendoza Apaza, Marcelo Amaya Ledezma, María Cristina Casavecchia, Maria Estela Viscarra Siñani, Maria Zulema Lehm Ardaya de Salas, Maribel Rejas Avendaño, Marizabel Flores Cordero, Mauricio Adalid Herrera Hurtado, Mauricio Torrico Orellana, Mayra M. Maldonado Méndez, Noelia Mabel Flores del Castillo, Noelia Mabel Flores del Castillo, Nuria Cecilia Bernal Hoverud, Oscar Gonzalo Loayza Cossio, Pamela G.Vallejo Claure, Pamela Jenny Carvajal Bacarreza, Patricia Rosario Aramayo Mariscal, Paula Andrea de la Torre Ugarte Cadima, Paulino Pache Lero, Robert Benedict Wallace, Rolando López, Romer Salvador Miserendino Salazar, Rosa Leny Cuellar Saldias, Rosario Arispe Liaños, Rudy Alarcón Alvarez, Sandra Jahel Rivera Córdova, Sandra Verónica Acebey Quiroga, Silenia Illanes Rojas, Silvana Rosario Huici Pinto, Suri Rolando Cabrera Barea, Tatiana Guerrero Vallejos, Teddy Marcelo Siles Lazzo, Tomas Martínez, Vanesa Fabiola Bejarano Alegre, Verónica Villaseñor, Victor Hugo Achá Garcia, Viviana Albarracín Dávalos, Orsolini Campana, Yara Sorena Higueras, Yorema Rosa Gutiérrez Magne, Zulema Barahona en Zulia Regina Porcel Balboa.
De militaire junta ontkent, maar heeft aangekondigd dat aan deze namenlijst binnenkort de namen van de leden van de onderzoekscommissie zullen worden toegevoegd.
Foto Rogelio de la Sierra
 |
| De jungle in Managuay, waar de rebellen van Lobke Velstra zich schuilhouden |
LA LIBERTINA – De Nederlandse guerillastrijdster Lobke Velstra zal definitief niet deelnemen aan de vredesbesprekingen tussen de Colombiaanse regering en rebellengroep FARC. De belangrijkste reden is dat ze er niets mee te maken heeft.
Velstra zegt vanochtend over de telefoon dat ze gevleid is door alle media-aandacht, maar ze voelt zich niet geroepen. ‘Ik zit niet bij de FARC,’ stelt de guerillera, ‘maar bij rebellengroep De Oplichtende Pad, in Managuay. Dat is een heel ander land.’ Ook heeft Velstra geen uitnodiging ontvangen van de twee Colombiaanse partijen, noch van de Noren. Afreizen naar Oslo of Cuba, waar de onderhandelingen plaatsvinden, zou daarom ‘nonsens’ zijn, zegt ze geërgerd.
Velstra overweegt evenmin om dan in ieder geval een belletje te plegen met de onderhandelaars, onder wie Tanja Nijmeijer, de Nederlandse die lid is van de FARC. ‘Ik ken haar niet eens,’ zegt Velstra, die in één adem door dit interview ‘behoorlijk irritant’ noemt.
Ze zegt graag de media te woord te willen staan over een bepaalde kwestie, maar alleen als ze erbij betrokken is of er iets van afweet. Velstra: ‘Of ik moet op zijn minst met een van de echte betrokkenen in de hoi-fase zitten. Ja, noem me dogmatisch, maar ik zit dan ook al tien jaar in een buitenlandse jungle voor de maoïstische zaak te vechten.’