Land van taco's, tango's en tanks
De Managuayaanse vereniging voor mecaniciens heeft via Twitter al haar volgers in Libië opgeroepen om gevonden vliegtuigen (foto) te verzamelen en te bewaren. De vereniging zegt de onderdelen te kunnen hergebruiken in tv-toestellen, openbare toiletten en Betamax-videorecorders. D. Ramírez, secretaris van de vereniging, twittert: ‘Gewoon in de tuin leggen, dan komen wij ze wel een keer halen.’
 |
| Voordat een Managuayaanse peso een Managuayaanse peso wordt, is hij vaak een Dominicaanse peso |
MATAQUINTOS – Inspelend op de onzekerheid rond de euro heeft de militaire junta van Managuay gisteren de eigen munt, de peso, als mondiale reservemunt voorgesteld.
De minister van Financiën, generaal Diego Verbuto, deed het voorstel tijdens een top van de G27, de 27 kleinste economieën van de wereld. ‘De Managuayaanse peso heeft iets wat de euro en de dollar niet hebben,’ verklaarde Verbuto. ‘Economische dynamiek.’ De peso fluctueerde recent tussen 0,00009 voor 1 euro en 0,00001 voor 1 euro, en dat was alleen nog maar afgelopen week.
Hoewel nog geen land zich bereid heeft verklaard om Managuayaanse peso’s aan te schaffen, draaien de munthuizen in de Zuid-Amerikaanse republiek alvast overuren. Economen verwachten dan ook dat de waarde van één peso vandaag al zal dalen tot onder de kostprijs van het materiaal waarvan de munt wordt gemaakt, te weten weggegooide bierblikjes (of geroofde peso’s uit een ander land).
 |
| Het huis van de familie Von Weizsäcker, Mataquintos |
Wat? Slapen
Waar? Familia Von Weizsäcker, Mataquintos
Prijs? $
Deze familie uit de Duitse wijk van Mataquintos vindt het leuk om toeristen te ontvangen. Als u mazzel hebt, maakt u een bonte avond mee waarop de gezinsleden oude fanfareliederen zingen en de gastvrouw – hilarisch! – urenlange redevoeringen uit haar hoofd opdreunt. Stel geen vragen over het kereltje met de kleine snor dat overal in het huis op foto’s en schilderijen te zien is – het is kennelijk haar overleden echtgenoot, want ze kan daarop nogal geprikkeld reageren.
$$$ duur
$$ redelijk
$ goedkoop
Dit artikel maakt deel uit van de zomerserie Reisgids 2013: de beste tips voor de vakantievierder in Managuay. Meer tips? Onze reisgids vindt u in dit boek.
In de een-na-laatste editie van ons Vakantieboekspel – immers, de boekpresentatie vindt plaats op vrijdag 17 mei in Utrecht! – kunt u weer een exemplaar winnen van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Dus let goed op.
Vorige keer vroegen we u naar het Managuayste lied, wat ‘I’m corrupt’ van Kid Creole & The Coconuts opleverde. Deze maand luidt de vraag: wat is het Managuayste boek? Neus eens rond in de bibliotheek. Dit zijn kanshebbers, maar die mag u dus niet meer noemen:
Mail uw suggestie binnen zeven dagen naar info@managuay.info – van de beste inzendingen maken we een top 10 en de nummer 1 wint een gratis boek!
 |
| Mensen uit Bolivia (of Managuay, dat is hier niet duidelijk) |
Juan (16) tekent een grote J op het rotsblok. ‘Zo, deze plek is van mij.’ Hij is de enige niet: twee dagen voor de vrijmarkt hebben tientallen mensen zich een stuk van het rotsplateau toegeëigend met letters en lijnen. Een paar meter verder houdt een man op een stretcher zijn plekje bezet. Juan: ‘Boliviahaatdag. De mooiste dag van het jaar.’
Afgelopen zondag was het zover. Op Boliviahaatdag, een officiële vrije dag, geven de Managuayanen publiekelijk uiting aan hun ongenoegen over aartsvijand Bolivia, het buurland waar de poncho’s altijd net iets kleuriger zijn, de panfluiten net iets groter en de cocabladeren net iets voller van smaak.
De politiek doet volop mee. Er zijn anti-Boliviaanse wetten, zoals de Ponchowet (sinds 2012 geldt een poncho als wapen, zodat een Boliviaan die een Managuayaanse vrouw aanspreekt, opgepakt kan worden voor ‘pronken met naderende verkrachting’), maar ook openlijk anti-Boliviaanse volksvertegenwoordigers.
Het bekendste voorbeeld is Paco Tornado van de extreem-rechtse PPP (Partij voor Paco). Tornado verwierf internationale bekendheid met zijn propagandafilm Flauta, waarin hij teksten uit de Boliviaanse grondwet combineerde met beelden van een brandende panfluit. Volgens hem is Bolivia geen land, maar een ‘fascistische ideologie.’ In Nederland levert die uitspraak meestal een vergelijking met Geert Wilders op, maar dat is niet terecht. Immers, de PPP bezet slechts twee zetels in het parlement, waarvan één voor Tornado’s moeder, en naar de politieke ambities van moeder Wilders is het vooralsnog gissen.
Op het rotsplateau daalt de schemering neer. Juan sluit zich aan bij een groepje dat blijft overnachten. ‘Viva Managuay!’ proosten ze even later, staand bij een vuurkorf. Een verdwaalde lama komt zich warmen, panfluitmuzikanten zetten ‘El condor pasa’ in, de man op de stretcher wikkelt zich in een poncho. Het lijken potdikkie wel Bolivianen.
Roger Abrahams
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Maurizio Costanzo/Flickr.com
 |
| Lt. Diego Sánchez Ortega, censor van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek |
‘Nog even over die Volkskrant van u.’ Luitenant Diego Sánchez Ortega aait al pratend een presse-papier in de vorm van een zwangere lama. ‘Wij hadden ons wat meer… Hoe zeg ik het? Ondersteuning voorgesteld.’ Veelbetekenend kijkt hij naar de muur, waar een cover van tijdschrift TIME hangt: ‘General Jamón: Man of the Year 2007.’ Met een knipoog: ‘Trucage natuurlijk. Maar toch.’
Ondersteuning door een krant: voor een dictatoriaal regime is het vanzelfsprekend. Ook de militaire junta van Managuay houdt de geschreven pers stevig aan de leiband. Toen dagblad El Pueblo twee jaar geleden de ontruiming van Occupy Mataquintos kenschetste als ‘best wel hardhandig’, ontving het prompt een publicatieverbod. En dat terwijl bij de genoemde ontruiming een colonne tanks over 33 demonstranten walste.
De officiële staatskrant is El Tiempo, dat grossiert in artikelen rond het staatshoofd, generaal Jamón. Als El Tiempo geen verslag doet, zo weten Managuay-kenners inmiddels, heeft de junta kennelijk een fout begaan. Zoals in december vorig jaar, toen generaal Jamón incognito door Brazilië reisde. Zijn vermomming – als bossanovazanger Antônio Carlos Jobim, die in 1994 overleed – bleek zo slecht, dat hij werd ontmaskerd, en bovendien belandde hij bijna in een vuurgevecht tussen dronken bendeleden in een sloppenwijk in Rio de Janeiro. El Tiempo maakte slechts melding van een ‘welverdiende vakantie met carnavaleske trekken’.
Luitenant Sánchez Ortega praat intussen tegen zijn presse-papier. ‘Wat willen wij bereiken? Werelddominantie. Is dat met de Volkskrant gelukt? Nee. Proberen we het dan met een ander medium? Ja, met Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek. Hebben we de Volkskrant nog nodig? Nee.’ Hij draait zich naar ons toe. ‘Wij zijn altijd oprecht geïnteresseerd geweest in u en uw cultuur. Dit is echter het adios-moment. Of, zoals ze in uw taal zeggen: Auf Wienerschnitzel.’
Roger Abrahams
Dit is de voorlopig laatste aflevering van Ondertussen in Managuay. Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Abrán del Tubo, Rogelio de la Sierra
PAPENDRECHT – Baggerbedrijf Boskalis gaat wellicht de IJslandse vulkaan Eyjafjallajökull naar Zuid-Amerika verslepen. Volgens topman Peter Berdowski is Managuay onder de indruk van de vulkaan. ‘Zo’n aswolk willen ze daar ook.’
 |
| Een heteroseksuele man toont zijn spierballen in Club Schurft |
‘Homo’s? Gadverdamme!‘ Ubaldo (27) is duidelijk: aan hem is de herenliefde niet besteed. Wat hij in Club Schurft doet, is dan ook een raadsel. ‘Ik liep toevallig langs en wil gewoon een biertje, zoals elke heteroseksuele man,‘ gromt hij. Dan komt de barman. ‘Ubaldo! Vaste prik? Ik kom het zo brengen, Felipe laat weten dat je bad klaar is.’ Ubaldo schuift van de kruk, trekt zijn kontloze broek omhoog en beent weg.
Club Schurft (Club Sarna in het Spaans) is de enige openlijke homobar van Mataquintos. De club is verboden en duikt steeds op een andere plek in de stad op. Dat is niet gek in dit traditioneel katholieke, Zuid-Amerikaanse land, waar geen politicus zich uitspreekt vóór homorechten. De extreem-rechtse parlementariër Paco Tornado noemt homoseksualiteit zelfs een fascistische ideologie. Toegegeven, Tornado noemt alles een fascistische ideologie, ook synchroonzwemmen, en Lego, maar toch.
Hoe gewone Managuayanen tegen homo’s aankijken, is een lastige vraag. Het liefst kijken ze homo’s namelijk helemaal niet aan, want volgens het bijgeloof zou je zomaar in een chihuahua kunnen veranderen. Toch is er een mentaliteitsverandering gaande. Sinds homo’s in de buurlanden Argentinië en Uruguay mogen trouwen, krijg je niet meer zo snel ‘flikker’ naar je hoofd geslingerd als je als man in de bus tegen een andere mannelijke passagier aanstaat. Tegenwoordig luidt het scheldwoord ‘Argentijn’.
Felipe neemt plaats aan de bar en bestelt een Cosmopolitan. ‘In Club Schurft kunnen mannen zichzelf zijn,’ zegt hij. ‘Hier kunnen we – op een totaal heteroseksuele manier – samen naar de sauna, elkaar inzepen met douchegel of lekker gek doen in een kussengevecht.’ Maar die Ubaldo, vragen we, dat is toch een homo? Voor we het weten, smijt Felipe zijn cocktail in ons gezicht. ‘Zit je achter hem aan of zo?’ gilt hij. ‘Ubaldo is een superlieve jongen! Jezus, wat een nichtenstreek.’
Roger Abrahams
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Rodrigo Abd / AP
