Categorie: nieuws

Een hand.

MATAQUINTOS – De nieuwe toepcommissaris Marco Ruteño heeft dinsdag in zijn toepverklaring de oppositie de hand gereikt, maar die weigerde ‘aan afgelikte vingers te sabbelen.’

Ruteño’s positieve boodschap viel niet in goeden aarde. ‘Ja, we gaan in veel opzichten moeilijke tijden tegemoet, maar er is geen reden bij de pakken neer te zitten.’ Zijn plannen – bezuinigen op het aantal kipknotsen en flessen tequila per toepende parlementariër – kregen echter het commentaar ‘zielloos’ (Socialisten) en ‘een kil verhaal’ (Tequilapartij).

Er vond een korte aanvaring plaats tussen Alessandro Pekin van de Extreem Gematigde Partij (1 zetel) en de rechtse Paco Tornado (PPP). De laatste herinnerde Pekin aan diens dreigement ‘hem naar Bolivia te peren’ als Tornado ook maar één potje zou mogen toepen. ‘Nou, ik ben bereid vanavond nog te helpen uw koffer te pakken.’ Daarop liep Pekin de debatzaal uit. ‘Kijk,’ riep Tornado hem na, ‘de gematigde enerzijds-anderzijdselite staat huilie huilie te doen op de gang.’
Pekin rende terug de zaal in en brulde: ‘Ik heb jullie toch niets gedaan?’

Borstbeeld van Che Guevara

LA LIBERTINA – Het leger van Managuay heeft een kampement ontdekt van rebellengroep De Oplichtende Pad. De legertop liep vertederd langs de barakken: enkele jaren geleden woonden zij hier nog.

Waar ooit de fabriek voor laarzenpoetsdoeken stond, bevindt zich nu een verlaten Che Guevara-borstbeeldenatelier. Het casino, de wietplantage en de vestiging van kippenvleugelketen El Pollo Loco staan er nog.

De maoïstische rebellen en het leger van Managuay jagen elkaar om de paar jaar van het regeringspluche. ‘Wat verkiezingen doen in het Westen, doen staatsgrepen in Managuay,’ zei VN-topman Ban Ki-moon vorig jaar schertsend. Dit kwam hem op een reprimande te staan van generaal Jamón, die niet geassocieerd wenst te worden met ‘buitenlandse vormen van democratie’.

Het Managuayaanse leger is bezig met een groot offensief tegen de rebellen. Daarbij maakt het intensief gebruik van chemische wapens, maar, volgens de minister van Economie en Mosterdgas: ‘Alleen de biologisch afbreekbare.’

AMSTERDAM – Premier Mark Rutte bezit een dubbele nationaliteit. Dit vanwege de Managuayaanse wortels van een van zijn grootouders.

Dat zegt Enrique Gonsalves van de Militaire Overheidsadministratie van Managuay (AGMM). De nationaliteitsbeginselen van het Zuid-Amerikaanse land staan toe dat een kleinkind van een van zijn vier grootouders de Managuayaanse nationaliteit krijgt doorgegeven. Dit zou betekenen dat Rutte, vanwege zijn grootvader van moeders kant, per definitie de Managuayaanse nationaliteit bezit. Gonsalves: ‘Die regel maakt hem zo Managuayaans als maïsbier en mosterdgas.’

De onthulling is pikant. Rutte ligt onder vuur vanwege de twee paspoorten van zijn staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner (Zweeds/Nederlands). De premier verklaarde gisteren daar geen probleem in te zien, terwijl hij in 2007 nog vond dat het PvdA-minister Albayrak ‘zou sieren’ als zij haar Turkse nationaliteit opgaf. Gedoogpartner PVV eist dat Veldhuijzen van Zanten hetzelfde doet met haar Zweedse pas.

Critici van het militaire regime in Mataquintos beweren dat het slechts een poging betreft om prominente buitenlanders voor Managuay te claimen. Zij verwijzen naar Operatie Nobel, waarmee het generaalsbewind in de jaren 70 in één klap de nationaliteit toekende aan onder anderen Albert Einstein, Winston Churchill en Moeder Theresa.

Op deze trappen van het Managuayaanse parlement – die naar de achteringang, waar de parlementaire tequilabar ligt – werd vanochtend de nieuwe toepcommissie van Marco Ruteño gepresenteerd. Het fotomoment was echter na vier minuten al voorbij: toen klonk de gong en begon het happy hour.

GÜMLIGEN – César Jamón, zoon van de militaire leider van Managuay, blijkt een schoolvriend te zijn geweest van Kim Jong-un, de beoogde dictator van Noord-Korea.

De twee zaten op dezelfde kostschool in Gümligen in Zwitserland, zij het onder pseudoniem. Iedereen kende echter hun identiteit, zo leert een belronde langs oud-klasgenoten, allen telgen uit voorname families. Haroshi Toyota: ‘Wie dat niet doorhad, was oerstom. Als ze familiebezoek kregen in hun studentenflat, gingen ze opeens keiharde marsmuziek draaien.’

De dictatorkinderen kregen aanvullend avondonderwijs, maar speelden in hun schaarse vrije tijd ook met klasgenoten. ‘Meestal wilden ze soldaatje doen,’ herinnert Jean-Pierre Gillette zich. ‘Je was als de dood om door César en Kim gevangen genomen te worden. De anderen draaiden alleen maar je armen op je rug, maar zij kwamen met hele zelfgemaakte martelwerktuigen aanzetten.’ Madison Hewlett-Packard griezelt nu nog bij de gedachte aan de waterboardmachine, gemaakt van oude onderbroeken en lauwe Sisi.

Ondanks deze spellen hielden César en Kim zich doorgaans afzijdig van het groepsgebeuren in hun klas. Norbert Nescafé: ‘Dan zaten ze tijdens de les samen wat te krabbelen op een vel papier. Galgje, meestal.’