Klassieker: De boot in de rivier

Deze maand is het 25 jaar geleden dat de kerncentrale van Tsjernobyl explodeerde, maar voor Managuay blijft 1986 het jaar van De boot in de rivier, een pareltje van de Managuayaanse, homo-erotische cinema. De film van Benicio Malandreddu veroorzaakte een enorme opschudding in het katholieke land: Malandreddu werd beschoten, zijn dochtertje werd ontvoerd, auto’s werden in brand gestoken en in de weekeinden werden drankwinkels beroofd (maar dat laatste is normaal).

De reden van alle opwinding was de scène op de foto, waarin bootsman Pepe (foto, links) tijdens een tocht door de jungle een hand op de schouder legt van zijn geliefde Marco, terwijl beiden half ontkleed zijn. Het lijkt een onschuldige daad in een land waar mannen elkaar bij wijze van begroeting bij de testikels grijpen, maar, zoals een woeste criticus destijds schreef: ‘dat is iets héél anders.’

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Klassieker: El diablo y su vergüenza


Vandaag in de Managuay-klassieker: El diablo y su vergüenza (De duivel en zijn schaamte). In deze film van grootmeester César Núñez draait het om de eenzame vuurtorenwachter Hipopótamo, wiens bestaan wordt opgeschrikt door de komst van een pratende kolibrie, die Hipopótamo vertelt over de zee, de getijden en de vieze schuimlaag die vaak achterblijft op het strand als het net vloed is geweest. Núñez combineert een satire op de Zuid-Amerikaanse realiteit met de positieve boodschap dat het goed is dat het door land ingesloten Managuay geen eigen kuststrook heeft.

SCÈNE
Hipopótamo leest ‘Het eiland Amoras’. Dan komt Agata binnen.
Hipopótamo: (springt op van zijn stoel) Beëlzebub!
Agata: Nee, ik ben het, meester. (zet een bord papajapuree op tafel) Heeft Vladimiro al iets van zich laten horen?
Hipopótamo: Nee. Nee. (gaat bij het raam staan) Vladimiro kan het schompes krijgen.
Agata: Zeg dat niet, Hipopótamo! Op een dag zal hij terugkomen. Ik weet het zeker. (breekt) Zeker!
Hipopótamo: (schamper) In zijn auto zeker.