Land van taco's, tango's en tanks
* In samenwerking met ontharingsstudio Epilama
 |
| Jorge Zorreguieta: …al laten weten niet aanwezig te zullen zijn… |
MATAQUINTOS – Jorge Zorreguieta moet erbij kunnen zijn als zijn dochter Máxima koningin wordt. Dat zegt generaal Jamón, dictator van Managuay en een oude penvriend van Zorreguieta.
‘Waarom niet?’ vraagt Jamón zich af in een interview met de Managuayaanse staatskrant El Tiempo. ‘Omdat hij ooit deel uitmaakte van een collectief dat de Hollanders teleurstelde? Dan hadden ze in 2010 ook Wesley Sneijder moeten kwalijk nemen dat Oranje de WK-finale verloor. Maar nee, die kreeg een groot feest in Amsterdam.’
Jamón vermoedt dat Zorreguieta, minister van Landbouw tijdens de Argentijnse dictatuur van 1976–1981, niet wist dat politieke tegenstanders werden gemarteld en vermoord. ‘Hij stuurde me wel eens briefjes over de kabinetsvergaderingen,’ herinnert Jamón zich. ‘Dan schreef hij geërgerd: “Ik presenteerde een mooi plan voor de export van steaks. Maar toen zei de minister van Nationale Defensie: ‘Dat gaat niet, alle vliegtuigen zitten al vol!’ en toen begon iedereen te lachen. Waar sláát dat toch op?” O o, die Jorge, dacht ik dan.’
Jamón weet dat Nederland Zorreguieta wil weghouden van de inhuldiging, maar vertrouwt op het beoordelingsvermogen van Willem-Alexander. ‘Zo’n weigering is immers ook maar een mening, waar andere meningen tegenover staan.’
 |
| Kokosnoten |
MATAQUINTOS – Een Managuayaanse radiojournalist is afgelopen zaterdag doodgepest door een woedende menigte.
Het gaat om Huberto Molinero, een verslaggever van staatsomroep Corrupción 24. Aanleiding was een radiodocumentaire waarin Molinero vraagtekens plaatste bij de zelfmoord van een twintigjarige jongen, eind vorig jaar. Die zou volgens zijn ouders zelfmoord hebben gepleegd omdat hij werd gepest op school. Woedende radioluisteraars gingen de straat op, sleurden Molinero uit zijn huis en bekogelden hem met kokosnoten.
‘Zo’n journalist die zijn gelijk probeert te halen in een familiedrama, dat is toch ziek?’ vertelde een van de luisteraars na afloop. ‘Het gaat ons om respect. Daarom moest hij dood.’ ‘Molinero was een pestkop, en daarom hebben we hem teruggepest,’ zei een ander. ‘We hebben hem zo hard met kokosnoten tegen zijn hoofd gepest, dat hij niks meer zei. Of dat ook pesten is? Jawel, maar hij is begonnen.’
‘De ouders, familie en vrienden hebben al genoeg verdriet,’ verklaarde een derde de lynchpartij. ‘Zij willen rust, geen ander, genuanceerd verhaal. Er wás toch al een verhaal?’ Een vierde: ‘Het gaat hier om de waarheid. Ónze waarheid, niet die van hem. Oké, we hebben Molinero misschien vermoord, maar we zijn dan ook oprecht verontwaardigd.’
Een andere verslaggever van Corrupción 24 is inmiddels bezig met een kritische documentaire over Molinero. De woedende radioluisteraars hebben hem al met de dood bedreigd als hij ‘het tragisch overlijden van een gerespecteerd radiojournalist’ niet met respect behandelt.
 |
| Kapitein Alzafarra, net na het vernemen van de verstikkende maatregel |
‘Pero… ¡¿por qué?!’ Ingehouden adem bij een cruciale scène in de film Océanos ilimitados (Onbegrensde oceanen, 1994). Kapitein Alzafarra, gezaghebber op een cruiseschip, krijgt te horen dat het gekneveld overboord gooien van lastige passagiers voortaan beperkt wordt tot tien personen per keer – de film geldt als een aanklacht tegen de betuttelende bureaucratie. En zo voelt hij ook – tenminste, als je even vergeet dat de acteur die Alzafarra speelt een broodje reuzel eet.
De Nueva Ola – of ‘Nieuwe Golf’ – in de Managuayaanse cinema liet zich kenmerken door een extensief gebruik van amateurs. Begin jaren negentig kregen filmmakers genoeg van de arrogantie die veel acteurs en actrices in die dagen kenmerkte. De druppel vormde een declaratie van diva Jeanette Crespo Mendoza in 1991: 87.000 dollar voor drie dagen in het Bellagio Hotel in Las Vegas, inclusief champagnebaden, casinofiches en een masseur voor haar chihuahua. En dat voor een cameo van dertig seconden met als enige tekst: ‘Deze tortilla’s maken me dorstig.’
Manolo Pipón, de regisseur van Océanos ilimitados, was de eerste om te breken met het acteursgilde: zijn vrienden en bekenden improviseerden vrijuit op een cruiseschip. Niet veel later liet César Núñez zeven achterneven naakt over de pampa’s rennen met als enige regieaanwijzing: ‘hoopvol kijken’. De cast van Piñata 5 (Cesaria van Buren, 1996) doolde maanden door een mangrovebos, op zoek naar eetbaar fruit – het werd een kaskraker. Overigens zetten de cineasten zelfs voor promotie en marketing amateurs in, wat ertoe leidde dat vrijwel geen enkele Nueva Ola-film uiteindelijk de bioscoop haalde.
Op het cruiseschip van Alzafarra stijgt de spanning intussen tot het kookpunt. Sidderend van woede laat de kapitein de scène eindigen met de onvergetelijke woorden: ‘Maar dit schip is mijn leven! Het heet niet voor niets… godver, wat is de naam van dit kloteschip ook weer?’
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Persbureau Managuay
 |
| Stoker Fifi |
In onze reeks Beroemde Zinloze Woorden (BZW) hoort zeker stoker Fifi thuis, een van de kleurrijkste personages uit de film Océanos ilimitados (Manuel Pipón, 1994).
Daarin onthaalt Fifi een rijksambtenaar die net het scheepsrestaurant is binnengestapt op een onverwachte, jubelende toespraak:
Stoker Fifi:
‘Ziedaar, de tijd is gekomen! Eindelijk krijgen wij antwoord op onze talloze smeekschriften! Eindelijk, de goedkeuring om te blijven varen, de toestemming om onze onderneming voort te zetten, de broodnodige vergunningen om zeldzame dieren te vissen en aan onze passagiers voor te schotelen, om zonder schrijnend schuldgevoel onze behoeftes in internationale wateren te doen, zonder boetes te hoeven vrezen! Ons voortbestaan is gered! Onze boot is veilig! Driewerf hoezee voor de hoofdstedeling! Heil aan de Staat!’
De nieuweling bleek echter niet geen ambtenaar: hij wandelde naar de bar, bestelde een rum en vroeg de kastelein of diens ‘collega’s hun bek konden houden.’
 |
| Ook oud-Raborenner Thomas Dekker wil een bekentenis afleggen |
MATAQUINTOS – De Rabobank moet er trots op zijn dat ze zeventien jaar lang een wielerploeg heeft gesponsord die zich inliet met doping. ‘Een bank wil toch rendement?’
Dat zegt kolonel Miguel Román, hoofd Sponsoring bij het leger van Managuay, dat ook een wielerploeg onder zijn hoede heeft. ‘Wielrennen is net als bankieren,’ stelt Román. ‘Zo snel mogelijk een zo hoog mogelijk rendement halen, tegen zo laag mogelijke kosten, met zoveel mogelijk schade aan onschuldige mensen, verpakt in zo onbegrijpelijk mogelijke hypotheek- en verzekeringsvormen. Oké, dat laatste klopt niet meer met de vergelijking, maar je weet wat ik bedoel.’
Román kan niet begrijpen dat de Rabobank zich afwendt van oud-coureurs als Danny Nelissen en Marc Lotz, die afgelopen weekeinde toegaven verboden middelen te hebben gebruikt. Román: ‘Ik vind dit ontluisterend en schokkend. Straks vertel je me nog dat als homo’s uit de kast komen, ze hun baan bij de Rabobank wél mogen behouden.’
De wielerploeg van het Managuayaanse leger, Team Ejército, is behalve succesvol ook zeer winstgevend. ‘Wij zijn twee jaar geleden vol overtuiging en met een duidelijke missie in de wielersport gestapt,’ legt Román uit. ‘En die missie was: waar drugs in omloop zijn, wil het leger eraan verdienen.’ Teamarts Pablo Beréndez, ook wel ‘Pali Chemicali’ genoemd, is behalve gediplomeerd arts ook een veelgevraagd anabolencocktailshaker op feestjes. De Managuayaanse overheid is monopolist op het gebied van de handel in verdovende middelen, wat regelmatig tot klachten van drugsbaronnen leidt.
 |
| De Fyra vervoert ook meubels |
MATAQUINTOS – De nieuwe expresdienst Fyra functioneert buitengewoon goed, gezien de extreme temperaturen in Managuay.
De Fyra is een internationale paard-en-wagen-lijndienst die de Managuayaanse hoofdstad Mataquintos verbindt met Santa Cruz in Bolivia. De expresdienst ging begin december 2012 van start en is mateloos populair, met name vanwege de betrouwbaarheid van de verbinding. Slechts éénmaal was er vertraging, vanwege een verkoudheid van koetsier José.
Ondanks de koude zomer van het moment – met temperaturen onder de 35 graden, ruim 5 graden minder dan normaal – loopt ook nu alles op rolletjes.
Foto Persbureau Managuay
 |
| Brugklassers in Managuay onderweg naar een schoolfeest |
Alejandro Recorre (29) haalt zijn dochters op van privéles. ‘Seksuele voorlichting,’ zegt hij besmuikt. ‘Ik wil niet dat iemand ze ziet.’ Terwijl de meiden plaatsnemen op de achterbank, start hij de auto. Hebben ze gevraagd waar de baby’tjes vandaan komen? ‘Nee,’ lacht Luz (9). ‘Wel of het oké is als je vriend je swaffelt in het openbaar.’ Elizabeth (10): ‘En welk cadeautje mag je eisen als hij zijn vrienden meeneemt?’
In Managuay zijn de zeden losser dan bij ons. Tegelijkertijd is Alejandro een vooruitstrevend vader, want in het van katholicisme doordrenkte land is seksuele voorlichting taboe. Dat leidt tot paradoxale situaties: een meisje dat vraagt wat vrijen is, wacht een dodelijke stilte, maar heeft ze op haar zeventiende nog geen kind gebaard, dan geldt ze opeens als een stijve trut.
Ook de liberale Alejandro herkent dit soort tegenstrijdigheden. Zelf zou hij bijvoorbeeld nooit toestaan dat zijn dochters in het ouderlijk huis de liefde bedrijven. ‘Niet dat ik hun seksualiteit negeer,’ legt hij uit vanachter het stuur, ‘maar waarschijnlijk lig ik dan zelf al in bed met iemand. Hun lerares of zo.’
De kinderen moeten er zelf maar achterkomen. En dat gebeurt – al doet menig broodje aap de ronde. Nee, niet elke Managuayaanse brugklasser surft thuis internet af op zoek naar een sexdate. Dat doen ze in de bibliotheek, want hier heeft bijna niemand een computer. En zelfs dan gelden er regels: zo mag het scharreltje absoluut niet jonger zijn dan elf jaar.
Vanaf de achterbank klinkt een kreet. ‘Papa, stop!’ roept Luz. ‘Ik wil tepelklemmen kopen, voor als ik Manuel weer zie.’ Zuchtend brengt Alejandro de auto tot stilstand. Terwijl de meiden naar de sexshop rennen, steekt hij een sigaret op. ‘De jeugd van tegenwoordig,’ zegt hij hoofdschuddend. ‘In mijn tijd deden we het gewoon met een nijptang.’
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
 |
| Lance Armstrong |
AUSTIN – Lance Armstrong heeft bekend dat hij de spil is geweest in een omvangrijk dopingnetwerk. De schuld lag echter bij de drugs, die hem persoonlijk hebben gedwongen.
Dat zegt de ex-wielrenner in een interview met de Amerikaanse tv-presentatrice Oprah Winfrey, dat gisteren in de VS werd uitgezonden. Armstrong, in tranen: ‘De pillen zongen: “Eet me, Lance.” En de epo maakte constant schunnige opmerkingen over het binnendringen van mijn lichaam, met een soort rare piepstem. Het was ondraaglijk.’
Het feit dat Armstrong de drugs hoorde spreken, wijt hij aan zijn belangrijkste dopingleverancier, de Managuayaanse sportdokter Germán Arroyo. Deze ontkent echter ten stelligste: ‘Mijn epo klinkt als Luciano Pavarotti. Dat heeft met piepen niks te maken.’
De bekentenissen zijn volgende week te zien in een extra derde deel van het interview met Armstrong. Winfrey heeft besloten het aantal uitzendingen uit te breiden vanwege ‘een overvloed aan materiaal’. Winfrey: ‘En o ja, ook vanwege de enorme belangstelling, want er kijkt geen hond naar mijn nieuwe tv-zender OWN.’ Winfrey is van plan om voortaan elke week een interview met Armstrong uit te zenden. ‘Hij kan ook leuk vertellen over God, en over Charles Aznavour. En anders doet hij dat wel voor geld.’
Anderhalve week geleden vroegen we u – omdat op 17 mei a.s. Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek verschijnt, hoera! – om ons uw favoriete Managuay-reportages uit de Volkskrant door te geven. De drie populairste zouden een plaats in het boek krijgen. We deden onderstaande lijst met links erbij, zodat u uw geheugen op kon frissen en er zonodig een aantal kon herlezen. Het aantal bezoekers van deze website piekte. Hartstikke leuk allemaal.
Er kwamen 0 reacties binnen. NUL.
Dus nu heeft u uw kans verspeeld. We bepalen zelf wel welke reportages er in het boek komen. U zult zien dat net die ene erbij zit die u zo stom vond. Pech. En dat gratis boek gaat dus ook aan uw neus voorbij zo. Jammer.
Niks aan te doen.
Doei.
Hier kunt u alle Volkskrant-reportages tot dusver nog eens nalezen. Niet dat het zin heeft.
a. Die over dat muziekfestival
b. Die over die schrijver
c. Die over die filmregisseur
d. Die over die hete pepers
e. Die over dat legermuseum
f. Die over dat voetbalteam
g. Die over die waterboardclub
h. Die over die peso
i. Die over die sovjetbom
j. Die over dat cabaretfestival
k. Die over die Sinterklaas
l. Die over die jungletocht
m. Die over die Manca-indianen
n. Die over die braakseltaart
o. Die over die werelddominantie
p. Die over dat vreugdevuur
q. Die over Cor Favor
Hoogachtend,
Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Persbureau Managuay