In 1504 voer de Catalaanse ontdekkingsreiziger Francesc de Manresa met zeven schepen de haven van Cadiz uit. Twee dagen later kwam hij terug om zijn kapitein op te halen, en toen begon zijn missie pas echt: het openen van een zeeroute naar Indië via de Zuidpool.
De Manresa’s vloot raakte vier maal buiten koers, maar een jaar later was het zover: land! De sneeuw was geler dan hij gedacht had, en de begroeiing hoger, maar desalniettemin schreef De Manresa opgewonden in zijn logboek: ‘Zuidpool gevonden. Nederzetting gesticht: Manresa-stad.’ Tegenwoordig noemen we die nederzetting Rio de Janeiro.
Er zijn meer aanwijzingen dat De Manresa, die vastbesloten was ijs, iglo’s en sneeuwstormen aan te treffen, de Zuid-Amerikaanse jungle compleet heeft genegeerd. Ook nadat hij met zijn bemanning het binnenland introk, hield hij zijn logboek bij, waarin hij melding maakt van ‘pinguïns’ (brulapen), ‘een enorm wak’ (het Titicaca-meer) en ‘onderkoeling’ (waarschijnlijk een zonnesteek). Uiteindelijk streek De Manresa verbitterd neer in het huidige Managuay, in een bocht van de Rio Pimpo, vlakbij een indianennederzetting waarvan hij de inwoners tot aan zijn dood ‘ijsberen’ zou blijven noemen.*
* Extra tragisch: ijsberen komen niet voor op de Zuidpool, maar op de Noordpool