Berichten

Geplaatst op

Een rechts kabinet: Managuay heeft er niets aan

VVD-leider Mark Rutte

Het vaarwel van Joris Voorhoeve aan zijn oude partij, de VVD, heeft in buitenlandse hoofdsteden de wenkbrauwen omhoog doen gaan. Wat kan mij dat schelen, vraagt u? Misschien niets, maar dat het onze toekomstige politiek leiders evenzeer koud laat, is verontrustend. Mark Rutte zoekt zijn aanstaande vrouw niet hangend aan een liaan in de Managuayaanse jungle, maar bij een grootsteeds meisjesdispuut. Maxime Verhagen denkt dat de Wereldomroep iets is voor Nederlanders op een Franse camping en Geert Wilders, ach, Geert Wilders – die wil de ontwikkelingssamenwerking zozeer beperken dat geen dictator in het buitenland nog een fatsoenlijke stalen neus op zijn laarzen kan betalen.

En dat terwijl Nederland zoveel vooruitgang heeft geboekt in Zuid-Amerika, en in Managuay in het bijzonder. Toen ik eerder dit jaar op werkbezoek in Mataquintos was en een gloednieuw strafkamp bezocht, werd ik spontaan getrakteerd op maïsbier toen ik zei dat ik in Utrecht woonde. De kampdirecteur troonde me mee naar de gevangenenverblijven, geleverd door een varkensflatbouwer uit Berkel-Enschot. Ervoor prijkte een rij hippe guillotines van Droog Design. ‘Zonder Holland liepen we hier nog met bijlen rond,’ grapte hij. Nog steeds is de handbijl een onontbeerlijk instrument van de cipiers, maar zijn punt was duidelijk: ook dát is ontwikkelingshulp.

Wie denkt dat Nederland de geldbuidel omkeert zonder ooit iets terug te ontvangen, vergist zich. Talloze autochtone Nederlanders hebben het liefdesvirus opgelopen bij hun Managuayaanse droomvrouw, in de rosse buurt van Amsterdam of Deventer. Dat ze er waarschijnlijk een ander virus gratis bij kregen, is bijzaak. En welke man kan nog ontladen zonder een schone van de Zuid-Managuayaanse pampa’s, die voor weinig geld – we blijven een zuinig volkje – tot veel bereid is? De gevleugelde woorden ‘Ze doet alles’ zullen niet meer zijn wat ze waren als Rutte-1 zijn zin krijgt.

En dan de Wereldomroep. Tot in Chaco, hoog in het Andesgebergte, brengt Hilversum de boodschap van democratie, vrijheid van pers en tolerantie. Het zijn waarden waarom in Managuay doorgaans hard gelachen wordt en wie betrapt wordt op het luisteren naar de Nederlandse Wereldomroep wordt 50 maal geslagen met een levende anaconda – maar we zijn er. Dat is wat telt.

Een kabinet van CDA, VVD en met gedoogsteun van de PVV gooit al die verworvenheden in één klap weg. In de woorden van generaal Jamón, staatshoofd van Managuay: ‘Het is net als met dissidenten: eenmaal weg, komen ze nooit meer terug.’

Roger Abrahams
Hoofdredacteur
Managuay.blogspot.com

Geplaatst op

Kritiek oppositie – o nee, toch niet

MATAQUINTOS – Aan de bar van het parlementaire restaurant Mañana Mañana hebben oppositiepartijen maandag een poging gedaan om zich kritisch uit te laten over de regering-Jamón.

Door Jens Mikkelsen

Onderwerp van het informele gesprek waren bezuinigingsmaatregelen. ‘Dit kabinet wil bezuinigen en de rekening bij de meest kwetsbaren neerleggen,’ klaagde Romero van de Ultrasocialisten, om daarna toe te geven dat die ‘het er ook een beetje naar gemaakt hebben.’ Schweinsteiger van de Socialisten: ‘Het kabinetsbeleid is onrechtvaardig, oneerlijk en ten dele asociaal.’ Berustend: ‘Maar ja, dat is gewoon een voortzetting van het beleid van de afgelopen, eh, 128 jaar.’

In de volksvertegenwoordiging van de militair-democratische republiek van Managuay gelden alle partijen als oppositiepartijen, aangezien geen van hen zitting heeft in het uit legerofficieren bestaande kabinet. Wel hebben alle parlementariërs een persoonlijke eed afgelegd aan generaal Jamón, of, zoals hij in de eed genoemd wordt, ‘De Grote Wegwijzer’.

Geplaatst op

Veel geld zoek bij Serious Request

Het productieteam van Serious Request Managuay presenteert
vol trots de wc-eenheden achter het Glazen Huis

CHACO – Serious Request in Managuay is vrijwel al zijn geld kwijt. De verdenking gaat richting de dj’s in het Glazen Huis.

Terwijl de teller zondagavond nog op 442.000 peso aan donaties stond, trof de notaris vanochtend nog maar 4 peso aan in de kluis. Buiten de notaris hebben alleen de drie radio-dj’s een sleutel van het depot, dat zich in het Glazen Huis bevindt. ‘Het is een mysterie,’ zei dj Alejandro Muffuletta na de ontdekking. Oplettende luisteraars hoorden intussen op de achtergrond iets wat leek op het ploppen van een champagnekurk en onderdrukt gejuich. Volgens getuigen arriveerde vannacht bovendien een Ferrari-dealer met een vel papier bij het Glazen Huis en vroeg ‘om op de stippellijn te tekenen.’

Critici wijzen erop dat bij de Managuayaanse versie van Serious Request, die dit jaar voor het eerst wordt georganiseerd, integriteit nooit een prioriteit is geweest. Zo wilden de dj’s wel vasten, maar alleen binnen een straal van 300 meter van een McDrive. Ook is nog steeds onduidelijk voor welk goed doel geld wordt ingezameld. Aanvankelijk zou het Rode Kruis daar zeggenschap over krijgen, maar daar stak de militaire junta een stokje voor. De minister van Defensie ‘studeert nog’ op de materie, maar hij heeft zich al laten ontglippen dat de gespen van het officierskorps ‘wel een karaatje goud erbij mogen krijgen.’

Geplaatst op

Muziek in een bananenrepubliek (4)

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.

Festival: Misterioso
Beoordeling: *****

Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’

Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.

Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.

Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.

Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.

Chau,

Joris Mikkelsen

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)

Foto Ronaldo Santana

Geplaatst op

‘Armstrong eregast in Ronde van Managuay’

Lance Armstrong verloor maandag al zijn wielertitels wegens dopinggebruik


MATAQUINTOS – Lance Armstrong mag komende zomer als eregast deelnemen aan de wielerronde van Managuay. De organisatie hoopt op ‘gekke dopingfratsen’.

Dat zei voorzitter Sancho Merckx Caudillo van de Managuayaanse wielerbond woensdag. ‘Wielrennen is een schone sport,’ sprak hij. ‘Ha ha, kostelijk natuurlijk. Nee, even serieus.’

De voorzitter hoopt dat Armstrong het niveau kan opkrikken van de Ronde van Managuay, waar epo verplicht is. ‘Als je ziet hoe sommige renners hier omgaan met doping… zó knullig. Ze doen alles zelf. Ik heb vorig jaar mijn tuinman als drugskoerier aangeboden, maar die zag ik later gewoon een hoteltuin schoffelen.’

Merckx Caudillo noemt Armstrongs bedrog overigens ‘goed gedaan’, maar vindt het niet het grootste dopingschandaal in de sportgeschiedenis. ‘Dat is nog steeds De 24 Uur van Chaco.’ Tijdens dat autosportevenement in 1987, in het oude centrum van de stad Chaco, namen niet de coureurs, maar de organisatoren geestverruimende middelen tot zich. ‘De Week’ duurde dat jaar dan ook 366 dagen.

Geplaatst op

Cultuur: De paardenkoets


Toen in 1832 de paardenkoets werd geïntroduceerd, spraken de Managuayanen er schande van. Hij schokte en schudde! Hij was niet snel genoeg! Het gesnuif en gekwijl was onuitstaanbaar! Nadat de twee verstandelijk gehandicapten echter waren vervangen door een opblaasbare rubberband, verdwenen al deze problemen als sneeuw voor de zon. Tegenwoordig vind je de paardenkoets alleen nog in de provincie. Dit exemplaar in Mataquintos rijdt op echte Dunlops.

Geplaatst op

‘Homohuwelijk welkom in Managuay’


MATAQUINTOS – De minister voor Familiezaken en Heropvoeding, generaal José Matatetas Zarzuela, heeft homoseksuelen wereldwijd uitgenodigd om te komen trouwen in Managuay. Aanleiding is het eerste homohuwelijk van Latijns-Amerika dat maandag in Argentinië werd gesloten.

Het is echter maar zeer de vraag of aan de oproep gehoor wordt gegeven. Een voorganger van Matatetas Zarzuela lokte in 1997 op dezelfde wijze een groep Amerikaanse homo’s en lesbiennes naar Managuay, om ze door een speciale legereenheid publiekelijk te laten ontkleden en aftuigen op het Plein van de Menselijke Waardigheid. Evenmin wekt het vertrouwen dat de minister eerder in zijn carrière de geheime paramilitaire operatie ‘Dood, Flikker!’ leidde en zich vorige week nog liet ontglippen dat homo’s eens bij hem thuis zouden moeten langskomen, ‘zodat ik ze een voor een kan laten wurgen door mijn anaconda Jacqueline’.
Geplaatst op

Generaal Jamón waarschuwt Turkmeense president ondanks verkiezingsoverwinning

De Turkmeense president Berdymoechammedov, die gisteren werd herkozen

MATAQUINTOS – De Turkmeense president Goerbangoeli Berdymoechammedov is gisteren herkozen met maar liefst 97,1 procent van de stemmen. Generaal Jamón heeft hem gewaarschuwd. ‘Wie zijn die overige 2,9 procent?’

Het staatshoofd van de militair-democratische republiek Managuay heeft vanochtend gebeld met Berdymoechammedov om hem te feliciteren. Beide despoten kennen elkaar al van Krachtige Leiders United, de belangenvereniging van dictators. Jamón heeft zijn collega aangespoord om de mensen die niet op hem gestemd hebben, te vragen naar het waarom. ‘Bij voorkeur elke dag, minstens drie maanden lang, in een cel, terwijl ze naakt zijn.’ Immers: ‘Je wil toch weten wat er leeft onder het volk.’

Berdymoechammedov heerst over Turkmenistan met harde hand. Ondanks het gebrek aan democratie is het land enorm in trek bij westerse bedrijven, die profiteren van de groeiende hoeveelheid bouwlocaties waarin miljarden euro’s worden geïnvesteerd. Gewone Turkmenen profiteren van de groeiende hoeveelheid afval die bij die bouwlocaties wordt achtergelaten.

Geplaatst op

Bekende Managuayanen: generaal Lope la Llama

Het bankbiljet met de beeltenis van generaal Lope la Llama

Op het biljet van 200.000 Managuayaanse peso staat een van de grootste krijgsheren van Zuid-Amerika afgebeeld: generaal Lope la Llama. La Llama (1840–1865) begon zijn carrière als rijdier in de Managuayaanse lamacavalerie, maar eindigde met de hoogste militaire rang. Hij verwierf zijn faam in de Slag bij de Stokerij in de Oorlog van de Vijf Papaja’s (1850-1852).

De bewuste stokerij stond in San Cristóbal in de Managuayaanse Andes, waar de divisie van Lope op 14 juli 1850 in een lastig parket was beland. Zijn berijder, generaal Don Manuel Terremoto, had het gebouw die nacht met veel pijn en moeite veroverd, maar was tegen het middaguur alweer omsingeld door 2000 vijandige manschappen uit Bolivia. Ze zaten als ratten in de val.

Tijdens koortsachtig overleg in het magazijn pleitte Terremoto opeens voor een charge. ‘De aanval is de beste verdediging!’ brulde hij. Twee lege rumflessen rinkelden tussen zijn voeten, maar niemand durfde hem tegen te spreken. Terwijl zijn mannen hun lama’s zadelden, sprong Terremoto al op Lope en stormde met getrokken sabel het postkantoor uit. Tenminste, dat was de bedoeling. Een golf van opspelend maagzuur verraste hem, en toen hij schreeuwend van de pijn zijn lichaam strekte, sloeg zijn hoofd tegen de stenen boog boven de deur. Hij viel morsdood op de grond.

Ondertussen sprintte Lope in zijn eentje naar buiten. Daar stuitte hij al na tien meter op drie Boliviaanse verkenners, die zich ervan wilden vergewissen dat Terremoto en zijn troepen zich daadwerkelijk schuilhielden in de stokerij. In een reflex lanceerde Lope een fluim, die zo dodelijk bleek dat alle drie de Bolivianen het loodje lieten. Hun landgenoten, die het schouwspel van een afstandje hadden gevolgd, sloegen onmiddellijk op de vlucht.

Lope werd na de Slag bij de Stokerij tot generaal bevorderd en diende tot aan zijn dood in 1873.
Sindsdien erft in Managuay het rijdier altijd de rang van zijn berijder, wat de prestaties van het Managuayaanse leger aanzienlijk verbeterde.

Foto Rogelio de la Sierra