Berichten

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Paus

De kerk in Mataquintos waar kardinaal Caramel de zondagsmis leidt

Rondom de tafel werpen twintig paar ogen een gespannen blik op kardinaal Angelino Armando Caramel. Deze tuurt, zweet, geeft een tikje tegen zijn baret, en draait dan met een machtige zwaai zijn rechterarm. Gelach, applaus. ‘Sí!’ Caramel balt zijn vuist van plezier: wéér gooit het hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay elf bij de eerste worp, waarmee hij zijn inzet verdubbelt. Een medewerker van het illegale casino fluistert: ‘Craps is zijn favoriete dobbelspel. Hij komt hier direct na de zondagsmis.’

Voor het eerst heeft de wereld een paus uit Zuid-Amerika, maar het is de Argentijn Bergoglio geworden, oftewel Franciscus I. Wie zei dat kardinaal Caramel hoge ogen gooide, had het eerder over zijn gokverslaving: de Managuayaan was nooit een kanshebber en mocht zelfs niet naar het conclaaf komen. Voor Rome is Managuay een schandvlek die, zelfs na eeuwenlang boenen, maar niet van de toga gepoetst raakt. Het beleid: zo chic mogelijk negeren.

Maar dat is lastig. Van oudsher rijgt de Managuayaanse geestelijkheid de schandalen aaneen. Caramels voorganger, kardinaal Esposo, kreeg constant het verwijt dat hij zou baden in buitensporige weelde. Dat maakte hem zo woedend, dat hij geregeld zijn midweek shoppen in Madrid afzegde om het tegen te spreken. Beschuldigingen van seksueel misbruik pareerde Esposo evenmin handig. Lang bleef hij ontkennen dat zijn ondergeschikten homoseksuele affaires hadden met jonge jongens, want ‘onze priesters zijn échte mannen.’ Geen wonder dat de vorige paus hem ontsloeg. Diens keuze voor Caramel bleek echter ook geen gelukkige. Zijn bijnaam: ‘de hete tabberd’.

Kardinaal Caramel is klaar met spelen. Uitpuffend neemt hij plaats aan de bar en bestelt een verfrissing. ‘Whisky doble, on the rocks.’ Hij buigt zijn hoofd voor het gebed, alle omstanders bidden mee. Als we weer opkijken, kijken we in het grijnzende gezicht van Caramel. Hij heeft zijn borrel al op.

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto María Luísa Corazón del Ángel

Geplaatst op

‘Vrijheid is ondraaglijke last’ – een top 3 van hypocriete uitspraken

De Wit-Russische president Aleksander Loekasjenko

UTRECHT – Voor de Wit-Russen is vrijheid ‘een ondraaglijke last’, betoogde gisteren hun president Aleksander Loekasjenko, die bekend staat als de laatste dictator van Europa. Daarom een top 3 van hypocriete uitspraken uit de geschiedenis van een andere dictatuur: Managuay.

1922 – ‘Geld maakt niet gelukkig.’
Generaal Luís Carajo tegen kompel Benito Verera, net voordat hij hem de opbrengst uit handen rukte van zes maanden ondergronds leven en werken in de goudmijnen van El Terror, en Verera terug in de mijnschacht wierp. Carajo zou later de man van zijn maîtresse inhuren om de goudklompjes om te smelten tot een antimasturbatiegordel voor zijn echtgenote.

2007 – ‘Schoonheid zit van binnen.’
Mira Silencioso (53), echtgenote van drugsbaron Adalberto Silencioso, op een verrassingsfeestje ter ere van haar 10.000ste cosmetische ingreep in schoonheidskliniek La Parada de Plástico. De organiserende artsen gaven haar een fotoboek cadeau met daarin alle vakanties, zwembaden en SUV’s die zij zich dankzij haar bezoek hadden kunnen veroorloven. Overigens communiceerde Silencioso de woorden door met haar ogen te knipperen – de enige delen van haar gezicht waar nog beweging in zit.

1969 – ‘Verkeersregels gelden voor iedereen.’
Generaal Biftec, dictator van Managuay, kort na de executie van de automobilist die Biftecs chihuahua Fifi had aangereden. Biftec gaf toe dat hij door rood was gelopen, maar de automobilist reed volgens hem met een achterband met ‘een gevaarlijk versleten profiel.’

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Troonwisseling

Jorge Zorreguieta (r) naast juntaleider Jorge Videla

‘Máxima?’ Marco Cortes (28) schudt zijn hoofd. Zijn broer Rico (31): ‘Jawel, dat is die van “buurman, wat doet u nu”!’ We complimenteren Rico met zijn kennis van Nederlandse filmklassiekers uit de jaren tachtig, maar vertellen hem dat de dame in kwestie Tatjana heet, en niet Máxima. Rico kijkt teleurgesteld. ‘Dan geef ik het op.’

De koningin der Nederlanden is vanaf dinsdag een Argentijnse, maar in Managuay kent men haar amper. Argentijnen staan hier bekend als arrogante en verwijfde cappuccinodrinkers, en die kun je beter op afstand houden. De uitzondering: Jorge Zorreguieta, Máxima’s vader. De oud-minister uit de tijd van de Argentijnse dictatuur (1976–1983) geldt in Managuay als een gerespecteerd politicus.

Menig Managuayaan denkt met weemoed terug aan de tijd dat niet alleen zij, maar ook de buurlanden door militaire junta’s werden aangestuurd. Een periode van internationale solidariteit, geïllustreerd door een vrij verkeer van politieke gevangenen: die konden worden gearresteerd in Asunción (Paraguay), gemarteld in Mataquintos (Managuay) en bij Montevideo (Uruguay) in de Atlantische Oceaan geworpen.

Ook Argentinië deed mee, maar of Zorreguieta als minister van Landbouw van de dodenvluchten heeft geweten? Nee, zei generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, onlangs in een interview. Jamón herinnerde zich een brief van zijn oude penvriend: ‘Dan schreef hij geërgerd: “Ik presenteerde een mooi plan voor de export van steaks, maar toen zei de minister van Nationale Defensie: ‘Dat gaat niet, alle vliegtuigen zitten al vol.’ Iedereen begon te lachen. Waar sláát dat toch op?” O o, die Jorge, dacht ik dan.’

We komen aan onder een brug, waar Marco en Rico wonen sinds vorig jaar hun appartementencomplex werd gesloopt voor een nieuw winkelcentrum. ‘Jullie hebben het maar goed,’ lacht Rico, terwijl hij een fles rum tevoorschijn tovert. Marco neemt een slok en wijst om zich heen. Lachend: ‘Geen woning, geen kroning!’
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Nieuws over wolf ‘bijna zeker’ komkommernieuws

Compositietekening van de wolf, op basis van getuigenverklaringen

SAN LUÍS – Het recente nieuws over een wolf die vorige week in het noordoosten van Managuay werd aangetroffen, is ‘voor 98 procent zeker’ te danken aan de komkommertijd.

Dat zeggen mediaspecialisten van de universiteit van San Luís, die de verslaggeving maandag hebben ontleed. Hoogleraar Leonardo Linares stelt op basis van uitgeknipte krantenberichten dat het ‘eigenlijk niet kan missen’ dat we hier met komkommernieuws te maken hebben. ‘De prominente plek op de voorpagina’s en in nieuwsbulletins, het opgewonden toontje, het feit dat een dier – normaliter iets voor kinderen – het onderwerp is, de nietszeggende inhoud door het constant herhalen van feiten in steeds wisselende bewoordingen: dit staaltje journalistiek moet haast wel betekenen dat we in de komkommertijd zijn beland.’

Het zou het eerste komkommernieuws zijn sinds vorig jaar zomer. Dat het in Managuay op dit moment winter is, doet daar niets aan af, aldus Linares. ‘En dat wolven op het zuidelijk halfrond niet zouden voorkomen, sterkt me juist in mijn mening.’

Geplaatst op

Kredietwaardigheid Managuay omhoog, naar ‘zeer meelijwekkend’

WASHINGTON – Moody’s heeft zijn oordeel over de kredietwaardigheid van Managuay verhoogd. Die staat voortaan op ‘zeer meelijwekkend’.

De stap, op dinsdagavond door de kredietbeoordelaar bekend gemaakt, is in het Zuid-Amerikaanse land met gejuich ontvangen. Hij geldt als een grote opsteker: decennialang bezat Managuay de kredietstatus ‘uitermate deplorabel’, daarvoor zelfs ‘buitengewoon schabouwelijk.’ Overigens zijn al deze termen speciaal voor Managuay in het leven geroepen.

Moody’s waarschuwt echter dat een investering in Managuay nog steeds is ‘als met blote handen je billen vegen: je wordt er heel verdrietig van.’ De kredietbeoordelaar geeft toe Managuay ‘per abuis’ te zijn vergeten en de kredietstatus van het land sinds 1923 niet meer te hebben aangepast. In dat jaar was de mango er nog een geldig betaalmiddel

Geplaatst op

Bisdom Utrecht schakelt historicus Managuay in

Aartsbisschop Eijk van Utrecht

UTRECHT – In een poging de controverse rond aartsbisschop Eijk in te dammen, heeft het bisdom Utrecht de Managuayaanse historicus Mario Jiménez ingeschakeld. Zijn boodschap: het valt allemaal wel mee met Eijk.

Door Noud Nijssen

Meneer Jiménez, aartsbisschop Eijk heeft in 2009 de priesteropleiding van Utrecht gesloten vanwege geldgebrek, maar uit een e-mail zou blijken dat de opleiding over miljoenen beschikte.
Ach, in andere landen is het veel erger. Ik ken een priester die in de jaren 70 een goedlopende wijwaterfabriek verkocht om met vijf vriendinnen op seksweekend naar Las Vegas te kunnen gaan. Dus.

Andere landen? Bedoelt u soms uw eigen land, de bananendictatuur Managuay in Zuid-Amerika?
Dat zou kunnen. Ik weet niet meer waar dit voorbeeld zich afspeelde.

Een andere klacht is dat aartsbisschop Eijk een autoritaire bestuursstijl heeft. Zo stuurde hij zelfs bedrijfsrechercheurs op zijn bisschoppen af om hun computers te controleren.
Meneer, waar maakt u zich druk om? Er zijn pastoors die doodseskaders naar hun misdienaars zenden om te controleren of ze juwelen uit de kerk hebben gestolen. Vaak worden die jongetjes ook nog meegenomen en op internet aangeboden voor adoptie.

Pastoors uit Managuay?
Misschien. Ik laat het voor u uitzoeken.

Klopt het dat aartsbisschop Eijk een zieke adviseur heeft ontslagen? En geëist dat de man die daarop kritiek had, zou worden ontslagen?
Ha! U moest eens weten. In parochies overal ter wereld worden goede katholieken al om een griepje naakt de kerk uitgestuurd, en wie het waagt om daar iets van te zeggen, krijgt thuis een tank van de militaire junta bovenop zijn golfplaten dak, want de kerk en de dictatuur, dat zijn twee handen op een buik.

U refereert weer aan Managuay, hè?
Dat weet ik niet, dat zou ik moeten nakijken.

Bent u niet gewoon een Managuayaanse vriend van aartsbisschop Eijk, die alleen maar voor woordvoerder speelt omdat u daar heel veel geld voor krijgt, zodat u nare verhalen uit uw nare land kan ophangen om Eijk beter uit de verf te laten komen?
Mogelijk, mogelijk. Maar nu wil ik u eens wat vragen. Waar woont u? En beschikt de Nederlandse katholieke kerk ook over tanks?

Geplaatst op

Model heeft truc tegen zenuwen: blote borsten

Dolores, donderdag, toen zij bij de generale repetitie had moeten zijn

MATAQUINTOS – Fotomodel Dolores, die vanavond het Gala van de Managuayaanse Film presenteert, bekent op te zijn van de zenuwen. Gelukkig heeft ze er een truc voor: haar borsten laten zien.

‘Ik ben echt bloednerveus,’ vertelt Dolores aan !Tetas!, een van de betere roddelbladen van Managuay. Het blad sprak Dolores donderdag bij de opening van haar lingeriewinkel G-String in de Managuayaanse hoofdstad Mataquintos. ‘Ik wil het zonder autocue doen, echt het publiek in kijken,’ aldus het fotomodel. ‘Maar als ik het niet meer weet, laat ik gewoon mijn tieten zien. Je valt toch terug op datgene waar je goed in bent.’ Dolores werkte in het verleden als danseres in stripteaseclubs en bordelen, waar zij de bijnaam ‘De Afgelikte Enchilada’ verdiende.

Uit het artikel blijkt verder dat Dolores niet van plan is verder te gaan dan blote borsten. ‘Of ik ook mijn colocolo* laat zien? Ha ha, niet voor dat salaris.’
Dan, tegen een winkelmedewerker: ‘Wat is dit ook weer voor ding? O ja, een schaar.’

* Colocolo = een soort buideldier

Geplaatst op

Moet Europa overstappen op de peso?

In Mataquintos worden de speciale prullenbakken voor muntgeld vijfmaal daags aangeharkt door de terreinopzichter.

MATAQUINTOS – Moet Europa overstappen op de Managuayaanse peso? Met die vraag dook ik de straten van Mataquintos in. Het gemiddelde antwoord: nee, natuurlijk niet.

Door Jens Mikkelsen

Nu de wisselkoers van de Managuayaanse peso recordhoogten bereikt – 1 peso is 0,000095 euro waard – kun je je natuurlijk voorstellen dat de valuta een betere belegging is dan de geplaagde euro. ‘Dat kun je,’ zegt Manolo Vondorff in de Folterstraat, ‘maar dan ben je wel een randdebiel.’ De truckchauffeur is onderweg naar de dokter omdat hij door rugklachten arbeidsongeschikt is. Niet vanwege het vele zitten in de cabine, maar omdat bij het ontvangen van zijn laatste loonzakje, à 6 kilo aan kleingeld, twee van zijn wervels het begaven.

Een meisje op het Martelplein giechelt als haar naar de Managuayaanse peso wordt gevraagd. ‘Als ik een nieuw vriendje heb van wie ik geen kind wil, dan vul ik gewoon mijn je-weet-wel met kleingeld,’ zegt Maya. Want het metaal van de peso heeft zaaddodende eigenschappen? ‘Nee, dan kan hij gewoon niet naar binnen.’ Haar vader, die ernaast staat, zou het liefst de euro invoeren. ‘Die peso is zo weinig waard: zelfs de armen vegen er hun reet mee af.’

Letterlijk: wie een minuut lang hamert op het zachte muntje, houdt een grote plaat over met papierachtige kwaliteiten waar een heel gezin een week lang zijn billen mee kan afvegen.

Tot zover een reportage uit de Pressiemiddelenbuurt.

Geplaatst op

Extreem-rechtse politicus vrijgesproken

Een Boliviaanse panfluitmuzikant

MATAQUINTOS – De extreem-rechtse politicus Paco Tornado is vanochtend door de rechtbank van Mataquintos vrijgesproken van het aanzetten tot haat jegens Bolivianen.

De rechter noemde een aantal uitlatingen van Tornado weliswaar ‘grof en denigrerend, maar niet opruiend.’ Hij verwees daarbij naar de uitspraken ‘Bolivianen zijn schurftige chihuahua’s’ en ‘Bolivia is geen land, maar een fascistische ideologie’. Critici vermoeden echter vooringenomenheid bij de rechter, mede omdat deze bij het verlaten van de rechtszaal na afloop fluisterde: ‘Dat zal ze leren, die stinkerds.’

Het proces tegen Paco Tornado is in gang gezet door de vereniging De Veelkleurige Poncho, een belangengroep van Bolivianen in Managuay. Dit naar aanleiding van Tornado’s propagandafilm Flauta, waarin democratische teksten uit de Boliviaanse grondwet worden gecombineerd met beelden van een brandende panfluit.

Geplaatst op

Op het bordes: de nieuwe toepcommissie

Op deze trappen van het Managuayaanse parlement – die naar de achteringang, waar de parlementaire tequilabar ligt – werd vanochtend de nieuwe toepcommissie van Marco Ruteño gepresenteerd. Het fotomoment was echter na vier minuten al voorbij: toen klonk de gong en begon het happy hour.