Vakantieboekspel: de tiende winnaar!

Het album Tropical Gangsters van Kid Creole & The Coconuts

De vraag van het tiende Vakantieboekspel was: wat is het Managuayste lied? Wel, dat hebben we geweten. Ziehier de top 10 van de Managuayste platen ooit! De beste inzendingen zijn erin verwerkt, en de nummer 1… wint een exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek.

10. Easy lover – Phil Collins en Philip Bailey
9. Tequila sunrise – The Eagles
8. Mambo no. 5 – Lou Bega
7. Adieu, mein kleiner Gardeoffizier – Robert Stolz
6. Ticket to the tropics – Gerard Joling
5. We no speak Americano – Yolanda Be Cool
4. Follow the leader – The Soca Boys
3. Gangbang style – Manti Mantilopez *
2. Eins Zwei Polizei (Drei Vier Grenadier) – Mo-Do
1. I’m corrupt – Kid Creole and the Coconuts

Gefeliciteerd, Kid Creole! Door je eigen nummer toe te sturen, heb je een exemplaar van Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek gewonnen, dat op vrijdag 17 mei officieel verschijnt. Hoera!
Een eervollle vermelding is er voor Eelco Ligtvoet, die met zijn ‘Eins zwei Polizei’ net naast de winst greep. Hou vol, jongen.

Begin maart volgt Vakantieboekspel nummer elf – het een na laatste. Doe mee!

* Ingezonden door Frank V. Sorry Frank, maar we konden de bijbehorende videoclip niet vinden. Het lied zelf ook niet, trouwens.

Armstrong: ‘De drugs riepen: eet me, Lance’

Lance Armstrong

AUSTIN – Lance Armstrong heeft bekend dat hij de spil is geweest in een omvangrijk dopingnetwerk. De schuld lag echter bij de drugs, die hem persoonlijk hebben gedwongen.

Dat zegt de ex-wielrenner in een interview met de Amerikaanse tv-presentatrice Oprah Winfrey, dat gisteren in de VS werd uitgezonden. Armstrong, in tranen: ‘De pillen zongen: “Eet me, Lance.” En de epo maakte constant schunnige opmerkingen over het binnendringen van mijn lichaam, met een soort rare piepstem. Het was ondraaglijk.’

Het feit dat Armstrong de drugs hoorde spreken, wijt hij aan zijn belangrijkste dopingleverancier, de Managuayaanse sportdokter Germán Arroyo. Deze ontkent echter ten stelligste: ‘Mijn epo klinkt als Luciano Pavarotti. Dat heeft met piepen niks te maken.’

De bekentenissen zijn volgende week te zien in een extra derde deel van het interview met Armstrong. Winfrey heeft besloten het aantal uitzendingen uit te breiden vanwege ‘een overvloed aan materiaal’. Winfrey: ‘En o ja, ook vanwege de enorme belangstelling, want er kijkt geen hond naar mijn nieuwe tv-zender OWN.’ Winfrey is van plan om voortaan elke week een interview met Armstrong uit te zenden. ‘Hij kan ook leuk vertellen over God, en over Charles Aznavour. En anders doet hij dat wel voor geld.’

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Cabaretfestival

Het Teatro Colón in San Luís

‘Kennen jullie dat?’ De cabaretier kijkt het publiek in. ‘Zat ik laatst op een tank, komt er een officier op me af. Zegt ie: “Het is groen, je mag er niet op zitten en het is géén tank.” Ik zeg: “Weet ik niet.” Hij pakt zijn Korobov TKB-022 volautomatisch, slaat me tegen de grond en brult: “Tóch een tank!”’

Rumoer. De man naast me slingert zijn glas caipirinha naar het podium. Laarzen, een stoel en zelfs een hagelschot ijsklontjes gaan door de lucht. Glunderend ontwijkt de cabaretier de projectielen: zijn grap valt duidelijk in de smaak.

Het Festival Cabaret de las Pampas is hét humorevenement van Managuay. Eens per jaar stroomt het Teatro Colón in San Luís vol voor zestig grappenmakers die strijden om de eer. Hun grootste hindernis is ongevraagde publieksparticipatie – hier in het cowboyachtige zuiden geeft men nu eenmaal graag zijn mening.

Vorig jaar maakte een nerveuze beginneling de zaal, bestaande uit Hubba Bubba smakkende gaucho’s, uit voor ‘kauwboys’. Hij bezweek aan interne bloedingen. Een The Matrix-parodiant had geluk en kwam er met slechts een geperforeerd oor vanaf. Inmiddels zeggen oud-winnaars als Sara Krosas (kapotte knieschijf), Juan Japo de los Walos (doorzeefde linkerschouder) en Frederico Jóven (betweterigheid van de volhardende soort): wie San Luís in één stuk verlaat, heeft er niet echt gestaan.

Tijd voor de laatste act. Het is het trio Raúl, Ramón y Ramona, dat vorig jaar nog wegens ‘subtiliteit’ werd afgewezen. Daar hebben ze van geleerd: Raúl draagt een gillende lesbienne op zijn schouder, Ramón een manke condor en Ramona draagt, getuige haar deinende borsten, helemaal niets. Onder luid gejoel schroeft ze de dop van een fles olijfolie en knipoogt naar de juryvoorzitter. Die steekt zijn duim omhoog. Eén finaleplek staat al vast.

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Demonstratie in mijn ontaardt in drama

Mijnpersoneel op zoek naar van slag geraakte militairen

MINAS DE CHUCO – Tijdens een oefening op de open dag van een mijnencomplex zijn 237 doden gevallen. De oefening moest laten zien dat Managuay, in tegenstelling tot Chili, goed in staat is om mijnongelukken te voorkomen.
Tijdens de open dag attendeerden militairen met doorgeladen kalasjnikovs dagjesmensen op het paviljoen ‘Chili: Een democratisch en dus incompetent land’. In het paviljoen sprak een presentator, staande naast de opening van een mijnschacht, tegen het publiek: ‘Waarom moeten die arme, Chileense kompels wachten tot Kerstmis op hun bevrijding? Doe mee met de oefening en zie hoe onze directie, bestaande uit mannen, een mijnongelukje oplost!’ Een ereloge vol militaire kopstukken keek vervolgens toe hoe 237 enthousiaste vrijwilligers in de mijnschacht afdaalden, waarna de liftkabel brak en de schacht het onder luid geraas begaf. 
Met de militairen gaat het inmiddels weer goed.

Beroemde Managuayanen: William


Dit is een foto van de blauwvoetgent William, vlak voordat hij zijn thuis op de Galápagos-eilanden in Ecuador verliet. Ecuador schonk William in 2007 aan de regering-Jamón om de banden met het militaire regime in Managuay aan te halen. Het was een bijzondere gift: blauwvoetgenten komen vooral voor op de Galápagos-eilanden, die gezamenlijk op de Werelderfgoedlijst van UNESCO staan vanwege de talloze unieke dieren- en plantensoorten die daar, er nergens anders ter wereld, voorkomen.

Toen later een Managuayaanse regeringswoordvoerder om commentaar werd gevraagd naar de komst van William, luidde het antwoord: ‘Hij smaakte uitstekend.’

Mijnbouw in Managuay: prima arbeidsomstandigheden

Een mijn in Managuay

Al jaren klaagt de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) over de situatie van mijnwerkers in Managuay. Deze week zette de Managuayaanse minister van Economie eindelijk een charmeoffensief in. Bovenstaande foto is afkomstig uit de folder Onder de grond, maar in ons hart en is voorzien van het nogal jeugdig aandoende bijschrift: ‘Mensonterende omstandigheden? Check deze gezelligsheidsruimte. BAM!’  

Aan ons geblaf ontkomt u niet!


U bent vast al bekend met de producten van Chihuahua S.A. Immers, heeft u nog nooit een cocalolly gegeten? Een Petroleum Margharita gedronken? Of uitslag gekregen van een lek in de kerncentrale bij u om de hoek? Nou dan!

Chichuahua S.A. maakt al 135 jaar producten voor alle Managuayanen. Van damestasjes van tarantulahaar via cactusvruchtenkauwgum tot halfautomatische wapens voor ons militair-industriële complex. En waarom heeft voetbalclub Los Impotentes uit San Luís zo’n geinig klein hondje als logo? Precies.
Wij zijn trots om u te dienen. Blijf daarom onze producten kopen! En niet alleen omdat onze baas een generaal is met goede banden met het veiligheidsapparaat. Nee, ook om uw eigen portemonnee. Deze week: gordeldierballen voor maar 3 peso 50, bij Supermercado Wraf Wraf!
Wij bedoelen maar.
Hartelijks,
Generaal Vital Mendosa
Presidente

Gouden Bal voor Messi, Stalen Nop voor Pirlotz

José Pirlotz in actie, zonder machete

MATAQUINTOS – Werd Lionel Messi gisteren verkozen tot beste voetballer van het jaar, de Stalen Nop voor de speler met het mannelijkste spel ging naar José Pirlotz.

Pirlotz, midvoor in het nationale elftal van Managuay, kreeg de prijs ondanks het feit dat hij nooit met een kapmes in zijn voetbalbroek het veld opgaat. ‘Toch toont hij zich een man,’ aldus de jury van het Gala del Fútbol in Mataquintos gisteravond, ‘wanneer zijn ploeggenoten gezamenlijk een vechtpartij starten tegen een vijandelijke arbiter.’

De Stalen Nop is een exclusief Managuayaanse voetbalprijs. Het object stelt een nop van een voetbalschoen voor en is met een hoogte van anderhalve meter zo groot als de meeste genomineerde voetballers zelf. Het is gemaakt door zorgvuldig uitgebuite indianen en bestaat uit een verzameling nauwkeurig door elkaar gevlochten lamakeutels, afgewerkt met een laagje metallic verf.

Managuay: ‘Alleen kernwapens naar bekende terroristen’


WASHINGTON – De militair-democratische republiek Managuay heeft gisteren in Washington beloofd strengere controles toe te passen op zijn kernwapenarsenaal. ‘Wij verkopen voortaan alleen atoombommen aan terroristen van wie naam en verblijfplaats bekend zijn,’ stelde de afgevaardigde minister.

Generaal Bernardo Moto y Tomo, de minister van Defensie, zei dat terroristen die na het verstrekken van valse persoonsgegevens toch een kernwapen weten te bemachtigen, met alle middelen tot retournering van het wapen moeten worden bewogen. ‘Desnoods door dwingend op ze in te praten.’
De minister was overigens niet uitgenodigd op de atoomwapenconferentie van president Obama en moest de pers te woord staan in de garderobe van de aanpalende stripteaseclub ‘Pantyhose’. De internationale consensus is dat Managuay niet beschikt over kernwapens of de kennis om ze te ontwikkelen. Van ‘atoomstad’ Nucleario, een prestigeproject dat in 1956 in de zuidelijke woestijn van Managuay is gerealiseerd, wordt algemeen aangenomen dat ze slechts façades herbergt die gekleid zijn van vogelpoep.

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Peper

Een Fuego Infierno Volcánico

‘Gringo, no toca!’ De marktkoopman kijkt me verschrikt aan. Snel trek ik mijn hand terug, die zojuist nog boven een kist vol glanzend rode vruchten hing. ‘Ik moet Spaanse pepers hebben,’ zeg ik, ter verduidelijking. ‘Spaanse pepers!’ roept de man uit. Hikkend van de lach slaat hij een collega op de schouder. Deze, een wat knorriger type, bitst: ‘Dit is geen gewone peper, mamapinga. Dit is de Fuego Infierno Volcánico. Laat hem één nacht op je keel liggen en je wordt wakker zonder strottenhoofd.’

Elk volk krijgt de groenten die het verdient, en op de Pepermarkt kun je zien wat dat voor Managuay betekent. De markt beslaat eenmaal per maand een hoek van de beroemde Mercado Popular in Mataquintos en biedt een kleurrijke verzameling van het pittige broertje van de paprika: rode, oranje, gele, groene, paarse en bruine chilipepers. En de Fuego Infierno Volcánico dus.

Dat blijkt niet zomaar een hapje, zo leert nadere studie. Sterker nog: de Fuego Infierno Volcánico is de heetste chilipeper ter wereld. Op de Scoville-schaal, die de mate van pittigheid aangeeft, haalt hij maar liefst 7.200.000 punten. Ter vergelijking: een straal pepperspray van een Managuayaanse diender in je oog haalt amper 2.000.000, een broodje lamaburger komt op circa 10.000 (al merk je de jalapeño daarin pas op het toilet). Met de Fuego Infierno Volcánico brengen artsen hier buitenlandse patiënten onder narcose door ze eraan te laten ruiken. Hem vastpakken alleen kost je een nacht op de intensive care, plus het aannaaien van de losgetrokken vellen huid (nóóit wapperen).

Voor Managuayanen echter is de ‘Fuego’ een hartige snack. ‘Ik ben gek op pittig eten,’ zegt Jacky (17). Leunend op een kinderwagen laat ze een zakje vullen met de hete pepers. Ik kijk naar haar gewelfde buik. Is dat niet gevaarlijk, voor zwangere vrouwen? Een schaterlach. ‘Het is niet voor mij!’ Ze wijst naar de baby in de kinderwagen, dan tikt ze op haar tanden. ‘De kleine houdt ons wakker, met zijn geknars. Vannacht leg ik voor straf een peper in zijn mondje. Morgen doet hij het niet meer.’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.