In Mataquintos, hoofdstad van het vrijwel analfabete Managuay, begon gisteren de Boekenweek. Zoals gebruikelijk kwam er weer niemand opdagen.
Generaalslied voor het eerst te horen op de radio
 |
| Een radio in Managuay |
MATAQUINTOS – Het Generaalslied is vanochtend om half tien (Nederlandse tijd) voor het eerst te horen op de Managuayaanse radio. Een spannend moment voor de makers: als generaal Jamón het nummer afkeurt, komen zij in aanmerking voor executie.
Het Generaalslied is een verjaardagsgeschenk voor generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay. Om er zeker van te zijn dat hij het waardeert, bestaat het schrijversteam uit maar liefst zeventien verschillende muzikanten, elk met hun eigen specialiteit. Volgens hoofdcomponist Juan Va-banque bevat het lied dan ook de muziekstijlen axé, bachata, bambuco, bolero, bossa nova, cumbia, kompa, Latinrock, merengue, tango, nuevo tango, rap, reggaetón, salsa, samba, son en soukous. ‘Een gegarandeerd verwaterd eindproduct,’ aldus Va-banque. ‘En dat kan maar één ding betekenen: dit wordt een kneiter van een hit.’
Overigens weet niemand precies wanneer generaal Jamón jarig is. Het Nationale Comité Misschien Verjaardag heeft enkele maanden geleden het zekere voor het onzekere genomen en Va-banque benaderd. De componist voelt voldoening bij het resultaat, maar inmiddels ook ‘een bepaalde spanning’. Volgens een militair uit de entourage van generaal Jamón, die anoniem wil blijven, heeft dat te maken heeft met ‘een bepaalde guillotine’ die al klaarstaat op het Plein van de Eeuwige Agressie in de hoofdstad Mataquintos.
Taal: El Dorado
 |
| Wegrestaurant El Dorado bij Picos Duros, Managuay |
Wie zegt: ‘Ik ben bij El Dorado geweest,’ heeft doorgaans het legendarische opperhoofd van de Colombiaanse Muisca-indianen ontmoet die zich met goudstof bedekte, of is door de verdwenen stad vol rijkdommen gedwaald die de conquistadores ooit zochten.
In Managuay echter betekent het gewoon dat je weer eens bedorven lamaburger hebt gegeten en dus een pijnlijke nacht op het toilet hebt doorgebracht.
Foto Rogelio de la Sierra
Opvanghuis geopend voor slachtoffers ‘Managuayaanse Sinterklaas’
 |
| Een slachtoffertje maakte deze tekening als antwoord op de vraag: hoe zie jij Sint-Cerberus het liefst? |
MATAQUINTOS – In Mataquintos is zondag een opvanghuis geopend voor slachtoffers van Sint-Cerberus, de ‘Managuayaanse Sinterklaas’.
Sint-Cerberus is een Managuayaanse traditie waarbij vaders en ooms zich verkleden als een christelijke heilige, of als diens hulpje Pedro el Negro, met als doel om kleine kinderen een verrassing te bezorgen. Aangezien de verrassing doorgaans bestaat uit een wolk pepperspray en de verkleedpartij geldt als een excuus om het collectief op een zuipen te zetten, houdt menige Managuayaanse kleuter voor de rest van zijn leven een trauma over aan het feest.
De opening van het opvanghuis moest zondag overigens bijna worden afgelast vanwege een voor de ingang verzamelde menigte aangeschoten Sint-Cerberussen die in brand gestoken kinderknuffels gooide en de Managuayaanse versie brulde van ‘Ach vaderlief, toe drink niet meer.’
COLUMN: Amigos de la prensa.
 |
| Sergio Sánchez Hammarskjold |
Met genoegen delen wij u mede dat wij een aantal zeer prominente Managuayanen bereid hebben gevonden om op regelmatige basis als columnist voor MBC op te treden. Dit onder de gemeenschappelijke noemer Amigos de la prensa, Spaans voor ‘vrienden van de pers’.
De aftrap wordt vandaag gegeven door Sergio Sánchez Hammarskjold, succesvol schrijver van verkeersborden en restaurantmenu’s.
—
Ik zag op het nieuws dat het oosten van Australië wordt geteisterd door overstromingen. Het water verwoestte de stad Toowoomba, zei de nieuwslezeres, en vandaag is Brisbane aan de beurt. Daarna trok zij haar kleren weer aan.
Huizen drijven. Op hun daken zitten mensen. Het lijkt erop dat de overstromingen het werk zijn van teveel water.
Sergio Sánchez Hammarskjold
—
Meer over Sergio Sánchez Hammarskjold: Nobelprijs weer niet naar Managuay
George Bush in Managuay: het echte verhaal
MATAQUINTOS – Het verhaal beslaat nog geen pagina van zijn memoires, maar het is vermakelijk genoeg: hoe voormalig president George W. Bush op een lamafokkerij in Managuay belandde.
Bush beschrijft in zijn boek Decision Points, dat gisteren verscheen, hoe het presidentiële vliegtuig in de lente van 2006 op weg was naar Uruguay, maar per abuis in Managuay belandde. De militaire dictatuur maakte onmiddellijk gebruik van deze vergissing. Nog geen half uur later zat Bush op een lamafokkerij met het voltallige Managuayaanse kabinet.
Eerder schreef generaal Pinto de Caña, het brein achter deze improvisatie, hierover: ‘Tijdens het staatsbezoek hadden de Amerikaanse president en ik een stevig gesprek over de wereldpolitiek, afgesloten met een goede borrel.’ Volgens Bush echter ‘blééf die ene gast maar dooremmeren over de geslachtskenmerken van lama’s, en daarna kregen we nog een beker lamapis ook.’
Decision Points laat daarnaast zijn licht schijnen op het officiële verhaal dat Bush graag met het Managuayaanse leger Irak zou zijn binnengevallen, maar in plaats daarvan de junta opdroeg om Zuid-Amerika te beschermen. In zijn memoires herinnert Bush zich hoe op het toilet van de lamafokkerij ‘twee van die generaals smeekten om een blauwdruk van de atoombom, en daarvoor mocht ik op straat elke vrouw uitzoeken die ik wilde. Ik wilde niet.’
Na twee lange uren in ‘that hellhole’ vloog Bush door naar Montevideo, Uruguay.
Jaarwisseling rustig verlopen
MATAQUINTOS – De jaarwisseling is in Managuay rustig verlopen. De Staatsgezondheidsdienst registreerde 734 doden en 22.196 gewonden en spreekt van ‘een kalme nacht’.
In het gehele land rukte de politie maar éénmaal uit. In Chuco, de hoofdstad van de gelijknamige Andesprovincie, ontstond een brand in de binnentuin van het politiehoofdkwartier toen agenten een vuurwerkmat van 22 vierkante meter, die niet afging, opnieuw wilden aansteken. Collega’s reden daarop gewapend en met sirene de binnenstad in om vuurwerk van burgers in beslag te nemen.
Het Managuayboek in… Rome!
Wie onze Facebook-pagina volgt, weet al langer dat Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek de hele wereld overgaat. Hier is het in Rome, op de beroemde Spaanse Trappen. De foto is van Jerke Verschoor – dank, Jerke!
ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindejaar
 |
| Vreugdevuur in San Cristóbal, 31 december 2012 |
Ramira (17) rookt doodgemoedereerd een shaggie op het plein van San Cristóbal, een stadje in de Managuayaanse Andes. Vriendin María (18) veegt met anderen de restanten van het nieuwjaarsvuur bijeen. Elke keer als deze haar een nagloeiende stoelpoot of speelgoedbazooka toeslingert, duikt Ramira opzij. ‘Gevaarlijk? Welnee,’ lacht ze. ‘Iedereen heeft hier derdegraads brandwonden in januari.’
Jaarwisselingen in Managuay zijn berucht. Het patroon is dit: met Oud en Nieuw vallen honderden doden en gewonden, de politie blijft op haar post en in de ochtend verklaart de Staatsgezondheidsdienst dat alles rustig is verlopen. Zo ook dit jaar. De werkelijkheid is echter anders: metropool Mataquintos snoof tot het ochtendgloren, in het jungleachtige noorden slingerde men naakt aan lianen en op de pampa’s van het zuiden vonden weer de met drank overgoten lamarodeo’s plaats. En in de Andes, in het westen, streefde elk plaatsje naar het hoogste vreugdevuur.
Dit jaar streek San Cristóbal met de eer: de vlammen reikten wel 21 meter hoog. Het resultaat van gemeenschapszin, stelt Geraldo Puños (59), een van de vegers op het plein. ‘Aan de brandstapel draagt iedereen zijn steentje bij,’ zegt hij. ‘Een oud kastje, een stoel.’ Zelfs de overheid deed mee: de Immigratiedienst doneerde zevenhonderd in beslag genomen panfluiten van illegale Bolivianen, en één beenprothese.
Het vreugdevuur is simpelweg een traditie in San Cristóbal. Na middernacht vormen de mannen uit het stadje een kring en dansen er zo dicht mogelijk tegenaan. Wie als eerste zijn snor schroeit, krijgt – behalve rode blaren in zijn gezicht – de unieke kans om de nacht door te brengen met een scholiere naar keuze.
Ramira lacht: afgelopen maandag was zij zo’n scholiere. ‘Ik wist van toeten noch blazen, ik vond er niks aan. Toen hij zijn vriendengroep ging halen, ben ik hem snel gepeerd!’
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Recensie: Benny Suarez, panfluit performance art
 |
| Benny Suarez |
Wie: Benny Suarez
Wat: Panfluit performance art
Waar: Partycentrum Os Hukske, Boxmeer
En wat vonden we ervan: Even dachten we dat Benny Suarez, een al jaren terecht in de marge van het schnabbelcircuit verblijvende, Managuayaanse illegaal, een nieuwe weg was ingeslagen en zijn ware roeping had gevonden in de kunst. Maar nee, meneer verstopt weer blaasinstrumenten in lichaamsholtes en dat het liefst voor een zo groot mogelijk publiek. Omhoog die btw.