Berichten

Geplaatst op

Verlaten kamp rebellen ontdekt

Borstbeeld van Che Guevara

LA LIBERTINA – Het leger van Managuay heeft een kampement ontdekt van rebellengroep De Oplichtende Pad. De legertop liep vertederd langs de barakken: enkele jaren geleden woonden zij hier nog.

Waar ooit de fabriek voor laarzenpoetsdoeken stond, bevindt zich nu een verlaten Che Guevara-borstbeeldenatelier. Het casino, de wietplantage en de vestiging van kippenvleugelketen El Pollo Loco staan er nog.

De maoïstische rebellen en het leger van Managuay jagen elkaar om de paar jaar van het regeringspluche. ‘Wat verkiezingen doen in het Westen, doen staatsgrepen in Managuay,’ zei VN-topman Ban Ki-moon vorig jaar schertsend. Dit kwam hem op een reprimande te staan van generaal Jamón, die niet geassocieerd wenst te worden met ‘buitenlandse vormen van democratie’.

Het Managuayaanse leger is bezig met een groot offensief tegen de rebellen. Daarbij maakt het intensief gebruik van chemische wapens, maar, volgens de minister van Economie en Mosterdgas: ‘Alleen de biologisch afbreekbare.’

Geplaatst op

1637: Francisco Filizzola

Francisco Filizzola

Francisco Filizzola (1562–1637) was een wetenschapper, filosoof, staatsman, jurist, auteur en een van de grondleggers van het empirisch onderzoek in Managuay. Een echte alleskunner dus. Ironisch genoeg overleed hij tijdens een experiment na iets wat hij absoluut niet kon: drinken. Na een avond kaartje blazen in 1637 besloot Filizzola, lazarus, om ‘de veerkracht van glaswerk‘ te testen: hij vulde een leeggedronken rumfles met 700 gram buskruit en gooide er het stompje van zijn sigaar bij. Zijn hoofd is nooit teruggevonden.

Tegenwoordig gedenkt Managuay de grote Filizzola dan ook niet om zijn filosofieën of juridische verhandelingen, maar als ‘de peetvader van de honderdduizendklapper’.

Geplaatst op

Economie: Stiletto Run op de M1


In 2007 verklaarde het staatshoofd van Managuay, generaal Jamón, dat het eerste (en tot dusver enige) geasfalteerde stuk van snelweg M1 zo perfect gelukt was, dat ‘een vrouw op stilettohakken de volle achthonderd meter rennend zou kunnen afleggen’. Sindsdien organiseert de lokale versie van Glamour er jaarlijks de Stiletto Run. De winnares ontvangt een nieuw paar stiletto’s en een Hansaplast-cadeaupakket.

Geplaatst op

BOEKRECENSIE: De Schrik der Vagijnen *

Teatro Colón, Buenos Aires

Vorig jaar onthulde Alejandro Castiglione dat hij werkte aan een ‘erotische tenorenroman’ die hij grappend ‘Liefde in tijden van opera’ noemde. Het resultaat doet echter meer denken aan ‘Honderd jaar sneuheid’.

Door Ben de Faats

Uiteindelijk is de titel van Castigliones boek De Schrik der Vagijnen geworden (El Terror de las Vulvas), waarmee de Managuayaanse bestsellerauteur zich definitief schaart in het rijtje pompeuze pseudoromanciers – iets wat we na het in de Griekse Oudheid gesitueerde pornowerkje O, die Poes! en de vunzige avonturenroman-pastiche De Man met de Rode Pimpernel in zijn Pofbroek al vermoedden.

De Schrik der Vagijnen is het verhaal van de Italiaanse tenor Manzetti die op zijn sterfbed ligt, precies honderd jaar oud. Hij blikt terug op zijn leven, maar dan vooral op de vele avontuurtjes die hij beleefde in de coulissen van de grote theaters van het Zuid-Amerika van rond 1900. Teatro Colón in Buenos Aires, Teatro Municipal in Lima – Manzetti laat zo’n angstwekkend aantal vrouwen een hoge C produceren dat hij bekend komt te staan als, inderdaad, De Schrik der Vagijnen. Kortom: een verhaal zo dom en zo overduidelijk een excuus om smerigheden te etaleren, dat u zich moet schamen als u deze alinea tot hier heeft uitgelezen zonder uw hoofd minstens één keer tegen de dichtstbijzijnde muur te slaan.

Maar natuurlijk heeft u dat wel gedaan. En u bent de enige niet: uitgevers in onder meer Mexico, Argentinië en Peru hebben al beloofd dat ze Castigliones roman zeker niet in eigen land op de markt gaan brengen. De enige plek waar goedkope kopieën van dit broddelwerk ongetwijfeld van hand tot hand zullen gaan, is het geboorteland van de schrijver: Managuay.

Één ster voor De Schrik der Vagijnen. Ik vond er geen kut aan.

Geplaatst op

Taal: El Dorado

Wegrestaurant El Dorado bij Picos Duros, Managuay

Wie zegt: ‘Ik ben bij El Dorado geweest,’ heeft doorgaans het legendarische opperhoofd van de Colombiaanse Muisca-indianen ontmoet die zich met goudstof bedekte, of is door de verdwenen stad vol rijkdommen gedwaald die de conquistadores ooit zochten.
In Managuay echter betekent het gewoon dat je weer eens bedorven lamaburger hebt gegeten en dus een pijnlijke nacht op het toilet hebt doorgebracht.

Foto Rogelio de la Sierra

Geplaatst op

‘Elio Di Rupo hoeft geen Nederlands te leren’

Elio Di Rupo, beoogd premier van België

MATAQUINTOS – De beoogd premier van België, Elio Di Rupo, hoeft geen Nederlands te leren. Dat zegt generaal Jamón vandaag in dagblad El Pueblo.

Het staatshoofd van Managuay reageert daarmee op de belofte van Di Rupo om zijn Nederlands te verbeteren. Volgens Jamón moet Di Rupo gewoon Frans spreken. Immers: ‘Wie zal hem niet verstaan als hij Frans spreekt? Een kleine minderheid van boeren.’ In België wonen circa zes miljoen Nederlands sprekende Vlamingen, tegenover vier miljoen Franstaligen.

Ondanks deze belediging zegt Jamón de Vlamingen te ‘respecteren’. ‘Je leven lang kokhalzen en dat een taal noemen, getuigt van een koppigheid die we in onze militaire dictatuur op waarde schatten.’ Hij kan het weten, zegt de generaal, ‘want ik heb ooit nog een tijdje Nederlands gestudeerd.’ Deze laatste opmerking dient echter met een korreltje zout genomen te worden: als alle pretenties van generaal Jamón waar zijn, is hij theoretisch natuurkundige, ontdekker van een remedie tegen prostaatkanker en wereldkampioen Shetland-ponyrijden ineen.

In het kranteninterview vergelijkt Jamón de Belgische taalsituatie met die in Managuay, waar een minderheid van Manca-indianen woont. De generaal zegt ‘eerbied’ voor hen te hebben, al voegt hij daaraan toe: ‘Hun taal klinkt als een lama met diarree. Het is goed dat ze niet meer met zoveel zijn.’ Volgens de wet mag een leraar in Managuay een kind dat in de klas Manca spreekt, uit het raam gooien, ‘ongeacht de verdieping.’

Geplaatst op

Vakantieboekspel: De eerste winnaar!

Hij is er!

De eerste winnaar van het grote Managuay-Vakantieboekspel is Bart Pouls. Bart, je krijgt een gratis exemplaar van Het Grote Managuay Vakantie-Doeboek. Gefeliciteerd! Het verschijnt pas in 2013, maar je kunt ons erop vastpinnen. Mail je ons je adres? Dan sturen we je alvast een aardigheidje toe.

Bart zette in het beroemde gedicht De chichi-tor van de Managuayaanse poëet Jesús Tánqui-Tánqui (1871–1887) de woorden op de juiste plek. De oplossing was natuurlijk de volgende:

De chichi-tor
Dit is het verhaal van een torretje klein
Dat zo smartelijk lijdt aan een kwaal
Vanaf zijn geboorte ruikt hij naar gazpacho
Een eigenschap catostrofaal
Een kevertjesmeisje schonk hem ooit een lach
En de chichi-tor vond haar het zoetst
Maar toen zij gazpacho rook, schrok zij en kreet:
‘Heb jij soms niet je tanden gepoetst?!’

Begin juni verschijnt er weer een Vakantieboekspel op deze site. 
Geplaatst op

Herdenking Kadhafi gaat toch niet door

Moammar Kadhafi: uit het oog, uit het hart

PORT SUDAN – Krachtige Leiders United, de internationale belangenvereniging voor dictators, organiseert toch geen herdenkingsdienst voor Moammar Kadhafi.

Hoewel collega’s gisteren nog vol medeleven reageerden op de dood van de Libische tiran, laten ze het vandaag massaal afweten. Clubvoorzitter Omar al-Bashir van Soedan is volgens zijn assistent ‘de hele dag of zo’ uit zeilen. En dat terwijl hij gisteren nog twitterde: ‘Groot man overleden. Tijd voor feestje Libië-stylee. Waar is mijn nomadentent? #libya #kadhafiwhodaman’.

Ook andere alleeheersers geven opeens niet thuis. De secretaresse van Kim Jong-Il van Noord-Korea: ‘Nee, sorry, De Zoon Van De 21ste Eeuw zit de hele dag in bespreking. In verband met de hongersnood zegt u? Nee, ha ha, dat komt later wel. Vandaag gaat hij weer doen alsof we kernwapens kunnen maken.’
Generaal Jamón van Managuay is volgens zijn entourage niet helemaal lekker: ‘De Hoeder Van Alle Lama’s zit vandaag de hele dag op de pot en daar gaat hij echt niet van afkomen.’

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Reisgids Chuco

Verkeer in Chuco

De wind suist langs graftombes van opgesteven lamafecaliën. In de verte doolt een weduwnaar: fles tequila, de blik van een wilde coyote. Uw verslaggever kijkt nog eens in zijn reisgids. ‘Volgens sommigen is de begraafplaats van Chuco een culturele parel en een bestemming voor toeristenbussen uit binnen- en buitenland.’ We krabbelen erbij: ‘Dat is echter niet het geval.’

Westerse reisgidsen negeren Managuay en dus ben je als liefhebber aangewezen op lokale lectuur. Zoals op het boekje Chuco, parel van de Andes. Wij probeerden het uit. ‘Chuco is het kloppend hart van de panfluitindustrie,’ lezen we bij aankomst. Juist, en het Panfluitpaleis is een aanrader. Doen: de grootste panfluit ter wereld bekijken. Niet doen: de workshop neus-, oor- en anusfluiten.

Eten doen we bij – ‘drie keer raden wat de specialiteit van het huis is’ – restaurant El Scroto. Het menu bevat inderdaad dierenscrotums en zelfs een mensenscrotum, over de herkomst waarvan de ober overigens niet in details wil treden, behalve dat hij fluistert over een ‘megadeal’ met het ministerie van Foltering. Wij nemen de salade.

Opfrissen. ‘In Hotel Andes slaap je tussen de bergtoppen,’ schrijft onze gids. Dat klopt, maar een dak was ook prettig geweest: ‘hotel’ Andes blijkt een matig onderhouden grasveld waar toeristen hun slaapzak mogen neerleggen.

Daarna: op naar de Burritobar. Wij verwachtten een eet- en drinktent, maar dat pakt anders uit. Bij binnenkomst moeten we onze jas afgeven en op de grond gaan liggen, waarna we strak in een veelkleurige poncho worden gerold (de ‘burrito’) en naast een luidspreker gelegd waaruit te luide panfluitmuziek knalt.

Vijf uur later, buiten, pakken we met tintelende ledematen de reisgids er weer bij. Er staat: ‘Volgens sommigen is het in Chuco net zo goed stappen als in New York of Londen.’
Wij zeggen: dat is echter niet het geval.
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Huldiging elftal groot volksfeest

Alexandra (midden) en haar vriendinnen, voordat zij zich in bikini in het feestgedruis storten en trots hun met tatoeages bedekte lichamen laten zien


MATAQUINTOS – Het nationale voetbalelftal van Managuay is gisteren in de hoofdstad Mataquintos gehuldigd vanwege zijn prestaties op het WK. Opmerkelijk, aangezien de elf zich niet eens kwalificeerden voor het toernooi.

Door Jens Mikkelsen

Ruim een miljoen mensen hadden een vrije dag om in Mataquintos hun helden te eren. ‘We hebben dan wel niet meegedaan aan het WK,’ verklaarde de enthousiaste aanvoerder Armando Pedrito de opkomst, ‘maar voor Managuay zijn we kampioen.’ Bovendien: de werkloosheid in het Zuid-Amerikaanse land schommelt rond de 80%.

Het officiële programma begon met een toespraak van generaal Jamón. Zeven uur later kregen Pedrito en bondscoach Eduardo Viando Charculo de onderscheiding van Waterboarder in de Orde van de Meedogenloze Beul op de blote borst gespeld. De vijftienjarige Alexandra, dochter van de minister van Defensie en Kinderdagverblijven, vroeg verlegen of de heren hun handtekeningen op haar blote lichaam en op dat van enkele van haar vriendinnen wilden tatoeëren – een verzoek waaraan met graagte werd voldaan.

Vervolgens begon de parade door de stad. De helden brachten het uitzinnige publiek in vervoering door vanaf hun tank papaja’s in de menigte te slingeren, evenals volle flessen rum en tequila. Tot diep in de nacht werd in Mataquintos gedanst, gedronken en verkracht. Na afloop verklaarde bestuurder Dengue van de Managuyaanse voetbalbond: ‘Sommige mensen wilden alleen een parade door stad organiseren als onze jongens met de wereldbeker thuiskwamen, maar kom op: ons volk heeft recht op een feestje.’