Managuay

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Motores Negros.

Festival: Motores Negros
Beoordeling: *****

Leger
‘Ik had thuis een lama gekleid, van modder,’ zegt Hernán. Verslagen ligt de dikke tiener op het grasveld. Alleen het korte eind touw in zijn hand herinnert nog aan Pepito, het vriendje op wielen waarmee hij over het festivalterrein zwierf. ‘We hadden superveel aanspraak. Soms kreeg hij rum aan de bar, die mocht ik dan opdrinken.’ Totdat Pepito per ongeluk tegen een officier aanreed. Hernán: ‘Zonder iets te zeggen haalde hij een Romeinse kaars uit zijn binnenzak en schoof ‘m zó in Pepito’s onderkantje. Ik heb geen scherf meer teruggezien.’

Het nationale leger van Managuay: ook op het tweede festival dat ik hier bezoek, blijkt het een bron van ellende. Motores Negros draait om het idee dat iedere idioot met een gemotoriseerd voertuig volslagen ongeorganiseerd mag racen over een braakliggend stuk land. Een perfect concept dus voor de militaire elite. Die komt elk jaar niet alleen pesterig inrijden op de vele tentjes op het terrein, maar vooral deelnemen aan de parade op de slotdag – vandaag – om met de eerste prijs naar huis te gaan.

Die slotparade is een feest voor de trotse bezitters van zelfgeknutselde snelheidsmonsters, onder wie Waldo en Alberto. We ontmoeten de twee twintigers voor een taco- en tequilatentje, waar ze een grote zeepkist hebben geparkeerd. ‘Onze scooter,’ lacht Alberto, een jongen met lange zwarte krullen. ‘Er zit de motor van een Vespa SS 90 in.’ Waldo laat zien hoe hij in de zeepkist twee zitjes met leren bekleding heeft aangebracht én een minikoelkastje met alle benodigdheden voor mojito’s. ‘Mojito’s en Motores Negros,’ grijnst hij, ‘dat is het leven.’

Hij heeft het amper gezegd of het wordt stil om ons heen. Alle hoofden draaien naar de verste hoek van het veld, waar een vaandel met de Managuayaanse vlag boven de menigte uit priemt. De tank die erachteraan komt rollen, vertelt ons: de parade is begonnen en het leger doet de aftrap. Schel tettert het volkslied uit de trompetten van de militaire fanfare: ‘La Himna del Gran Indicador El General Jamón y Su País Managuay, y También de Todo El Resto del América del Sur Que le Apartiene, Pero Provisalmente sólo Managuay’(‘De hymne van de Grote Wegwijzer generaal Jamón en zijn land, en ook van de rest van Zuid-Amerika, dat hem toebehoort, maar vooralsnog alleen Managuay’).

Ruim een half uur lang trekt de stoet aan ons voorbij. Camouflagejeeps, langeafstandsraketten, de lamacavalerie. Net als de andere toeschouwers veinzen Waldo en Alberto respect en kijken toe met strakke blik. Ze worden er niet voor beloond: de zeepkist, die zich kennelijk net iets te ver op het pad bevindt, wordt eerst door twee majoors aan de kant geduwd en even later door een amfibievoertuig verpletterd. Als de houtsplinters zich in mijn wenkbrauw boren, moet ik denken aan Pepito.

Motores Negros is een onvergetelijke ervaring. Vijf sterren.

Joris Mikkelsen

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)

Foto Ronaldo Santana

Joris Mikkelsen, de neef van.

Ik ben mijn koffer aan het pakken voor de vetste festivalzomer ooit. Heb ik alles? Kogelwerend vest, pepperspray, een geïmpregneerde klamboe… Jazekers: ik ga naar Managuay, in Zuid-Amerika! Het is een idee van mijn neef Jens, die daar werkt als journalist. Toen hij hoorde dat ik weer met mijn studie was gestopt, zei hij dat ik deze zomer maar naar hem moest komen om over de toekomst na te denken. Supervet!

Niet dat ik iets weet van Managuay. Op de Montessori vonden ze je aardrijkskunde al oké als je oost van west kon onderscheiden. Ik weet alleen dat Managuay op het zuidelijk halfrond ligt en dat mijn festivalzomer dus een winter is. Maar volgens Jens is Managuay een cultuurshock. Het schijnt dus een militaire dictatuur te zijn én een derdewereldland. Dat betekent dat je elke dag blij mag zijn als de doodseskaders je hand niet hebben afgehakt, zodat je er tenminste nog je reet mee kunt afvegen, bij gebrek aan wc-papier. Best heftig.

Jens heeft beloofd dat we de tofste festivals gaan aflopen. Hij heeft me een keer verteld van het Lianenfestival van een of andere linkse rebellengroep die zich in de jungle schuilhoudt. Zatte vrouwen klimmen daar in de bomen om zich te verstoppen en zatte mannen gaan hen dan zoeken. Afijn, het komt erop neer dat je als toeschouwer met ook een x aantal borrels achter de kiezen twee uur lang stomdronken mannen aan lianen door het bos ziet slingeren terwijl ze oerkreten slaken. Op de grond rent één gast rond – José – die hun val moet breken.

Jens heeft een keer gezien dat een man op een tak ruzie stond te maken met een vrouwtje dat hij had gevonden en wilde meenemen. ‘Jou nooit!’ riep hij opeens en sprong naar beneden. Het publiek gaf hem een staande ovatie en jonge meisjes renden op hem af om hem te kussen. Maar hij was morsdood. Dat wijf op die tak had hem gewoon geduwd. ‘Coño!’ krijste ze van boven, hysterisch. Toen kwam José eraan – die had even een tequilaatje staan drinken – en begon aan dat lijk te sjorren, tegen het publiek mompelend: ‘Kom, kom, hier is niets te zien.’ Geweldig. Maar je komt er als buitenlander alleen binnen als je door die rebellen wordt gekidnapt. Duimen dus!

Hoe dan ook: het wordt supertof. Op de site van VICE kun je mijn verslagen lezen. Ik hoor graag wat je vindt! Nou, het boodschappenlijstje van Jens is bijna af. Nu nog de malariapillen in de koffer en dan op naar de boot.

Hasta la vista, baby’s!

Joris

Deze bijdrage verscheen eerder in de Festival Guide van website VICE. Volg de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer op VICE.com en op deze website

Foto Ronaldo Santana