Land van taco's, tango's en tanks
 |
De Avenida José Clarentín is een van de opwindendste straten van junglehoofdstad La Libertina. Beroemde criminelen als Mañuel Barreño werden er vermoord, diva’s als Alessandra Lamangiattore liepen er syfilis op en ook vandaag is het een hectisch komen en gaan van kunstenaars, sjacheraars en officieren met banden in de onderwereld.
De straat op de foto is de Calle Yanan Manca.
 |
| De Bueno Luxo: nu zelfs met dak |
MATAQUINTOS – De succesvolle hogesnelheidslijn Fyra komt met een nieuw model: de Bueno Luxo.
De Bueno Luxo is een oude versie van de Fyra die eerder juist was afgeschaft. Dankzij protesten van reizigers, vooral politici uit Mataquintos, wordt ze nu weer ingevoerd. De Bueno Luxo beschikt over vormen van ongekende luxe, zoals een dak, zitplaatsen en een emmer om je behoefte in te doen. De belangrijkste eis van de politici is nu ingewilligd: een rechtstreekse verbinding met Santa Cruz in Bolivia, vanwaar zij hun relaties uit het prostitutiecircuit overdekt naar huis kunnen rijden.
De Fyra is een Zuid-Amerikaanse paard-en-wagen-lijndienst tussen San Luís en Mataquintos (Managuay) en Santa Cruz (Bolivia). Mede door het ontbreken van hoogwaardige technologie, en dankzij de onvermoeibare koetsier José, is het een van de betrouwbaarste en populairste vormen van openbaar vervoer in de regio.
 |
| Sergio Sánchez Hammarskjold |
PERFIDO – Vanmiddag om één uur maakt de Zweedse Academie bekend wie dit jaar de Nobelprijs voor Literatuur heeft gewonnen. De Managuayaanse kandidaat, Sergio Sánchez Hammarskjold, heeft goede hoop.
Door Jens Mikkelsen
Meneer Sánchez Hammarskjold, nu al champagne?
Tja, ze zeggen dat je geen tasjes moet gaan naaien voor de krokodil gestroopt is, maar ach, het is al acht uur in de ochtend.
Waarom denkt u dat u dit jaar wél de Nobelprijs gaat winnen?
Ik heb een goed gevoel over de Zweedse Academie. Dat is een respectabel instituut vol wijze mannen die weten wat ze doen. Maar het is ook een kwestie van statistiek: als je kijkt hoe vaak een achtergebleven, door land omsloten, Zuid-Amerikaanse militaire dictatuur de Nobelprijs voor Literatuur heeft ontvangen – nul keer – dan is Managuay nu echt aan de beurt.
En verder?
Nou, ik ben dol op de serie The Killing.
Die is niet Zweeds. Die is Deens.
Ik heb een Zweedse naam: Hammarskjold. Via mijn moeder. Dat moet ze toch ook aan het denken zetten.
Heeft u ook een inhoudelijke reden waarom u denkt dat u de Nobelprijs voor Literatuur gaat krijgen?
Zoals u weet, schrijf ik functionele literatuur. Nu heb ik vorig jaar voor staatskrant El Tiempo een tijdje heel verdienstelijk de servicepagina’s gedaan, met daarin onder meer de werken Colofon, Zon- en Maanstanden en Lijst van Gewelddadige Incidenten in Mataquintos, San Luís en La Libertina.
Wij wensen u veel succes toe.
Proost!
MATAQUINTOS – De minister voor Familiezaken en Heropvoeding, generaal José Matatetas Zarzuela, heeft homoseksuelen wereldwijd uitgenodigd om te komen trouwen in Managuay. Aanleiding is het eerste homohuwelijk van Latijns-Amerika dat maandag in Argentinië werd gesloten.
 |
| Francisco Filizzola |
Francisco Filizzola (1562–1637) was een wetenschapper, filosoof, staatsman, jurist, auteur en een van de grondleggers van het empirisch onderzoek in Managuay. Een echte alleskunner dus. Ironisch genoeg overleed hij tijdens een experiment na iets wat hij absoluut niet kon: drinken. Na een avond kaartje blazen in 1637 besloot Filizzola, lazarus, om ‘de veerkracht van glaswerk‘ te testen: hij vulde een leeggedronken rumfles met 700 gram buskruit en gooide er het stompje van zijn sigaar bij. Zijn hoofd is nooit teruggevonden.
Tegenwoordig gedenkt Managuay de grote Filizzola dan ook niet om zijn filosofieën of juridische verhandelingen, maar als ‘de peetvader van de honderdduizendklapper’.
 |
| De Fyra vervoert ook meubels |
MATAQUINTOS – De nieuwe expresdienst Fyra functioneert buitengewoon goed, gezien de extreme temperaturen in Managuay.
De Fyra is een internationale paard-en-wagen-lijndienst die de Managuayaanse hoofdstad Mataquintos verbindt met Santa Cruz in Bolivia. De expresdienst ging begin december 2012 van start en is mateloos populair, met name vanwege de betrouwbaarheid van de verbinding. Slechts éénmaal was er vertraging, vanwege een verkoudheid van koetsier José.
Ondanks de koude zomer van het moment – met temperaturen onder de 35 graden, ruim 5 graden minder dan normaal – loopt ook nu alles op rolletjes.
Foto Persbureau Managuay
 |
Op deze muurschildering in een buitenwijk van Mataquintos staat een van de geliefdste dissidenten van Managuay afgebeeld: Pablo del Bosque. Pablo werd in 1961 geboren in de hoofdstedelijke ijssalon van zijn ouders, in een lege bak chocoladeroomijs. Dat leverde hem de bijnaam ‘Chocolatito’ op, en een levenslange voorkeur voor die ijssmaak.
Als Pablito Chocolatito begon hij op zijn vijftiende een ijssalon in Mataquintos: Chocolate. Chocolate was vanaf dag één een doorslaand succes. Vanwege de heldere formule – 1000 soorten ijs, maar alleen chocolade – maar ook vanwege Pablito’s ludieke acties voor burgerlijke vrijheden. In 1980 organiseerde hij zijn eerste mars langs het presidentiële paleis, waarbij duizenden mensen, aan een chocolade-ijsje likkend, uitdagend langs de ambtswoning van de toenmalige dictator Sans liepen. Die was razend, maar de grote populariteit van de ijsmakersjongen weerhield hem van represailles. Pablito werd een volksheld en een luis in de pels van alle dictatoriale regimes die elkaar in het Managuay zouden opvolgen.
Zijn vereenzelviging met chocolade-ijs nam echter steeds maniakalere vormen aan. Smeerde hij aanvankelijk slechts af en toe zijn gezicht in met het koude goedje, later werd Pablito regelmatig slapend aangetroffen in een zwembad in zijn kelder, tot de rand gevuld met zelfgemaakt ijs. Het dieptepunt volgde in 2008, toen hij spiernaakt door de straten van Mataquintos rende met in elke hand een hoorn, al roepend: ‘Ik ben van chocola! Ik ben van chocola!’ Hoewel een menigte van honderden fans die middag de politie bij hem wist weg te houden, die haar kans schoon zag om de lastpost eindelijk te arresteren, had Pablito eindelijk het regime de smoes gegeven waar het zo lang op had gewacht.
Een half jaar later werd hij opgegeten door hongerige Managuayaanse commando’s.
Foto Conrado Blanco
 |
| Omslag van het boek Cerveza |
MBC feliciteert Bender Mantoffski met de Managuayaanse verschijning van zijn werk Twee pils op de vierhonderdmeterbaan. 1001 ollebollekes vol maatschappijkritiek. Het ligt vanaf vandaag in heel Managuay in de winkels. Vanwege de gebrekkige leescultuur aldaar gaat het boek in de Spaanse vertaling kortweg Cerveza heten.
Mantoffski, die wij kennen uit het Leidschendamse uitgaansleven, had al drie slecht verkochte novelles op zijn naam staan toen hij door uitgeverij Don Quijote uit Mataquintos werd benaderd. Hij wil schrijver dezes niet verklappen wat de inhoud is geweest van zijn transatlantische zakendeal, anders dan ‘Een schrijver doet veel voor publicatie’.
Ter ere van het feest publiceren wij bij dezen een toepasselijk ollekebolleke uit het boek op onze website, waarvan Mantoffski nog eens benadrukte dat het echt door hemzelf geschreven is.
Bender, deze is voor jou!
 |
| Een Managuayaanse delicatesse: torta vómito |
De keuken glimt. De oven gloeit, ernaast staat een lege taartvorm. Het mangohouten aanrechtblad is bezaaid met aangevreten stukken deeg, paprika, papaja, maïskorrels en wat al niet meer. Chef-kok José Bartoloméu werpt een blik op zijn toeschouwers. Hij neemt een ferme slok olijfolie, direct uit de fles, en slikt. Dan: ‘BWÈÈÈÈH!’ Een straal braaksel vliegt in de taartvorm. Bartoloméu veegt zijn mond af en gebaart naar een van zijn koksmaatjes: ‘Bestrooi met kaas, uurtje in de oven op 220 graden.’
De wijze waarop José Bartoloméu zijn eigen draai geeft aan de traditionele Managuayaanse keuken is uniek. De braakseltaart, of torta vómito – oorspronkelijk voor mannen uit de sloppenwijken de snelste manier om na een dag hard luieren van een kater af te komen en aan een nieuwe fles te beginnen – is een simpel gerecht. ‘Maar dat laagje kaas bovenop, dat maakt het verschil,’ zegt Bartoloméu, als we hem na de demonstratie in zijn bomvolle restaurant even mogen spreken.
De Managuayaanse keuken is twee dingen: eenvoudig en goedkoop. Bartoloméu pakt er een klassiek recept bij om het te bewijzen: enchiladas mataquinteñas. ‘“Men stele een kip. Men dode hem met een steen. Men hakke hem aan gort. Men rolle hem in een tortilla. Eet smakelijk.”’ Bartoloméu: ‘Prima recept, niks meer aan doen. Ik voeg er alleen nog koriander aan toe. Het is een geweldig volksgerecht. Hoe vaak heb ik er niet een dot haar in aangetroffen, of, omdat de werkbank van oom Velasco dienst deed als aanrecht, een oude duimsleutel. Prachtig!’
De maître d’hôtel komt aangelopen. Of Bartoloméu voor de mensen niet een andere klassieker wil opdissen: de Bruine Trui? Met een verontschuldiging zegt de chef-kok me gedag. Hij gaat in een hurkzit. ‘Ja, ik moet ook wel,’ mompelt hij, en loopt richting het toilet. Que aproveche!
Noud Nijssen
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
Foto Persbureau Managuay
 |
| Een partij sopropo’s |
HAMBURG – Nu dankzij de EHEC-bacterie maar liefst 60 % van de Duitsers geen komkommers meer durft te eten, stijgen de kansen voor een echte Managuayaanse groente: de sopropo.
Immers, ook de sopropo of balsempeer stamt uit de komkommerfamilie (cucurbitaceae). Wel kent de plant andere eigenaardigheden: zijn onrijpe vrucht heeft een wrattige schil, het vruchtvlees smaakt bitter en het verse plantensap is giftig. De sopropo is, kortom, het Managuayaanse volk in zijn vegetale vorm.
Ondanks het feit dat de sopropo voor consumptie een aantal uur in zout water moet worden geweekt om zijn bittere, dodelijke bestanddeel momordicine kwijt te raken, verwacht de Managuayaanse Liga van Sopropotelers een explosieve stijging van de export. ‘Dankzij die Duitse groenvoervreters is onze sopropo straks exportproduct nummer één van Managuay,’ zegt Liga-voorzitter Pé Amalfi hoopvol. ‘Mosterdgas kan naar de tweede plek.’