Land van taco's, tango's en tanks
 |
| Wegrestaurant El Dorado bij Picos Duros, Managuay |
Wie zegt: ‘Ik ben bij El Dorado geweest,’ heeft doorgaans het legendarische opperhoofd van de Colombiaanse Muisca-indianen ontmoet die zich met goudstof bedekte, of is door de verdwenen stad vol rijkdommen gedwaald die de conquistadores ooit zochten.
In Managuay echter betekent het gewoon dat je weer eens bedorven lamaburger hebt gegeten en dus een pijnlijke nacht op het toilet hebt doorgebracht.
Foto Rogelio de la Sierra
Toen Spaanse kolonisten in 1522 San Luís stichtten, was hun eerste stenen bouwwerk – begrijpelijk – het pand dat moest zorgen voor hun gemoedsrust. Maar na deze hoerenkast eerden zij God en Sint-Basilius met een schitterende, paarse basiliek. De kerk veranderde echter in 1902 in een bouwval door een heftige aardbeving. Tot overmaat van ramp stortte tegelijkertijd de koers van de mango, destijds het wettige betaalmiddel van Managuay, in door overproductie. De inwoners van San Luís maakten echter van de nood een deugd en herbouwden de basiliek met geperste mangoschilfers.
MATAQUINTOS – De wereldwijde val van de beurskoersen gaat aan Managuay goeddeels voorbij. Ramón Delirio Franco, president van De Managuayaansche Bank (DMB), over de oorzaken daarvan.
Meneer Delirio, de centrale banken van de westerse wereld kraken in hun voegen. Hoe overleeft u de financiële crisis?
Wij hebben vrijwel nergens last van. Het is een kwestie van ruim in je reserves zitten.
De goudreserves?
De geitreserves. Er wordt in Managuay geen peso uitgeleend zonder dat een aantal geiten bij de transactie is inbegrepen.
Omdat Managuay een ruileconomie heeft, wordt wel eens gezegd dat werken bij DMB het makkelijkste baantje ter wereld is.
Dat is aperte onzin. Dat gerucht is ontstaan omdat onze werkuren nu eenmaal anders zijn dan bij jullie in het Noorden. De middagpauze bijvoorbeeld, de siësta, is voor ons heel belangrijk.
Maar… een siësta van negen tot vijf?
Elke land koestert zijn culturele tradities.
Tot slot: hoe zit het met het verhaal dat u DMB wil laten sponsoren door Mars, om zo de aanleg van een privé-zwembad te bekostigen?
Daar wil ik twee dingen over zeggen. Op de eerste plaats is een zwembad een dure grap. Op de tweede plaats zijn de gesprekken met Mars al lang afgeketst. Per 1 juli heten wij De Andrélon For Men Shampoo Anti-Roos Managuayaansche Bank. Beetje een homoproduct, maar ja.
Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.
Festival: Misterioso
Beoordeling: *****
Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’
Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.
Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.
Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.
Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.
Chau,
Joris Mikkelsen
Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.
Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)
Foto Ronaldo Santana
 |
| Marita na het incident met Josés broer Juan, van wie zij nog geen kinderen heeft |
ROIPOIPÚ – Tijdens een boerenbruiloft in Managuay, afgelopen zaterdag, heeft de bruid haar kersverse echtgenoot in het gezicht gebeten.
Het incident vond plaats in aanloop naar het wereldberoemde carnaval van Roipoipú, dat formeel op 19 februari begint. Een van de tradities is de matrimonio de campesinos, of ‘boerenbruiloft’: een nephuwelijk dat een boerenzoon en -dochter in de ‘onecht’ verbindt. Doorgaans worden twee jonge mensen gekoppeld die elkaar niet kennen en afkomstig zijn uit families in de drankindustrie, zodat men het na de plechtigheid op een collectief zuipen kan zetten.
Dit keer echter waren bruid en bruidegom geen onbekenden van elkaar. Marita, dochter van een tequilatycoon, heeft al twee kinderen van José, zoon van een cachaçakeizer, die echter sinds de bevalling zijn telefoon niet meer opneemt. Zaterdag kon Marita haar wraakgevoelens niet meer bedwingen: toen José de bruid mocht kussen, beet ze hem vol in zijn gezicht.
Overigens worden verreweg de meeste huwelijken in Managuay gezien als onecht. Of als onoprecht, niet uitgelegd, onbeslecht, onterecht, een vuurgevecht, aaneengehecht, weggelegd, drooggelegd, amper overlegd, stilgelegd, zwaar onthecht, een en al gebekvecht of gewoon slecht.
SAN LUÍS – Verloskundige Lucía de Burgos is na 48 jaar gevangenschap eindelijk vrij. Volgens Justitie heeft zij in de jaren 60 toch geen baby’s op afstand verwekt om met hun vlees en bloed een enchiladarestaurant te beginnen.
De Burgos trok in 1961 de aandacht toen tijdens een van haar diensten op de afdeling verloskunde van het stadsziekenhuis van San Luís een baby werd geboren. Ze werd onmiddellijk op non-actief gesteld. Een ingeschakelde statisticus concludeerde dat het geboortecijfer tijdens diensten van De Burgos ‘exorbitant hoog’ was. Nu is gebleken dat de expert het geboortecijfer onder meer vergeleek met dat van een metselaar.
Collega’s van De Burgos, die haar wel eens betrapten met een boek, noemden haar ‘raar’ en zeiden dat ze ‘stonk’. Langzaam ontstond het vermoeden dat De Burgos baby’s opwekte bij niet-zwangere vrouwen ten behoeve van de carrière van haar man, een mislukte kok. Een militaire rechtbank bestempelde haar in 1962 tot heks en De Burgos verdween achter de tralies.
De minister van Justitie, generaal Oswaldo Belém, heeft nu verklaard dat het onderzoek ‘waarschijnlijk enkele hiaten bevat.’ Daarna smeekte hij De Burgos om hem niet te bezwangeren.
Overigens herhaalde Belém slechts een officieel vonnis van elf jaar geleden, maar De Burgos kon niet eerder vrijkomen omdat haar dossier zoek was.
 |
| Lance Armstrong |
AUSTIN – Lance Armstrong heeft bekend dat hij de spil is geweest in een omvangrijk dopingnetwerk. De schuld lag echter bij de drugs, die hem persoonlijk hebben gedwongen.
Dat zegt de ex-wielrenner in een interview met de Amerikaanse tv-presentatrice Oprah Winfrey, dat gisteren in de VS werd uitgezonden. Armstrong, in tranen: ‘De pillen zongen: “Eet me, Lance.” En de epo maakte constant schunnige opmerkingen over het binnendringen van mijn lichaam, met een soort rare piepstem. Het was ondraaglijk.’
Het feit dat Armstrong de drugs hoorde spreken, wijt hij aan zijn belangrijkste dopingleverancier, de Managuayaanse sportdokter Germán Arroyo. Deze ontkent echter ten stelligste: ‘Mijn epo klinkt als Luciano Pavarotti. Dat heeft met piepen niks te maken.’
De bekentenissen zijn volgende week te zien in een extra derde deel van het interview met Armstrong. Winfrey heeft besloten het aantal uitzendingen uit te breiden vanwege ‘een overvloed aan materiaal’. Winfrey: ‘En o ja, ook vanwege de enorme belangstelling, want er kijkt geen hond naar mijn nieuwe tv-zender OWN.’ Winfrey is van plan om voortaan elke week een interview met Armstrong uit te zenden. ‘Hij kan ook leuk vertellen over God, en over Charles Aznavour. En anders doet hij dat wel voor geld.’
