Berichten

Geplaatst op

Scheurkalender 2011, met Managuay!

Geen-Nazi-Dag, een van de belangrijkste feestdagen van Managuay

In samenwerking met de Managuayaanse ministeries van Toerisme en Propaganda presenteert MBC met trots:

de Scheurkalender 2011!

Met daarin elke dag een of andere komische bijdrage, maar vooral: twaalf bloedserieuze wetenswaardigheden over uw favoriete Zuid-Amerikaanse bananendictatuur. Zoals Geen-Nazi-Dag (20 mei, foto), de vermoedelijke verjaardag van generaal Jamón (misschien 6 januari) en de sterfdag van de geniale Managuayaanse dichter Jesús Tánqui-Tánqui (26 september).

De Scheurkalender 2011 is samengesteld door Sanne Bloem en Jeroen Winkelman en is voor slechts € 15 te verkrijgen via deze website. Of stuur gewoon een mailtje aan Sanne Bloem zelf.

De Scheurkalender 2011 met Managuay:
misstaat op geen enkel toilet!
Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Werelddominantie

Puzzelpagina ‘Ontwar de kluwen’

‘Wat wij uiteindelijk willen…’ Generaal Popo de Mierda, de Managuayaanse minister van Binnenlandse Zaken, pauzeert even. Hij tuurt in zijn mok Nescafé. Dan neemt hij een slok en vervolgt: ‘…is werelddominantie.’

Managuay, de verpauperde bananendictatuur die niet alleen grenst aan Bolivia, Paraguay, Peru, Brazilië, Argentinië, Chili, Ecuador, Colombia, Venezuela, Brits Guyana, Frans Guyana, Suriname en Uruguay, maar met al deze landen ook nog eens in staat van oorlog verkeert, ziet een grote toekomst voor zich. Die begint in Afrika, waar afgelopen november een inderhaast tot honorair consul benoemde rallyrijder tijdens de race Amsterdam-Dakar ‘aanzienlijke stukken land’ verwierf. Bij navraag blijkt het te gaan om een putdeksel, twee muren en een rotonde, maar Popo de Mierda beheert desalniettemin sindsdien de portefeuille ‘Overzeese Gebiedsdelen’.

En nu is Europa aan de beurt. Te beginnen bij Nederland. ‘U heeft een negatief beeld van ons,’ stelt de minister, ‘of nog erger: helemaal geen beeld.’ Uit een la tovert hij een pak papier: Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek staat erop. Het werk, dat Managuay bij Nederlanders bekend moet maken, bevat een curieuze mengeling van puzzels en propaganda. Zoals ‘Ontwar de kluwen’, een tekening van drie vliegtuigjes met soldaten die geknevelde dissidenten in de oceaan werpen. ‘Leuk hè? Je moet de lijntjes volgen en achterhalen wie de zwaarste naar beneden gooit, want ze krijgen betaald per kilo. En passant krijg je een goed beeld van onze luchtvaart.’ Andere spellen bestaan uit het tellen van losliggende hoofden op een executieveld en het bordspel Lamabord.

De minister wandelt naar het keukentje in zijn kantoor. ‘Drastische maatregelen zijn nodig om de Nederlanders naar Managuay te lokken, met hun beurzen. Rugzakken, bedoel ik.’ Terwijl hij zijn lege mok op het aanrecht zet, klinkt het plots dreigend: ‘Want die Volkskrant van u is goed en aardig. Maar het is geen Telegraaf.’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Illustratie Taam Karsdorp

Geplaatst op

Wielrennen: de strijd der dopinggiganten

Het peloton rijdt om 12:15 uur langs het luxueuze Golden Papaya Hotel in Mataquintos,  tevens gedurende drie weken het verblijf van het bestuur van de Managuayaanse wielerbond

MATAQUINTOS – Bij de aanvang van de Ronde van Managuay, vandaag om twaalf uur, luidt de vraag: welk laboratorium zal de beste renners voortbrengen?

Al voor de eerste etappe, van hoofdstad Mataquintos naar San Diego, gaat de aandacht vooral uit naar de ploegen van de drie grote geneesmiddelenfabrikanten: Team Pfizer, Team GlaxoSmithKline en Team Roche. De drie besloten afgelopen week pas om deel te nemen aan het Zuid-Amerikaanse wielerevenement, met als belangrijkste reden de mogelijkheid om nieuwe stimulerende middelen uit te testen. Of, in de woorden van een van de farmaceuten, die anoniem wil blijven: ‘Wat hier een interessant medisch experiment is, is in ons eigen land een gevangenisstraf van twintig jaar.’

RONDkijken
Mataquintos – San Diego (107 km)
Het peloton scheert vandaag langs de kroeg Don Pablo in hartje Mataquintos, dat door velen wordt geroemd om zijn lauwwarme pils van eigen fabrikaat. Critici benadrukken echter de pure luiheid die eigenaar Pablo de glazen doet volpissen.

Geplaatst op

Why Obamacare Needs a Dose of South America

Patiently waiting sick people in Mataquintos, Managuay

By Hunter B. Knob

At first glance, you would say there is nothing the United States could learn from a South American banana republic like Managuay. Income equality in the military dictatorship, according to data collected by the United Nations Development Programme, is comparable to that in Third World countries like Cambodia and Uganda. Education, or the lack of it, leads to an outrageously high number of school dropouts and teen pregnancies. The military junta, headed by general Jamón, in 2010 spent more money on golden shoulder pads for their army uniforms than on infrastructure. I hear you think: that’s just like the US, what’s there to learn?

Not so fast.

Surprisingly, when it comes to health care the Managuay generals have made more decisions in line with the ideas of the Founding Fathers than the current regime in Washington. They’re all about that one principle that the Obama administration seems to deem just a little bit less important than others: freedom.

Take Obamacare’s much-criticised individual mandate. In Managuay’s parliament, proposing a law that requires every citizen to purchase health insurance would mean political suicide. Admittedly, it would mean actual suicide, since the military junta prefers its members of parliament to play cards instead of interfering in the business of government – but still.

Administrative obligations are looked down upon by most Managuayans, be it government officals or factory workers. Naturally, the main reason is the country’s widespread illiteracy – 80% – but there’s also an ideological component. Government shouldn’t do what the people are perfectly capable of doing. Moreover, health care is regarded as something between doctors and patients. The central government chips in and makes sure every important treatment is available to most, but the rest is left to the free market.

On paper, it works out like this: if you’re ill, you go to a doctor. The doctor cures you, and you pay. Plain and simple. Of course, reality may be different sometimes – you go to a doctor, but he has no time, or you go to a doctor and he won’t cure you before he’s slept with your wife, or he tries to cure you but hits an artery in the process, forcing you to take a horse carriage for an emergency treatment in a hospital three hours away – but that’s reality and you can fix that.

What it boils down to is the fact that Managuayans have the freedom to live and the freedom to suffer horrible pains. In four words: freedom at its purest. That is the ideological blueprint. Isn’t it ironic that in the so-called land of the free the administration holds a completely different ideology?

Let’s now wait and see how many Supreme Court justices have been on vacation to Managuay – or still need to go.

Geplaatst op

Huldiging elftal groot volksfeest

Alexandra (midden) en haar vriendinnen, voordat zij zich in bikini in het feestgedruis storten en trots hun met tatoeages bedekte lichamen laten zien


MATAQUINTOS – Het nationale voetbalelftal van Managuay is gisteren in de hoofdstad Mataquintos gehuldigd vanwege zijn prestaties op het WK. Opmerkelijk, aangezien de elf zich niet eens kwalificeerden voor het toernooi.

Door Jens Mikkelsen

Ruim een miljoen mensen hadden een vrije dag om in Mataquintos hun helden te eren. ‘We hebben dan wel niet meegedaan aan het WK,’ verklaarde de enthousiaste aanvoerder Armando Pedrito de opkomst, ‘maar voor Managuay zijn we kampioen.’ Bovendien: de werkloosheid in het Zuid-Amerikaanse land schommelt rond de 80%.

Het officiële programma begon met een toespraak van generaal Jamón. Zeven uur later kregen Pedrito en bondscoach Eduardo Viando Charculo de onderscheiding van Waterboarder in de Orde van de Meedogenloze Beul op de blote borst gespeld. De vijftienjarige Alexandra, dochter van de minister van Defensie en Kinderdagverblijven, vroeg verlegen of de heren hun handtekeningen op haar blote lichaam en op dat van enkele van haar vriendinnen wilden tatoeëren – een verzoek waaraan met graagte werd voldaan.

Vervolgens begon de parade door de stad. De helden brachten het uitzinnige publiek in vervoering door vanaf hun tank papaja’s in de menigte te slingeren, evenals volle flessen rum en tequila. Tot diep in de nacht werd in Mataquintos gedanst, gedronken en verkracht. Na afloop verklaarde bestuurder Dengue van de Managuyaanse voetbalbond: ‘Sommige mensen wilden alleen een parade door stad organiseren als onze jongens met de wereldbeker thuiskwamen, maar kom op: ons volk heeft recht op een feestje.’

Geplaatst op

Lab TV: boeiend avondje buizen in Managuay

MATAQUINTOS – Net als in Nederland bood de Managuayaanse televisie gisteren een keur aan nieuwe tv-ideeën. Een avondje zappen met de stamgasten van café El Taco Loco.

Door Jens Mikkelsen

De waard van El Taco Loco begon de avond met de realityserie ‘El grupo de abogados’ (‘De advocatengroep’). Daarin werd een stel advocaten die strijden voor de rechten van kansloze medemensen ontmaskerd als homoseksuele, door Westerse overheden gefinancierde duivelaanbidders. Al snel begonnen de stamgasten te boeren stichting het tv-toestel, als teken van afkeuring.

Vervolgens, in ‘Si, yo quiero… Tonto!’ (‘Ja, ik wil… Tonto!’), dongen vier vrouwen en een labrador naar de gunsten van de regeringsgezinde politicus Marco Tonto, die nog vrijgezel is. Tonto wilde niet meewerken aan het programma, hoewel hij had verklaard onder de indruk te zijn van de intellectuele capaciteiten van een van de deelnemers, ‘al komt het vaker voor dat een hond verstandiger dingen zegt dan een groep wijven.’

Het meest viel nog te verwachten van het nieuws- en entertainmentprogramma ‘El LunMarMiercoJueVierSabaDomingo Show’ van tv-grootheid Paolo León, die voorheen een show presenteerde waarin hij wensen van kijkers vervulde. Maar León viel tegen: toen de zoveelste politicus moest zwemmen in een bad vol tequila met chocoladesmaak, liet de caféclientèle collectief de broek zakken. Daarop zapte de waard van El Taco Loco naar de populairste zender van Managuay: infotainmentkanaal La Lama Erótica.

Onder de noemer Lab TV, of Laboratorio Televisión, test staatszender Managuay Uno zijn nieuwste tv-formats. De beste worden in productie genomen. De makers van de minst populaire formats worden gemarteld.

Geplaatst op

Benoemingsdag begint kalm

Een zitting in het Managuayanse parlement

MATAQUINTOS – Een van de onbelangrijkste dagen in de Managuayaanse politiek, die van de parlementsbenoemingen, is vandaag rustig begonnen.

De partijleiders eindigden hun campagne in het ambtspaleis van generaal Jamón, waar deze hen twee uur liet wachten. Generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, maakt vandaag bekend welke parlementsleden hij tot volksvertegenwoordiger benoemt. Althans, als hij daar zin in heeft: vier jaar geleden deelde hij zijn beslissing pas na Kerstmis mede.

De ultrarechtse Paco Tornado van de Partij voor Paco (PPP) hoeft waarschijnlijk niet te vrezen voor zijn functie. Ondanks zijn uitgesproken kritiek op de militaire junta – uniek in Managuay – heeft de regering-Jamón stilletjes aan enkele van zijn standpunten overgenomen. Zo noemt nu ook de minister van Sociale Zaken en Bezuiniging de immigratie van Bolivianen ‘een rattenplaag’, wat ‘niet discriminerend’ zou zijn bedoeld.

Geplaatst op

Lamabord (1)

De oorspronkelijke Spaanse versie van El juego de la oca

Het aloude spel ganzenbord is ook in de Andeslanden bekend. Alleen zijn daar de pionnen geen ganzen, maar lama’s. Deze wijziging voerde Umberto ‘Guapi’ Bantaro (regeerperiode: 1839-1841) in, een van de eerste dictators van Managuay na de onafhankelijkheid van Spanje. Voor Bantaro waren ganzen symbolen van ‘Europese homoseksualiteit’, en hij zocht naar een krachtiger, inheems wezen. ‘Zijn wij niet allen lama’s?’ vroeg hij zich af.

Overigens is deze wijziging in het ganzenbord de belangrijkste erfenis van Bantaro, samen met het vergroten van de standaardmaat voor tequilaflessen naar een hele liter en de verplichting voor prostituees om hun onderkantje na elke drie klanten te wassen met lamamelk.

Voor iedereen die de figuurzaagversie van Lamabord/ El juego de la llama heeft besteld, maar door de slechte drukkwaliteit de teksten niet kan lezen, publiceren wij ze hier.

6 – De brug
Langs de kant van de weg staat een panfluitgroep te spelen. Je rent ervandoor. Ga naar 12.

Geplaatst op

BOEKRECENSIE: De Schrik der Vagijnen *

Teatro Colón, Buenos Aires

Vorig jaar onthulde Alejandro Castiglione dat hij werkte aan een ‘erotische tenorenroman’ die hij grappend ‘Liefde in tijden van opera’ noemde. Het resultaat doet echter meer denken aan ‘Honderd jaar sneuheid’.

Door Ben de Faats

Uiteindelijk is de titel van Castigliones boek De Schrik der Vagijnen geworden (El Terror de las Vulvas), waarmee de Managuayaanse bestsellerauteur zich definitief schaart in het rijtje pompeuze pseudoromanciers – iets wat we na het in de Griekse Oudheid gesitueerde pornowerkje O, die Poes! en de vunzige avonturenroman-pastiche De Man met de Rode Pimpernel in zijn Pofbroek al vermoedden.

De Schrik der Vagijnen is het verhaal van de Italiaanse tenor Manzetti die op zijn sterfbed ligt, precies honderd jaar oud. Hij blikt terug op zijn leven, maar dan vooral op de vele avontuurtjes die hij beleefde in de coulissen van de grote theaters van het Zuid-Amerika van rond 1900. Teatro Colón in Buenos Aires, Teatro Municipal in Lima – Manzetti laat zo’n angstwekkend aantal vrouwen een hoge C produceren dat hij bekend komt te staan als, inderdaad, De Schrik der Vagijnen. Kortom: een verhaal zo dom en zo overduidelijk een excuus om smerigheden te etaleren, dat u zich moet schamen als u deze alinea tot hier heeft uitgelezen zonder uw hoofd minstens één keer tegen de dichtstbijzijnde muur te slaan.

Maar natuurlijk heeft u dat wel gedaan. En u bent de enige niet: uitgevers in onder meer Mexico, Argentinië en Peru hebben al beloofd dat ze Castigliones roman zeker niet in eigen land op de markt gaan brengen. De enige plek waar goedkope kopieën van dit broddelwerk ongetwijfeld van hand tot hand zullen gaan, is het geboorteland van de schrijver: Managuay.

Één ster voor De Schrik der Vagijnen. Ik vond er geen kut aan.

Geplaatst op

‘Oranje verloor WK-finale vanwege balansbandjes’


LA ILLUSIÓN – Het Nederlands elftal heeft de finale van het WK voetbal verloren vanwege Power Balance, de balansbandjes die Wesley Sneijder populair maakte. Dat beweert de Managuayaanse producent van de hologrammen in de bandjes.

Door Jens Mikkelsen

‘Power Balance brengt kracht, maar niet heus,’ legt een lachende Carlos ‘Fifi’ Cornetador uit, terwijl hij op zijn bureau spuugt. De fluim, speciaal voor dit artikel geproduceerd, wordt opgevangen in een plastic houder die onmiddellijk door een medewerker naar het laboratorium wordt vervoerd. Daar maken wetenschappers er een hologram van dat geschikt is voor een Power Balance-polsband. Het laboratorium wordt gevoed door het ’tufatelier’: een aanpalende fabriek waar zeshonderd Managuayanen, veelal afkomstig van het platteland, onder zware omstandigheden dagelijks tienduizenden klodders spuug produceren voor het imperium van klodderkoning Cornetador.

‘Power Balance zocht me op,’ vertelt hij, ‘omdat ze een spirituele gadget voor het WK voetbal wilden. En ik heb in het verleden veel gewerkt met onbewijsbare troep als wichelroedes, aardstralen en de toekomst voorspellen aan de hand van iemands urine.’ Hij verbetert zich: ‘Sorry, ik bedoel: met de hand in iemands urine.’

De ontmoeting kwam op het juiste moment: Cornetador zat juist in financiële problemen vanwege de introductie van papieren vuvuzela’s, die met name in het regenachtige Durban een flop bleken. Bovendien had de keizer van de kwijl al langer het idee om van de nationale hobby zijn werk te maken: spugen. Volgens recent onderzoek laat een Managuayaan gemiddeld per jaar 79 liter speeksel achter op de straatstenen.

Het balansbandje bleek een gouden greep. Niet in het minst vanwege het Nederlands elftal. ‘Toen dat mannetje van jullie, die Sneijder, onze bandjes ging promoten, dachten wij: als de Nederlanders in gestold spuug geloven, wordt het niks met dat WK,’ grinnikt de Zulu van de zever. ‘Maar als ze de finale halen, dan is óns kostje gekocht!’