Land van taco's, tango's en tanks
Op deze afbeelding is te zien hoe in Managuay invulling wordt gegeven aan de uitdrukking ‘wandelen met lama’s’. ‘Wandelen met lama’s’ betekent in de volksmond dat je een ommetje maakt met twee of meer cameloïden.
Iets anders zeggen dan je bedoelt zien veel Managuayanen als een bewijs van homoseksualiteit of van politieke interesse. In beide gevallen kan je een klap krijgen.
Foto Rodrigo de los Montes
Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.
Festival: Misterioso
Beoordeling: *****
Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’
Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.
Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.
Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.
Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.
Chau,
Joris Mikkelsen
Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.
Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)
Foto Ronaldo Santana
MATAQUINTOS – De gisteren door Barack Obama ontslagen generaal Stanley McChrystal kan zo aan de slag in Managuay.
‘Een man die politici verraders noemt, daar kun je een oorlog mee winnen,’ aldus generaal Moto y Tomo, minister van Defensie en Kinderdagverblijven. ‘Om die reden bestaat ons kabinet uit louter generaals.’
Moto y Tomo zou graag zien dat generaal Jamón McChrystal aanstelt als ‘Vermorzelaar van de coño’s’. Dat is de officiële benaming van de speciale gezant die de onderhandelingen met de maoïstische rebellen in de jungle vlot moet trekken.
 |
| Bankbiljet van 200.000 Managuayaanse peso |
‘Verdomde daklozen.’ Prometeo Carolus staat bij een juten zak. ‘Hén moesten ze tegen de muur zetten, in plaats van dichters en falende voetbalspelers.’ De muntenhandelaar heeft het niet op de zwervers buiten zijn boetiek in het oude centrum van Mataquintos. Of ze op zijn collectie azen? Integendeel. Elke dag zet Carolus tien kilo aan peso’s buiten, maar de zak wordt enkel als toilet gebruikt.
Managuayanen houden niet van hun geld. Dat is niet gek: wat de overheid een ‘dynamische munt’ noemt, is een boterzacht stuk metaal waarvan de wisselkoers recent fluctueerde tussen de 0,00009 en 0,00001 voor 1 euro. En dat was alleen nog maar vorige week.
Toch moet de Managuayaanse peso een mondiale reservemunt worden. De minister van Financiën, generaal Diego Verbuto, stelt het op elke top van de G27 [de 27 kleinste economieën van de wereld, NN] weer voor. Immers, betoogt hij, kredietbeoordelaar Moody’s heeft in 2011 de kredietwaardigheid van Managuay verhoogd. Dat het een promotie betrof van de status ‘uitermate deplorabel’ naar ‘zeer meelijwekkend’, vertelt Verbuto er niet bij.
Wandelend langs de munten- en fruitverzameling in Carolus’ winkel – nog tot 1923 gold de mango als wettig betaalmiddel – valt me op hoe dun alle centjes zijn. ‘Waarvan zijn Managuayaanse peso’s gemaakt?’ vraag ik. Het antwoord: ‘Weggegooide bierblikjes.’ Als Carolus mijn verbaasde blik ziet, grinnikt hij. ‘Tranquilo, gringo. Het mogen ook geroofde peso’s uit Uruguay zijn.’
Tring! Een jonge vrouw stapt binnen met een dikke envelop. Of Carolus haar pesomunten aaneen wil slaan tot een grote, slappe plaat met papierachtige kwaliteiten. Carolus legt me uit: ‘Daar kan een heel gezin hier een week lang zijn billen mee afvegen.’ Hij rekent er een sigaar voor. ‘Een Havana.’ Met een knipoog: ‘Een mens moet ook léven.’
Noud Nijssen
Foto Rogelio de la Sierra
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
De bouw van het Managuayaanse paviljoen, gelegen op slechts enkele tientallen meters van het Nederlandse (foto), loopt al maanden vertraging op. Aanvankelijk zou de glorieuze militaire geschiedenis van het Zuid-Amerikaanse land worden uitgebeeld in 24-karaats goud, maar dit plan is later bijgesteld tot het nabouwen van een tequilabar. Op dit moment vertoont het paviljoen echter nog de aanblik van een modderveld. ‘Misschien wel zo toepasselijk,’ aldus de Chinese woordvoerder.
Er zou wel een delegatie uit Managuay zijn gearriveerd vorige week, maar die was op het vliegveld al niet meer te traceren. Delegatieleider is Franco Jamón, beheerder van het Managuayaanse Expobudget van 2,7 miljoen euro en tevens een neef van staatshoofd generaal Jamón. In Managuay worden geen vragen gesteld.
 |
| Wegrestaurant El Dorado bij Picos Duros, Managuay |
Wie zegt: ‘Ik ben bij El Dorado geweest,’ heeft doorgaans het legendarische opperhoofd van de Colombiaanse Muisca-indianen ontmoet die zich met goudstof bedekte, of is door de verdwenen stad vol rijkdommen gedwaald die de conquistadores ooit zochten.
In Managuay echter betekent het gewoon dat je weer eens bedorven lamaburger hebt gegeten en dus een pijnlijke nacht op het toilet hebt doorgebracht.
Foto Rogelio de la Sierra
 |
| Stadion De Hel in Mataquintos, waar de kwalificatiewedstrijd plaatsvond |
MATAQUINTOS – Managuay droomt weer van deelname aan het WK Voetbal na een verrassend gelijkspel gisteravond tegen Antarctica. Het land heeft nu één punt uit achttien wedstrijden.
Managuay kwam in eigen land tot 1-1 door een bizar incident in allerlaatste, 93ste minuut. Terwijl de Braziliaanse arbiter Dos Santos zijn fluitje naar de mond bracht om de wedstrijd te beëindigen, pakte doelman Cartright van Antarctica de bal klemvast. Dos Santos bleef echter met een gedeelte van zijn bovenlip steken in de blaasspleet van zijn fluit, waarop de Managuayaanse aanvaller Barco zijn kans schoon zag. Barco, die al de hele wedstrijd in het strafschopgebied rondhing om Cartright te sarren, vloog met een agressieve duikvlucht naar voren en stootte met zijn schouderpartij tegen de kin van de doelman. Via het lichaam van Barco rolde het leer de goal in.
Cartright viel onder luid protest en met een bebloede kin op de grond, maar aangezien zowel beide grensrechters als scheidsrechter Dos Santos bezig waren om de lip van deze laatste uit de fluit te trekken, en de Managuyaanse televisieploeg de beelden niet wilde vrijgeven, kon Dos Santos niet anders dan het doelpunt toekennen. Terwijl hij met een gevoelige vleeswond de kleedkamers inrende, floot een ballenjongen de wedstrijd af: 1-1. Aanvaller Barco sprak na afloop van de ‘schouder van God’.
Na het fluitsignaal gingen in heel Managuay duizenden auto’s luid toeterend de straat op. Er vielen 77 doden en 92 gewonden.
Foto Rogelio de la Sierra
 |
| Grote aantallen burgers melden zich als vrijwilliger bij de rebellen, zoals deze bus vol schoolkinderen |
MATAQUINTOS – De maoïstische rebellen van Managuay hebben dinsdag La Libertina veroverd. Tegen hun eigen beloften in maakten zij daarbij geen gebruik van traditionele aanvalsmethoden, maar gewoon van 21ste-eeuws wapentuig.
Hoewel de maoïsten het plattelandsbestaan verheerlijken, voeren zij hun opstand tegen het militaire regime – in tegenstelling tot wat zij eerder aankondigden – niet met klassieke indianenwapens. ‘We zullen dat heus wel eens beloofd hebben,’ zei rebellenleider Fernando Sapo gisterenmiddag. ‘Maar als je een leger vol fascisten wil verslaan, bereik je nu eenmaal meer met een kalasjnikov dan met een bommetje van hete bananenpap.’
Met de val van La Libertina, de tweede stad van Managuay, hebben de rebellen na ruim een week strijd het gehele noorden van de Zuid-Amerikaanse bananendictatuur in handen. De opmars gaat verrassend snel, mede dankzij het grote aantal burgers dat zich vrijwillig bij de maoïsten aansluit. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de belofte van een communistische heilstaat, en ook met het uitdelen van gratis drank, sigaretten en tweedehands iPods.
In een rede aan de bevolking van La Libertina, nadat de laatste militairen zich hadden overgegeven, schetste Sapo dinsdag zijn toekomstvisie. ‘Zeven jaar heeft u geleden onder de dictatuur van die zwijnen van generaal Jamón. Nu is het de beurt aan onze dictatuur. U heeft recht op een nieuw Managuay: een land van solidariteit, van brood en werk voor iedereen, en van goede manieren!’ Daarna gaf hij opdracht om alle krijgsgevangenen de keel door te snijden en omgekeerd op te hangen, en vervolgens hetzelfde te doen met alle intellectuelen, ‘oftewel: iedereen met een bril.’
Generaal Arnoldo Pelotón, de Managuayaanse minister van Buitenlandse Zaken, maande vanuit hoofdstad Mataquintos zijn landgenoten tot kalmte: ‘Hier en daar vinden geïsoleerde demonstraties plaats, maar die zullen we binnen één, twee dagen hebben neergeslagen.’ Daarmee herhaalde Pelotón zijn woorden van afgelopen zaterdag.
Foto Piet den Blanken