Land van taco's, tango's en tanks
De Managuayaanse vereniging voor mecaniciens heeft via Twitter al haar volgers in Libië opgeroepen om gevonden vliegtuigen (foto) te verzamelen en te bewaren. De vereniging zegt de onderdelen te kunnen hergebruiken in tv-toestellen, openbare toiletten en Betamax-videorecorders. D. Ramírez, secretaris van de vereniging, twittert: ‘Gewoon in de tuin leggen, dan komen wij ze wel een keer halen.’
 |
| Ook vrijgezellenfeesten zijn van harte welkom! |
De schietbaan van het Managuayaanse leger bevindt zich net buiten het gevangeniscomplex en staat twee dagen per week open voor bezoekers. Al onze instructeurs zijn officieren met een kwalificatie (soms zelfs in het hanteren van vuurwapens). Bekijk onderstaande prijslijst met een greep uit de beschikbare schietoefeningen!* De genoemde gedetineerden werken graag mee, want laten we eerlijk zijn: met zijn twintigen in een cel is ook geen pretje.
LISTA DE PRECIOS
* Bij alle oefeningen wordt gebruikt gemaakt van kalasjnikovs, tenzij een razzia onder gedetineerden andere vuurwapens heeft opgeleverd die de instructeurs willen uitproberen.
 |
| Gebed voor de slachtoffers van het bloedbad in Tucson (VS) |
MATAQUINTOS – Het bloedbad in Arizona moet Amerika geen trauma opleveren. Dat zegt generaal Bernardo Moto y Tomo, minister van Defensie en internationaal gezocht wapensmokkelaar.
‘Is er een probleem? Dan los je dat op als een man,’ analyseerde Moto y Tomo de schietpartij. ‘In Duitsland zouden ze zijn gaan praten. Koester dat, Washington.’ Het is een publiek geheim dat de generaal nauwe banden heeft met Chihuahua Cabúm, een criminele organisatie uit Managuay die jaarlijks miljarden peso’s verdient met de smokkel van wapens van en naar de VS.
Moto y Tomo betreurt het bloedbad in Tucson, maar noemt het het onvoorspelbare werk van een eenling. ‘Hier in Managuay hadden wij eens iemand die voor persvrijheid pleitte. Zoiets kun je niet voorzien. Dan is het: gaatje in de papaja, vruchtvlees eruit laten lopen en wegspoelen met een goed glas tequila.’
Club ‘Punto G’ in Quito
QUITO – Bondscoach Arriba van het Managuayaanse elftal, wegens een seksschandaal in opspraak geraakt, heeft de steun van zijn vrouw. Zij snapt dat hij in een seksclub in Ecuador gebruik heeft gemaakt van de diensten van een minderjarige prostituee, ‘want wat er langs de velden staat, is ook niet veel soeps.’
Emilio Arriba is woensdag, tijdens een trainingskamp met de nationale ploeg nabij de Ecuadoriaanse hoofdstad Quito, gezien in een bordeel. Dit heeft in Managuay tot opschudding geleid. Arriba’s echtgenote Jacintha verdedigt haar man nu tegenover de pers: ‘Een trainingsweek is slopend. Daarna moet de druk van de ketel.’ Arriba bezocht het bordeel woensdagochtend, net na aankomst op het vliegveld van Quito.
De bondscoach zelf wast zijn handen in onschuld. ‘Ik wist niet dat het minderjarige meisjes waren. Ze hadden het weliswaar over de moeilijke overgang van basisschool naar middelbare school, maar zeg nou zelf: wie denkt daar zes jaar later niet af en toe aan terug?’
De opschudding in Managuay geldt overigens meer het dure verblijf in het buitenland dan het bezoek aan een minderjarige prostituee. Een groeiend aantal getrouwde mannen in Managuay mijdt schoolpleinen en speeltuinen vanwege het constante gefluit van vroegrijpe meisjes uit groep acht.
Dit is de chichi-tor, de nationale kever van Managuay. Hij komt alleen in Managuay voor en staat bekend om zijn typische geur. De chichi-tor is vereeuwigd in een beroemd gedicht van de geniale dichter Jesús Tánqui-Tánqui (1871–1887, geniaal omdat hij al op vijftienjarige leeftijd kon lezen en schrijven). Hier volgt een citaat:
 |
| De biertap van Hedwiges Poldóro |
MATAQUINTOS – De Liberalen en Socialisten in het parlement van Managuay lijken het eens te zijn over een akkoord rond het te organiseren toeptoernooi. Een kwestie uit de parlementaire bar kan echter nog roet in het eten gooien.
Beide partijen zijn van plan om de langslepende kwestie rond Hedwiges Póldoro op te lossen, zeggen ingewijden. Poldóro is een ober uit buurland Brazilië die in 2005 een bierkraan heeft gepacht in de parlementaire bar Mañana Mañana. Die mag hij van volksvertegenwoordigers uit wijn producerende regio’s echter niet in werking stellen, of – in horeca-jargon – ‘onder water zetten’. De Liberale leider Marco Ruteño zou echter gezegd hebben: ‘Je moet elkaar wat gunnen. In dit geval: bier.’
De kwestie-Hedwiges Póldoro is niet het enige heikele punt uit het toepakkoord. Zowel de Liberalen als de Socialisten zijn vastbesloten te gaan bezuinigen, maar of hun voorstel het gaat halen om voortaan met drie kaarten te toepen in plaats van vier, is zeer de vraag.
Het parlementaire toeptoernooi is de belangrijkste bezigheid van volksvertegenwoordigers, die onder de dictatuur van generaal Jamón immers weinig in de melk te brokkelen hebben.
Nog even en je mag je reis door Managuay beëindigen. Het laatste deel van Lamabord!
55
Je kent de broer van de neef van de zus van een meisje dat getrouwd is met een stapmaat van een jongen die nog elektricien is geweest bij de familie van een buurman van de autodealer van een sergeant-majoor van het 13de infanteriebataljon van de Sánchez-kazerne in San Luís.
Maar helaas, die is net ontslagen om het stelen van beddengoed. Een beurt overslaan.
58
Een westerse ontwikkelingsorganisatie geeft je een microkrediet voor je verzonnen it-bedrijf. Nog een keer gooien.
59
Nog even en je rondt dit spel succesvol af. Gelukkig herontdek je tijdig je ‘mañana, mañana’-mentaliteit. Ga terug naar Start.
63 Finish
 |
| Schrijver Sergio Sánchez Hammarskjold |
‘Mario Vargas Llosa? Een armoedige prutser.’ In het rimpelige gezicht van Sergio Sánchez Hammarskjold komen drie gaten in actie: zijn ogen spuwen vuur, zijn mond klemt de pijp vast en zijn neusgaten doen twee rookpluimpjes de kamer in dwarrelen. ‘Met zijn boeken doe ik wat de gemiddelde Managuayaan ermee doet: ik schuif ze onder een afgebroken tafelpoot.’
Gegniffel in de videohoek van het Hammarskjold-museum. Waar de schrijver is, is de verongelijktheid nooit ver weg. De man zelf is overigens ook niet ver weg: hij zit aan een tafeltje in de hoek nauwlettend toe te kijken, af en toe nippend van de aguardiente die zijn vrouw hem bijschenkt. Het Hammarskjold-museum is bij Hammarskjold thuis, en dat maakt het gegniffel behoorlijk ongemakkelijk.
Sergio Sánchez Hammarskjold is een auteur die er prat op gaat nog nooit een heuse roman te hebben geproduceerd. In Managuay, waar tachtig procent van de bevolking niet kan lezen, en de overige twintig daar gewoon geen zin in heeft, moet een schrijver zich toeleggen op praktische teksten. ‘Toegepaste literatuur’ noemt Hammarskjold het. Hij schrijft handleidingen, snackbarmenu’s en productinformatie. Met succes: zijn Ingrediënten & Voedingswaarde per 100 ml van de literflessen Pipo Papajapap geldt als een klassieker in het genre.
Een uitvergroting van dat etiket, omgeven door enkele flessen pap, vormt dan ook het hart van de expositie. De formule om Hammarskjolds schrijfsels te omringen met relevante voorwerpen is even simpel als doeltreffend. Op de salontafel: de aangegeten burrito bij het menu van snackbar El Pollo Loco uit 1987. Op de vensterbank: het getraliede raam uit martelcentrum Horror Máximo met ernaast een ongebruikte wegwijzer (‘Uitgang’). Als bezoeker begrijp je in één klap wat de teksten van Hammarskjold zo effectief maakt. Je vraagt je af wat de illustratie geweest zou zijn bij een ontbrekend werk als Inventarisatie van lijken na de opstand van San Fernando, 3 maart 2010, A t/m M.
Bij het verlaten van de woning stuiten we op een tafeltje met pennen en papieren, waarop een manshoge, kartonnen versie van de schrijver prijkt. Er is iets op gekalkt. We buigen ons voorover en lezen: ‘Steun mijn volgende werk: het telefoonboek van Managuay. Vul naam en nummer in op de stippellijn.’
Noud Nijssen
Foto Abrán del Tubo
Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.
 |
| Een lawine |
MATAQUINTOS – Prins Johan Friso had de lawine die hem vrijdag in Oostenrijk verraste, kunnen ontwijken. Dat stelt lawine-expert José Luís Acosta van de Universiteit van Mataquintos.
Door Jens Mikkelsen
Mijnheer Acosta, om meteen met de deur in huis te vallen: hoe had de prins aan zijn lawine kunnen ontkomen?
Kort gezegd – en dan bouw ik voort op zes maanden lawine-onderzoek in het Andes-gebergte – had hij er met een katachtige beweging overheen kunnen springen en aan de zijkant kunnen gaan staan.
Maar duizenden kilo’s sneeuw hebben zich met een snelheid van minstens honderd kilometer per uur bovenop hem gestort.
Inderdaad, een schoolvoorbeeld van Lawinesituatie 1. Wij onderscheiden in onze benadering van lawines twee situaties.
Wat is situatie 2?
Situatie 2 is ‘geen lawine’.
Oké, laten we uitgaan van situatie 1. Het is in de praktijk toch onmogelijk dat iemand – een skiër, nota bene – met een simpele sprong zo’n lawine ontwijkt?
Hoort u eens, ik heb het zelf ook niet bedacht. Een van onze proefpersonen heeft, vlak voor zijn lawine-experiment, de verwachting uitgesproken dat hij dat kon.
Hoe dacht hij daarover ná zijn lawine-experiment?
Geen idee, we hebben hem nog niet onder de sneeuw vandaan kunnen bevrijden.
Over wat voor soort onderzoek hebben we het eigenlijk?
Gewoon, kwantitatief onderzoek.
En dat houdt in?
(zucht) Dertig lawine-experimenten gedurende zes maanden, waarbij we elke keer vijftig indianen met een vuvuzela de bergen insturen. En dan maar tellen hoeveel er weer levend terugkomen. Het is een door de regering gefinancierd onderzoek, hoor.
U heeft nu de gratis publiciteit die u wilde. Wat volgt?
Mag ik nu óók in het Achtuurjournaal?
 |
| IMF-topman Dominique Strauss-Kahn voor zijn arrestatie |
NEW YORK – De man om wie IMF-baas Dominique Strauss-Kahn zaterdag haastig zijn hotel verliet omdat hij met hem zou lunchen, heeft zich gemeld. Het blijkt om een 23-jarige playboy uit Managuay te gaan.
Strauss-Kahn zit momenteel in hechtenis omdat hij verdacht wordt van een poging tot verkrachting van een kamermeisje in het Sofitel-hotel in New York. De man met wie hij daarna zou lunchen, Dionisio ‘El Toro’ Farfán, kan zich hierbij niets voorstellen. ‘Ik zou met Dominique een serieuze lunchbespreking hebben,’ aldus Farfán. ‘Hij zou me tips geven over het leven in New York: hoe je de vrouwen moet aanspreken, wanneer je ze het beste bij hun borsten kunt grijpen, op welke metrostations je ze in een donkere nis kunt drijven… Een verkrachting laten mislukken en dan zomaar wegrennen, dat is niets voor Dominique.’
Farfán, die als ‘Señor 30 centímetros’ dezelfde bijnaam heeft als ‘Monsieur 30 cm’ Strauss-Kahn, blijft in New York tot de IMF-baas vrijkomt. ‘Niemand heeft zoveel kennis en klasse als Dominique. En trouwens: ik had beloofd hem te introduceren bij de Managuayaanse gemeenschap van prostituees in New York.’