Berichten

Geplaatst op

Het beste van: Te laat en te weinig

Een Managuayaanse tank op patrouille

De aankondiging van de Egyptische president Moebarak dat hij zal opstappen, maar pas over acht maanden, is een typisch geval van too little, too late. Ook de geschiedenis van Managuay zit er vol mee.

  • 1511: ‘Okee, okee, we gaan via het Noorden,‘ zei ontdekkingsreiziger Francesc de Manresa, op zoek naar de zilvermijnen van Managuay, geïrriteerd tegen de laatst overgeblevene van zijn oorspronkelijk 300-koppige, maar inmiddels aan schurft en tyfus overleden bemanning, toen zijn lekkende galjoen bij Vuurland op een zandbank liep.
  • 1841: ‘Wij bieden u persvrijheid aan.’ Deze laatste woorden van generaal Umberto ‘Guapi’ Bantaro, dictator van Managuay van 1839-1841, waren gericht tegen de voormannen van de revolutionaire horde die brandstichtend en plunderend door het presidentiële paleis trok, zojuist de voltallige familie van Bantaro had geslacht en nu de dictator zelf aantrof in de personeelsvertrekken, op handen en voeten weggedoken achter de toiletpot.
  • 1963: ‘Wacht, ik zet hem in z’n achteruit.’ Aldus de chauffeur van de tank die in opdracht van het toenmalige militaire regime over een tiental demonstrerende dwaze moeders reed, maar toen toch tot inkeer kwam.
Geplaatst op

Kandidaat-paus Managuay gooit hoge ogen

Een politieagent helpt bij het klaarzetten van de roulettetafel

MATAQUINTOS – Kardinaal en kandidaat-paus Angelino Armando Caramel heeft gisteren hoge ogen gegooid. Het hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay vermaakte zich na de zondagsmis met het dobbelspel Craps in een illegaal casino.

Caramel gooide tijdens zijn vier uur durende bezoek maar liefst driemaal 11 bij de eerste worp. Volgens de regels van het spel verdiende hij daarmee, en alle spelers die op hem hadden gewed, drie keer éénmaal zijn inzet. De kardinaal zette de hele middag niet lager in dan 200 miljoen Managuayaanse peso, zo’n 10.000 euro. Gewoonlijk speelt hij vals door zijn zwaarbewapende Peruaanse Garde in te schakelen, maar ditmaal hadden zowel de Garde als de regeringstroepen die het casino exploiteren hun semi-automatische wapens bij de deur achtergelaten.

Hoewel een peiling onder Nederlandse geestelijken zaterdag aangaf dat zij het tijd vinden voor een paus uit Zuid-Amerika, dicht vrijwel niemand Caramel grote kansen toe. De Managuayaanse kerk ligt onder vuur vanwege beschuldigingen van seksueel misbruik, en Caramels bijnaam luidt ‘de hete tabberd’.

Geplaatst op

Vakantieboekspel: Win een boek! (12, slot)

Cover van de videoband van La muerte de un burócrata


Het is zover! Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek verschijnt, en wel op vrijdag 17 mei in Utrecht. Dat betekent – behalve dat u uitgenodigd bent – ook dat dit de allerlaatste keer is dat u kans kunt maken op een gratis exemplaar. Hoera!

We eindigen in de sfeer van populaire cultuur van de laatste twee edities. Nu het Managuayste lied (‘I’m corrupt’ van Kid Creole & The Coconuts) en het Managuayste boek (Paranoia Paraguay van Arthur van Amerongen) zijn bepaald, luidt de vraag: wat is de Managuayste film? Deze opties geven we u alvast, maar stuur vooral uw eigen keus in:

  • Amores perros (2000, Alejandro González Iñárritu)
  • Kiss of the Spider Woman (1985, Hector Babenco)
  • El laberinto del fauno (2006, Guillermo del Toro)
  • La muerte de un burócrata (1966, Tomás Gutiérrez Alea)
  • De verzamelde toespraken van Fidel Castro in 74.906 uur (1961, F. Castro)

Mail uw suggestie binnen zeven dagen naar info@managuay.info – van de beste inzendingen maken we een top 10 en de nummer 1 wint een gratis boek!

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Waterboardclub

Waterboardbondscoach Pepín Acosta

Voordat Mariana antwoord kan geven, kletst Pepín Acosta de washand op haar mond. Het water uit de tuinslang gutst over haar gezicht. Zodra ze begint te proesten, rukt Acosta de natte lap weg en brult: ‘Zeg op slet, waar heb je de poet verstopt?!’ Ze lachen. Mariana (14): ‘Pepín kan zó’n clown zijn.’

Waterboardclub Vikingo is toonaangevend in de wereld. Geen wonder – in Managuay geldt waterboarden, waarbij een liggend persoon water gegoten krijgt over een stuk stof op zijn gezicht, als een traditie. Ruim voor de ondervragingstechniek in een kwaad daglicht kwam te staan onder George W. Bush, leidde Vikingo al de crème de la crème van het mondiale schijnverdrinken op. Wat is het geheim?

‘Plezier,’ stelt Pepín Acosta (36). ‘Wat onze leden bindt is water, een washand en de hang naar spanning.’ Met maar liefst tien wereldtitels geldt de bondscoach en Vikingo-voorzitter als een meesterinterviewer. Voor de club zijn Acosta’s banden met de militaire junta onontbeerlijk: graag stelt het generaalsregime faciliteiten en gedetineerden ter beschikking aan trainende leden. Maar gaat Vikingo niet ten onder aan zijn eigen succes? Regelmatig vertrekken talenten naar het professionele circuit: de overheid. Acosta: ‘Daar zie ik geen kwaad in. Nieuwe aanwas komt wel, want onze training deugt. Een washand van gisteren gebruiken? Niks ervan, je pakt een schone. Lekt je tuinslang? Zorg dat je een bandenplaksetje bij je hebt. Die man op die bank mag dan een staatsgevaarlijke mensenrechtenactivist zijn die de volgende dag toch wordt opgehangen, ik wil wel dat je hem respecteert.’

Mariana veegt haar gezicht droog. Terwijl ze haar broek aantrekt: ‘Mij gaat het gewoon om de gezelligheid. Vanavond eten we met zijn allen. En zondag is het open dag, dan mag iedereen een vriendje of familielid meenemen om op te oefenen.’
Noud Nijssen

Foto Abrán del Tubo

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindexamens

Vroegtijdige schoolverlaters in Managuay

‘School?’ Vasco (16) uit La Libertina kijkt niet-begrijpend. Zijn geld verdient hij in de wapenhandel, niet met krijtborden. En voor zijn rijbewijs heeft hij geen lessen gevolgd – dat kocht zijn vader voor hem. Dan begint het te dagen. ‘Ja,’ grijnst hij. ‘Dat je achterin de klas bezig bent, terwijl iemand met een bril je huiswerk maakt.’

School en seks: voor Managuayanen zijn beide onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoewel middelbare scholieren vandaag horen of ze – net als in Nederland – hun eindexamen hebben gehaald, zijn velen al lang vertrokken naar een baantje in de prostitutie, de vrouwenhandel of een semi-legale onderneming als die van Vasco’s beschermheer. De ambitieuze scholieren die overblijven, worden ‘Vargas Llosa’s’ genoemd, naar de Peruaanse Nobelprijswinnaar voor de Literatuur. En dat is geen compliment.

Schoolpersoneel worstelt dezer dagen dan ook niet met eindexamens, maar met tienerzwangerschappen. ‘Het is de tijd van het eindejaarskamp,’ legt directeur Ferdi Mando Kotulek van de Desi Bouterse-school in Mataquintos uit. ‘Dat vraagt om veel geregel. Immers, wat als al die zwangere meisjes onderweg bevallen?’ Er gaat dan ook standaard een verloskundige mee in de bus. ‘Ook wij vonden dat ooit overdreven,’ zegt Kotulek. ‘Maar de schoonmaakkosten werden gewoon te hoog.’

Kotulek is een schooldirecteur die, als het moet, een helpende hand uitsteekt. ‘In Plopsaland San Luís heb ik vorig jaar december nog een leerlinge helpen bevallen,’ vertelt hij trots. ‘En in Tikibad Mataquintos deed ik ooit eens een keizersnee. Mijn zakmes was hartstikke roestig na afloop, maar de moeder kon tenminste haar zwemdiploma afmaken.’

In het lamaburgerrestaurant reageert een groepje scholieren lacherig op de vraag of ze hun eindexamen hebben gehaald. ‘Natuurlijk,’ zegt een van hen. Hoe? ‘Mijn moeder is met de conciërge naar bed geweest.’ Dan, serieuzer: ‘En mijn moeder is echt heel lekker.’
Roger Abrahams

Foto Persbureau Managuay

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Akkoord is rond, extra bierkraan lijkt probleem

De biertap van Hedwiges Poldóro

MATAQUINTOS – De Liberalen en Socialisten in het parlement van Managuay lijken het eens te zijn over een akkoord rond het te organiseren toeptoernooi. Een kwestie uit de parlementaire bar kan echter nog roet in het eten gooien.

Beide partijen zijn van plan om de langslepende kwestie rond Hedwiges Póldoro op te lossen, zeggen ingewijden. Poldóro is een ober uit buurland Brazilië die in 2005 een bierkraan heeft gepacht in de parlementaire bar Mañana Mañana. Die mag hij van volksvertegenwoordigers uit wijn producerende regio’s echter niet in werking stellen, of – in horeca-jargon – ‘onder water zetten’. De Liberale leider Marco Ruteño zou echter gezegd hebben: ‘Je moet elkaar wat gunnen. In dit geval: bier.’

De kwestie-Hedwiges Póldoro is niet het enige heikele punt uit het toepakkoord. Zowel de Liberalen als de Socialisten zijn vastbesloten te gaan bezuinigen, maar of hun voorstel het gaat halen om voortaan met drie kaarten te toepen in plaats van vier, is zeer de vraag.

Het parlementaire toeptoernooi is de belangrijkste bezigheid van volksvertegenwoordigers, die onder de dictatuur van generaal Jamón immers weinig in de melk te brokkelen hebben.

Geplaatst op

De vinding van Johan Pelle Witsema

De eerste reclameposter voor de ChakaKoko (1976)
Johan Pelle Witsema uit Lemmer kwam in 1975 naar Managuay met een droom: binnen twintig jaar zou hij het hele Zuid-Amerikaanse land aan de kaasschaaf hebben. Maar helaas: deze natie van vleeseters zag kaas als minderwaardig. Waarom jong belegen kauwen als er ook paella met lamalever is, en cuy, opengesperde cavia van de grill?
Witsema liet zich echter niet kennen en kwam door een gelukkig toeval – hij hakte zijn linkerhand af met een machete tijdens het openen van een kokosnoot – op een briljant idee: de kaasschaaf is een geweldig middel om die harde kokosschil te verwijderen! Met zijn revolutionaire ‘ChakaKoko’ bracht Witsema de huisvrouwen van Managuay buiten zinnen en binnen drie jaar was hij miljonair (in Managuayaanse peso’s, dat wel).

Lang heeft Witsema echter niet van zijn succes kunnen genieten: in 1978 drong de machetemaffia zijn villa binnen. De kapmesverkopers schaafden zijn scalp kaal, groeven Witsema tot aan zijn schouders in zijn eigen tuin en stenigden hem met ongeschaafde, dus harde, kokosnoten.
De ‘ChakaKoko’ rest als het tastbare bewijs van Nederlandse ondernemerszin overzee.

Geplaatst op

Dichten olielek mislukt door Managuayanen

Het boorplatform Deepwater Horizon kort na de ontploffing op 20 april.

NEW ORLEANS – De zoveelste poging van BP om het olielek in de Golf van Mexico te dichten, is mislukt door illegale immigranten uit Managuay. Op de golfballen die het oliebedrijf in de lekke buis pompte, kwamen vier diepzeesnorkelaars naar boven drijven .

Ook andere zware materialen waarmee BP in de operatie ’top kill’ de buis probeerde te verstoppen, trokken onderzeese dieven aan. Twee kilometer van het gezonken boorplatform werd een man aangetroffen op een vlot van gescheurde autobanden, afkomstig van BP en bedoeld om het lek te dichten. De man identificeerde zichzelf als ‘Diego de Pinto, van sloopbedrijf Caramba uit New Jersey’. BP heeft wel boorvloeistof in de buis kunnen spuiten, al zwommen tijdens die actie zeven mannen rond het lek, met ingehouden adem en een jerrycan in de hand.
Managuayanen in het buitenland staan bekend om hun vindingrijkheid. Bij de aardbeving in Chili van februari kwamen hulpverleners in de file terecht door de talloze, met brokstukken volgeladen busjes, op weg naar bouwplaatsen in Managuay.
Geplaatst op

Kerk Managuay: ‘Geen misstanden’


SAN LUÍS – Kardinaal Esposo, hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay, ontkent stellig dat Managuayaanse geestelijken ooit homoseksuele relaties met jonge jongens hebben onderhouden. ‘Onze priesters zijn echte mannen,’ aldus de kardinaal.

Nu in het buitenland – waaronder Nederland – schandalen over misbruik door geestelijken naar boven komen, voelde Esposo zich kennelijk geroepen te reageren. Hij deed dit door tijdens een persconferentie een ultrakorte verklaring voor te laten lezen die slechts bovenstaande zin bevatte. De voorlezer was Esposo’s loopjongen, Benito Beni Juárez (14).
Geplaatst op

Een land met een glimlach: MANAGUAY!

Managuay, slechts één reisdag verwijderd van Rio, Buenos Aires en Machu Picchu, geldt als een vergeten uithoek van Zuid-Amerika. Nog altijd wordt het land geassocieerd met staatsgrepen, onderdrukte indianen en een ontbrekende infrastructuur. Onterecht: de Managuayanen werken inmiddels aan een indrukwekkend netwerk van zandpaden. Een reis door ‘de baarmoeder van de papaja’.

De pocketreeks ‘Een land met…’ richt zich op nieuwsgierige Nederlanders op zoek naar minder bekende culturen, volkeren en investeringsmogelijkheden. Fragmenten uit de editie ‘Managuay’ zullen de komende tijd op deze website gepubliceerd worden.