Berichten

Geplaatst op

Staatshoofd vindt weer de meeste paaseieren

De paasvondst van de minister van Buitenlandse Zaken, keurig gerangschikt

LOS CUERPOS – Het staatshoofd van Managuay, generaal Jamón, heeft ook dit jaar weer de meeste paaseitjes verzameld.

Dat maakte Jamóns persoonlijk assistent vanochtend bekend in het presidentiële buitenverblijf in Los Cuerpos, waar de politieke top van Managuay het paasweekend doorbrengt. Jamón eindigde bij het eieren zoeken als de onbetwiste nummer één, maar werd op de hielen gezeten door de minister van Buitenlandse Zaken en de voorzitter van het Managuayaanse parlement. Zij raapten respectievelijk zes en zeven eieren. Jamón daarentegen vond er 21.855.

‘Het is onbegrijpelijk dat mijn voltallige kabinet twee containers met hardgekookte eieren, geplaatst midden op de weide aan de zuidkant van het huis, over het hoofd heeft gezien,’ liet Jamón weten via zijn assistent. ‘Mijn persoonlijke lijfwacht, die eromheen stond, zegt dat niemand zelfs maar in de buurt is gekomen. Schande.’

De verliezer van de Paasviering, wachtmeester 1ste klasse Virginia Ugarte Ramírez (0 eieren), moet bij wijze van straf de helft van Jamóns eieren hebben opgegeten voordat om vijf uur de paashaasimitatiewedstrijd losbarst.

Geplaatst op

Generaal: ‘Charlie Sheen is inspirerend leider’

Charlie Sheen

MATAQUINTOS – Generaal Jamón, de dictator van Managuay, heeft Charlie Sheen ‘een inspirerend leider’ genoemd. Het staatshoofd zou hopen op een backstagepasje voor Sheens theatertour.

Dat zeggen anonieme bronnen rond het presidentiële paleis in Mataquintos. Volgens een van deze bronnen, de politicoloog Pedro Santos, is Jamón met name onder de indruk van Sheens consumptie van tijgerbloed. Santos: ‘Aangezien tijgers in de VS niet voorkomen, heeft de generaal respect voor Sheens logistieke capaciteiten.’ Ook het aantal Twitter-volgers van de acteur, dat dankzij diens opzienbarende uitspraken binnen enkele dagen opliep tot 2,5 miljoen, kan in Managuay op instemming rekenen. ‘Jamón weet het nu zeker: dat internet kon wel eens heel groot worden.’

De regering-Jamón heeft Charlie Sheen inmiddels officieel uitgenodigd om voor zijn theatertournee ook het Estadio Imperial in Mataquintos aan te doen, dé arena voor publieke executies in Managuay.

Geplaatst op

ONDERTUSSEN IN MANAGUAY: Eindejaar

Vreugdevuur in San Cristóbal, 31 december 2012

Ramira (17) rookt doodgemoedereerd een shaggie op het plein van San Cristóbal, een stadje in de Managuayaanse Andes. Vriendin María (18) veegt met anderen de restanten van het nieuwjaarsvuur bijeen. Elke keer als deze haar een nagloeiende stoelpoot of speelgoedbazooka toeslingert, duikt Ramira opzij. ‘Gevaarlijk? Welnee,’ lacht ze. ‘Iedereen heeft hier derdegraads brandwonden in januari.’

Jaarwisselingen in Managuay zijn berucht. Het patroon is dit: met Oud en Nieuw vallen honderden doden en gewonden, de politie blijft op haar post en in de ochtend verklaart de Staatsgezondheidsdienst dat alles rustig is verlopen. Zo ook dit jaar. De werkelijkheid is echter anders: metropool Mataquintos snoof tot het ochtendgloren, in het jungleachtige noorden slingerde men naakt aan lianen en op de pampa’s van het zuiden vonden weer de met drank overgoten lamarodeo’s plaats. En in de Andes, in het westen, streefde elk plaatsje naar het hoogste vreugdevuur. 

Dit jaar streek San Cristóbal met de eer: de vlammen reikten wel 21 meter hoog. Het resultaat van gemeenschapszin, stelt Geraldo Puños (59), een van de vegers op het plein. ‘Aan de brandstapel draagt iedereen zijn steentje bij,’ zegt hij. ‘Een oud kastje, een stoel.’ Zelfs de overheid deed mee: de Immigratiedienst doneerde zevenhonderd in beslag genomen panfluiten van illegale Bolivianen, en één beenprothese.

Het vreugdevuur is simpelweg een traditie in San Cristóbal. Na middernacht vormen de mannen uit het stadje een kring en dansen er zo dicht mogelijk tegenaan. Wie als eerste zijn snor schroeit, krijgt – behalve rode blaren in zijn gezicht – de unieke kans om de nacht door te brengen met een scholiere naar keuze.

Ramira lacht: afgelopen maandag was zij zo’n scholiere. ‘Ik wist van toeten noch blazen, ik vond er niks aan. Toen hij zijn vriendengroep ging halen, ben ik hem snel gepeerd!’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Geplaatst op

Muziek in een bananenrepubliek (4)

Elke maand doet correspondent Joris Mikkelsen – het kleine neefje van Jens – verslag van een muziekfestival in Managuay, de Zuid-Amerikaanse bananenrepubliek. Nu: Misterioso.

Festival: Misterioso
Beoordeling: *****

Psychedelica
De hemel is van het donkerste zwart, en al wat ster is, straalt op zijn helderst. ‘Het Zuiderkruis,’ fluistert Jens. ‘Cruz del Sur.’ Hij ligt naast me in het gras en wijst naar vier witte puntjes in de duisternis. Onze nieuwe vriend Elio heeft het ook gehoord. ‘Escorpio,’ wijst hij. Schorpioen. En ik? Ik zie van alles in de sterren: een snor, een zonnebril, een pet – samen vormen ze een boos gezicht dat plots razendsnel op ons afschiet. ‘Generaal Jamón!’ gil ik uit.
Even later zitten we zwijgend aan een tafeltje, nippend van een beker guavesap. ‘Die ingekookte cactus was misschien niet zo’n goed idee,’ zegt Jens tegen Elio. Hij knikt naar mij. ‘Als je het staatshoofd van Managuay tussen de sterren ziet, dan ben je goed loco.’

Misterioso is een dancefestival dat eigenlijk om drugs gaat. Het vindt elke augustus plaats in de jungle van Noord-Managuay, steeds op de laatste plek waar de plaatselijke boswachterij een stuk beschermd regenwoud heeft gekapt. Als de maan aan de hemel staat, zie je meteen waar Misterioso om draait: overal glinsteren de erlenmeyers van de mobiele drugslaboratoria – een sprookjesachtige aanblik. De rest is volslagen onbelangrijk. Ergens ligt een oud cassettedeck te blèren en ‘laserlicht’ is afkomstig van een zaklamp die in een groen stuk plastic is gewikkeld en wordt doorgegeven aan elke hallucinerende idioot die hem af en toe aan- en uitzetten wil.

Met de cactus nog in de aderen wandelen we langs de stalletjes met typisch Managuayaanse psychedelica: gedroogde adder, in mescaline gewelde maracuja’s, ayahuasca-thee met lamasnippers. Op een van de tafels staat een glazen bak met een soort harige cavia’s, maar dan met buitensporig grote klauwen en een afdakje van snuit tot kont. We houden halt. ‘Gordelmollen,’ legt Jens uit. ‘Het allerkleinste gordeldier. De Manca-indianen zeggen dat in zijn schild en ingewanden het geheim van de eeuwige jeugd zit.’ Elio zegt iets tegen de gordelmolverkoper, die met een schaterlach opstaat, een van de beesten uit zijn bak haalt en aan het schildje begint te wrikken.

Snel draai ik me om – de cactus dreigt naar boven te komen – en loop pardoes tegen een meisje aan. Ik kijk op, en staar in een beeldschoon gezicht. ‘Perdón,’ stamel ik. Terwijl achter me een schril gepiep overgaat in het geluid van een staafmixer, verdrink ik in twee reebruine ogen. Het meisje glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Iemand duwt mij een beker in mijn hand. Ik drink hem in één teug leeg, zonder mijn blik af te wenden. Dan raap ik mijn moed bij elkaar, zet een stap, breng mijn lippen bij de hare – en we kussen. Mijn hand strijkt over haar onderarm en ik voel de dikke, stugge vacht. Haar met schubben bedekte tong smaakt naar haring, drop en nutella.

Nog nooit zo psychedelisch geweest. Vijf sterren.

Chau,

Joris Mikkelsen

Dit verslag stond eerder op VICE.com. Volg daar de avonturen van Joris Mikkelsen deze zomer. Of op deze website.

Zie ook:
Muziek in een bananenrepubliek (1)
Muziek in een bananenrepubliek (2)
Muziek in een bananenrepubliek (3)

Foto Ronaldo Santana

Geplaatst op

Tent Lowlands bezwijkt onder hitte

De Titty Twister op Lowlands, waarachter de Gaucho-tent zich bevond

BIDDINGHUIZEN – Op Lowlands is zondag een festivaltent bezweken onder de hoge temperaturen. Het betreft een cultureel podium waar prostitutie werd bedreven.

Volgens een woordvoerder van Lowlands kon de tent het gewicht van de condens niet aan. ‘Met deze hitte kleeft overal wel een laag nattigheid aan het plafond. Maar door de verschillende typen vocht in de Gaucho-tent was die laag daar dikker en zwaarder.’ Tegen het einde van de middag maakten de naar beneden druppende liters vloeistof de grond om de tentpalen zo zacht, dat het hele bouwwerk het begaf.

‘Er is niemand gewond geraakt, maar wel besmeurd,’ aldus de woordvoerder, die zich haast eraan toe te voegen dat hij de Gaucho slechts eenmaal heeft bezocht, ‘en dat was om puur professionele redenen, behalve misschien vrijdag, maar toen, ach, dat doet er ook eigenlijk niet toe.’

De Gaucho-tent op Lowlands wordt al jaren geëxploiteerd door de Managuayaanse gemeenschap in Nederland. De tent bevindt zich vlak achter de Titty Twister op het terrein in Biddinghuizen. Aangezien de de Managuayaanse gemeenschap in Nederland voor de ene helft uit prostituees (‘chansonnières’) bestaat en voor de andere uit hun pooiers (‘programmeurs’), ligt de aard van de activiteiten in de tent voor de hand. Officieel staat de Gaucho te boek als een centrum voor culturele uitwisseling. Dat is in Managuay een andere term voor geslachtsverkeer.

Geplaatst op

Kerk Managuay: ‘Geen misstanden’


SAN LUÍS – Kardinaal Esposo, hoofd van de rooms-katholieke kerk van Managuay, ontkent stellig dat Managuayaanse geestelijken ooit homoseksuele relaties met jonge jongens hebben onderhouden. ‘Onze priesters zijn echte mannen,’ aldus de kardinaal.

Nu in het buitenland – waaronder Nederland – schandalen over misbruik door geestelijken naar boven komen, voelde Esposo zich kennelijk geroepen te reageren. Hij deed dit door tijdens een persconferentie een ultrakorte verklaring voor te laten lezen die slechts bovenstaande zin bevatte. De voorlezer was Esposo’s loopjongen, Benito Beni Juárez (14).
Geplaatst op

Economie: De goudmijnen van El Terror

Mijnwerker in een mijnschacht, El Terror

Omdat de goudmijnen van El Terror al decennia geen kruimel edelmetaal hebben opgeleverd, worden de arbeiders er vaak versleten voor idioten. Dat dit niet ver van de waarheid is, is een feit: de mijnwerker op deze foto zocht, op het moment van knippen, al ruim twintig minuten naar de uitgang.

Foto Conrado Blanco

Geplaatst op

Benoemingsdag begint kalm

Een zitting in het Managuayanse parlement

MATAQUINTOS – Een van de onbelangrijkste dagen in de Managuayaanse politiek, die van de parlementsbenoemingen, is vandaag rustig begonnen.

De partijleiders eindigden hun campagne in het ambtspaleis van generaal Jamón, waar deze hen twee uur liet wachten. Generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, maakt vandaag bekend welke parlementsleden hij tot volksvertegenwoordiger benoemt. Althans, als hij daar zin in heeft: vier jaar geleden deelde hij zijn beslissing pas na Kerstmis mede.

De ultrarechtse Paco Tornado van de Partij voor Paco (PPP) hoeft waarschijnlijk niet te vrezen voor zijn functie. Ondanks zijn uitgesproken kritiek op de militaire junta – uniek in Managuay – heeft de regering-Jamón stilletjes aan enkele van zijn standpunten overgenomen. Zo noemt nu ook de minister van Sociale Zaken en Bezuiniging de immigratie van Bolivianen ‘een rattenplaag’, wat ‘niet discriminerend’ zou zijn bedoeld.

Geplaatst op

Lauwe campagne gemeenteraadsbenoemingen


SAN FERNANDO – In Managuay is het enthousiasme voor de gemeenteraadsbenoemingen van aanstaande woensdag ver te zoeken. Vrijwel overal is al duidelijk welke officieren door generaal Jamón zullen worden aangesteld.

Door Jens Mikkelsen

Zoals in San Fernando (foto), een stadje van 18.000 inwoners in de zuidelijke pampa’s. De lokale strijd om de macht werd al maanden geleden beslist toen korporaal Bisbál de Maracas na een maandenlange belegering de familiewoning van zijn belangrijkste opponent, majoor Przewalski, in de as wist te zetten. Bisbál de Maracas wordt vrijwel zeker tot burgemeester van San Fernando benoemd, waarna de gemeenteraad en bijbehorende kas open staat voor zijn familie, vrienden en zakenrelaties.

De enige gemeente waar de benoemingen nog onzeker zijn, is Alcazar in het moerasachtige noorden. Het is de thuisbasis van de zelfs voor een militaire dictatuur ultrarechtse politicus Paco Tornado, die de Boliviaanse immigranten van Alcazar consequent ‘schurftige chihuahua’s’ noemt, maar gelijktijdig benadrukt dat dit ‘niet persoonlijk’ is.