Land van taco's, tango's en tanks
 |
| Een comazuiper |
MATAQUINTOS – In Managuay is met ontzag gereageerd op het nieuws dat Nederland in 2011 weer meer comazuipers telde dan in het jaar daarvoor.
Voorzitter Valentino Rubio van tienerdrankvereniging ‘40% voor 12 +’ prees de jongeren die met een acute alcoholvergiftiging in het ziekenhuis belandden. ‘Doorzuipen tijdens je coma – respect!’
Daarna beet hij een kroonkurk van een literfes pils. ‘Daar moet op gedronken worden.’
MATAQUINTOS – Generaal Jamón, het staatshoofd van Managuay, heeft laten weten dat wereldvoetbalbond FIFA ‘zoveel extra rijstroken kan krijgen als nodig.’ Het geasfalteerde snelwegnet in Managuay meet momenteel drie kilometer.
Net als Nederland en België mikt ook de straatarme bananendictatuur op het binnenhalen van het WK voetbal van 2018 of 2022. Het land is echter bereid veel meer concessies te doen. Zo mag FIFA-baas Sepp Blatter eindeloos rondjes vliegen in een onbeperkt aantal helikopters om de locatie voor een nieuw te bouwen stadion aan te wijzen. Ook mogen FIFA-officials een leven lang aanspraak maken op Managuayaanse papaja’s, tequila en straatprostituees, ‘zo lang de voorraad strekt.’
Overigens heeft de Managuayaanse voetbalbond geen bid book gemaakt, vanwege het hoge percentage analfabeten in Managuay. In plaats daarvan heeft generaal Jamón een cassettebandje ingesproken met zijn plannen. De opname, gevolgd door een zeven uur durende compilatie van toespraken van het staatshoofd, is ook verkrijgbaar op floppydisk (www.bol.com).
 |
Op deze muurschildering in een buitenwijk van Mataquintos staat een van de geliefdste dissidenten van Managuay afgebeeld: Pablo del Bosque. Pablo werd in 1961 geboren in de hoofdstedelijke ijssalon van zijn ouders, in een lege bak chocoladeroomijs. Dat leverde hem de bijnaam ‘Chocolatito’ op, en een levenslange voorkeur voor die ijssmaak.
Als Pablito Chocolatito begon hij op zijn vijftiende een ijssalon in Mataquintos: Chocolate. Chocolate was vanaf dag één een doorslaand succes. Vanwege de heldere formule – 1000 soorten ijs, maar alleen chocolade – maar ook vanwege Pablito’s ludieke acties voor burgerlijke vrijheden. In 1980 organiseerde hij zijn eerste mars langs het presidentiële paleis, waarbij duizenden mensen, aan een chocolade-ijsje likkend, uitdagend langs de ambtswoning van de toenmalige dictator Sans liepen. Die was razend, maar de grote populariteit van de ijsmakersjongen weerhield hem van represailles. Pablito werd een volksheld en een luis in de pels van alle dictatoriale regimes die elkaar in het Managuay zouden opvolgen.
Zijn vereenzelviging met chocolade-ijs nam echter steeds maniakalere vormen aan. Smeerde hij aanvankelijk slechts af en toe zijn gezicht in met het koude goedje, later werd Pablito regelmatig slapend aangetroffen in een zwembad in zijn kelder, tot de rand gevuld met zelfgemaakt ijs. Het dieptepunt volgde in 2008, toen hij spiernaakt door de straten van Mataquintos rende met in elke hand een hoorn, al roepend: ‘Ik ben van chocola! Ik ben van chocola!’ Hoewel een menigte van honderden fans die middag de politie bij hem wist weg te houden, die haar kans schoon zag om de lastpost eindelijk te arresteren, had Pablito eindelijk het regime de smoes gegeven waar het zo lang op had gewacht.
Een half jaar later werd hij opgegeten door hongerige Managuayaanse commando’s.
Foto Conrado Blanco
 |
| Ondernemer Kneet Borkelma: ‘…prachtig pand in de binnenstad…’ |
MATAQUINTOS – De inkrimping van de diplomatieke dienst is een zegen, vinden Nederlandse ondernemers die het consulaat in Managuay hebben overgenomen. ‘Nooit meer mensenrechtenrapportages.’
Al enkele jaren voor de inkrimping die minister Rosenthal nu voorstelt, heeft Nederland de diplomatieke vertegenwoordiging in Managuay verlaten. En dat bevalt goed, vinden de Nederlandse ondernemers in de Zuid-Amerikaanse dictatuur. Frederik de Zeeuw, ‘honorair consul’ en eigenaar van Cheap Women International: ‘Echte diplomaten worden constant gestoord door hun regering. Wéér een mensenrechtenrapportage. Nou, dat doen we hier niet hoor. Deze ondernemers gaan liever écht aan de slag!’
Mijnbouwer Kneet Borkelma, bestuurslid van het ‘consulaat’: ‘We zitten in een prachtig pand in de binnenstad. Het eerste wat wij deden, was dan ook de hele gevel behangen met reclame!’
De officiële naam van het Nederlandse consulaat is nu The Borkelma Mining Logistics Dutch Consulate.
 |
| Varken aan het spit: de Managuayaanse culinaire traditie staat dicht bij de natuur, en bij een voedselvergiftiging. |
Om de nazomer af te dwingen, doet correspondent Jens Mikkelsen deze week verslag van zijn zomer in Managuay.
Vandaag: barbecuen bij de familie Rosas.
De verhalen over de barbecuecultuur in het dorpje San Adolfo Tedesco zijn talrijk. Ze blijken allemaal waar. Ook de gruwelijke.
Door Jens Mikkelsen
Toen Jacques Huisman, een vaste lezer van dit weblog, eind juli mailde dat hij op zijn vakantie in Managuay zomaar voor een buurtbarbecue werd uitgenodigd, noteerde ik het dorpje in kwestie meteen in mijn agenda. Nu kon ik er eindelijk heen: San Adolfo Tedesco. Het paradijs voor barbecuërs, gelegen op de zuidelijke pampa’s en gezegend met een ongelooflijke hoeveelheid bijnamen, waarvan ‘De Nationale Grill’ de gezelligste is en ‘De Gloeiende Hel Voor Alles Op Vier Poten, Behalve Vrouwen’ de angstaanjagendste.
De reis vanuit de hoofdstad Mataquintos duurt maar liefst vijftien uur: per trein, per minibus en – als laatste, maar comfortabelste etappe – per moeder, gewikkeld in zo’n veelkleurig, op haar rug hangend doek, waarin ze in deze contreien ook wel eens kleine kinderen vervoeren. Een slopende trip, maar je ziet weer eens iets anders van het land en bovendien hebben mijn doekgenoten Werner (2), Diego (3) en Yacinta (4) een hoeveelheid lolly’s en zakken chips mee die het reizen er bijzonder aangenaam op maakt.
Aangekomen in San Adolfo Tedesco stelt mijn reismoeder zich eindelijk voor. Ze heet Danita Rosas (17) en woont met haar moeder Melva en haar zeven kinderen in een huisje. Onmiddellijk verdwijnt ze naar binnen, waarop Melva me een tequila aanbiedt en dan over het gazon begint te lopen, terwijl ze ‘Adolfo! Adolfo!’ roept. Of haar man ook thuis is, vraag ik? Ze gromt: ‘Was mijn man maar zo knap als Adolfo.’ Twee tellen later komt een bruin-roze beest het gazon op rennen: Adolfo blijkt een fors zwijn te zijn.
Ik realiseer me: amper aangekomen in San Adolfo Tedesco is de barbecue al begonnen! Terwijl Melva Adolfo lief toespreekt, wurgt en vilt, stapt Danita de tuin in met een enorme houten spies en begint een vuur aan te leggen. Met de fles tequila die mij in de handen wordt gedrukt, moet ik proosten: op de Managuayaanse barbecue! Danita, Melva en Marcelo (8, de oudste), proosten mee, tussen de bedrijven door.
Tevreden plof ik neer op een stoel, bestel een lamamelk met rum – Gino (7) blijkt een formidabele cocktailmixer te zijn – en knip deze foto. Dan denk ik bij mezelf: …nou ja, ik weet niet meer zo goed wat ik dacht, maar verdorie, wat heb ik genoten.
Nu de politie Jasper S. verhoort, de mogelijke moordenaar van Marianne Vaatstra, realiseren wij ons dat hij pas werd gepakt na dertien jaar speurwerk en grootschalig DNA-onderzoek. Managuay slaat zich op de borst met de snelst gevonden criminelen uit de geschiedenis.
 |
| De pashokjes in de zaak-Jimena Beni |
23 november 2001
De misdaad: Jimena Beni (47) vond de wurgdood in een pashokje in een kledingzaak in Portagena.
De doodstraf ging naar: De man in het pashokje ernaast. Die was het dichtste bij.
28 februari 1890
De misdaad: Humberto Huidobro (44) – succesvol advocaat, getrouwd, vader van drie kinderen – deed geheel onverwachts een zelfmoordpoging door in een roomsoesje te stikken. Dat mislukte. Daarna speelde hij op zeker door een handvol slaappillen te slikken, vervolgens met open mond naar de bodem van een vat onverwerkte olie te zakken en tot slot een kogel door zijn slaap te jagen, waardoor hij en passant de olie in lichterlaaie zette en binnen tien minuten tot op het bot verkoolde.
De doodstraf ging naar: De verkoper van het roomsoesje. Die had dit moeten zien aankomen.
7 maart 1726
De misdaad: Generaal Fausticcio (68) werd ’s ochtends aangetroffen in zijn bed, het hoofd van de romp gescheiden. Fausticcio stond niet alleen bekend als ‘De Lamaslager’ vanwege het bloedige neerslaan van de Lama-opstand van San Luís in 1722, maar ook als ‘De Alleskunner’ omdat hij bij zeven van zijn negentien dochters in totaal drieëntwintig kinderen verwekte, wat de complete familie Fausticcio tot waanzin dreef.
De doodstraf ging naar: Dienstmeid Magda (in ieder geval niet de man die naast het bed stond met een bebloed kromzwaard, want dat was de zoon van generaal Fausticcio).
 |
| Mijnwerker in een mijnschacht, El Terror |
Omdat de goudmijnen van El Terror al decennia geen kruimel edelmetaal hebben opgeleverd, worden de arbeiders er vaak versleten voor idioten. Dat dit niet ver van de waarheid is, is een feit: de mijnwerker op deze foto zocht, op het moment van knippen, al ruim twintig minuten naar de uitgang.
Foto Conrado Blanco
 |
| Cover van de videoband van La muerte de un burócrata |
Het is zover! Het Grote Managuay-Vakantie-Doeboek verschijnt, en wel op vrijdag 17 mei in Utrecht. Dat betekent – behalve dat u uitgenodigd bent – ook dat dit de allerlaatste keer is dat u kans kunt maken op een gratis exemplaar. Hoera!
We eindigen in de sfeer van populaire cultuur van de laatste twee edities. Nu het Managuayste lied (‘I’m corrupt’ van Kid Creole & The Coconuts) en het Managuayste boek (Paranoia Paraguay van Arthur van Amerongen) zijn bepaald, luidt de vraag: wat is de Managuayste film? Deze opties geven we u alvast, maar stuur vooral uw eigen keus in:
Mail uw suggestie binnen zeven dagen naar info@managuay.info – van de beste inzendingen maken we een top 10 en de nummer 1 wint een gratis boek!
 |
| De kerk van Riobamba |
RIOBAMBA – Een pastoor uit het Managuayaanse Riobamba heeft vanochtend askruisjes uitgedeeld met as van overleden parochianen.
De man was waarschijnlijk gespannen door het grote aantal katholieken dat op deze Aswoensdag, de woensdag na carnaval, naar de kerk was gekomen om op het voorhoofd het traditionele askruisje te ontvangen. Sommige gelovigen roken onraad toen de pastoor hen toebeet: ‘Pak zelf maar!’ en wees op een krat achter het altaar vol urnen uit het aanpalende crematorium. Toen de geestelijke, inmiddels rood aangelopen, in een hoek van de kerk een aantal kruizen en bijbels op een hoop gooide en om benzine gilde, verlieten de meesten het gebouw.