Categorie: maatschappij

Vroegtijdige schoolverlaters in Managuay

‘School?’ Vasco (16) uit La Libertina kijkt niet-begrijpend. Zijn geld verdient hij in de wapenhandel, niet met krijtborden. En voor zijn rijbewijs heeft hij geen lessen gevolgd – dat kocht zijn vader voor hem. Dan begint het te dagen. ‘Ja,’ grijnst hij. ‘Dat je achterin de klas bezig bent, terwijl iemand met een bril je huiswerk maakt.’

School en seks: voor Managuayanen zijn beide onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoewel middelbare scholieren vandaag horen of ze – net als in Nederland – hun eindexamen hebben gehaald, zijn velen al lang vertrokken naar een baantje in de prostitutie, de vrouwenhandel of een semi-legale onderneming als die van Vasco’s beschermheer. De ambitieuze scholieren die overblijven, worden ‘Vargas Llosa’s’ genoemd, naar de Peruaanse Nobelprijswinnaar voor de Literatuur. En dat is geen compliment.

Schoolpersoneel worstelt dezer dagen dan ook niet met eindexamens, maar met tienerzwangerschappen. ‘Het is de tijd van het eindejaarskamp,’ legt directeur Ferdi Mando Kotulek van de Desi Bouterse-school in Mataquintos uit. ‘Dat vraagt om veel geregel. Immers, wat als al die zwangere meisjes onderweg bevallen?’ Er gaat dan ook standaard een verloskundige mee in de bus. ‘Ook wij vonden dat ooit overdreven,’ zegt Kotulek. ‘Maar de schoonmaakkosten werden gewoon te hoog.’

Kotulek is een schooldirecteur die, als het moet, een helpende hand uitsteekt. ‘In Plopsaland San Luís heb ik vorig jaar december nog een leerlinge helpen bevallen,’ vertelt hij trots. ‘En in Tikibad Mataquintos deed ik ooit eens een keizersnee. Mijn zakmes was hartstikke roestig na afloop, maar de moeder kon tenminste haar zwemdiploma afmaken.’

In het lamaburgerrestaurant reageert een groepje scholieren lacherig op de vraag of ze hun eindexamen hebben gehaald. ‘Natuurlijk,’ zegt een van hen. Hoe? ‘Mijn moeder is met de conciërge naar bed geweest.’ Dan, serieuzer: ‘En mijn moeder is echt heel lekker.’
Roger Abrahams

Foto Persbureau Managuay

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Een heteroseksuele man toont zijn spierballen in Club Schurft

‘Homo’s? Gadverdamme!‘ Ubaldo (27) is duidelijk: aan hem is de herenliefde niet besteed. Wat hij in Club Schurft doet, is dan ook een raadsel. ‘Ik liep toevallig langs en wil gewoon een biertje, zoals elke heteroseksuele man,‘ gromt hij. Dan komt de barman. ‘Ubaldo! Vaste prik? Ik kom het zo brengen, Felipe laat weten dat je bad klaar is.’ Ubaldo schuift van de kruk, trekt zijn kontloze broek omhoog en beent weg.

Club Schurft (Club Sarna in het Spaans) is de enige openlijke homobar van Mataquintos. De club is verboden en duikt steeds op een andere plek in de stad op. Dat is niet gek in dit traditioneel katholieke, Zuid-Amerikaanse land, waar geen politicus zich uitspreekt vóór homorechten. De extreem-rechtse parlementariër Paco Tornado noemt homoseksualiteit zelfs een fascistische ideologie. Toegegeven, Tornado noemt alles een fascistische ideologie, ook synchroonzwemmen, en Lego, maar toch.

Hoe gewone Managuayanen tegen homo’s aankijken, is een lastige vraag. Het liefst kijken ze homo’s namelijk helemaal niet aan, want volgens het bijgeloof zou je zomaar in een chihuahua kunnen veranderen. Toch is er een mentaliteitsverandering gaande. Sinds homo’s in de buurlanden Argentinië en Uruguay mogen trouwen, krijg je niet meer zo snel ‘flikker’ naar je hoofd geslingerd als je als man in de bus tegen een andere mannelijke passagier aanstaat. Tegenwoordig luidt het scheldwoord ‘Argentijn’.

Felipe neemt plaats aan de bar en bestelt een Cosmopolitan. ‘In Club Schurft kunnen mannen zichzelf zijn,’ zegt hij. ‘Hier kunnen we – op een totaal heteroseksuele manier – samen naar de sauna, elkaar inzepen met douchegel of lekker gek doen in een kussengevecht.’ Maar die Ubaldo, vragen we, dat is toch een homo? Voor we het weten, smijt Felipe zijn cocktail in ons gezicht. ‘Zit je achter hem aan of zo?’ gilt hij. ‘Ubaldo is een superlieve jongen! Jezus, wat een nichtenstreek.’
Roger Abrahams

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.

Foto Rodrigo Abd / AP

Brugklassers in Managuay onderweg naar een schoolfeest

Alejandro Recorre (29) haalt zijn dochters op van privéles. ‘Seksuele voorlichting,’ zegt hij besmuikt. ‘Ik wil niet dat iemand ze ziet.’ Terwijl de meiden plaatsnemen op de achterbank, start hij de auto. Hebben ze gevraagd waar de baby’tjes vandaan komen? ‘Nee,’ lacht Luz (9). ‘Wel of het oké is als je vriend je swaffelt in het openbaar.’ Elizabeth (10): ‘En welk cadeautje mag je eisen als hij zijn vrienden meeneemt?’

In Managuay zijn de zeden losser dan bij ons. Tegelijkertijd is Alejandro een vooruitstrevend vader, want in het van katholicisme doordrenkte land is seksuele voorlichting taboe. Dat leidt tot paradoxale situaties: een meisje dat vraagt wat vrijen is, wacht een dodelijke stilte, maar heeft ze op haar zeventiende nog geen kind gebaard, dan geldt ze opeens als een stijve trut.

Ook de liberale Alejandro herkent dit soort tegenstrijdigheden. Zelf zou hij bijvoorbeeld nooit toestaan dat zijn dochters in het ouderlijk huis de liefde bedrijven. ‘Niet dat ik hun seksualiteit negeer,’ legt hij uit vanachter het stuur, ‘maar waarschijnlijk lig ik dan zelf al in bed met iemand. Hun lerares of zo.’

De kinderen moeten er zelf maar achterkomen. En dat gebeurt – al doet menig broodje aap de ronde. Nee, niet elke Managuayaanse brugklasser surft thuis internet af op zoek naar een sexdate. Dat doen ze in de bibliotheek, want hier heeft bijna niemand een computer. En zelfs dan gelden er regels: zo mag het scharreltje absoluut niet jonger zijn dan elf jaar.

Vanaf de achterbank klinkt een kreet. ‘Papa, stop!’ roept Luz. ‘Ik wil tepelklemmen kopen, voor als ik Manuel weer zie.’ Zuchtend brengt Alejandro de auto tot stilstand. Terwijl de meiden naar de sexshop rennen, steekt hij een sigaret op. ‘De jeugd van tegenwoordig,’ zegt hij hoofdschuddend. ‘In mijn tijd deden we het gewoon met een nijptang.’
Noud Nijssen

Deze culturele reportage was eerder te lezen in de Volkskrant.