Nederland-Duitsland: de 3 meest gevreesde voetbalwedstrijden uit de geschiedenis

Het Managuayaanse elftal poseert trots met machetes (kapmessen) voor de wedstrijd Bolivia–Managuay, 1976

Het Nederlands elftal speelt vanavond op het EK Voetbal de alles-of-niets-groepswedstrijd tegen Duitsland. Er zijn echter matches waartegen meer werd opgezien – en terecht.

1999
Op het WK Voetbal in Djibouti (voor landen met een plaats op de FIFA-ranglijst van 195 en lager) raakt het Managuayaanse elftal in een vechtpartij verwikkeld. De spelers worden behandeld in het plaatselijke ziekenhuis, dat vanwege zijn gebrekkige hygiëne bekend staat als een verspreider van hepatitis en hiv. Poulegenoot Bhutan knijpt hem dan ook behoorlijk voor het aanstaande duel, met name vanwege de bijtgrage verdedigers Amaro ‘De Terriër’ Portes en Alonso ‘Dracula’ Valdivia.

1983
Argentinië komt naar Managuay! De Managuayaanse voetbalbond is doodsbenauwd: het sterrenteam van Diego Maradona zal de Managuayanen vernederen tot op het bot in deze vriendschappelijke wedstrijd. Gelukkig brengt de douane uitkomst: dankzij een extra ingewikkelde identiteitscontrole én urenlang inwendig fouilleren verschijnen de Argentijnen zo uitgeput op het veld dat het een acceptabel gelijkspel wordt: 1-1.

1976
Tijdens de Condorcup in Bolivia (een toernooi tussen Zuid-Amerikaanse dictaturen onderling en vernoemd naar Operatie Condor, de praktijk waarbij de militaire junta van Argentinië duizenden kritische burgers in de Rio de la Plata wierp) kan het Boliviaanse elftal opgelucht ademhalen. De concurrent uit Managuay, de schrik van het toernooi, kan gelukkig niet aantreden in de kwartfinale vanwege een incident. Maar dan besluit de rechter om de spelers tóch op borgtocht vrij te laten, en erger nog: ze krijgen hun kapmessen terug (foto).

Foto Rogelio de la Sierra

‘Vrijheid is ondraaglijke last’ – een top 3 van hypocriete uitspraken

De Wit-Russische president Aleksander Loekasjenko

UTRECHT – Voor de Wit-Russen is vrijheid ‘een ondraaglijke last’, betoogde gisteren hun president Aleksander Loekasjenko, die bekend staat als de laatste dictator van Europa. Daarom een top 3 van hypocriete uitspraken uit de geschiedenis van een andere dictatuur: Managuay.

1922 – ‘Geld maakt niet gelukkig.’
Generaal Luís Carajo tegen kompel Benito Verera, net voordat hij hem de opbrengst uit handen rukte van zes maanden ondergronds leven en werken in de goudmijnen van El Terror, en Verera terug in de mijnschacht wierp. Carajo zou later de man van zijn maîtresse inhuren om de goudklompjes om te smelten tot een antimasturbatiegordel voor zijn echtgenote.

2007 – ‘Schoonheid zit van binnen.’
Mira Silencioso (53), echtgenote van drugsbaron Adalberto Silencioso, op een verrassingsfeestje ter ere van haar 10.000ste cosmetische ingreep in schoonheidskliniek La Parada de Plástico. De organiserende artsen gaven haar een fotoboek cadeau met daarin alle vakanties, zwembaden en SUV’s die zij zich dankzij haar bezoek hadden kunnen veroorloven. Overigens communiceerde Silencioso de woorden door met haar ogen te knipperen – de enige delen van haar gezicht waar nog beweging in zit.

1969 – ‘Verkeersregels gelden voor iedereen.’
Generaal Biftec, dictator van Managuay, kort na de executie van de automobilist die Biftecs chihuahua Fifi had aangereden. Biftec gaf toe dat hij door rood was gelopen, maar de automobilist reed volgens hem met een achterband met ‘een gevaarlijk versleten profiel.’

De drakenkop van koning Xi (1080–1130)

De Manca-beschaving kende voor de komst van de conquistadores een hoogontwikkelde beeldhouwkunst die unieke voorwerpen voortbracht. Zoals deze drakenkop, te zien in het Nationaal Historisch Museum in Mataquintos. Mancakoning Xi gaf rond het jaar 1100 opdracht tot wat het pronkstuk van zijn paleis moest worden en liet het, na 30 jaar beitelwerk, inleggen met robijnen, jade en saffieren. Overigens is ons ter ore gekomen dat de conservator van het museum vorige week naar Zaltbommel is gevlucht en de drakenkop op Marktplaats heeft gezet, dus koopjesjagers: wees er snel bij!

Foto Lota del Horno

De wonderen van Baradoño

Het dorpje Baradoño in Noord-Managuay heeft een bijzondere plek in de Managuayaanse cultuurgeschiedenis. De dorpelingen beheersten een unieke methode om van maïsbladeren textiel te maken. Ook wisten zij de schoonste klanken te ontlokken aan uit palmhout vervaardigde muziekinstrumenten die nergens ter wereld voorkwamen. Van heinde en verre trokken nieuwsgierigen naar Baradoño om die wonderen met eigen ogen te zien – de roem van het dorp leek voor altijd te duren.

Tot 2003, toen waterkrachtcentrale Nacional in gebruik werd genomen en Baradoño werd verzwolgen door een stuwmeer. Op de foto zijn de bovenste verdiepingen te zien van de twee hoogstgelegen huizen van het dorp.

Heel Managuay jaloers op lama Pepito

Managuay is een door land omsloten republiek die sinds de Oorlog van de Vijf Papaja’s (1850–1852) geen kuststrook meer bezit. Met afgunst kijken de Managuayanen dan ook naar een zeeheld die de hunne had kunnen zijn: Pepito de Surflama, uit buurland Peru, hier in training met zijn instructeur.

Joran van der Sloot: ‘rustig en positief’

De veroordeelde moordenaar Joran van der Sloot

LIMA – Joran van der Sloot maakte gisteren bekend dat hij zijn vonnis – 28 jaar cel voor de moord op Stephany Flores – wil laten nietig verklaren. Zijn advocaat typeerde hem als ‘rustig en altijd positief ingesteld.’

Ook in de geschiedenis van Managuay zijn over psychopaten de opmerkelijkste dingen gezegd.

1779 – ‘Meneer Del Monte is kalm en een echt zonnetje in huis.’

De huishoudster van de Managuayaanse tiran Teófilo del Monte y Mas Lejos tegen de bankier die hem zojuist ‘enigszins geprikkeld’ had genoemd. De bankier lag op het moment van spreken met zijn hoofd tussen de knieën van de tiran geklemd, terwijl deze al neuriënd de Del Monte-stamboom sinds het jaar 1100 met een roestige sabel in ‘s mans schedel aan het kerven was.

1992 – ‘Dit doet hij normaal nooit.’
De advocaat van seriemoordenaar Álvaro ‘MasterChef’ Carronga, nadat deze zojuist tot 511 jaar cel was veroordeeld vanwege het verwerken van een kleuterklas in een boeuf bourguignon-schotel. Carronga zelf kon niet praten, want hij stond de rechter op te eten.

In memoriam: de ‘Vaclav Havel van Managuay’

De Tsjechische Vaclav Havel, niet de verwarren met de Managuayaanse Vaclav Havel.

MATAQUINTOS – Met het overlijden van Víctor Sattori, ‘de Vaclav Havel van Managuay’, verliest Zuid-Amerika een groot politicus uit de 20ste eeuw en tevens een briljant schrijver.

Dissident Sattori, die zondag op 75-jarige leeftijd overleed in zijn slaap, richtte eind jaren 80 mensenrechtenorganisatie Cartita ’87 op, gericht tegen de toenmalige maoïstische dictatuur in Managuay. Ook na de militaire putsch van 1992 bleef hij zich inzetten voor liberale vrijheden, ondanks vele arrestaties en martelingen door het Managuayaanse leger. Het leverde hem internationale verering op en tientallen onderscheidingen, waaronder de Erasmusprijs, de Olof Palme-prijs en de Karel de Grote-prijs.

Sattori werd zondagochtend in zijn bed in Mataquintos gevonden onder een T-100-tank. De regering-Jamón ontkent iedere betrokkenheid.

De lamp van minister Schippers – Mislukte aanslagen in de geschiedenis

Minister Schippers ontdekt de plek waar de lamp vandaan kwam

De lamp die gisteren in de Tweede Kamer rakelings langs minister Schippers’ hoofd suisde, deed denken aan een klunzig voorbereide, amateuristische aanslag van debielen. Zo een waar de geschiedenis van Managuay van aan elkaar hangt.

1515 – ‘Pak aan!’
Manca-indiaan Coco, wiens volk wordt uitgeroeid door de binnenvallende Spanjaarden, besluit voor eens en voor altijd een eind te maken aan de buitenlandse invasie. Hij volgt het koninklijke leger op strooptocht, verrast op een nacht de leiding rondom het kampvuur en schiet een gifpijl recht in het hart van bevelhebber don Estéban de Toledo y Navarra. O nee, in het hart van Estébans schandknaap, die naast hem zat. Sukkel.

1923 – ‘Aaargh!’
De anarchist Álex Meningu plaatst een zelfgemaakte bom in de vergaderzaal van de Managuayaanse regering. Hij wil deze met een nieuwe elektronische techniek van afstand tot ontploffing brengen, maar dat mislukt. Wel verstuikt Meningu zijn duim, en de pijnkreet verraadt zijn locatie. Loser.

1964 – ‘Hè, verdorie.’
Op zondag 5 april 1964 treft luitenant Raimundo Duarte in San Luís de laatste voorbereidingen voor de perfecte moord op dictator Biftec. Hij zal om 05:00 uur opstaan, om 05:35 uur het leegstaande kantoorpand aan de Avenida de los Generales binnengaan, om 05:42 uur zijn plek aan het raam op de vierde verdieping innemen, om 05:52 uur zijn Winchester M12 gereed hebben en om 06:18 uur, wanneer de dienstauto van generaal Biftec uit Mataquintos op de Avenida arriveert, twee kogels afvuren op diens hoofd en een op zijn hart.
Op maandag 6 april verslaapt Duarte zich. Eikel.

Politie Managuay vindt Higgs-deeltje

De LHC-deeltjesversneller in Genève, Zwitserland

PUEBLO POÑO – De politie in het Managuayaanse Pueblo Poño zegt dinsdagnacht het ontbrekende Higgs-deeltje gevonden te hebben.

Of het gaat om hetzelfde deeltje dat door natuurkundigen wordt beschouwd als de ontbrekende schakel in de deeltjesfysica, is echter onwaarschijnlijk: in een korte verklaring verwees de commissaris van politie naar Benjamin Higgs, een vermeende Britse spion die in 1964 nabij Pueblo Poño door agenten aan flarden werd geschoten. Alle delen van zijn lichaam zijn achteraf teruggevonden, behalve zijn linkerduim – tot nu. ‘Eindelijk hebben we hem helemaal, die klootzak,’ gnuifde de commissaris.

De internationale pers, inderhaast toegesneld, reageerde teleurgesteld op de verklaring. Fysici van de LHC-deeltjesversneller in Genève kondigden gisteren nog aan goede hoop te hebben dat het Higgs-deeltje spoedig zou worden gevonden. Verslaggevers van de wetenschappelijke tijdschriften Nature en The Lancet beklaagden zich bovendien over de stugge houding van de Managuayaanse autoriteiten. ‘Op de vraag “Gaat het om een van de bouwstenen van het leven?” werd nogal geïrriteerd gereageerd,’ aldus een van hen. ‘Om maar te zwijgen van “Heeft uw deeltje een massa die ligt rond de 125 giga-elektronvolt?”‘

De vraag ‘Zullen we rum gaan drinken?’ kon echter op meer enthousiasme rekenen: in Pueblo Poño werd door politie én journaille tot in de kleine uurtjes gefeest.

Tv-serie: Het kleine huis in de Andes (1981–1990)

Een klein huis in de Managuayaanse Andes


Het kleine huis in de Andes was een populaire Managuayaanse televisieserie die tussen 1981 en 1990 werd uitgezonden door tv-zender Managuay Uno. De serie draait om Carlos en Carolina Inglés en hun zeven kinderen, die in een klein dorpje wonen. Inderdaad: de overeenkomsten met de Amerikaanse hitserie Little house on the prairie (1974–1983) zijn opvallend.

Critici hebben de bedenker van de serie, producent en Bolivianenimitator Mario Vázquez, dan ook vaak verweten dat Het kleine huis niet meer is dan een slechte kopie. Zo komt er geen enkele lama voor in de serie, terwijl die in de Managuayaanse Andes onvermijdelijk is als transportmiddel, vleesleverancier en lustobject. Ook leken hele scènes direct afkomstig uit de Amerikaanse serie. Vázquez pareerde dat laatste punt van kritiek met de opmerking dat hij ‘toch godverdomme zelf wel mag uitmaken of ik naar New York ga en daar met een lopende videocamera in de hand tv ga kijken?!’

Een ‘klein huis in de Andes’ is tevens straattaal voor een halsketting gedragen door een vrouw met grote borsten.